The Cure
Songs of a lost world
Fiction / Capitol
★★★★☆
Και… ξαφνικά η ιστορική μπάντα δεκαέξι χρόνια μετά την τελευταία της κυκλοφορία είναι και πάλι στο επίκεντρο. Οχι ως μια κουρασμένη ομάδα έμπειρων και ταλαντούχων μουσικών που δρέπει τις δάφνες του παρελθόντος, αλλά με μια κυκλοφορία πλήρως αντάξια του ονόματός της και κάτι παραπάνω. Ο Robert Smith και η παρέα του βιώνουν μια πραγματική αναγέννηση, μας παρουσιάζουν ένα άλμπουμ σε υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο, έναν δίσκο που μοιάζει με προσωπική εξομολόγηση του 65χρονου σούπερ σταρ και συνάμα ως ένα κάλεσμα για μια συλλογική συναισθηματική κατάσταση.
Το να βαφτίσουμε το «Songs Of A Lost World» gothic δίσκο θα ήταν αρκετά περιοριστικό, μιας και οι Cure, βοηθούμενοι και από την εξαιρετική παραγωγή, παρουσιάζουν ένα αρκετά «γυαλισμένο» ηχητικό αποτέλεσμα, ενώ σε σημεία ανεβάζουν τα ντεσιμπέλ, προφανώς για να συνοδεύσει αναλόγως η μουσική τούς πολύ δυνατούς στίχους.
Κι όσον αφορά τους στίχους; Αυτοί ασχολούνται κυρίως με την απώλεια αγαπημένων προσώπων, αλλά και τον προσωπικό φόβο του θανάτου με μια αρκετά σκεπτόμενη ματιά. Οπως ο ίδιος ο Robert Smith δήλωσε άλλωστε, «όταν είσαι νέος ρομαντικοποιείς τον θάνατο. Οσο μεγαλώνεις αρχίζει να παρουσιάζεται στη στενή σου οικογένεια και τους φίλους σου και πλέον είναι μια διαφορετική ιστορία».
Αξίζει λοιπόν το 14ο studio album των Βρετανών θρύλων όλη αυτή την παγκόσμια αποθέωση; Εμείς θα πούμε πως ναι, ξεκάθαρα το αξίζει και προτρέπουμε τους δύσπιστους, ακόμη και εάν δεν αφιερώσουν 50 λεπτά για να το ακούσουν όλο, να βάλουν το επικό (και δεκάλεπτο παρακαλώ) «Endsong» που κλείνει τον δίσκο. Εκεί μάλλον θα αναθεωρήσουν...
—
Amyl And The Sniffers
Cartoon Darkness
B2B / Virgin Music Group
★★★★☆
Ο τρίτος δίσκος της μπάντας από την Αυστραλία βγάζει από πάνω τους τον όρο «ανερχόμενοι», καθώς η καθιέρωσή τους είναι πια δεδομένη. Πίσω από τη χαρισματική τραγουδίστρια και στιχουργό, Amy Taylor, η μπάντα επιμένει οργισμένα και μας γεμίζει με ανυπομονησία για τη συναυλία τους στο Floyd την Παρασκευή 29 Νοεμβρίου. Φεμινισμός, έρωτας, «κραχτήρι» και χιούμορ συνδυάζονται άψογα σε έναν φρενήρη δίσκο 33 λεπτών, που αναδεικνύει όλα τα αγαπημένα στοιχεία της αυστραλιανής μουσικής σκηνής. Οι Amyl And The Sniffers δεν μένουν βέβαια εκεί, έχουν και πιο περιπετειώδεις πινελιές και σίγουρα δείχνουν ότι, πέρα από τον τσαμπουκά, ξέρουν πώς να χρησιμοποιήσουν τη mainstream επιτυχία τους για να θίξουν σημαντικά ζητήματα της σύγχρονης εποχής.
—
Pixies
The night the Zombies Came
★★☆☆☆
Βετεράνοι πλέον (και) οι Pixies, κυκλοφορούν νέο δίσκο έχοντας και καινούργια μπασίστρια, την Emma Richardson των Band of Skulls. Εγκέφαλος του γκρουπ παραμένει πάντα ο Black Francis, που εδώ και χρόνια, όπως και σε αυτό το άλμπουμ, ακούγεται σαφώς πιο ήρεμος αποφεύγοντας τις φωνητικές ακρότητες. Ο δίσκος είναι σχεδόν αξιοπρεπής, αλλά δεν περιέχει κάποιο κομμάτι που να ξεχωρίζει και να σε συνεπαίρνει. Αρκετά flat λοιπόν, επειδή όμως πρόκειται για τους Pixies ο ήχος τους παραμένει προσιτός και αγαπημένος, οπότε ακούγεται ευχάριστα. Μέχρι εκεί όμως.
—
Sigmataf
Mετα-κανονικότητα
★★★☆☆
Στο πέμπτο άλμπουμ του Sigmataf, το οποίο περιέχει οχτώ κομμάτια, το είδος παραμένει spoken word, ενώ ο δυναμικός ήχος του, που φλερτάρει με τα ‘90s, έχει επιρροές από hip hop, synth wave μέχρι indie rock και electronica. Οι μουσικές στήθηκαν από τον ίδιο και σε κάποια tracks από τον Νικόλα Γιακουμή.
Ο Sigmataf χαρακτηρίζει τον δίσκο του αστικό και κοινωνικά ανήσυχο και οι στίχοι, που έχουν τη δική του υπογραφή, δικαιώνουν απόλυτα αυτόν τον χαρακτηρισμό, καθώς σχολιάζουν με ιδιαίτερα αιχμηρό και καυστικό τρόπο τη σύγχρονη ελληνική κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας