Η ζωή έτσι κι αλλιώς...

Οσοι παρακολουθούν τηλεόραση (επειδή δεν έχουν τι άλλο να κάνουν, ειδικότερα τώρα, όντας έγκλειστοι λόγω πανδημίας, είναι καθηλωμένοι από κάποια πάθηση, για –ας... πούμε– ενημέρωση και χίλιους, εν πάση περιπτώσει, λόγους), ο Λάκης Γαβαλάς, όπου εμφανίζεται (φιλοξενούμενος κυρίως σε εκπομπές), είναι μια εκκεντρική φιγούρα, που εντυπωσιάζει, κυρίως με την ένδυση και τα δικού του σχεδιασμού καπέλα.

Οσοι ωστόσο τον ξέρουν καλύτερα, τον αναγνωρίζουν ως έναν επιτυχημένο επιχειρηματία, γυναικείας κυρίως μόδας, ο οποίος όμως τα τελευταία χρόνια γνώρισε ένα οικονομικό Βατερλό (από κακή διαχείριση ανθρώπων του περιβάλλοντός του, αλλά και έλλειψη κατανόησης από Δημόσιο και τράπεζες, όπως αναφέρει ο ίδιος). Αποτέλεσμα, να βρεθεί για 14 μήνες στη φυλακή για χρέη. Ενδεικτικό της χρεοκοπημένης επιχειρηματικής του δραστηριότητας το εγκαταλειμμένο συγκρότημα στην Κάντζα (που απασχολούσε περί τους 300 υπαλλήλους). Αποφυλακιζόμενος επιχειρεί, μολονότι δεν έχει απαλλαγεί από τους εφιάλτες του, με αρωγό τη θετική ενέργεια, να ξανασταθεί.

Ποιος είναι στην πραγματικότητα πραγματεύεται ο ίδιος με την αυτοβιογραφία «Λάκης Γαβαλάς LOADED» (παραδοχή ισχύος, σε απλά ελληνικά), επιμέλεια Μαρία Βόλλη, εκδ. Αγκυρα, με μια κλασική φωτογραφία του ίδιου στο εξώφυλλο (κοστούμι – γραβάτα), που δεν έχει σχέση με τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις. Και είναι κυρίως η περιέργεια που με οδήγησε ν’ ασχοληθώ με ένα πρόσωπο διαφορετικό από τις επιλογές αυτής της σελίδας, με στοιχεία από την εν λόγω αυτοβιογραφία: τις επιδόσεις του ως χορευτής, χορογράφος (εδώ και στο εξωτερικό), μόδιστρος, συνεργασία με φημισμένους οίκους μόδας, γνωριμία με προσωπικότητες, κοσμική και προσωπική ζωή, συν γλωσσομάθεια και πολιτιστικές γνώσεις. Βιώματα εν ολίγοις ενός ανθρώπου που στοχεύει στη χαρά της ζωής, χωρίς δεσμεύσεις.

Θα εξαντλήσω το υπόλοιπο του παρόντος με τρία χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία:

Για τη Μελίνα

● «Αγαπούσα τις κοινωνικές ανησυχίες της Γώγου, τη βαθιά πολιτική στάση του Χατζιδάκι, την πνευματική καθαρότητα και την ευγένεια του Ελύτη, τα ιδεολογικά διλήμματα του Ρίτσου, την καλλιτεχνική δύναμη του Χορν, την ανθρωπιά του ασυμβίβαστου ροκά Σιδηρόπουλου, την απαράμιλλη κοινωνικότητα της Καρέζη, την τόλμη της Βουγιουκλάκη, που μπορούσε να κάνει μόδα ό,τι φορούσε, τη μαχητικότητα της Μερκούρη, που προσπαθούσε ν’ αλλάξει το πρόσωπο της πολιτικής σφραγίζοντας με νέους θεσμούς το πολιτιστικό τοπίο της χώρας και ξεκινώντας τον αγώνα για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα. Ο μύθος τους παραμένει για εμένα πάντα ζωντανός και επίκαιρος και η ακτινοβολία τους μ’ έκανε να τους βάζω πολύ πιο πάνω από πολλές προσωπικότητες του διεθνούς στερεώματος. Αγαπούσα την Ελλάδα της Μελίνας που την ταξίδεψε στα πέρατα του κόσμου και ήταν εκείνη που μ’ έκανε να ξεχάσω τον θαυμασμό που είχα για την Οντρεϊ Χέπμπoρν. Πόσο θα ήθελα να είχα ένα “Πρόγευμα στο Ζόναρς” με τη Μελίνα σε μια Αθήνα που θα αισθανόταν περήφανη για το παρελθόν της!» (σελ. 138-139).

