Το 1821 σε δημοσιογραφικό «τραπέζι»

«Οταν ο Τύπος έγραφε την ιστορία του 1821», είναι ο κύριος τίτλος του βιβλίου-λευκώματος, με υπότιτλο «Οι Ξενοφώντες της Επανάστασης», που εκδίδεται από το Μορφωτικό Ιδρυμα της ΕΣΗΕΑ με τη συνδρομή των εκπαιδευτηρίων Ελληνογερμανική Αγωγή, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 200 χρόνια της Επανάστασης. Δημοσιογράφοι–ερευνητές, μέλη της ΕΣΗΕΑ, αναφέρονται τόσο στη συγκεκριμένη περίοδο όσο και, γενικότερα, στη διαχρονική συμβολή των ΜΜΕ. Η δε αναφορά στον ιστορικό, συγγραφέα και φιλόσοφο της αρχαιότητας Ξενοφώντα γίνεται επειδή εκτιμάται ως ο πρώτος δημοσιογράφος-πολεμικός ανταποκριτής της εποχής του. Τιμητικό μετάλλιο με τη μορφή του απονέμεται, με απόφαση του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, σε πρόσωπα που συμβάλλουν στο έργο της.

«Στα κείμενα που ακολουθούν επιχειρείται, εκτός των άλλων, αναδρομή στην ιστορία του Τύπου, που άρχισε ως χειρόγραφος στα χρόνια του αγώνα, και συνεχίστηκε, εδώ και στο εξωτερικό, ως έντυπος πλέον, συχνά κάτω από αντίξοες συνθήκες, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην εξέλιξη του απελευθερωτικού αγώνα, ενημερώνοντας αγωνιστές και κοινό», επισημαίνει σε εισαγωγικό κείμενο η πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ και του Μορφωτικού Ιδρύματος Μαρία Αντωνιάδου». «Ο αναγνώστης», προσθέτει, «έχει παράλληλα τη δυνατότητα να ενημερωθεί για το πλούσιο αρχείο της ανακαινισμένης βιβλιοθήκης της ΕΣΗΕΑ (που φέρει το όνομα του πρώην προέδρου της ΕΣΗΕΑ Δημήτρη Πουρνάρα), μέρος του οποίου επικαλούνται οι συντάκτες των κειμένων».

Και ο εκπρόσωπος των εκπαιδευτηρίων Ελληνογερμανική Αγωγή, Σταύρος Σάββας: «Πέρα από το καθημερινό εκπαιδευτικό μας έργο, ευαισθητοποιούμε τα παιδιά και τα προετοιμάζουμε για ένα διεθνοποιημένο μέλλον, στο οποίο σήμερα η χώρα μας συμμετέχει μέσα από την ευρωπαϊκή οικογένεια […] Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν να μην είμαστε παρόντες στον εορτασμό της επετείου για τη συμπλήρωση 200 ετών από την κήρυξη της επανάστασης. Η συνεργασία μας με την ΕΣΗΕΑ μάς έδωσε την ευκαιρία να τιμήσουμε την επέτειο με ένα λεύκωμα-διάλογο ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν».

Η Κατερίνα Λυμπεροπούλου, μέλος του Δ.Σ. του Μορφωτικού Ιδρύματος, που είχε τον συντονισμό της έκδοσης, προσθέτει: «Σαν να βρισκόμαστε γύρω από ένα τραπέζι δημοσιογράφοι εκείνης της περιόδου και σημερινοί συνάδελφοί τους και να συζητούν μεταξύ τους κάποιες φάσεις και ζητήματα της εποχής, η έκδοση δομείται κατά κύριο λόγο μέσα από αυτόν τον διάλογο».

Γράφουν: Τίτος Αθανασιάδης, Πέτρος Ευθυμίου, Παύλος Τσίμας, Ελενα Χουζούρη, Νικόλας Βαφειάδης, Αγγελος Στάγκος, Κώστας Ιορδανίδης, Σωτήρης Μανιάτης, Χρήστος Μπάρλας, Δημήτρης Ψυχογιός. Επίμετρο Φανή Πετραλιά. Το βιβλίο προσφέρεται δωρεάν, όπως άλλωστε όλες οι εκδόσεις του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ, στα μέλη της καθώς και σε κάθε ενδιαφερόμενο.

