Δισκοκριτική: The Weekend, Sharon Van Etten, Messier 13, Yellow Red

The Weekend
Hurry up tomorrow
XO/Republic
★★☆☆☆

Το έκτο άλμπουμ του The Weeknd (καλλιτεχνική περσόνα του Abel Tesfaye) είναι το τελευταίο μέρος μιας τριλογίας, η οποία ξεκίνησε το 2020 με το πολύ καλό «After Hours». Ακολούθησε το εξαιρετικό «Dawn FM» που κυκλοφόρησε το 2022 και έκανε όλο τον πλανήτη να παραμιλάει... χορεύοντας, όντας «μια αποθέωση των ‘80s και του ντίσκο ήχου τους, [...] ένα αστραφτερό άλμπουμ δίχως ψεγάδια» όπως πολύ εύστοχα είχε γράψει τότε στην κριτική του στις «νησίδες» ο Δημήτρης Κανελλόπουλος. Το νέο άλμπουμ του όμως είναι ο... πιο αδύναμος κρίκος αυτής της τριλογίας, καθώς έχουμε να κάνουμε με μια συνολικά μέτρια δουλειά η οποία πλατειάζει χωρίς λόγο, με αποτέλεσμα να κουράζει μέχρι... εξαντλήσεως σε πολλά σημεία της.

Τα 22 τραγούδια -διάρκειας 84 λεπτών- που περιλαμβάνει κινούνται σε R&B, synth-pop, trap και hip hop μονοπάτια και τα περισσότερα από αυτά που ξεχωρίζουν είναι εκείνα στα οποία συμμετέχουν guests: το «Reflections Laughing» -το καλύτερο του δίσκου- για το οποίο συμπράττουν ο Travis Scott και η Florence and the Machine, το «The Abyss» με τη Lana Del Rey, το «São Paulo» με την Anitta, το «Timeless» με τον Playboi Carti. Μου άρεσαν επίσης και τα... ατομικά «Cry for Me» και «Open Hearts». Οσον αφορά τους στίχους είναι ακόμα ένα στοιχείο που κουράζει, αφού ασχολούνται σχεδόν εμμονικά, φτάνοντας στα όρια της αυτολύπησης, με την αποδόμηση της φήμης. Να πούμε, τέλος, ότι τον ερχόμενο Μάιο θα βγει στους κινηματογράφους και μια ομότιτλη του άλμπουμ ταινία, σε σκηνοθεσία του Trey Edward Shults, ένα ψυχολογικό θρίλερ στο οποίο ο Καναδός σούπερ σταρ συνυπογράφει το σενάριο και πρωταγωνιστεί.

Δώρα Σελλά

—

Sharon Van Etten
Sharon Van Etten and The Attachment Theory
JagJagwar
★★★☆☆

Το νέο project της Sharon Van Etten ονομάζεται «Sharon Van Etten and the Attachment Theory» και φαίνεται πως ανανεώνει πλήρως την indie-folk συνθέτρια και τραγουδίστρια. Ιδίως με τραγούδια όπως τα δύο εναρκτήρια του άλμπουμ, τα αλληλένδετα «Live Forever» και «Afterlife». Τα ακούς στο repeat (όπως και το «Fading Beauty» πιο μετά) γιατί σου δημιουργούν μια ατμόσφαιρα περισσότερο θεατράλε και με βάθος. Μετά γίνεται πιο new wave ο ήχος της, κάπως πιο kraut. Εξίσου καλός θα έλεγα. Είναι το πρώτο άλμπουμ της (εφτά έχει βγάλει έως τώρα μαζί με αυτό) που δεν το έγραψε μόνη της, αλλά με τους Attachment Theory.

Δημήτρης Κανελλόπουλος

—

Messier 13
Stay for while
Inner Ear
★★★★☆

Εντυπωσιακό ντεμπούτο από την αθηναϊκή μπάντα που μετρά περίπου πέντε χρόνια ζωής και έρχεται με φόρα με ένα άλμπουμ που ήδη έχει αρχίσει και συζητείται. Οι Messier 13 αποτίνουν φόρο τιμής στις επιρροές τους από μπάντες όπως οι Slowdive και Ride, με τον shoegaze ήχο τους να περιλαμβάνει και σαφείς grunge αναφορές. Τα ονειρικά φωνητικά συνδυάζονται άψογα με την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στις κιθάρες, ενώ δεν λείπουν τα έντονα ξεσπάσματα. Ιδιαίτερα τα παιδιά των ‘90ς θα το λατρέψουν.

Χρήστος Καλλιμάνης

—

Yellow Red
My little words 
Make Me Happy Records
★★☆☆☆

«Το πορτοκαλί είναι το νέο μαύρο!». Αυτό είναι το σύνθημα πίσω από το solo project του Στέφανου Μανούση από τους Sugar For The Pill, ο οποίος εξερευνά synth pop ηχοτοπία και μας προσκαλεί να χορέψουμε με τη νέα του δουλειά. Ενας δίσκος που θα μας φέρει νοσταλγικά στο μυαλό τις πιο dark στιγμές της new wave σκηνής των ‘80ς, αλλά υπό ένα σύγχρονο πρίσμα και με διάθεση για πιο pop μελωδίες με σκεπτόμενους, ενδοσκοπικούς στίχους.

Χρήστος Καλλιμάνης