Ενα νεοαποικιακό σχέδιο που γύρισε μπούμερανγκ

Οπως συνέβη και με το άλλο μεγάλο ανεξιχνίαστο γεγονός της νεότερης αμερικανικής ιστορίας, τη δολοφονία του προέδρου Τζον Κένεντι, στο Ντάλας του Τέξας, τον Νοέμβριο του 1963, έτσι και στην περίπτωση των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου όλοι θυμούνται πού βρίσκονταν και τι έκαναν την ώρα του γεγονότος, αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος για το τι ακριβώς συνέβη εκεί. Για την ακρίβεια, η συνεχιζόμενη αδυναμία των αμερικανικών αρχών, ξεκινώντας από την ίδια την αμαρτωλή «9/11 Commision», να καταλήξουν σε ένα πειστικό και «αλεξίσφαιρο» αφήγημα που να συνδέει λογικά τα γεγονότα, επιτρέπει είκοσι -ή στην περίπτωση του Κένεντι, σχεδόν εξήντα- χρόνια αργότερα την αναπαραγωγή αμέτρητων θεωριών για το τι πραγματικά συνέβη εκείνο το παράξενο πρωινό στους ουρανούς πάνω από τη Νέα Υόρκη, την Ουάσινγκτον και την Πενσιλβάνια. Σε πρόσφατη έρευνα (Καλιφόρνια, 2016), περισσότεροι από τους μισούς Αμερικανούς δήλωσαν ότι δεν πιστεύουν το επίσημο «στόρι»!

Ενα είναι το βέβαιο: το 2001 το κατά τα άλλα πανίσχυρο αμερικανικό κράτος πιάστηκε φαινομενικά εντελώς ανέτοιμο και ηττήθηκε εντός έδρας, αποτυγχάνοντας να προστατέψει τους πολίτες του από μια δράκα εξτρεμιστών οπλισμένων με χαρτοκόπτες, που κατευθύνονταν από έναν μουσάτο τύπο ντυμένο με κελεμπία που ζούσε σε μια σπηλιά στο Αφγανιστάν. Ακόμη όμως και αν δεχτούμε πως η τραγωδία της 11/9 δεν «στήθηκε» από την ίδια την αμερικανική κυβέρνηση ή έστω από μια υπο-ομάδα φανατικών αξιωματούχων του «βαθέος κράτους» που είχαν ανάγκη να κατασκευάσουν έναν νέο εχθρό για να συντηρήσουν την πολεμική οικονομία και τις καλοπληρωμένες δουλειές τους, όπως πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν, σίγουρα αφέθηκε να συμβεί μέσα από μια μακρά σειρά παλινωδιών και παραλείψεων, στις οποίες θα επανέλθουμε εν τάχει στην τελευταία σελίδα αυτού του αφιερώματος.

Εννοείται δε πως, από τη στιγμή που έγινε το κακό, η κυβέρνηση Μπους-Τσένι- Ράμσφελντ έσπευσε -οντας έτοιμη από καιρό- να το εκμεταλλευτεί για να προωθήσει τη δική της μετα-ψυχροπολεμική αυτοκρατορική ατζέντα, τόσο στο εξωτερικό (με μακρινές εκστρατείες και βίαιες ανατροπές καθεστώτων του λεγόμενου «Αξονα του Κακού», βάσει σχεδίων που είχαν καταρτιστεί τουλάχιστον δέκα χρόνια νωρίτερα) όσο και στο εσωτερικό, με τη θεσμοθέτηση και δρακόντεια επιβολή ενός αστυνομικού κράτους-Λεβιάθαν που παρακολουθεί στενά κάθε κίνηση των κατά τα άλλα... ελεύθερων πολιτών του.