Κι ένα πολυθέαμα για το 1821

Αλλά είναι και το ενταγμένο στις εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 μουσικό πολυθέαμα «Το Ποτάμι» του Λίνου Κόκοτου σε ποίηση του Φώντα Λάδη (μέλους της ΕΣΗΕΑ), που θα παρουσιαστεί την Τρίτη 9 Νοεμβρίου, ώρα 8 μ.μ. στην αίθουσα εκδηλώσεων του φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός» (Αγίου Καρύτση 8), με ελεύθερη είσοδο.

Η εκδήλωση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ, με χορηγία της Βουλής των Ελλήνων. Η παράσταση βασίζεται στο ομότιτλο έργο, που στην πρώτη του κυκλοφορία σε δίσκο το είχε ερμηνεύσει η Σωτηρία Μπέλλου. Στην παρουσίασή του στον «Παρνασσό», βασικοί ερμηνευτές είναι ο Κώστας Μακεδόνας και η Σοφία Παπάζογλου. Αφηγητής των κειμένων ο Κώστας Καστανάς. Συμμετέχει ο Δημήτρης Κανέλλος

Το πολυθέαμα πλαισιώνεται από σύντομα κείμενα Ελλήνων και ξένων ιστορικών, περιηγητών και λογοτεχνών, καθώς και αφηγήσεις αγωνιστών του 1821 και αναφορές φιλελλήνων της εποχής. Παράλληλα θα ακουστούν προεπαναστατικά, δημοτικά και έντεχνα τραγούδια, που έχουν ιδιαίτερα αγαπηθεί, καθώς και ο «Θούριος» του Ρήγα σε μια ελάχιστα γνωστή εκτέλεση.

Θα τηρηθούν τα βασικά υγειονομικά πρωτόκολλα.

Στο πλαίσιο

ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ να φύγει –αναπάντεχα και οδυνηρά– από τη ζωή η Φώφη Γεννηματά για να εμφανιστεί όλος ο πολιτικός κόσμος –ακόμα και οι αντίπαλοί της– ενωμένος (για να επιστρέψουν έπειτα από λίγο στον πραγματικό εαυτό τους)... Αμποτες το Κοινοβούλιο να διέθετε και άλλα πρόσωπα του ήθους της. Να σταθώ και στο γεγονός ότι διέπρεψε αυτόφωτη και όχι ως κληρονόμος επιφανούς γόνου, και ότι κράτησε μακριά από τη δημοσιότητα την προσωπική της ζωή και περιπέτεια...

ΝΑ ΘΥΜΙΣΩ, με την ευκαιρία (ως αντίβαρο, αν αγαπάτε, στον ζόφο των ημερών), ενδεικτικά κάποια γυναικεία επιτεύγματα των τελευταίων ετών: η Φώφη Γεννηματά ήταν η τρίτη γυναίκα αρχηγός κόμματος, μετά την Αλέκα Παπαρήγα και τη Μαρία Δαμανάκη, από το 1956, οπότε οι Ελληνίδες απέκτησαν δικαίωμα ψήφου σε βουλευτικές εκλογές, και η πρώτη φορά που αναδεικνύεται πρόεδρος της Δημοκρατίας γυναίκα, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Αλλά μολονότι οι γυναίκες αποτελούν το μισό, σχεδόν, του εκλογικού σώματος, διαθέτουν μόλις 61 από τις 300 βουλευτικές έδρες. Ο λόγος; Προφανώς οι γυναίκες ψηφοφόροι δεν ψηφίζουν γυναίκες…

Ο (ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΑΣ) Μίκης Θεοδωράκης είχε δηλώσει ότι φεύγει από αυτό τον κόσμο ως κομουνιστής –πράγμα σεβαστό, με το παράδοξο όμως να πραγματοποιηθεί θρησκευτική νεκρώσιμη ακολουθία: και μάλιστα δυο φορές (στην Αθήνα και στη γενέτειρά του, με σύμπασα κι εδώ την εξουσία), με νεκρολογία και του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ. Εχει αλλάξει κάτι;

ΚΑΙ… ΣΤΙΣ αλλεπάλληλες απώλειες των ημερών, και ο Νικηφόρος Αντωνόπουλος, εκλεκτός συνάδελφος – με δημιουργική και αξιοπρεπή διαδρομή. Και φίλος, μολονότι είχαμε χαθεί τον τελευταίο καιρό – όπως έχουμε χαθεί γενικώς…