Λίγη συντροφιά

Αρχικά δεν με κοίταζε στα μάτια ενώ περιέγραφε τι έπαθε εκείνο το βράδυ που πίστευε ότι συνέβαλε στο να πάρει βάρος. Αναφερόταν σε γενικότητες, όπως, π.χ., «μου την έδωσε κάτι και έτρωγα αηδίες» ή «κάτι έβλεπα στην τηλεόραση και κάτι έπαθα κι άρχισα να τρώω».

«Δηλαδή;» τη ρώτησα.

Γύρισε και με κοίταξε κατάματα και μου είπε ξεκάθαρα: «Εβλεπα στην τηλεόραση ένα έργο που με επηρέασε και αισθάνθηκα μόνη και είχα ανάγκη να έχω γεύση κι έτρωγα ξηρούς καρπούς [...]»

Θαύμασα το θάρρος της και την ξεκάθαρη ματιά μέσα της.

Είχε αποφασίσει να εκτεθεί.

«Ξέρετε, η συντροφικότητα έχει να κάνει με τη συντροφιά τού ‘‘συν-τρέφομαι’’», της αποκρίθηκα. «Η τροφή είναι μεγάλη παρέα, δεν έχετε άδικο, είναι ωφέλιμο που το βλέπετε και το μοιράζεστε».

Η Στάβη είχε περάσει ένα ολόκληρο Πάσχα σε οικογενειακές συγκεντρώσεις, με πολλές συγγενικές συνευρέσεις. Επειδή ανήκε σε μεγάλο σόι, βοήθησε μητέρα, θείες -αδελφές της μάνας- στα τραπεζώματα, έπλυνε πολλά πιάτα, άκουσε πολλές ιστορίες, έπληξε και νύσταξε ουκ ολίγες φορές και έτσι όπως διατέθηκε, πάντα πρόθυμη και φιλότιμη, επέστρεψε σπίτι της κατακουρασμένη αλλά και με μια αίσθηση άδειας μπαταρίας, μιας και στον απολογισμό που έκανε των γιορτινών ημερών καμία χαρά δεν αποκόμισε [...]

Μάλλον μόνο με υποχρεώσεις ξέμεινε.

Παρόλο που ως άνθρωπος διέθετε αρκετή δύναμη και αυτοπειθαρχία, δεν είχε καταφέρει να απαλλαγεί από το τσιμπολόγημα, το ακατάστατο φαγητό και τις ανεξέλεγκτες ποσότητες τροφής όταν την έπιανε η «λύσσα», όπως έλεγε.

Με αυτούς τους τρόπους και τις εναλλαγές διαθέσεων ήταν σίγουρη ότι είχε τσιμπήσει τουλάχιστον δύο κιλά και είχε ακόμα παραπάνω νεύρα. Η Στάβη ήταν στενοχωρημένη. Είχε μάθει να καταπνίγει τη στενοχώρια της, να μην αφήνει τον εαυτό της να την αισθάνεται. Ευτυχώς που υπήρχε η τροφή. Εστω με αυτόν τον τρόπο έβρισκε μια διέξοδο.

Στο βιβλίο των Bernard Golse και Paul Messerschmitt, «Το παιδί σε κατάθλιψη»*, στο κεφάλαιο 1. Η τάση για κατάθλιψη, αναφέρεται το εξής:

«Υπάρχει βέβαια ένας αριθμός υποκειμένων και παιδιών που χωρίς να παρουσιάζουν μια συγκεκριμένη κλινική κατάθλιψη, με τη συμπτωματολογική έννοια του όρου, εξωτερικεύουν και αισθάνονται μόνιμα μια λίγο πολύ ελαφρά οδυνηρή δυσφορία που εντείνεται από μια διακριτική διαπίστωση υποτίμησης του εαυτού τους, αλλά χωρίς φανερή ενοχή ή ντροπή.

Αυτή η θυμική κατάσταση εμποδίζει ολόκληρη την περασμένη και παρούσα ιστορία και δυσχεραίνει όλες τις προβολές στο μέλλον. Δεν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει εδώ τους όρους της προκατάθλιψης ή της προδιάθεσης στην κατάθλιψη [...].

[...] Ορισμένα από αυτά τα υποκείμενα έχουν με το καταθλιπτικό συναίσθημα μια οδυνηρή και μη ανησυχητική οικειότητα, γιατί έμαθαν να συμβιώνουν με μια εσωτερική ρωγμή που ξέρουν να κρύβουν προσεκτικά [...].

Χωρίς να υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες, η τρωτότητα αυτή θα μπορούσε να αποδοθεί συγχρόνως σε μία ειδική ψυχολογική ιδιοσυγκρασία και σε μια μητρική ελλιπή λειτουργία μέσα στη διάσταση του περιέχοντος και της ασφάλειας του παιδιού».

Η Στάβη προσπάθησε πάρα πολύ να πλησιάσει τον εαυτό της. Τις φορές που τον είχε σε απόσταση ανάμεσά τους υπήρχε η τροφή, τότε η Στάβη ίσως να ένιωθε μέσα από το φαγητό και όχι βιώνοντας ό,τι αισθανόταν.

Αρχισε να ασχολείται με τον εαυτό της, όχι μόνο με τα γεύματά της και τη θρέψη, που είχε να κατοχυρώσει με τις κατάλληλες τροφές. Αρχισε να μαγειρεύει, και ενώ αυτή δεν έμπαινε ποτέ στην κουζίνα, ανακάλυψε μέχρι και συνταγές, ασχολήθηκε με την οργάνωση της διασκέδασής της και έβαλε στόχους την καθημερινή κίνηση και το περπάτημα. Ηξερε ότι είχε πολύ δρόμο να διανύσει ακόμα για να μειώσει το βάρος της, όμως αποδέχτηκε τις πολυφαγίες της κι άρχισε να φλερτάρει την ιδέα να επισκεφθεί κάποιον ψυχοθεραπευτή.

Αρχισε να χαμογελά [...]

*Bernard Golse, Paul Messerschmitt, «Το παιδί σε κατάθλιψη», μτφρ. Ιουλιέττας Ράλλη και Ροδόλφου Ράλλη, εκδόσεις Χατζηνικολή, 1987

Βότανα για γεύση και καλή υγεία

Τα βότανα προσφέρουν πολλά περισσότερα από το να προσθέτουν απλώς γεύση στα φαγητά και να βελτιώνουν την υγεία.

Καλέντουλα (Calendula officinalis)

Η καλέντουλα αποτελεί κοινό αγριολούλουδο και χρησιμοποιείται εδώ και αιώνες για να αντιμετωπίσει δερματικούς ερεθισμούς, όπως μελανιές, ουλές, εκζέματα και γρατζουνιές. Λέγεται ότι συνεισφέρει στην ευτυχία, την αγάπη, την ευημερία, την ψυχική δύναμη και την αρμονία.

Δάφνη (Laurus nobilis)

Οι αρχαίοι Ελληνες και Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν τη δάφνη για να στεφανώνουν τους νικητές διάφορων αγώνων. Η δάφνη συνδέεται με την επιτυχία, τη σοφία και το μέλλον. Μπορείτε να βάλετε ένα φύλλο δάφνης κάτω από το μαξιλάρι σας και εκτός από υπέροχο, γλυκό άρωμα, θα σας προσφέρει καθοδήγηση στο πώς να εκπληρώσετε τον στόχο σας.

Οι πληροφορίες είναι από την ιστοσελίδα «Εναλλακτική Δράση».