Ροκ μύθοι και αλήθειες

Μεγάλο τμήμα της ροκ μυθολογίας αποτελούν οι θρύλοι, οι φήμες, οι υπερβολές, τα ανέκδοτα, οι προσωπικές αφηγήσεις. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν όλα όσα ξέρεις για τους σταρ της ροκ μουσικής είναι αληθινά. Ισως, μάλιστα, η αλήθεια πίσω από τον «μαγικό ρεαλισμό» που καλύπτει συχνά τις ιστορίες αυτές να μην έχει και τόση σημασία, καθώς «the show must go on» έτσι ώστε οι πιστοί να φανατίζονται ακόμη περισσότερο κι οι μύθοι να διαιωνίζονται.

«Σαν τα γεγονότα να συνέβησαν για να διαψευστούν από τις ίδιες τις δόσεις υπερβολής και τυχαιότητας που εμπεριέχουν, σαν να υπήρξαν για να καταλήξουν αφηγήσεις που τους ταιριάζει να λέγονται αργά τη νύχτα ανάμεσα σε γουλιές μπίρας και τσιγάρα σε άδειες πλατείες ή σε νοικιασμένα βαν από παρέες που συνδετικός ιστός τους είναι ένα άπιαστο αλλά πανίσχυρο κινητήριο όνειρο. Μα, σνίφαρε στ’ αλήθεια μυρμήγκια ο Ozzy; Την απάντηση την ξέρουν μόνο τα ίδια. Σίγουρα, ο τραγουδιστής των Black Sabbath δεν το θυμάται», τονίζει ο Αλέξης Καλοφωλιάς των θρυλικών Last Drive στον πρόλογο του Mixtape, μιας απολαυστικής συλλογής 24 ροκ ιστοριών που συνέγραψε ο Κωνσταντίνος Τσάβαλος και σχεδίασε ο Αντώνης Βαβαγιάννης (εκδόσεις Μεταίχμιο, 160 σελίδες).

Ο Τσάβαλος, με τη δημοσιογραφική του ιδιότητα, ασχολείται εδώ και χρόνια με τη μουσική και έχει συγγράψει σειρά βιβλίων γύρω από εμβληματικά πρόσωπα και συγκροτήματα της ροκ (Pink Floyd, Freddie Mercury, Rolling Stones κ.ά.) ενώ ο Βαβαγιάννης είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους σύγχρονους δημιουργούς χιουμοριστικών κόμικς, με πιο γνωστή σειρά του τα Κουραφέλκυθρα. Στο Mixtape συνεργάστηκαν για πρώτη φορά, αλλά όπως περιγράφει ο Τσάβαλος στο εισαγωγικό του σημείωμα, ο τρόπος που εργάστηκαν ήταν ομαλός και αλληλοσυμπληρωματικός. Σύμφωνα με τα λόγια του, οι ιστορίες αλιεύτηκαν από «μουσικές εγκυκλοπαίδειες, μουσικές βιογραφίες, μουσικολογικές πραγματείες, μουσικά ανάλεκτα, καθώς και την τεράστια αυτή “χαβούζα” που ονομάζεται Διαδίκτυο (πάντα με την απαιτούμενη και τριπλή επιβεβαίωση περί της εγκυρότητάς τους).

Οπότε, ναι, και οι είκοσι τέσσερις ιστορίες που θα φυλλομετρήσετε είναι αληθινές και συνέβησαν όντως. Ομως, καθότι τόσο εγώ όσο και ο Αντώνης δεν ήμασταν ούτε αυτόπτες ούτε αυτήκοοι μάρτυρες αυτών των συμβάντων, κάποιες μικρές λεπτομέρειες στις ιστορίες αυτές ανήκουν, εύλογα, στη σφαίρα της προσωπικής μας μυθοπλασίας και φαντασίας. Απολύτως τίποτα από τη δημιουργική φαντασία μας δεν ακυρώνει ωστόσο το γεγονός ότι και οι είκοσι τέσσερις αυτές συναρπαστικές, συχνά απρόβλεπτες και οριακά… απίθανες μουσικές ιστορίες όντως συνέβησαν. Και πλέον υπάρχουν και εικονογραφημένες».

