Διεκδικώντας τον ενιαίο εαυτό

«Για να υπάρξω, πρέπει κάποιος να με δει· κάποιος ν’ αναγνωρίσει την ύπαρξή μου. Χωρίς “εσύ” δεν υπάρχει “εγώ”. Τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα συχνά ζούμε σε μια κατάσταση αναστολής ζωτικών λειτουργιών, μια παρατεταμένη παύση ζωής, κατά την οποία εξωτερικά φαινόμαστε να λειτουργούμε λίγο πολύ “κανονικά”, σπουδάζοντας, δουλεύοντας, αλληλεπιδρώντας με συγγενείς, φίλους, αγνώστους, ενώ μέσα μας δεν υπάρχουμε πραγματικά ή ολοκληρωμένα· αναγκαζόμαστε να αυτολογοκρινόμαστε, να ζυγίζουμε πόσο εαυτό θα δείξουμε, πόσο εαυτό θα κρύψουμε. Μέσα μας φυτοζωούμε, με την ελπίδα ότι στο μέλλον ίσως να καταφέρουμε το μέσα και το έξω επιτέλους να συντονιστούν και να έχουμε μόνο έναν εαυτό, έναν ενιαίο, ολόκληρο και μη απολογητικό εαυτό, χωρίς αυτή την εξαντλητική επιτροπή στο κεφάλι μας να ζυγίζει συνεχώς πόσο θα φανερωθούμε ανάλογα με το εκάστοτε περιβάλλον προκειμένου να επιβιώσουμε» γράφει ο Λύο Καλοβυρνάς, συγγραφέας και ψυχοθεραπευτής, στον σύντομο αλλά απολύτως σαφή πρόλογό του με τίτλο «Πότε γινόμαστε ο εαυτός μας;» για το «Gérard, ή το Σπαθί στην Πλάτη του», το νέο βιβλίο του Στηβ Στιβακτή που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Jemma Press (210 σελίδες).

Ο Στιβακτής, αν και μόλις 31 ετών, έχει ήδη αφήσει το αποτύπωμά του στα ελληνικά κόμικς, φιλοτεχνώντας τα τελευταία χρόνια ορισμένες πολύ αξιόλογες δουλειές, μεταξύ των οποίων οι αυτοεκδόσεις Εσμέ και Σκιτσούχτρα, ενώ για τη Σπαζοραχούλα (2021), σε σχέδια Λεν Γώγου, απέσπασε το βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς. Το Gérard έρχεται να επιβεβαιώσει το μεγάλο του ταλέντο στην αφήγηση ιστοριών και την ικανότητά του να μιλά για πολύ δύσκολα πράγματα με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Γιατί η ιστορία στο Gérard αφορά ένα πράγματι δύσκολο θέμα και, όπως συχνά συμβαίνει με τα δύσκολα θέματα, δύσκολα συζητιέται και ακόμα πιο δύσκολα λύνεται αν δεν λυθούν οι γλώσσες, δεν απελευθερωθούν και δεν μοιραστούν τα συναισθήματα.

Πρωταγωνιστής είναι ο Εκτορας, ή καλύτερα ένα παιδί το οποίο στην εφηβεία του επιλέγει να το αποκαλούν Εκτορα καθώς προσπαθεί να κατανοήσει τον εαυτό του και να γίνει αποδεκτό πρώτα απ’ όλα από το ίδιο και στη συνέχεια από την οικογένειά του.

«Προσπάθησα, μέσα από αυτήν την ιστορία, να μιλήσω για πολλά πράγματα. Για την απομόνωση ενός ξεκάθαρα (στους γύρω του αν όχι στο ίδιο) queer και νευροδιαφορετικού ατόμου∙ για την αρρενωπότητα, τόσο την τοξική όσο και τη θετική, την εναλλακτική, την queer, την υγιή, και την καθαρά προσωπική∙ για την πατριαρχία αλλά και για την οικογενειακή μητριαρχία∙ για τη σημασία που έχουν τα πρότυπα, η συμπερίληψη, η ορατότητα περιθωριοποιημένων ομάδων ή/και μειονοτήτων, ειδικά για μικρότερες ηλικίες∙ για τη δύναμη που μπορούν να δώσουν οι ιστορίες σε κάποιον που δεν έχει ιδέα ποια είναι η θέση του στη δική του ιστορία…» γράφει ο Στιβακτής, που καταφέρνει, χωρίς ποτέ να γίνεται διδακτικός ή ηθικολόγος, να φτιάξει μια υπέροχη ιστορία.

Με χιούμορ, με συγκίνηση, με συναισθήματα, με αγάπη αλλά και με αιχμηρά σχόλια για τη θυσία της αγάπης στον βωμό των κοινωνικών και οικογενειακών συμβάσεων. Μια ιστορία, πάνω απ’ όλα, για τη λυτρωτική δύναμη της τέχνης και τη διεκδίκηση της ορατότητας σε ένα εχθρικό περιβάλλον που μπορεί και πρέπει να αλλάξει.