Είναι άλλωστε γνωστό πως ήδη από το 1998 η συμμορία των neo-cons, των ακροδεξιών «ψυχροπολεμιστών» ιδεολόγων σαν τον Τσένι, τον Ράμσφελντ και τον «πρίγκιπα του σκότους» Γούλφοβιτς, είχε επεξεργαστεί το διαβόητο «Σχέδιο για τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα», το PNAC, που ουσιαστικά έθετε ως προαπαιτούμενο για την επέκταση της αμερικανικής ηγεμονίας «ένα νέο Περλ Χάρμπορ», που θα σοκάριζε τόσο την αμερικανική κοινή γνώμη ώστε να την αναγκάσει να παραδώσει αμαχητί τις ελευθερίες και τα συνταγματικά της δικαιώματα στο όνομα ενός νέου διαρκούς πολέμου. Ενα σχέδιο που εφαρμόστηκε μεν κατά γράμμα, αλλά έχει ήδη αποτύχει παταγωδώς, για να μην πούμε ότι έχει κιόλας γυρίσει «μπούμερανγκ» και σπάει κυριολεκτικά τα κεφάλια των εμπνευστών του, σαν το δημιούργημα του δόκτορος Φρανκενστάιν, όπως είδαμε πριν από λίγες μέρες και με τη βιαστική εκκένωση του Αφγανιστάν...

Για την ακρίβεια, το φιάσκο του Αφγανιστάν δεν είναι παρά η φυσική κατάληξη μιας διαδικασίας παρακμής της αμερικανικής αυτοκρατορίας σε πολιτικό, στρατιωτικό αλλά και οικονομικό επίπεδο: ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», που ξεκίνησε με τη μονομερή εισβολή στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, κορυφώθηκε με τους «εμφύλιους» πολέμους για την αλλαγή καθεστώτων στη Λιβύη και στο Ιράν, αλλά και την παγκόσμια εκστρατεία εξωδικαστικών δολοφονιών, απαγωγών, βασανισμών και παρακολουθήσεων, δεν ήταν τίποτε λιγότερο από μια καμπάνια προπαγάνδας με σκοπό την ανανέωση του νεοαποικιακού ιμπεριαλισμού σε μαζική πλέον κλίμακα και χωρίς τα «βαρίδια» (βλέπε ΟΗΕ) και τις δακρύβρεχτες επικοινωνιακές δικαιολογίες που απαιτούσε το δόγμα του «πολεμικού ανθρωπισμού», που είχε δοκιμάσει να εφαρμόσει ο Κλίντον στη Γιουγκοσλαβία.

O Ράμσφελντ, αυτό το κακό σκυλί της αυτοκρατορίας που μας άφησε επιτέλους χρόνους προ τριμήνου, δεν έκρυβε τις προθέσεις του: σε ένα μυστικό έγγραφο των neo-cons που αποκάλυψε πριν από μερικά χρόνια ο μέγας Αμερικανός δημοσιογράφος Σέιμουρ Χερς, ανέφερε καθαρά πως η εισβολή στο Ιράκ δεν έγινε φυσικά για την προστασία του αμερικανικού λαού, αλλά «για να κάνει τις ΗΠΑ τον αδιαφιλονίκητο ηγεμόνα της Μέσης Ανατολής (...), για να κάνει ολόκληρη την περιοχή να νιώσει ώς τα κόκαλά της τη σοβαρότητα της αμερικανικής βούλησης και αποφασιστικότητας. Οποιος αντιμάχεται τα αμερικανικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή θα έχει να αντιμετωπίσει την Pax Americana και θα βρεθεί να παλεύει για την επιβίωσή του»...

Ελέγχοντας στρατιωτικά, ως δύναμη κατοχής πλέον, την καρδιά της Ευρασίας, με τα πετρέλαια και τους αγωγούς της, οι ΗΠΑ θα ανακτούσαν με πολεμικά μέσα τη γεωπολιτική ισχύ που έχαναν λόγω της σταδιακής ενίσχυσης της μετασοβιετικής Ρωσίας, των αυξημένων φιλοδοξιών της Κίνας αλλά και της οικονομικής γιγάντωσης της συμμαχικής κατά τα άλλα Ευρώπης.