Με μια τέτοια εξαντλητική αναζήτηση ιστοριών από μια ανεξάντλητη δεξαμενή πληροφοριών και μάλιστα με σκοπό την προσαρμογή σε κόμικς, άρα με απαραίτητη προϋπόθεση τη δυνατότητα εικονοποίησης κάθε ιστορίας, οι Τσάβαλος και Βαβαγιάννης έπρεπε να κάνουν μια αυστηρή επιλογή ώστε το αποτέλεσμα να είναι ενδιαφέρον για τον μη εξειδικευμένο αναγνώστη, αλλά και χιουμοριστικό. Και τα κατάφεραν καλά. Τα ονόματα που περιλαμβάνονται στη συλλογή είναι όλα κορυφαία και οι ιστορίες τους κατά κανόνα άγνωστες στο ευρύ κοινό αλλά άκρως ενδιαφέρουσες. Διαβάζοντας το Mixtape μαθαίνουμε πώς ο Adam Ant επηρέασε τις ενδυματολογικές επιλογές του Michael Jackson, τι περιπέτειες έζησε ο Nick Cave στην Αθήνα, πώς επέλεξαν οι Nirvana το εξώφυλλο του Nevermind και τι σχέση είχαν οι Black Sabbath με αυτό, πώς πείστηκε ο Bob Geldof να παίξει στο The Wall των Pink Floyd σε σκηνοθεσία του Alan Parker, γιατί ο Andy Warhol χρησιμοποίησε μια μπανάνα στον πρώτο δίσκο των Velvet Underground και της Nico, γιατί ο David Bowie κυκλοφορούσε στο μετρό της Νέας Υόρκης με την εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ» και πολλές ακόμα «άχρηστες πληροφορίες», που παίζουν όμως τον ρόλο του αλατοπίπερου στην τεράστια ιστορία της ροκ και των μεγάλων αστεριών της.

Στα επιπλέον θετικά στοιχεία της έκδοσης είναι το σύντομο αλλά αρκούντως πληροφοριακό υλικό με το οποίο ο Τσάβαλος συνοδεύει κάθε ιστορία ώστε να την εντάξει στο πλαίσιό της και στην εποχή της και να συστήσει τους πρωταγωνιστές της στο κοινό. Για παράδειγμα, στο Panic των Smiths μαθαίνουμε περισσότερα για τον Morrissey και τον Johnny Marr αλλά και για το πυρηνικό δυστύχημα στο Τσερνομπίλ, στο The Sound of Silence γνωρίζουμε καλύτερα τον Paul Simon και τον Art Garfunkel αλλά και τον Sanford David Greenberg κ.ο.κ. Κι όλα αυτά, με τα απολύτως ταιριαστά σκίτσα του Βαβαγιάννη που, αν και βρίσκεται έξω από τα γνώριμα νερά των σαρκαστικών μετα-ηθογραφιών των Κουραφέλκυθρων, είναι απολαυστικός παρά τη δικαιολογημένη αυτοσυγκράτησή του και τον αναγκαίο σεβασμό προς τους σταρ-χαρακτήρες του. Τέλος, το πιο πιθανό είναι πως με την ολοκλήρωση του Mixtape, οι αναγνώστες θα αναζητήσουν περισσότερες πληροφορίες και παραλειπόμενα για τις εξωφρενικές αλλά αληθινές ιστορίες που μόλις διάβασαν, ενώ οι Τσάβαλος και Βαβαγιάννης μάλλον πρέπει ήδη να ξεκινήσουν τον δεύτερο τόμο με ακόμα περισσότερες άγνωστες ροκ ιστορίες.