«Να δίνεις και να παίρνεις αγάπη από ένα πλάσμα που δεν κουβαλά τίποτα βιολογικό δικό σου, όμως μπορεί και κουβαλά όλη σου την ύπαρξη» –ίσως αυτή η φράση της Μαρτσελλιάννας Χριστοπούλου να περιγράφει εναργέστερα από κάθε επιστημονική ανάλυση τον θεσμό της αναδοχής. Μια σχέση γονιού - παιδιού έξω από το πλαίσιο που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα, αλλά που ανοίγει νέους αγαπητικούς δρόμους όχι μόνο για τα παιδιά που ζουν σε ιδρύματα, αλλά και για τους ενήλικες που μπαίνουν σε αυτήν την όμορφη περιπέτεια, αλλά και -ίσως κυρίως- για την κοινωνία μας και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την έννοια της οικογένειας. Με αφορμή το καινούργιο της βιβλίο «Είμαι παιδί της καρδιάς» (εκδ. Δερέ) μιλάμε με τη συγγραφέα και μητέρα τριών παιδιών.
● Η προσωπική σας ιστορία ενέπνευσε ένα πολύ τρυφερό βιβλίο. Θα θέλατε να τη μοιραστείτε μαζί μας;
Η δική μου προσωπική ιστορία ξεκίνησε το 2012, όταν τότε ως εθελόντρια του Κέντρου Παιδικής Προστασίας Πεντέλης (πρώην Αναρρωτήριο Πεντέλης) γνώρισα τον γιο μου τον Στέφανο σε ηλικία 14 μηνών, στο πλαίσιο εθελοντικού προγράμματος του Κέντρου. Το δέσιμο με τον μικρό έγινε αστραπιαία, ήταν κάτι μαγικό από την αρχή των επισκέψεών μου εκεί. Η σκέψη πως το παιδί έπρεπε να βγει από το ίδρυμα ήρθε πολύ πολύ γρήγορα και η βεβαιότητα πως πρέπει να βρει σπίτι -και γιατί όχι το δικό μου;- σχεδόν ταυτόχρονα! Ετσι, ακολουθώντας όλη την τυπική διαδικασία, ο μικρός ήρθε σπίτι υπό τον θεσμό της αναδοχής. Πορευτήκαμε ως οικογένεια οι δυο μας περίπου τρία χρόνια, όταν μπήκε στη ζωή μας ο άντρας μου ο Γιώργος. Την οικογένειά μας σύντομα ολοκλήρωσε ο ερχομός των 6χρονων κοριτσιών μας.
● Κάθε φορά που μια ιστορία φρίκης με φόντο ένα ίδρυμα βγαίνει στο φως μιλάμε για την αναδοχή. Ως ανάδοχη μητέρα πώς βλέπετε να εξελίσσεται ο θεσμός;
Είναι γεγονός πως η Ελλάδα, παρ’ όλο που τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει τεράστιες προσπάθειες αλλαγών σε ό,τι αφορά την υιοθεσία-αναδοχή και την παιδική προστασία γενικότερα, δημιουργεί εμπόδια στους ανθρώπους που θέλουν να φροντίσουν, να αγαπήσουν, να δεθούν και να μεγαλώσουν ένα παιδί κάποιου άλλου, που σε περιπτώσεις όπως αυτή της αναδοχής δεν γίνεται καν δικό τους. Προσπαθούν όλοι να εξελίξουν τον θεσμό, όμως προχωρά με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς και μοιάζει να μένει στάσιμος. Η μεγαλύτερη πληγή αυτής της διαδικασίας νομίζω πως είναι ο χρόνος που μεσολαβεί από τη στιγμή που κάποιος παίρνει αυτή την απόφαση μέχρι τη στιγμή που το παιδί ή τα παιδιά θα περάσουν το κατώφλι του σπιτιού και όλοι θα γίνουν οικογένεια. Και το πιο σύντομο διάστημα σε όλες τις περιπτώσεις μοιάζει αιώνας!