Ομως γρήγορα φάνηκε ότι το Σχέδιο για τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα δεν «περπατούσε»: η αμερικανική κοινή γνώμη σύντομα βαρέθηκε τις ειδήσεις για θανάτους Αμερικανών σε ενέδρες στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, ενώ η βαριά χρηματοοικονομική κρίση που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2007 και απλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο έπληξε όχι μόνο την αξιοπιστία της υπερδύναμης στις αγορές, αλλά και την ίδια την αμερικανική κοινωνία, με εκατομμύρια πολίτες της να χάνουν σπίτια, δουλειές και αποταμιεύσεις. Και η κορύφωση των ανισοτήτων οδήγησε σε περαιτέρω έξαρση των άλλων εσωτερικών ρηγμάτων στις ΗΠΑ, όπως είδαμε τα τελευταία χρόνια με κινήματα σαν το Οccupy Wall Street και το Black Lives Matter.

Με την έλευση του Ομπάμα, ενός προέδρου βγαλμένου από τους χειρότερους εφιάλτες των νεοσυντηρητικών, το σχέδιο άρχισε να φυλλορροεί: ο πρώτος μαύρος πρόεδρος απέσυρε τα στρατεύματα από το Ιράκ, στέλνοντάς τα -χωρίς επιτυχία- στο Αφγανιστάν, και απέφυγε να εμπλακεί σε νέες εκστρατείες στη Συρία και τη Λιβύη. Αυτό είχε αποτέλεσμα να βρεθεί η υπερδύναμη σε μια πρωτοφανή θέση, καθώς αναγκάστηκε να στηριχθεί όλο και περισσότερο για τις ανά τον κόσμο «βρομοδουλειές της» στους ίδιους ισλαμιστές «τρομοκράτες», ακόμη και σε παρακλάδια της αυθεντικής Αλ Κάιντα, όπως η συριακή Αλ Νούσρα, που υποτίθεται πως πολεμούσε!

Και μετά όλα πήγαν κατά διαβόλου: Η Ρωσία, που υποτίθεται πως θα παρακολουθούσε ανήμπορη την αμερικανική επέκταση, κατάφερε όχι μόνο να προστατεύσει το μεγαλύτερο μέρος των σφαιρών επιρροής της, μπλοκάροντας τις δυτικές κινήσεις σε Καύκασο και Ουκρανία, αλλά και να τις επεκτείνει στη Μεσόγειο, διασώζοντας κυριολεκτικά το καθεστώς Ασαντ. Την ίδια στιγμή, η Κίνα εκμεταλλεύτηκε το αμερικανικό κενό για να επεκτείνει την οικονομική της παρουσία στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική, ενώ ο έτερος μεγάλος εχθρός των ΗΠΑ, το Ιράν, βρέθηκε να ενισχύει τη δύναμή του στο Ιράκ, στη Συρία, στον Λίβανο και στην Υεμένη. Ακόμη και μικρότερες θεωρητικά περιφερειακές δυνάμεις-«πελάτες» των Αμερικανών, όπως η Τουρκία του Ερντογάν, προωθούν πλέον ανενδοίαστα τη δική τους επεκτατική ατζέντα, αδιαφορώντας για τους αμερικανικούς σχεδιασμούς. Και γαία πυρί μιχθήτω!

Παραδόξως δε, χρειάστηκε να γίνει πρόεδρος ένας αυθεντικός ακροδεξιός, ο Τραμπ, για να βάλει ταφόπλακα στα σχέδια για τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα, παραδίδοντας ουσιαστικά το Αφγανιστάν στους Ταλιμπάν και αναγκάζοντας ακόμη και τους πιο πιστούς συμμάχους των ΗΠΑ στην Ευρώπη και αλλού να... αλληθωρίζουν. Αλλη μία απόδειξη για το «άχαστο» δόγμα της ετερογονίας των σκοπών: το μιλιταριστικό, νεοαποικιακό όραμα των νεοσυντηρητικών για έναν μονοπολικό κόσμο οδήγησε σε τέτοιο κατακερματισμό της εξουσίας, που ο πλανήτης μας μοιάζει σήμερα πιο πολυ-πολικός παρά ποτέ!