● «Η Ελλάδα είχε δύο σημαντικές ευκαιρίες για εκσυγχρονισμό και ανάπτυξη στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Την προσχώρηση στην ΟΝΕ το 2001 και τη φιλοξενία των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004 στην Αθήνα. Ολα αυτά θα μπορούσαν να σημαίνουν την ανάγκη για απόκτηση σύγχρονης τεχνολογίας από τις δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις, τη διεύρυνση των οριζόντων των Ελλήνων επιχειρηματιών, την προσέλκυση κεφαλαίων με σημαντικές επενδύσεις με μελλοντικές αποδόσεις και τη βελτίωση του εμπορικού ισοζυγίου. Ομως τίποτε από αυτά δεν έγινε»... (σελ. 200)

● «Είχαμε και βραδιές κινηματογράφου στη φυλακή και παρακολουθούσαμε ταινίες. Κατά καιρούς έρχονταν και κάποιοι άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης και μας μιλούσαν. Εγώ διεκδίκησα τότε και το κατάφερα να έρθουν ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης και η συγγραφέας Ιωάννα Καρυστιάνη. Που εντυπωσιάστηκαν με εμένα και εγώ με αυτούς. Παρακολουθήσαμε την ταινία όλοι μαζί και έπειτα συζητήσαμε λέγοντας ο καθένας πώς τη βλέπει. Μάλιστα η συγγραφέας είχε πει ότι θα ήθελε να με πάρει μαζί της φεύγοντας...» (σελ. 263).

Στο πλαίσιο

Το (σε... διαρκή) εκκρεμότητα θέμα της επιστροφής των κλεμμένων Γλυπτών του Παρθενώνα, έθιξε, για μια ακόμη φορά (λες και δεν ήξερε την απάντηση...) ο πρωθυπουργός στον Βρετανό ομόλογό του κατά την πρόσφατη συνάντησή τους στη βρετανική πρωτεύουσα. Και εκείνος τον παρέπεμψε... ως είθισται, στους αρμόδιους του μουσείου, που τα... φιλοξενεί, των οποίων είναι γνωστή η αρνητική θέση. Το... δίκαιο του ισχυρού (σκεφτείτε –ξαναλέω– να ήταν δικά τους και να τα είχαμε αρπάξει εμείς...).

«Να μας λένε ανελλιπώς και πόσοι από αυτούς που αναφέρονται καθημερινά ως νεκροί είναι ηλικιωμένοι και πόσοι ανεμβολίαστοι», επιμένει ο εκ πεποιθήσεως ανεμβολίαστος, θέλοντας να ενισχύσει την άποψη (ή φοβία του) για την αναποτελεσματικότητα του εμβολίου. Το θέμα είναι να μην εκλείψει το είδος του...

Επιτέλους! Μέσα στον ατέρμονο ζόφο, άνθρωπος πήρε και μια χαρά: είδε τη σύνταξή του να αυξάνει με κάποια αναδρομικά που του αναγνωρίστηκαν. Η χαρά όμως δεν κράτησε πολύ, καθώς η Eφορία τον πληροφορεί ότι χαρατσώνεται με τα μισά και κάτι από τα αναδρομικά – και μάλιστα με ημερομηνία λήξεως καταβολής (τέλος Ιανουαρίου 2022). Και άντε να τα ξαναμαζέψει. Πώς να τους χαρακτηρίσεις – και τι θα βγει;

Ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης ωστόσο (για να μη μας διαφεύγει και η γνώση) έβγαλε ένα ακόμη βιβλίο με τίτλο «Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή (εκδ. Παπαδόπουλος). Ενα πόνημα για τον σπουδαίο μαθηματικό –τον αποκαλούμενο και «Ελληνα Αϊνστάιν– αλλά αυτή τη φορά σε κόμικ, με σχέδια του Παναγιώτη Πανταζή. Μια πρωτότυπη εικονογραφημένη βιογραφία – όχι μόνο για όσους ενδιαφέρονται για τα Mαθηματικά.

ΚΑΙ... «Μας έχουν αλλάξει τα φώτα!»