«Είναι υπέροχη εμπειρία ο "Βαφτιστικός"»

«Ψηλά στο μέτωπο», «Στο στόμα, στο στόμα», «Τον καιρό εκείνο, τον παλιό», «Η καρδιά μου πονεί για σας» και τόσα ακόμα. Ενενήντα οκτώ χρόνια μετά την πρώτη τους παρουσίαση και 70 χρόνια μετά την ένταξή του στο ρεπερτόριο της Λυρικής Σκηνής, ο «Βαφτιστικός» με τα υπέροχα τραγούδια, τη μελωδική του μουσική, τα βαλς και τα ταγκό του, την ίντριγκα και τη σπιρτάδα της υπόθεσής του ξαναζωντανεύει στο «Ολύμπια».

Αυτή τη φορά την πλέον αγαπητή ελληνική οπερέτα (έχει παρουσιαστεί σε 33 από τις 76 καλλιτεχνικές περιόδους της ιστορίας της ΕΛΣ) σκηνοθετεί ο Σίμος Κακάλας, που εδώ και περίπου μία δεκαετία πειραματίζεται με διάφορα είδη θεάτρου. Η πρεμιέρα δίνεται την Παρασκευή, ενώ τη μουσική διεύθυνση ανέλαβαν οι Γιώργος Αραβίδης-Ανδρέας Πυλαρινός.

Το έργο διαδραματίζεται σε μια βίλα στην Κηφισιά της δεκαετίας του 1920 και αφηγείται τις παρεξηγήσεις που προκύπτουν όταν ο Πέτρος Χαρμίδης, στρατιώτης στο μέτωπο και σύζυγος της Κικής, αποφασίζει να υποδυθεί τον βαφτιστικό της Βιβίκας, τον οποίο εκείνη δεν θυμάται οπτικά. Με αυτή την ιδιότητα την επισκέπτεται στο σπίτι όπου μένει με τον σύζυγό της και στο οποίο φιλοξενεί, συμπτωματικά, τη φίλη της Κική.

Ταλαντούχος, τολμηρός, διαθέσιμος πάντα για πειραματισμούς ο Σίμος Κακάλας (που γνωρίσαμε από την «Γκόλφω» του 2004 και ξεχωρίσαμε στον περσινό «Ορέστη» στην Επίδαυρο) έχει δημιουργήσει μια αναγνωρίσιμη δική του γλώσσα και σίγουρα η ματιά του θα φροντίσει για την αποκατάσταση της σχέσης της οπερέτας με το νεανικό κοινό.

Ο ίδιος ξέρει ότι στην πρώτη του επαφή με το λυρικό θέατρο προχειρότητες και αυτοσχεδιασμοί δεν χωράνε. Φιλοδοξεί να παρουσιάσει ένα κλασικό ανέβασμα, θέλει να αποφύγει την εύκολη σημειολογία και τις εύκολες λύσεις, νιώθει πως οι θεατές είναι σαν μια αγριεμένη θάλασσα την οποία πρέπει να δαμάσει και του αρέσει να φτιάχνει συνωμοσίες με το κοινό. Mήπως, όμως, το κοινό ενός λυρικού θεάτρου έχει άλλες απαιτήσεις;

«Είναι υπέροχη εμπειρία ο "Βαφτιστικός". Ηθελα να οργανωθώ καλά και να γνωρίζω σε βάθος τι ζητάω. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι πρέπει να συγκρατηθώ ή να αλλάξω για να αρέσω. Μόνο το έργο σκέφτομαι. Είναι μια καταπληκτική και καλογραμμένη φάρσα που δεν χρειάζεται εντυπωσιασμούς. Ηδη από την εποχή της "Γκόλφως" σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα κάποτε να καταπιαστώ με αυτό το έργο», λέει ο ίδιος.

«Επιθυμώ ένα κλασικό ανέβασμα. Οχι άλλο κλείσιμο του ματιού στον θεατή. Η ιδιαιτερότητα της όπερας σε σχέση με τον τρόπο που δουλεύουμε στο θέατρο είναι ο επιμερισμός πολλών πραγμάτων. Ο μαέστρος, η χορωδία, οι τραγουδιστές, οι δεκάδες συνεργάτες. Είναι πολλά τα υλικά.

Μιλάω με όρους μαγειρικής γιατί πολύ συχνά το θέατρο στο μυαλό μου μοιάζει με τον τρόπο που δημιουργείς στην κουζίνα. Η μαγειρική, όπως και το θέατρο, είναι ένα πεδίο όπου συνυπάρχουν η ξεκάθαρη τεχνική, η μεθοδολογία, το δόσιμο. Απλώς στο συμβατικό θέατρο μαγειρεύεις για δέκα άτομα, ενώ στην όπερα πρέπει να τραπεζώσεις 100 ανθρώπους».

• Και η κωμωδία τι φαγητό είναι;

«Είναι σίγουρα comford food. H κωμωδία έχει μεγάλη δύναμη και βρίσκω αστείο ότι κανείς κωμικός δεν διακρίνεται σε βραβεία. Είναι μάλλον η ενοχή των σοβαρών για τη λαϊκότητα. Κρίμα γιατί ο συνδυασμός κωμωδίας-τραγωδίας φέρνει την ισορροπία. Αν η τραγωδία είναι η κατραπακιά και το χαστούκι που τρως από τους "πάνω" και αδυνατείς να αντιδράσεις, η κωμωδία είναι η αντίσταση στον θάνατο. Γελάς στο κακό μέσα στη μούρη του. Είναι ένα καταπληκτικό μέσο για να πεις αυτά που θες».

• Στις μέρες μας επιτυγχάνει τον σκοπό της;

«Οχι, διότι συχνά φιμώνεται. Το κράτος φροντίζει να έχει υπηρέτες γελωτοποιούς που δεν θα ξεπερνούν τα όρια. Η πραγματική κωμωδία είναι επικίνδυνη. Εδώ ποιος από αυτούς που κάνουν κριτική νιώθει ότι διακινδυνεύει το κεφάλι του; Ποιος τολμά να μιλήσει για το παρεάκι του; Ορια στην κωμωδία δεν υπάρχουν. Και όλοι απέναντί της είμαστε ίσοι, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, πεποιθήσεων, προσανατολισμού. Δεν υπάρχουν περιοχές στις οποίες δεν μπορούμε να πατήσουμε».

• Εσείς όμως δεν μπορεί να μην αυτολογοκρίνεστε.

«Φυσικά, συνέχεια. Η ανάγκη των ανθρώπων για αποδοχή είναι τόσο μεγάλη που οπισθοχωρούμε. Θέλουμε να μας αγαπάνε, να μας το δείχνουν, να μη ρισκάρουμε την αποδοχή και να νιώθουμε τον έπαινο της κοινωνίας. Για να τα καταφέρουμε βάζουμε όρια. Επίσης πολύ συχνά κάνω πίσω διότι σκέφτομαι να μην αδικήσω κάποιον στερώντας του τη δεύτερη ευκαιρία».

• Ε, μια δεύτερη ευκαιρία τη δικαιούνται όλοι στη ζωή.

«Διαφωνώ. Μόνο στον άνθρωπο που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του, οφείλουμε μια δεύτερη ευκαιρία. Τηλεπερσόνες σαν την Ελένη Μενεγάκη, για παράδειγμα, τι παραπάνω ή διαφορετικό θα σου δείξουν για να τους δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία; Απέναντι στον Λαζόπουλο που καταφεύγει σε σκατολογικά αστεία όποτε δεν έχει υλικό δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να είμαι επιεικής.

Γιατί να μην είμαι σκληρός απέναντι σε πολιτικούς που μας εξαπατούν κατάμουτρα κι απομυζούν τα τελευταία απομεινάρια από τον κουμπαρά του κράτους; Δεν είμαι φυσικά υπέρ των γιαουρτιών, των προπηλακισμών, της βίας. Η κωμωδία, όμως, μπορεί να είναι βίαιη. Ελάτε μαζί να τους ξεσκίσουμε στην κριτική. Οχι να τους δείρουμε. Ξέρετε πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν πριν σηκώσει κανείς το χέρι να χτυπήσει, σκεφτόταν κάτι έξυπνο να πει;».

Info:

Παραστάσεις 13-15, 18, 20-22/5. Θέατρο «Ολύμπια», 20.00. Σκηνικά: Αντώνης Δαγκλίδης. Κοστούμια: Κλερ Μπρέισουελ. Eρμηνεύουν: Αννα Στυλιανάκη, Τζίνα Πούλου, Διαμάντη Κριτσωτάκη, Δέσποινα Σκαρλάτου, Κωστής Ρασιδάκις, Στέφανος Κορωναίος κ.ά.