● Πόσο εξοικειωμένοι είμαστε με την αναδοχή;
Είμαστε ελάχιστα εξοικειωμένοι με τον θεσμό της αναδοχής. Αυτό συμβαίνει για ποικίλους λόγους. Ενας από αυτούς, και ίσως ο πιο σημαντικός, είναι πως στο μυαλό μας η οικογένεια είναι συνυφασμένη με την έννοια της μονιμότητας. Η αναδοχή είναι η αγκαλιά εκείνη που προσφέρεται απλόχερα μέχρι η βιολογική οικογένεια να μπορέσει να δεχτεί ξανά στη δική της αγκαλιά με ασφάλεια το παιδί της. Οπότε μονιμότητα δεν μπορεί να υπάρξει.
● Πώς μιλάτε -και θα έπρεπε να μιλάμε όλοι- στα παιδιά σας για την αναδοχή;
Στα παιδιά μου (και στα τρία) μίλησα για την αναδοχή ως ένα γεγονός πραγματικό που αφορά την οικογένειά μας. Είναι η πραγματικότητά μας. Με λόγια κατανοητά, απλά και γεμάτα αγάπη. Τι πιο απλό να μιλήσεις στα παιδιά για διάφορα θέματα μέσω μιας ιστορίας! Και αν αυτή την ιστορία τη συνδέσεις με εικόνες και με μυρωδιές δημιουργείς ένα παραμύθι! Το δικό σου παραμύθι!
● Ποιες δυσκολίες συναντήσατε και συναντούν οι ανάδοχοι;
Οι ανάδοχοι γονείς αντιμετωπίζουμε ένα φάσμα δυσκολιών. Ολες για εμένα εξίσου σημαντικές και σοβαρές! Από το πώς πρέπει να μιληθεί στο παιδί της καρδιάς σου η δική του ιστορία μέχρι τα εκάστοτε ακούσια ή εκούσια εμπόδια που κάθε τόσο μπορεί να δημιουργούν οι εκάστοτε κυβερνώντες στην ανατροφή ενός παιδιού.
● Τι σας έμαθε αυτό το ταξίδι;
Το ταξίδι αυτό μου έμαθε (και συνεχίζει να μου μαθαίνει) τι είναι αγάπη. Να δίνεις και να παίρνεις αγάπη από ένα πλάσμα που δεν κουβαλά τίποτα βιολογικό δικό σου, όμως μπορεί και κουβαλά όλη σου την ύπαρξη με τα δυο του τα χεράκια!
Ποια είναι
Η Μαρτσελλιάννα Χριστοπούλου γεννήθηκε το 1979 στο Τρίερ Γερμανίας, αλλά από 7 χρόνων έζησε στον Πύργο Ηλείας απ’ όπου και κατάγεται. Απόφοιτη του Παιδαγωγικού Τμήματος Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, από το 2010 εργάζεται ως ειδική παιδαγωγός στη Διεπιστημονική Ομάδα του Παιδοψυχιατρικού Τμήματος του Γενικού Νοσοκομείου Παίδων Πεντέλης. Προσφέρει υπηρεσίες στα εξωτερικά ιατρεία στο πλαίσιο διάγνωσης κυρίως της Διαταραχής του Αυτιστικού Φάσματος και των μαθησιακών δυσκολιών, στην ενδονοσοκομειακή νοσηλεία παιδιών με ψυχιατρικά προβλήματα, σε περιστατικά διασυνδετικής με τις κλινικές του νοσοκομείου, καθώς και στην αποκατάσταση με παιδιά που χρήζουν εξειδικευμένο πρόγραμμα ειδικής διαπαιδαγώγησης. Εχει μακροχρόνια εμπειρία και σε ό,τι αφορά την εκπαίδευση Ατόμων με Αναπηρία κι από το 2020 είναι τακτικό μέλος στο διοικητικό συμβούλιο του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Το «Είμαι παιδί της καρδιάς» είναι το δεύτερο βιβλίο της μετά το «Η Μελίνα εκπαιδεύεται» (εκδ. Ροτόντα).
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας