Η φρίκη και ο τρόμος αποτέλεσαν βασικά θέματα των κόμικς ήδη από τη δεκαετία του 1940 στις ΗΠΑ και μετέπειτα σε πολλές χώρες ακόμα. Η ωμή βία σε πολλές ιστορίες και ο ψυχολογικός τρόμος σε άλλες υπήρξαν οι αφορμές για το «κυνήγι μαγισσών» στο οποίο επιδόθηκαν διάφοροι αυτόκλητοι φορείς «προστασίας» των νέων τη δεκαετία του 1950 με αποτέλεσμα τη θέσπιση αυστηρών λογοκριτικών κανόνων που περιέστειλαν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία για δεκαετίες.
Οι εποχές ωστόσο άλλαξαν και κάποια στιγμή ο τρόμος της καθημερινής ζωής, όπως αναπαραγόταν από τις εικόνες που πρόβαλλαν τα media, ξεπέρασε τον εικονογραφημένο. Τα κόμικς τρόμου επέστρεψαν για τα καλά και εξακολουθούν μέχρι σήμερα να αποτελούν ένα διακριτό είδος με φανατικούς/ές αναγνώστες/ριες κάθε ηλικίας.
Τέτοιες ιστορίες παραδοσιακού τρόμου περιλαμβάνονται στην ανθολογία «Ανάμεσά μας» που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες από τις εκδόσεις Chaniartoon Press, έναν νέο φορέα που σύστησαν ο Μάριος Ιωαννίδης και η Κατερίνα Νανούρη, υπεύθυνοι του ετήσιου Φεστιβάλ Chaniartoon, ώστε να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους και στον χώρο του βιβλίου. Προς τούτο ζήτησαν τη συμμετοχή επιλεγμένων Ελλήνων και Ελληνίδων δημιουργών κόμικς (Αγγελική Σαλαμαλίκη, Δημήτρης Βανέλλης - Σπύρος Δερβενιώτης, Μάνος Λαγουβάρδος, Πάνος Ζάχαρης, Νίκος Καμπασελέ, Σταύρος Κιουτσιούκης, Εφη Θεοδωροπούλου, Τάσος Μαραγκός, Αλέξια Οθωναίου, Γιάννης Ρουμπούλιας, Θανάσης Πετρόπουλος, εξώφυλλο: Νίκος Σταυριανός), προερχόμενων από διαφορετικές «σχολές», τεχνοτροπίες και αφηγηματικά στιλ, που ανταποκρίθηκαν φιλοτεχνώντας ο καθένας και η καθεμία μια μικρή ιστορία με τον τρόμο στο επίκεντρο.
Οπως αναφέρεται και στον πρόλογο της Κατερίνας Νανούρη, πρόκειται για «μια ανθολογία τρόμου, ένα κόμικ αφιερωμένο στον Μέγα Τρόμο που βρίσκεται “ανάμεσά μας” και χαμηλόφωνα ψιθυρίζει στο αυτί μας πως βρίσκεται πάλι εδώ. Ανάμεσά μας βρίσκονται αυτές οι τρομακτικές ιστορίες, οι οποίες κρύβονται ή και πηγάζουν από βαθιά μέσα μας ως αναμνήσεις, αποκυήματα της φαντασίας, μύθοι, συλλογικό ασυνείδητο, εσωτερικές αναζητήσεις, καταστάσεις της πραγματικότητας που μοιάζουν καθημερινά ζοφερές και απροσπέλαστες».
Αυτή η εντυπωσιακή ποικιλία μέσα από την οποία μπορεί να ξεπηδήσει ο τρόμος αντιπροσωπεύεται ιδανικά στις εντελώς διαφορετικές θεματικές των 11 ιστοριών που, αν και αυτοτελείς, δένουν αρμονικά μεταξύ τους και αλληλοσυμπληρώνονται. «Από τον λόφο του χωριού κοντά στο Κάστρο, από το σπίτι με τα κλειστά παντζούρια στο κέντρο της πόλης, από το διαμέρισμα του επάνω ορόφου, το δάσος και το νεκροταφείο, από τα βουνά της Κορινθίας και το ασφαλές σου σπίτι, από έναν κόσμο που δεν υπάρχει καταφθάνει ο τρόμος και σφηνώνει με δόντια κοφτερά ανάμεσά μας…» περιγράφει εύστοχα το επιλογικό σημείωμα, για να υπογραμμίσει τις πολλαπλές όψεις που μπορεί να αποκτήσει και τις πολλές μορφές με τις οποίες μπορεί να φανερωθεί το αρχέγονο συναίσθημα του τρόμου. Στην εντυπωσιακά σχεδιασμένη ιστορία («Οξαποδώ») του Γιάννη Ρουμπούλια, για παράδειγμα, ο τρόμος αποκτά την αποκρουστική μορφή του Σατανά ο οποίος εμφανίζεται για να λυτρώσει ένα νέο παιδί από την κακοποίηση των γονιών του κάπου στην ελληνική επαρχία ενός όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος, ενώ στη σπαρακτική ιστορία του Πάνου Ζάχαρη («Το Νερό») ο τρόμος κρύβεται στο κατακόκκινο, αιμάτινο νερό στο οποίο κολυμπούν και πανηγυρίζουν οι δουλέμποροι δίπλα στα πτώματα των θυμάτων τους στον Ατλαντικό Ωκεανό του 18ου αιώνα.
Από την άλλη, στους τέσσερις τοίχους ενός σύγχρονου σπιτιού παραμονεύει ο ψυχολογικός τρόμος των Βανέλλη - Δερβενιώτη («Η Σκιά μου») που υποστασιοποιείται σε μια εφιαλτική σκιά, η μοναξιά τού σήμερα γίνεται ο τρόμος ενός απογοητευμένου ηλικιωμένου στην ιστορία του Μάνου Λαγουβάρδου («Προθάλαμος»), ενώ με πιο χιουμοριστικές νότες, μέσα σε σκοτεινά κοιμητήρια, αποκαλύπτεται ο τρόμος στις ιστορίες του Σταύρου Κιουτσιούκη («Νεκροταφεία») και της Εφης Θεοδωροπούλου («Η Συνάντηση»).
Από τη δυστοπία, τέλος, ενός τεχνολογικού εφιάλτη καταδυνάστευσης της φύσης και τις αλλοτριωμένες ανθρώπινες σχέσεις που θυσιάζονται στον βωμό των διαχρονικών οικονομικών συμφερόντων προκύπτει ο τρόμος στην ιστορία του Νίκου Καμπασελέ («Υπόσχεση»), αποδεικνύοντας ότι τρομακτική δεν είναι μόνο η στοιχειωμένη μνήμη και η αδιέξοδη παρούσα κατάσταση, αλλά μπορεί να είναι και η αβεβαιότητα για το μέλλον ή καλύτερα η τραγική βεβαιότητα ότι όλα όσα αναμένεται να έρθουν θα είναι χειρότερα απ' όσα μπορούμε να φανταστούμε.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας