Από τον Χένρι Φορντ στον Ιλον Μασκ

Μια δημόσια χειρονομία μπορεί τελικά να συμπυκνώνει πολύ περισσότερα σημαινόμενα απ’ ό,τι ο ίδιος ο αυτουργός της είχε ενδεχομένως κατά νου. Ο εσκεμμένα προκλητικός (και απόλυτα συνειδητός, όπως προκύπτει από τα συμφραζόμενά του) ναζιστικός χαιρετισμός του Ιλον Μασκ κατά την τελετή ορκωμοσίας του Ντόναλντ Τραμπ ήρθε να επιβεβαιώσει μια σειρά διαπιστώσεις της προηγούμενης περιόδου, οι οποίες δεν αφορούν αποκλειστικά και μόνο την ιδεολογική σκευή ή την επικοινωνιακή τακτική της νέας ηγετικής ομάδας των ΗΠΑ.

2025 όπως 1933;

Η αμφίσημη στάση των περισσότερων από τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ, που απέφυγαν συστηματικά να αποφανθούν για τον εξώφθαλμα ναζιστικό χαρακτήρα της συγκεκριμένης χειρονομίας, προτιμώντας να «αναρωτηθούν» απλώς επ’ αυτού, δεν υπαγορεύτηκε προφανώς μονάχα από τον φόβο μιας δικαστικής αναμέτρησης με τον πιο πλούσιο άνθρωπο του κόσμου. Αποτυπώνει, απεναντίας, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη στρατηγική της στρουθοκαμήλου που αυτά τα ίδια ΜΜΕ έχουν επιλέξει μετά τις εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου απέναντι σε όσα επαγγέλλεται φωναχτά η νέα αμερικανική ηγεσία (και όσες πολιτικές δυνάμεις φιλοδοξούν να κινηθούν στα βήματά της, στην Ευρώπη ή αλλού). Στρατηγική που θυμίζει ανησυχητικά την αντίστοιχη στάση των μεγάλων ευρωπαϊκών ΜΜΕ απέναντι στην άνοδο του Χίτλερ το 1933, όταν φιλελεύθερες εφημερίδες προσπαθούσαν να πείσουν το κοινό τους πως ο «ιδιόρρυθμος» καγκελάριος δεν εννοούσε ακριβώς όσα έλεγε ή είχε γράψει.

Φυσικά, κανείς δεν γνωρίζει ακόμα αν η κυβέρνηση Τραμπ θα κινηθεί τελικά -και σε ποιο βαθμό- στα ίχνη του αείμνηστου Γ’ Ράιχ. Ακόμη κι εκείνο, άλλωστε, κατέληξε στις κομβικές επιλογές του (Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, Ολοκαύτωμα) στο πλαίσιο μιας σταδιακής διαδικασίας, κάθε βήμα της οποίας επικαθορίστηκε από τα προηγούμενα κι από την αλληλεπίδραση με εξωτερικούς παράγοντες: το σημείο εκκίνησής του δεν ήταν παρά μια απλή δικτατορία με έντονα αντικομμουνιστική, φυλετική και εθνικιστική ιδεολογία, που μονάχα κάποιες Κασσάνδρες προέβλεπαν ότι θα κατέληγε (ή μπορούσε να καταλήξει) σε πανευρωπαϊκό σφαγείο και βιομηχανικά οργανωμένη γενοκτονία.

Τα πρώτα αντισημιτικά μέτρα των ναζί περιορίστηκαν λ.χ. στον «εξαριανισμό» των γερμανικών επιχειρήσεων, τα εβραϊκά στελέχη των οποίων απομακρύνθηκαν από Διοικητικά Συμβούλια και άλλες θέσεις ευθύνης με την προβλεπόμενη αποζημίωση· στο τέλος της διαδρομής, οι «υπάνθρωποι» οδηγούνταν απεναντίας ομαδικά στους θαλάμους αερίων, ανεξαρτήτως κοινωνικής προέλευσης ή προγενέστερων πολιτικών φρονημάτων.

«Χάρη σ’ εσάς, το μέλλον του πολιτισμού έχει διασφαλιστεί» | Ιλον Μασκ, προς τους οπαδούς του Τραμπ, αμέσως μετά τον ναζιστικό χαιρετισμό του (20/1/2025)

Ετσι και τώρα, είναι αδύνατο να φανταστούμε την τελική κατάληξη ενός εγχειρήματος που διακηρύσσει την πρόθεσή του ν’ αλλάξει μια για πάντα την υπερατλαντική υπερδύναμη (και τον κόσμο) με βάση την ίδια λίγο-πολύ συνταγή επιθετικού εθνικισμού και δραστικής περιστολής των δικαιωμάτων των μισθωτών, των γυναικών, των μειονοτήτων και, πάνω απ’ όλα, μιας μεγάλης μερίδας της αμερικανικής εργατικής τάξης: των «παράνομων» μεταναστών που, όπως σε όλο τον κόσμο, καλύπτουν συνήθως όσες θέσεις εργασίας απαξιούν να καταλάβουν οι γηγενείς.

Οταν ο Ιλον Μασκ χαιρέτισε ναζιστικά τον πρόεδρό του, δεν είχε πιθανότατα κατά νου την ανέγερση στρατοπέδων μαζικής εξόντωσης ούτε (απαραίτητα) την εξαπόλυση ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου κατά της Κίνας και των συμμάχων της. Αυτό που ήθελε να μας πει, είναι πως η δεύτερη τετραετία του Τραμπ θα αποτελέσει ριζική τομή σε σχέση με το παρελθόν, όπως ακριβώς η επικράτηση του φασισμού σήμανε κατά τον Μεσοπόλεμο την οριστική εξάλειψη των καταλοίπων της φιλελεύθερης μπελ επόκ που προηγήθηκε. Κάτι αντίστοιχο, δηλαδή, με την επαγγελία του δικού μας Μητσοτάκη ότι θα θέσει τέρμα στα «ιδεολογικά άβατα» της Μεταπολίτευσης – σε πολύ διαφορετική, και σαφώς πιο επίφοβη, φυσικά, κλίμακα.

Οι σιωνιστές ξεπλένουν καλύτερα

Ακόμη αποκαλυπτικότερη υπήρξε η σπουδή της American Defamation League (ADL), του σημαντικότερου δηλαδή προπαγανδιστικού μηχανισμού του υπερατλαντικού σιωνισμού (που τα τελευταία χρόνια έχει αναγάγει σε «αντισημιτικό» έγκλημα κατά της ανθρωπότητας κάθε εκδήλωση αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό), να απαλλάξει πλήρως τον επικεφαλής του νεοσύστατου υπουργείου Αποτελεσματικότητας της Δημόσιας Διοίκησης των ΗΠΑ από κάθε υποψία ναζισμού ή φιλοναζισμού, με τον πρωτόγνωρο ισχυρισμό πως επρόκειτο απλά για «μια αδέξια χειρονομία σε μια στιγμή ενθουσιασμού».

Η εντυπωσιακή αυτή χρήση δύο μέτρων και δύο σταθμών επικύρωσε με τον κατηγορηματικότερο δυνατό τρόπο μια ευρύτερη εξέλιξη, ορατή εδώ και κάμποσο καιρό: τον εναγκαλισμό και το ξέπλυμα κάθε λογής φασιστών από το διεθνές σιωνιστικό λόμπι, στο όνομα της καταπολέμησης του κοινού νέου εχθρού που απειλεί -υποτίθεται- τον «δυτικό πολιτισμό» μας: των μουσουλμάνων, που έχουν αντικαταστήσει πλέον ολοκληρωτικά στο φαντασιακό του μέσου Δυτικού την παλιά (και δοκιμασμένη, πλην παροπλισμένη πλέον) «εβραϊκή συνωμοσία».

Η αντιμετώπιση του Ιλον Μασκ από τους θεσμικούς εκφραστές του εβραϊκού εθνικισμού είναι ιδιαίτερα διαφωτιστική γι’ αυτήν την εξέλιξη. Δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά και μόνο στο τωρινό ξέπλυμά του από την ADL, ούτε στη σχετικά πρόσφατη «επιμορφωτική» περιοδεία του από τον Νετανιάχου στα κιμπούτς που συνορεύουν με τη μαρτυρική Γάζα (και από την Εβραϊκή Ευρωπαϊκή Ενωση, οργάνωση που καταγγέλλει τον ΟΗΕ για διαπλοκή με τη Χαμάς, στο ακόμη μαρτυρικότερο Αουσβιτς). Οταν τον Οκτώβριο του 2022 ο Μασκ αγόρασε το Τουίτερ, ο πρόεδρος της ADL, Τζόναθαν Γκρίνμπλατ, είχε σπεύσει να τον εξυμνήσει ως «εκπληκτικό επιχειρηματία κι εξαιρετικό νεωτεριστή», συγκρίνοντάς τον με τον άνθρωπο που συνέδεσε το όνομά του με τη Βιομηχανική Επανάσταση του εικοστού αιώνα: «Είναι ο Χένρι Φορντ του καιρού μας».

«Ο Διεθνής Εβραίος»…

Καλύτερη παρομοίωση απ’ αυτήν σίγουρα δεν θα μπορούσε να βρεθεί. Οχι μόνο επειδή ο Χένρι Φορντ υπήρξε ο εμπνευστής των σύγχρονων μεθόδων βιομηχανικής παραγωγής που πήραν το όνομά του («φορντισμός»), μετατρέποντας τον εργάτη από ειδικευμένο δημιουργό σε απρόσωπο εξάρτημα της αλυσίδας παραγωγής – όπως ακριβώς σήμερα οι ψηφιακές πλατφόρμες και η Τεχνητή Νοημοσύνη ανατρέπουν (ή αναμένεται να ανατρέψουν) εκ βάθρων τα δεδομένα της παραγωγικής διαδικασίας και κατ’ επέκταση της κοινωνικής ζωής στο σύνολό της. Αλλά και γιατί ο Φορντ, εκτός από πρωτοπόρος επιχειρηματίας, υπήρξε επίσης μια προσωπικότητα που συνέβαλε καθοριστικά στην άνοδο κι εδραίωση του ναζισμού στον Μεσοπόλεμο.

Στις 22 Μαΐου 1920, τρία χρόνια μετά τη Ρωσική Επανάσταση και λίγους μήνες μετά τις μαζικές «προληπτικές» συλλήψεις από το FBI περίπου έξι χιλιάδων (Ιταλών και Εβραίων κυρίως) σοσιαλιστών και αναρχικών σε 36 πόλεις των ΗΠΑ, η ιδιόκτητη εφημερίδα του Φορντ, The Deaborn Independent, δεύτερο φύλλο σε κυκλοφορία σε όλη τη χώρα, εγκαινίασε σειρά πρωτοσέλιδων άρθρων με τον αποκαλυπτικό τίτλο «Ο Διεθνής Εβραίος: το παγκόσμιο πρόβλημα». Περιεχόμενό τους ήταν η προβολή και περαιτέρω εκλαΐκευση των διαβόητων «Πρωτοκόλλων των σοφών της Σιών» – ενός κατασκευάσματος της τσαρικής Ασφάλειας (Οχράνα) που «αποδείκνυε» πως το εργατικό και σοσιαλιστικό κίνημα δεν ήταν στην πραγματικότητα παρά προϊόν μιας καταχθόνιας εβραϊκής συνωμοσίας, με σκοπό την καταστροφή των παραδοσιακών αξιών του χριστιανικού δυτικού πολιτισμού.

Στις ΗΠΑ, τα «Πρωτόκολλα» κυκλοφορούσαν ήδη στους κύκλους των μυστικών υπηρεσιών, σαν μια πειστική εξήγηση για την επαναστατική αναταραχή που σημειώθηκε σε πολλές χώρες την επαύριο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η σειρά των δημοσιευμάτων ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 1920 και τον επόμενο μήνα κυκλοφόρησε σε βιβλίο, με ελαφρά παραλλαγμένο -κι ακόμη κατηγορηματικότερο- τίτλο («Ο Διεθνής Εβραίος: το σημαντικότερο παγκόσμιο πρόβλημα»)· τον Απρίλιο δε του 1921 ακολούθησε δεύτερος τόμος με τίτλο «Εβραϊκές δραστηριότητες στις ΗΠΑ» και προσαρμογή του όλου σχήματος στις τοπικές συνθήκες.

Οπως και στην Ευρώπη, έτσι κι εδώ η στοχοποίηση του «εβραϊκού» ειδικά κεφαλαίου, σε μια εποχή έντονης εργατικής αναταραχής και απεργιακών κινητοποιήσεων, είχε προφανείς στόχους. «Οι οικονομικές αιτίες δεν εξηγούν πια τις συνθήκες στις οποίες βρίσκεται σήμερα ο κόσμος. Ούτε η συνήθης εξήγηση της “αναλγησίας του κεφαλαίου”», διαβάζουμε χαρακτηριστικά στον πρώτο τόμο. «Ο εργάτης είχε μέχρι σήμερα πιστέψει πως το κεφάλαιο ήταν ο ουρανός από πάνω του κι έκανε τον ουρανό να υποχωρήσει. Κοιτάξτε όμως! Υπήρχε ένας ακόμη ψηλότερος ουρανός, τον οποίο ούτε το κεφάλαιο ούτε οι εργάτες είδαν στη μεταξύ τους πάλη. […] Αυτό που αποκαλούμε κεφάλαιο στην Αμερική είναι συνήθως χρήμα που χρησιμοποιείται στην παραγωγή, κι αναφερόμαστε λανθασμένα στον βιομήχανο, στον μάνατζερ, στον πάροχο εργαλείων και θέσεων εργασίας – τους αποκαλούμε λανθασμένα “καπιταλιστή”. Οχι. Δεν είναι καπιταλιστής με την αληθινή έννοια. Υπάρχει μια δύναμη από πάνω του –μια δύναμη που τον μεταχειρίζεται ακόμη πιο πωρωμένα και τον κρατά μ’ ένα χέρι πολύ πιο άσπλαχνο απ’ ό,τι αυτός θα τολμούσε ποτέ να επιδείξει στους εργάτες. Αυτή είναι όντως μια από τις τραγωδίες των καιρών μας, πως η εργασία και το κεφάλαιο πολεμούν το ένα το άλλο, ενώ οι συνθήκες κατά των οποίων η μεν διαμαρτύρεται και το δε υποφέρει δεν είναι καθόλου στην εξουσία τους να θεραπευθούν, εκτός αν βρούνε τρόπο ν’ αποσπάσουν τον παγκόσμιο έλεγχο απ’ αυτή την ομάδα των διεθνών χρηματιστών» («The International Jew», Ντίμπορν 1920, σ. 21-22). Φυσικά, αυτοί οι «διεθνείς χρηματιστές» δεν ήταν παρά όργανα της ευρύτερης εβραϊκής συνωμοσίας.

Για την απήχηση του «Διεθνούς Εβραίου», αποκαλυπτικός είναι ο σημαντικότερος μελετητής της ιστορίας των διαβόητων «Πρωτοκόλλων», καθηγητής Νόρμαν Κον: «Η Deborn Independent κυκλοφορούσε σε περίπου 300.000 αντίτυπα. Οσο για τον “Διεθνή Εβραίο”, χάρη σε μια πελώρια διαφημιστική καμπάνια και στο κύρος του ονόματος του Φορντ, άσκησε βαθιά επίδραση, ιδίως στον αγροτικό πληθυσμό. Οπως ακριβώς και στην Ευρώπη, ο μύθος της παγκόσμιας εβραϊκής συνωμοσίας μιλούσε κυρίως στη φαντασία των ανθρώπων που ήταν προσκολλημένοι στις αξίες τού χθες και παρέμεναν πιστοί στον παραδοσιακό τρόπο ζωής. Στις ΗΠΑ, η κυκλοφορία του έφτασε το μισό εκατομμύριο αντίτυπα. Μεταφράστηκε επίσης στα γερμανικά, τα ρωσικά και τα ισπανικά· μια συντομευμένη έκδοσή του διαδόθηκε κατόπιν συστηματικά από τη ναζιστική προπαγάνδα. Εν ολίγοις, “Ο Διεθνής Εβραίος” υπήρξε αναμφίβολα το βιβλίο που συνέβαλε περισσότερο στη φήμη των “Πρωτοκόλλων” σε παγκόσμια κλίμακα» (Norman Kohn, «Histoire d’un mythe. La “conspiration” juive et les protocols des sages de Sion», Παρίσι 1967, σ. 157).

…και το παράσημο του Γ’ Ράιχ

Αντιμέτωπος με την αγωγή ενός Εβραίου δικηγόρου, μετά την αποκάλυψη της πλαστότητας των «Πρωτοκόλλων», ο Φορντ υπέγραψε το 1927 μια προσχηματική δήλωση αποποίησης του βιβλίου του. Το ξανάκανε το 1942, εν μέσω Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με επιστολή του στον πρόεδρο της ADL.

Αυτό δεν τον εμπόδισε στο μεσοδιάστημα να παρασημοφορηθεί από τον Χίτλερ με τον «μεγαλόσταυρο του γερμανικού αετού» (το μεγαλύτερο ναζιστικό παράσημο που μπορούσε να δοθεί σε μη Γερμανό) για τη συμβολή του γερμανικού παραρτήματος της εταιρείας του (Fordwerke) στον επανεξοπλισμό του Ράιχ. Ηταν Ιούλιος του 1938, λίγο μετά την προσάρτηση της Αυστρίας από το Βερολίνο· τον Απρίλιο του 1939, ενώ η Βέρμαχτ είχε ήδη καταλάβει (και) την Τσεχοσλοβακία, η Fordwerke θα προσφέρει πάλι στον φίρερ 35.000 μάρκα ως δώρο γενεθλίων. Παρά την προσχηματική δε αποποίηση της σχέσης της με τη χιτλερική πολεμική προσπάθεια, η Ford θα ζητήσει μεταπολεμικά (και το 1967 θα αποσπάσει από το Κογκρέσο) αποζημίωση 1,1 εκατομμυρίου δολαρίων για τις ζημιές που υπέστησαν τα εργοστάσιά της στη Γερμανία από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου!

Οταν το 1998 βρέθηκε αντιμέτωπη με αγωγές επιζώντων πρώην σκλάβων στα γερμανικά εργοστάσιά της και το θέμα πήρε δημοσιότητα μ’ ένα εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ της Washington Post (30/11/1998), η εταιρεία προσέλαβε αμέσως έναν Εβραίο πανεπιστημιακό, τον Σάιμον Ράιχ, για να την ξελασπώσει. Το υπερασπιστικό κείμενό του δημοσιεύτηκε την Πρωτοχρονιά του 2000 στον ιστότοπο της ADL και το διαπερνούσε μια εξώφθαλμα δικανική συλλογιστική. «Σε ποιο βαθμό -αν το έκανε καθόλου- και με ποιους τρόπους συνεργάστηκε η Φορντ στη Γερμανία με το ναζιστικό καθεστώς;», αναρωτιόταν ρητορικά ο συντάκτης του. «Και, αν το έκανε, ποιο υπήρξε το κίνητρο μιας τέτοιας συνεργασίας: φυλετική ιδεολογία ή το ενδιαφέρον για την επιχειρηματική δυνατότητα κερδοφορίας;»

Ως ευαγγέλιο κάθε καλού καπιταλιστή, αυτό το τελευταίο αρκούσε προφανώς για να ξεπλύνει κάθε αμαρτία.