FLORENCE + THE MACHINE
DANCE FEVER
Polydor Records
★★★★☆

Τα τραγούδια του πέμπτου δίσκου των Florence + The Machine γράφτηκαν την περίοδο της πανδημίας και του συνεχούς «άνοιξε-κλείσε» της ζωής μας και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να είναι έντονο σε όλα το αποτύπωμα της ενδοσκόπησης (όπως στο «King», ένα τραγούδι-διαλογισμός για τη γυναικεία ζωή, την οικογένεια, τη θηλυκότητα και προσωπικό μανιφέστο για την υπέρβαση των ρόλων που καθορίζονται από το φύλο) και κάποια από αυτά ν’ αναφέρονται σε όσα στερούμασταν στη διάρκεια των λοκντάουν.

Αυτά που έλειψαν στη Florence Welch -όπως είπε σε συνεντεύξεις της- ήταν η διασκέδαση στα κλαμπ και ο χορός στις συναυλίες. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι το άλμπουμ τιτλοφορείται «Dance Fever» και ένα από τα κομμάτια του «Choreomania».

Πηγή έμπνευσης για το τελευταίο αποτέλεσε ένα μυστηριώδες φαινόμενο που εμφανίστηκε στην Ευρώπη μεταξύ 14ου-17ου αιώνα, ονομάστηκε «χορευτική πανούκλα» και χαρακτηριζόταν από τον ξέφρενο χορό ανθρώπων -χωρίς κάποια συγκεκριμένη αφορμή- μέχρι τελικής πτώσης, τραυματισμού ή και θανάτου.

Το «Dance Fever» είναι ακόμα ένα πολύ καλό άλμπουμ της αγγλικής μπάντας, μετά το ανάλογης ποιότητας «High As Hope» το 2018, που περιλαμβάνει baroque pop κομμάτια επικού ύφους και ατμοσφαιρικές indie rock μπαλάντες, δεκατέσσερα τραγούδια ερμηνευμένα με την ένταση, την έκσταση, την εκφραστικότητα και τη θεατρικότητα που χαρακτηρίζουν τη Florence.

Εκτός από τα δύο κομμάτια για τα οποία έκανα λόγο παραπάνω, έχω «κολλήσει» με το «Daffodil» και ξεχωρίζω ακόμα τα «Free», «My Love», «Morning Elvis» και το επιβλητικά πομπώδες «Heaven Is Here», στο οποίο η Florence μάς εκμυστηρεύεται ψιθυριστά: «Κάθε τραγούδι που έγραψα έγινε σκοινί δεμένο γύρω από τον λαιμό μου, για να με τραβήξει ώς τον Παράδεισο».

Δώρα Σελλά

THE SMILE
A LIGHT FOR ATTRACTING ATTENTION
XL Recordings 
★★★☆☆

Οι The Smile είναι ο Thom Yorke και ο Jonny Greenwood από τους Radiohead μαζί με τον ντράμερ Tom Skinner από τους Sons of Kemet. Οι τελευταίοι παίζουν τζαζ, σύγχρονη λονδρέζικη τζαζ, οπότε θεωρούσες ότι ο ντράμερ τους θα έδινε μια άλλη χροιά στο δίδυμο των Radiohead, θα εμπλούτιζε τον ήχο τους. Δεν συνέβη όμως με αποτέλεσμα το άλμπουμ να ακούγεται 100% ως συνέχεια των Radiohead. Ενα side project στο ίδιο ρυθμικό μοτίβο με ελάχιστες -ανεπαίσθητες- διαφοροποιήσεις. Οπως στο «Waving A White Flag» (κορυφαίο κομμάτι του δίσκου) ή το «Speech Bubbles» στο οποίο συμμετέχει η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου. Αν είστε οπαδοί των Radiohead θα ξετρελαθείτε, προσωπικά θεωρώ κάπως παρωχημένο τον ήχο. Αλλά το άλμπουμ είναι καλό.

Δημήτρης Κανελλόπουλος

LIA HIDE
THE MISSING FOURTH GUEST
Conch Town Records
★★★☆☆

Σκοτεινή βουτιά για το τρίο που στη νέα δουλειά του «εμπνέεται» από τον Πλάτωνα, καταγράφει τους προβληματισμούς της καραντίνας, αλλά κοιτάει προς το μέλλον με μια αισιόδοξη ματιά. Θεατρικότητα υψηλής αισθητικής στις πολύ καλές συνθέσεις που μπλέκουν την dark pop με μουσική που θα ταίριαζε ακόμα και σε καρναβάλι, για να καταλήξουν μέχρι και σε χατζιδακικές φόρμες. Κυρίαρχο στοιχείο το φωνητικό performance της Lia Hide σε ακόμα έναν ελληνικό δίσκο με το βλέμμα στραμμένο προς το εξωτερικό.

Χρήστος Καλλιμάνης

DESERT MONKS
SYMPAN
Just Gazing Records
★★★☆☆

Στη δισκογραφική επιστροφή της η μπάντα δείχνει σε πολύ καλή φόρμα, με μια δουλειά βελτιωμένη τόσο σε συνθετικό όσο και σε τεχνικό επίπεδο. Με έναν «αστρικό» τίτλο οι Desert Monks σε βάζουν κατευθείαν στο δικό τους «Σύμπαν», συνδυάζοντας τα alternative στοιχεία τους με σύγχρονη ψυχεδέλεια, μπόλικο grunge και γενικά… ροκάρουν. Οσο περισσότερο ακούς τον δίσκο τόσο απομακρύνεται η αρχική εντύπωση ενός cool άλμπουμ, για να δώσει τη θέση της σε δυναμικά παιξίματα και μια υποβόσκουσα οργή.

Χρήστος Καλλιμάνης