Liberté, Egalité, Postmodernité

Σχεδόν τρία 24ωρα αφότου εκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν την Τελετή Εναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι από τους δέκτες τους η εντύπωση όχι μόνο δεν έχει αμβλυνθεί, αλλά γιγαντώνεται και πολλαπλασιάζεται μαζί με τα σχόλια στον κατεξοχήν «υποδοχέα» του σύγχρονου διαλόγου-αντιλόγου, αυτόν που έλαβε σίγουρα υπ’ όψιν της η τελετή: στα κοινωνικά δίκτυα. Να λοιπόν μια πρώτη επιτυχία του Γάλλου «τελετάρχη» και τρομερού παιδιού του γαλλικού θεάτρου Τομά Ζολί.

Αυτή ήταν μια τελετή προορισμένη για να είναι σημείο αναφοράς στην ιστορία των Ολυμπιακών και όχι μόνο επειδή αυτή ήταν η πρώτη φορά που η έναρξη απεγκλωβίστηκε από τον φυσικό της χώρο, το στάδιο, και διαχύθηκε στην πόλη. Ηταν βέβαια και η πρώτη φορά που μπήκαν πάνω στο τραπέζι στην πιο ευδιάκριτη θέση πρόσωπα, ήθη και έθη της σύγχρονης κουλτούρας: μεταμοντερνισμός, σειρές στις πλατφόρμες, χιουμοριστική αντιμετώπιση των μεγάλων ιστορικών αφηγήσεων και των καλλιτεχνικών αναφορών, κατακερματισμός της αφηγηματικότητας, γυναικείο ζήτημα, συμπερίληψη και πάνω απ’ όλα η «διαφορετικότητα» ως ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Ολα αυτά ενείχαν ρίσκο. Το ζούμε άλλωστε. Ο διάλογος ή και ο καβγάς για την τελετή έβαλε σε δεύτερη μοίρα το αισθητικό ζήτημα και πέρασε κατευθείαν στο ιδεολογικό. Και να μια κοινή διαπίστωση: η ακροδεξιά αλλά και γενικά η συντήρηση αντέδρασε όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά παντού. Να και ακόμα μία διαπίστωση: η αποτίμηση της τελετής έχει πιο υποκειμενικούς όρους από ποτέ.

Ο Ζολί τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια όλων μας. Κλίσεις, ροπές, βιώματα, βεβαιότητες, «κάστρα», πεποιθήσεις βούλιαξαν σαν τη Μόνα Λίζα στα νερά του Σηκουάνα και ύστερα μισοπνιγμένα αναδύθηκαν ξανά για να λειτουργήσουν αποκαλυπτικά: κανένας δεν συμφωνεί με κανέναν απολύτως. Κάθε άποψη αποκαλύπτει και την ιδεολογική πρωτίστως «προέλευση» –δευτερευόντως τις αισθητικές αναφορές. Αλλά και επειδή ώρα με την ώρα η κουβέντα πολώνεται, ακόμα και όσοι είχαν-είχαμε αισθητικές ενστάσεις αισθανόμαστε υποχρεωμένοι κάπως να τις βάλουμε σε δεύτερη μοίρα καθώς αυτό που πρωταγωνιστεί τώρα είναι η ιδεολογική αντιπαράθεση για ένα θέμα που λειτουργούσε διχαστικά πολύ πριν από το Παρίσι: η woke κουλτούρα.

Συνειδητά ή ασυναίσθητα ο Ζολί έκανε το ολυμπιακό ιδεώδες και το μέγκα θέαμα του ευ αγωνίζεσθαι (λέμε τώρα!) της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης αφορμή για τον πιο μετα-μοντέρνο παγκόσμιο καβγά που έχουμε ζήσει μέχρι εδώ. Ή αλλιώς όπως πόσταρε έξυπνα ένας φίλος: Liberté, Egalité, Postmodernité.

Εμείς λοιπόν εδώ ανθολογήσαμε ορισμένα ποστ που αποδεικνύουν πρωτίστως αυτή την ιδεολογική διάσταση απόψεων.

ΑΛΕΞΗΣ ΧΑΡΙΤΣΗΣ (πρόεδρος της Κ.Ο. της Νέας Αριστεράς): «Εμένα μου άρεσε η τελετή έναρξης. Φοβερή ιδέα να βγει η τελετή από το Στάδιο για πρώτη φορά στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Πολύ μοντέρνα η παρουσίαση του πολιτισμού και της Ιστορίας της Γαλλίας. Κορυφαία στιγμή η σούπερ εκτέλεση του παραδοσιακού τραγουδιού της Γαλλικής Επανάστασης «Ça ira» από τους χεβιμεταλάδες Gojira και τη μέτζο σοπράνο Marina Viotti... Σύσσωμο το συντηρητικό και ακροδεξιό μπλοκ των social media έχει βγει και καταγγέλλει τον gender fluid χαρακτήρα της τελετής έναρξης. Η Ακροδεξιά και ο συντηρητισμός έχουν θέσει στο στόχαστρό τους τις μεγάλες κατακτήσεις που έχει κερδίσει η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα τα τελευταία χρόνια».

