• Ακόμα ένας πετυχημένος δίσκος με την έννοια ότι μας προσφέρει ωραίες μουσικές και φρέσκο ήχο, σκέψεις που σου μένουν και σε κάνουν να σκεφτείς. Τι σηματοδοτεί για σας το τελευταίο άλμπουμ;

Πετυχημένος... με γοητεύει και με τρομάζει αυτό! Στη σηματοδότηση πάντως χωλαίνω και το γιατί ακριβώς κάνω ό,τι κάνω, διαχρονικά μου διαφεύγει. Σίγουρα υπολογίζω στη θεραπευτική δύναμη της ωδικής. Είναι αυτοσχέδια θεραπεία βέβαια και πάντα στην ουσία της πειραματική. Καμιά φορά πιάνει, όταν κυριολεκτικά και μεταφορικά τα κομμάτια που μάζεψα στον δρόμο, συντρίμμια από λέξεις και μουσικές, ως εκ θαύματος ταιριάζουν. Τότε με τα ίδια ανακυκλωμένα υλικά νιώθω πως καταφέρνω να πω κάτι νέο… Το κόστος βέβαια είναι μεγάλο, όμως όπως λέει και ο αγαπημένος μου Kurt Vonnegut η τέχνη δεν είναι για τα προς το ζην αλλά για να μεγαλώσει η ψυχή σου.

• «Η ζωή ήταν σήμερα» παραπέμπει στη μεγάλη υπόθεση του να ζεις το παρόν. Εσείς πώς το απολαμβάνετε το παρόν;

Δυσκολεύομαι να το απολαύσω και με έναν τρόπο αυτή η ανεπάρκειά μου με οδήγησε στο τραγούδι. Τρέχω διαρκώς πίσω από κάτι που με ξεπερνά με αποτέλεσμα να την πατάω κι εγώ και να προσπερνώ το εδώ και τώρα.

• Τι σχεδιάζετε για τις εμφανίσεις σας στον «Ορφέα»;

Εχω μια τάση τελευταία να μονολογώ εκτός σχεδίου… Κάποιος θα χρειαστεί να με σταματήσει και γι' αυτό επαφίεμαι στον... πατριωτισμό των θαμώνων. Θα υπάρχουν τα τραγούδια, θα μεροληπτήσω υπέρ των νέων και θα προσθέτω χαιρέκακα σε μορφή ακατάληπτης πρόζας όσα δεν κατάφερα να χωρέσω μέσα σε κάθε τραγούδι.

• Κρατάτε μια μακρόχρονη μοναχική πορεία, αλλά παράλληλα συμμετέχετε συχνά σε διάφορες συλλογικές προσπάθειες. Είναι ο πρώτος ένας δρόμος ζωτικής σημασίας για σας και ο δεύτερος ένας τρόπος αντιμετώπισης της -πολυπρόσωπης πλέον- κρίσης που ζούμε;

Από τη μια έχει ο καθένας μας ανάγκη τον σκοτεινό θάλαμο για τις αλχημείες του, από την άλλη βαδίζουμε διαρκώς μέσα στον κόσμο… Νομίζω, από μικρός έζησα τη μουσική ενταγμένος σε συλλογικότητες, σχήματα στο σχολείο, συγκροτήματα, στη σκηνή έπειτα… όλα ήταν τελικά μορφές αυτοοργάνωσης, θεραπευτικές κοινότητες για ορκισμένους μοναχικούς. Ακούσια στην αρχή και με τη θέλησή μου έπειτα, πιάστηκα από αυτό το εκκρεμές όπου από ερμητικά κλειστός γινόμουν διάφανος, για να γυρίσω πάλι στην ανθρωποφοβία. Δεν νιώθω διαφορετικός, στα μέτρα του ο καθένας είμαστε όλοι άνθρωποι που στο προσκήνιο κουβαλάμε μαζί και τη δύστροπη σκιά μας σαν μια άτακτη μαϊμού. Εμείς πάμε να την εξομολογήσουμε και αυτή μας βγάζει τη γλώσσα.

• Ακούγοντας τραγούδια του δίσκου βλέπω μια μελαγχολία όταν διαπιστώνετε ότι συλλογικά «δώσαμε φωνή στο τίποτα» ή όταν ακούμε τραγούδια όπως ο «άνθρωπος νησί», που «δεν έχει ανάγκη συντροφιά» ή όπως το «Insta girl». Η μελαγχολία μπορεί να γίνει ασθένεια, μπορεί «όπλο». Εσάς γιατί σας εμπνέει δημιουργικά;

Κολακεύω τον εαυτό μου, χωρίς να τον πείσω τελικά, πως η μελαγχολία είναι το τίμημα που καταβάλλεις για να ανακτήσεις την ελευθερία σου μέσα από τους τόσους καταναγκασμούς που μας επέβαλε αυτή η νέα υπερεξουσία των μέσων αλλά και το πανταχού παρόν τέρας της αγοράς, που προϋπήρχε. Δεχτήκαμε ως αυτονόητη τη νέα κανονικότητα και της εκχωρήσαμε πρόθυμα την ελευθερία μας με αντάλλαγμα, τι; Την αγωνία μιας κάποιας ευτυχίας. Η αγωνία θα μας μείνει στο τέλος. Οσο για την έμπνευση -όταν υπάρχει-, ναι, η μουσική είναι μια μηχανή που φτιάχνει χαρά από τη λύπη. Οσο κι αν μια λύπη μάς μένει στο τέλος.

• Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν καλό και κακό εργαλείο ταυτόχρονα, από τη μια στα χέρια των από τα κάτω για ορατότητα, επικοινωνία, γνώση, και από την άλλη για προπαγάνδα, λογοκρισία και χειραγώγηση από την εκάστοτε εξουσία. Χωρίς να δαιμονοποιώ φυσικά τα ΜΚΔ, θα ήθελα να σας ρωτήσω ποιες συνέπειες νομίζετε ότι έχει αυτή η συνεχής δικτύωση στο άτομο.

Να τα δαιμονοποιήσω εγώ λοιπόν, καμία αντίρρηση… Και ας ξεκινήσουμε από τους «από κάτω», από τον καθένα μας δηλαδή, αφού όλοι λίγο-πολύ βουλιάζουμε στο ίδιο μείγμα για να μην πω βούρκο. Νομίζω πως αυτό που κυριαρχεί είναι η ροπή προς τη σκοτεινή πλευρά και θριαμβεύουν στάσεις και καμώματα που διαφορετικά θα απωθούσαμε, θα παρέμεναν αόρατα. Γι' αυτό που κάποτε θα απαξιώναμε στη δημόσια σφαίρα τώρα καταλήγουμε να παλεύουμε θρασύδειλα στη λάσπη από τον καναπέ μας. Ισως, θα πείτε, το να εκτονώνεται η βία σε αυτή την εικονική αρένα είναι χρήσιμο, όμως ανακυκλώνεται κιόλας, πλουτίζει γονιδιακά και διαρκώς έχουμε νέες τερατογενέσεις. Και εννοείται πως τα κάθε είδους κοράκια που οσμίζονται αίμα και θάνατο είναι ήδη εκεί πριν αρχίσουν να παίζουν οι τίτλοι και η θεία αυτή (αλλά τελικά πολύ ανθρώπινη) κωμωδία εξελίσσεται. Το μέτρο είναι κάτι που δεν μπορούμε να επιβάλουμε και οι κανόνες από μόνοι τους δεν φτάνουν. Υπενθυμίζω: Εξω από όλα αυτά, περιμένουν πάντα ένα σωρό εναλλακτικές που μπορούν να ξυπνήσουν ωραία πάθη στους ανθρώπους.

• Ισως το πιο ανιδιοτελές μέσο είναι το ραδιόφωνο. Τι σας αρέσει περισσότερο σε αυτό, βάσει της εμπειρίας σας ως Κοσμοναύτη στο «Κόσμος» όπου έχετε βρει ραδιοφωνική στέγη ξανά ύστερα από πολλά χρόνια, από τα χρόνια της εφηβείας;

Ανιδιοτελές δεν ξέρω. Συχνά σκέφτομαι πως άρπαξα την ευκαιρία να ταράξω στον πρόλογο κάποιους ανυποψίαστους ακροατές. Ενα εξομολογητήριο είναι αυτό, ίσως η νοητή κουρτίνα που μας χωρίζει να ευνοεί τελικά μια ουσιαστική αλλά διακριτική επικοινωνία χωρίς καταναγκασμούς.

• Μοιραία στις εκπομπές σας επανέρχεστε συχνά στην αγάπη λόγω της εμφάνισής της σε ωκεανό τραγουδιών. Αρκεί «να τρέξεις σε αυτήν» για να σωθείς από τις βαθιές αγωνίες του Εαυτού και του Αλλου;

Ναι, η αλήθεια είναι πως δεν κατάφερα να σκεφτώ κάτι καλύτερο όσο κι αν έστυψα το κεφάλι μου. Και από τις αγωνίες δεν θα σωθούμε, μπορεί τελικά όμως αυτές να μας σώσουν.

• Πώς θα μπορούσε να ήταν μια ποιητική επανάσταση; Νομίζω, ο Ζενέ είχε πει ότι συνίσταται σε ερωτισμό, διασκέδαση και μάλλον μια περιθωριακή κατάσταση.

Νομίζω ότι αντιλαμβάνεστε την ειρωνεία του πράγματος… Ολα αυτά έχουν ήδη συμβεί, και ο ερωτισμός και η διασκέδαση και το πάλαι ποτέ ηρωικό περιθώριο είναι στοιχεία που κυριαρχούν στην καθημερινότητά μας σχεδόν συστημικά, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι διόλου ποιητικό. Καταναλώνουμε σχέσεις, καταναλώνουμε επικαιρότητα, τελικά καταναλώνουμε ανθρωποφαγικά ο ένας τον άλλον και, σαν να μην έφτανε αυτό, πρέπει να καταγράφουμε διαρκώς τον φόνο και να σχολιάζουμε. Εγώ θα πρότεινα να καθιερώσουμε εθνικές ημέρες σιωπής, αυτή θα ήταν μια πραγματικά επαναστατική πράξη. Πώς θα γίνουμε ποιητές αν πρώτα δεν μάθουμε να σωπαίνουμε;