Απογειώθηκε όπως ο Gagarin

Το Gagarin συμπλήρωσε, όσο κι αν μας μοιάζει απίστευτο, 20 χρόνια λειτουργίας. Ο συναυλιακός χώρος της οδού Λιοσίων, ο χώρος στον οποίον έχουμε περάσει πάρα πολλές νύχτες (προσωπικά, εκατοντάδες), μετράει πλέον δύο δεκαετίες λειτουργίας. Και περνάει σε μία νέα φάση, την τρίτη θα μπορούσα να πω. Η πρώτη ήταν όταν το ξεκίνησε ο Νίκος Τριανταφυλλίδης, η δεύτερη όταν το συνέχισε η Μαρίνα Δανέζη και η τρίτη από τώρα και στο εξής, όταν δίπλα στη Μαρίνα έρχεται και η Detox, μία από τις πιο γνωστές εταιρείες διοργάνωσης συναυλιών στη χώρα μας.

«Το Gagarin, εδώ και 20 χρόνια, είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες της συναυλιακής ιστορίας της Αθήνας. Είναι συνώνυμο με την ποιότητα και έχει παρουσιάσει συγκροτήματα και καλλιτέχνες από κάθε μουσικό είδος. Αυτά είναι τα στοιχεία που επιθυμούμε να διατηρήσουμε και πάνω τους να χτίσουμε τα επόμενα 20 χρόνια» μας λέει ο Γιάννης Παλτόγλου, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Gagarin.

«Φυσικά, έπειτα από 20 χρόνια, είναι απαραίτητη η ανανέωση. Ως προς τις υποδομές, έχουν ήδη γίνει εργασίες σε εξαερισμό, ήχο, φώτα κ.λπ. Ως προς την καλλιτεχνική διεύθυνση, έχουμε ξεκινήσει να ανακοινώνουμε το πρόγραμμα της νέας σεζόν, όπου πιστεύουμε ότι υπάρχουν τα πρώτα βήματα της συνταγής που θέλουμε να ακολουθήσουμε, π.χ. Fuzztones, ARAB STRAP, Geoff Tate παράλληλα με Palaye Royale και Ben Bohmer. Παράλληλα με τις συναυλίες, στόχος μας είναι ο χώρος να γίνει πιο ανοιχτός και σε άλλα είδη τέχνης».

Η Μαρίνα Δανέζη θυμάται πως ο Νίκος Τριανταφυλλίδης, αυτός ο εμπνευσμένος άνθρωπος που μας εγκατέλειψε πολύ νωρίς, μεταμόρφωσε έναν χώρο που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1938 ως υπαίθριος κινηματογράφος με το όνομα «Αντινέα» από την ηρωίδα της νουβέλας «L’Atlantide» του Pierre Benoit. «Το 2002 ο Νίκος Τριανταφυλλίδης θα δώσει το φιλί της ζωής στο ξεπεσμένο “τσοντάδικο της Λιοσίων”. Η αίθουσα ανακαινίζεται και μετατρέπεται σε ένα venue στα πρότυπα του εξωτερικού. Το όνομα αλλάζει και η βασίλισσα Αντινέα θα δώσει τη σκυτάλη στον πρώτο κοσμοναύτη Gagarin. Ενα venue που φιλοδοξούσε να δώσει στέγη σε εγχώρια και ξένα μουσικά σχήματα, να αποτελέσει καταφύγιο για τους αθεράπευτα ρομαντικούς φίλους με τη διοργάνωση κινηματογραφικών φεστιβάλ, να αποτελέσει έναν πολυχώρο τέχνης. Εναρκτήριο λάκτισμα η συναυλία του Barry Adamson στις 27 Σεπτεμβρίου 2002».

Ηταν μεγάλη υπόθεση ο Νίκος, πολύ μεγάλη υπόθεση. «Ο αισθηματίας Νίκος Τριανταφυλλίδης, ο “καλλιτεχνικός διευθυντής του Ναού των Καλώς Συγκερασμένων Αντιφάσεων”, ο “Φάλσταφ” της Λιοσίων, δεν είναι μαζί μας να το γιορτάσει όπως του πρέπει. Ομως η πρώτη γουλιά από το ποτό μας θα είναι στη μνήμη του» λέει η Μαρίνα και θυμάται συναυλιακές στιγμές της 20ετίας: «Τον Mark E. Smith σωριασμένο στο πάτωμα, τον Blackie Lawless των WASP “ταμπουρωμένο” στο βαν του αρνούμενος να ανεβεί στη σκηνή επειδή πίστευε ότι το ελληνικό κράτος τον κλέβει ζητώντας ΦΠΑ στην πώληση των αναμνηστικών, μερικά αυτόφωρα σε Σαββατοκύριακα που έχω διανυκτερεύσει στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα, το μπλακ άουτ της ΔΕΗ σε κατάμεστη αίθουσα εν ώρα συναυλίας Φοίβου Δεληβοριά, η παρέα στα κάγκελα με τους αγχωμένους γονείς που ανησυχούν για τα παιδιά τους που επισκέπτονται για πρώτη φορά τη Λιοσίων, τα επικά sold out της αθηναϊκής σκηνής, τις συναντήσεις παλιών φίλων και τόσα άλλα».

Και θυμάται επίσης τι έλεγε ο Νίκος Τριανταφυλλίδης για το Gagarin από μία συνέντευξή του στη Μερόπη Κοκκίνη, το 2009: «Το μόνο σωστό που έχω κάνει όσον αφορά την ενασχόλησή μου με τη μουσική βιομηχανία είναι το Gagarin. Ολα τα άλλα γύρω-γύρω είναι μια πολύ ωραία ιστορία καταστροφής. Ούτε που θυμάμαι πόσες συναυλίες έχουμε κάνει!».

Ο Γιάννης Παλτόγλου είναι πολύ έμπειρος στη διοργάνωση συναυλιών. Και μας επισημαίνει ότι είναι επικίνδυνο σπορ να κάνεις ξένες συναυλίες στην Ελλάδα για δύο λόγους: «Πρώτον επειδή μπορούν να πάνε πάρα πολλά πράγματα στραβά, καθώς εδώ είναι Ελλάδα και, δεύτερον, το κοινό είναι συγκεκριμένο σε ποσότητα και σε προτιμήσεις και αυτό δεν φαίνεται να αλλάζει».

Αυτό το ελληνικό συναυλιακό κοινό, «ακούει στη συντριπτική πλειονότητά του ελληνική μουσική και στηρίζει ενεργά τους αγαπημένους καλλιτέχνες του. Ο Ελληνας λατρεύει τη μουσική και τη συναυλία τη ζει ως δρώμενο, κάτι που δεν το βρίσκεις σε πολλούς λαούς. Στις ξένες συναυλίες το κοινό δείχνει να έχει σταθερές προτιμήσεις, χωρίς πολλή διάθεση για πειραματισμό».

Νέα εποχή για το Gagarin λοιπόν. Εκεί θα μας βρει όλους μας. Αραγε ο χώρος έχει ξεπεράσει ως αίσθηση, ως πραγματικότητα, και το ιστορικό «Ρόδον»;