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΒΕΛΟΠΟΥΛΟΣ (πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης): «Οι Γάλλοι διοργανωτές όχι μόνο δεν έδειξαν τον απαιτούμενο σεβασμό στην Ελλάδα, ως κοιτίδα των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά με το άθλιο και προκλητικό θέαμα κατά την τελετή έναρξης, βεβήλωσαν το ίδιο το Ολυμπιακό ιδεώδες, αλλά και τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, του οποίου ο Χριστιανισμός αποτελεί επίσης βασικό πυλώνα...».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΘΑΚΗΣ (πρώην υπουργός): «Μόνο οι Γάλλοι θα έκαναν αυτήν την τομή και μόνο το Παρίσι θα γινόταν το φόντο αυτής της μεγάλης Ολυμπιακής ιδέας, στην πιο αυθεντική μορφή της... Τρία κύματα κοσμογονικών ιδεών και βαριάς ιστορικότητας κατοικοεδρεύουν σε αυτήν την πόλη, στο Σηκουάνα, τους δρόμους και τα καφέ της, στα οδοφράγματα και τα πανεπιστήμια. […] Και η τελετή έναρξης αυτό μας είπε. Για την ακρίβεια μας θύμισε τα υλικά που φτιάχνεται ο σύγχρονος κόσμος. Οι Δεξιοί αναπόφευκτα δυσανασχέτησαν, οι ακροδεξιοί λύσσαξαν, οι νεόπλουτοι δημοσιοσχεσίτες κατέρρευσαν, πλήρωσαν και δεν ευχαριστήθηκαν τίποτα».

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΛΑΤΙΝΟΠΟΥΛΟΥ (πρόεδρος και ευρωβουλεύτρια του κόμματος Φωνή Λογικής): «Αντί να δούμε το Ολυμπιακό ιδεώδες είδαμε το ιδεώδες των ΛΟΑΤΚΙ. Υπάρχει ακόμα κάποιος που ειλικρινά πιστεύει πως η woke ατζέντα δεν επιβάλλεται;»

ΣΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ (βουλεύτρια Αχαΐας με τη Νέα Αριστερά): «[…] Αυτό που είχε όμως το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, για μένα τουλάχιστον, ήταν αυτή η προσπάθεια -άλλοτε επιτυχής άλλοτε λιγότερο- να «αφηγηθούν» μια ενιαία συμπεριληπτική ιστορία, με πολλές κατακερματισμένες ταυτότητες, όπου δεν έλειψε ο αυτοσαρκασμός, η γαλλική υπερηφάνεια αλλά και το κιτς […]».

ΝΙΚΟΣ ΓΚΙΩΝΗΣ (εκδότης της «Πόλις»): «Συνδημιουργός τής, κατά τη γνώμη μου, πολύ ευφυούς και πολύ ωραίας χθεσινής τελετής ενάρξεως των ολυμπιακών αγώνων στο Παρίσι ήταν ο ιστορικός Πατρίκ Μπουσερόν. […] Φιλοδοξία του ήταν να μπορέσουμε να συναντηθούμε με μιαν πλουραλιστική αντίληψη της ιστορίας, κόντρα σε ταυτοτικού τύπου συρρικνώσεις και αποκλεισμούς που κυριαρχούν, όμως, στον δημόσιο λόγο. Ετσι για παράδειγμα, η Νοτρ Νταμ δεν είναι η εκκλησία της στέψης του Ναπολέοντα, ούτε ο ναός όπου ψάλθηκε το Te Deum όταν απελευθερώθηκε το Παρίσι, αλλά ο τόπος όπου σπουδαίοι τεχνίτες δουλεύουν επίπονα, αλλά με επιμονή και κέφι, για την αναστήλωσή της».

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΛΑΜΠΑΝΙΔΗΣ (πολιτικός επιστήμονας, συγγραφέας): «Το κομμένο κεφάλι της Μαρίας Αντουανέτας να τραγουδά το τραγούδι των Αβράκωτων και το μέταλ των Gojira στην κόκκινη Κονσιερζερί, μπροστά στα -μπορούμε να υποθέσουμε- κάπως έκπληκτα μάτια των γαλαζοαίματων της Ολυμπιακής Επιτροπής. Τα φύρδην μίγδην διονυσιακά σώματα σε όλα τα μεγέθη και τα χρώματα, σε αντιδιαστολή με τη λατρεία του γυμνασμένου λευκού σώματος της Λένι Ρίφενσταλ στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου το 1936. Η Aya Nakamura, κόρη μεταναστών από το Μαλί, άλλοτε γαλλική αποικία, που τη σιχαίνονται οι ρατσιστές για την υβριδική σλανγκ της...».

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΟΓΔΑΝΟΣ (πρόεδρος της Πατριωτικής Δύναμης Αλλαγής): «Η χώρα της αποδόμησης και του μεταμοντερνισμού ισοπεδώνει πλέον ανοιχτά το ελληνορωμαϊκό πνεύμα, τον Χριστιανισμό, την Αναγέννηση, τη Δύση όπως έχει υπάρξει επί 25 αιώνες. Αρχαίο πνεύμα αγνώριστο: παρακμή, ασχήμια και εκφυλισμός στην τελετή έναρξης […] ».