Tα 90s στα καλύτερα τους

Οι Smashing Pumpkins από το Σικάγο αποτελούσαν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του alternative ήχου στη δεκαετία του ’90. Στο πρώτο μισό των 90s παίζει μάλιστα να ήταν το κορυφαίο όλων. Τετραμελές σχήμα με τον εγκέφαλό τους να ήταν και να είναι πάντα ο τραγουδιστής Billy Corgan (στο μπάσο ήταν η D’arcy Wretzky, στην κιθάρα ο James Iha και στα ντραμς ο Jimmy Chamberlin). Το πρώτο τους άλμπουμ ήταν το Gish (1991), καλό μεν που διαδόθηκε στην indie κοινότητα, αλλά δεν ήταν εκείνο που θα τους τοποθετούσε στο μεγάλο κάδρο. Είχε πει τότε ο Billy Corgan ότι με το επόμενο «θα βάλει φωτιά στον κόσμο». Και ναι συνέβη με το Siamese Dream (1993) που μας άφησε όλους ενεούς, ένα άλμπουμ που πέρασε σε ευρύτερα ακροατήρια βγάζοντας τέσσερα singles, το Cherub Rock, το Today, το εκπληκτικό Disarm και το Rocket. Ωστόσο δεν είχαν φτάσει ακόμα στο αποκορύφωμα της καριέρας τους. Δύο χρόνια πιο μετά λοιπόν, το 1995, κυκλοφορούν έναν επικό δίσκο που τους εκτόξευσε, το Mellon Collie and the Infinite Sadness με 28 τραγούδια συνολικά. Γνώρισαν και μεγάλη εμπορική επιτυχία ανεβαίνοντας στο Νο 1 του Billboard στην Αμερική.

Εκεί υπήρχαν μερικά, πραγματικά, αξεπέραστα κομμάτια. Το Zero, το μοναδικό Tonight, Tonight, το Thirty-Three, εννοείται το Bullet with Butterfly Wings με σήμα κατατεθέν τον στίχο «world is a vampire», αλλά πάνω απ’ όλα το (αγαπημένο μου) 1979, μία μπαλάντα που έχει εισέλθει στην ανθολογία του ροκ. Δεν είναι τυχαίο που η τωρινή τους περιοδεία που τους φέρνει και στην Αθήνα λέγεται «The World Is A Vampire Tour 2024»!

Το Mellon Collie and the Infinite Sadness κυκλοφόρησε ως διπλό cd και τριπλό βινύλιο ανακατεύοντας, μεταξύ άλλων, το alternative με το grunge! Ποτέ άλλοτε δεν έφτασαν σε τέτοιο επίπεδο. Και αμέσως μετά ξεκίνησε η πτώση. Το Adore (1998) δεν ήταν κακό, αλλά δεν ήταν και κάτι το αξιόλογο. Μόνο ένα τραγούδι άξιζε, το Ava Adore. Το 1990 διαλύθηκαν και όταν ξαναφτιάχτηκαν, μετά από πολλά χρόνια, δεν είχαν καμία σχέση με το παρελθόν. Αλλά αρκούσαν εκείνα τα τρία άλμπουμ μέσα σε πέντε χρόνια για να τους γιγαντώσουν. Το setlist που παίζουν στις τωρινές συναυλίες τους περιέχει όλα τα σπουδαία κομμάτια τους. Αχαστο live.

—

Τι είναι ο Tom Morello; Ενας από τους τελευταίους πρωτοπόρους του κιθαριστικού ήχου; Μια ηγετική μορφή του rock των 90’s; Ενας πολιτικός ακτιβιστής;

Ο Αμερικανός είναι όλα τα παραπάνω μαζί. Ενας μουσικός που μαζί με την υπόλοιπη «αγία τριάδα» των Rage Against The Machine έφτιαξε ένα σχήμα που δεν έμοιαζε με τίποτε από το παρελθόν και κανένας στο μέλλον δεν μπόρεσε να κοπιάρει. Κιθαρίστας με άποψη, δημιούργησε τον δικό του προσωπικό ήχο, καθώς η ανάγκη των RATM να έχουν κάτι που να μοιάζει με dj τον οδήγησε στο να πειραματιστεί άνευ προηγουμένου και να προσφέρει κι αυτός και με το παραπάνω στη μακρά λίστα των guitar gods που πήγαν μπροστά το αγαπημένο όργανο της rock.

Το πρόωρο τέλος των Rage Against The Machine δεν τον φρέναρε, καθώς μαζί με τους Brad Wilk και Tim Commerford συνέπραξαν με τον αείμνηστο Chris Cornell για να μας προσφέρουν τους Audioslave που έστω για ένα μικρό χρονικό διάστημα αποτέλεσαν ένα supergoup που είχε πραγματικά νόημα και αξία. Δεν έμεινε εκεί, έχει πολλές προσωπικές δουλειές και σε πιο ακουστικό ύφος, δημιούργησε ένα ακόμη supergroup, τους Prophets of Rage (με τους B-Real, Chuck D, Tim Commerford, DJ Lord, Brad Wilk) που είχαν έρθει και από τη χώρα μας για μια ισοπεδωτική εμφάνιση.

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι υπήρξε ανέκαθεν ένας από τους πιο πολιτικοποιημένους μουσικούς της heavy μουσικής. Αριστερός από... κούνια και για τα δεδομένα των ΗΠΑ στα όρια της Ακρας Αριστεράς, ο Tom Morello δεν σταμάτησε ποτέ να λέει την άποψή του και να μάχεται κατά της αδικίας, του ρατσισμού και της καπιταλιστικής επέλασης.

Γιατί θα πάμε να τον δούμε ξανά; Μα γιατί θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ξανά έναν μουσικό που τα τελευταία 35 χρόνια έχει προσφέρει όσο λίγοι στον σκληρό ήχο.

Μαθαίνουμε, άλλωστε, ότι στο setlist τιμάει και με το παραπάνω όλη τη μουσική του πορεία, οπότε ας ετοιμαστούμε για πολύ… ξύλο.