«Είναι επείγον να θυμηθούμε ό,τι μας τρέφει και μας παρηγορεί»

Ιστορίες δυσβάσταχτες. Πονεμένες. Για τσακισμένες ζωές ή ανελέητες πράξεις. Μια γυναίκα εγκλωβισμένη στο εχθρικό οικογενειακό περιβάλλον του άντρα της ξαναβρίσκει τη μητρική της γλώσσα θρηνώντας το χαμένο παιδί της. Μια φτωχοπουτάνα που πουλάει τον γιο της στη Συγγρού επανασυνδέεται με τις ρίζες της την ώρα της ύστατης απώλειας. Μια φλέβα που χορεύει άτσαλα αποκαλύπτει τη δύναμη μιας μάνας αφοσιωμένης στην άρρωστη κόρη της. Ενα νεκροταφείο είναι ο τόπος συνάντησης δυο μοναξιασμένων που θα γίνουν εραστές, καταφάσκοντας έτσι στη ζωή. Τετράποδα που εξοντώνονται βάναυσα σ’ έναν μακρινό ναύσταθμο και ίσως είναι μια αλληγορία για τις αδέσποτες τύχες μας και το αδυσώπητο πρόσωπο του φασισμού...

Πρόσωπα μοναχικά, αποσυνάγωγα και τραυματισμένα από τη ζωή, τρομακτικά στη μοίρα που κουβαλούν, αναζητούν κάπου ν’ ακουμπήσουν: προερχόμενα από πέντε διηγήματα του Σωτήρη Δημητρίου, αποτελούν το υλικό της παράστασης «Τυφλή, τυφλή φοράδα, πού πας;», που παρουσιάζεται κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.00 στο Θέατρο Φούρνος.

Για την επιλογή τους ο σκηνοθέτης Δαμιανός Κωνσταντινίδης σημειώνει:

«Πλάσματα, άνθρωποι, ζώα, αδιακρίτως φύλου, βασανισμένα, βασανίζοντα, πιασμένα όλα στο δόκανο ενός ανελέητου θεού, παλεύοντας απελπισμένα να ξεφύγουν, εξεγερμένα ή ικετεύοντας μάταια οίκτο ή, σπανιότερα, κερδίζοντας με κόπο μια στιγμή γαλήνης ή, ακόμη ακόμη, μιαν ελευθερία μέσα από τη συντριβή. Αυτό είναι, με μια φράση, το συνδετικό, οντολογικό νήμα των 5 σύντομων ιστοριών που απαρτίζουν το “Τυφλή, τυφλή φοράδα, πού πας;”, και που είναι αλιευμένες από τρεις διαφορετικές συλλογές διηγημάτων του Σωτήρη Δημητρίου» .

Το φορτίο απόδοσης αυτών των συνταρακτικών ιστοριών και ηρώων σε μορφή μονολόγου επωμίζεται η βραβευμένη ερμηνεύτρια Δέσποινα Σαραφείδου, καταφέρνοντας να φτάσει στα τρίσβαθα των ρόλων με τους οποίους αναμετριέται, παρασύροντάς σε στο σκότος τους και στις ρωγμές με τις οποίες το χαράζει η τρυφερότητα... Καταβύθιση στην οποία σίγουρα παίζει ρόλο και το γεγονός ότι είναι απόφοιτη της Φιλοσοφικής Σχολής Αθήνας.

Στη συζήτηση μαζί της μάς προ(σ)καλεί να αναμετρηθούμε με τους φόβους και τις πληγές μας επιστρατεύοντας ό,τι μας παρηγορεί.

● Πώς σας γεννήθηκε η επιθυμία να ανέβουν στη σκηνή τα διηγήματα του Σωτήρη Δημητρίου;

Ο Σωτήρης Δημητρίου είναι μεγάλη μου αγάπη, τον παρακολουθώ από το ξεκίνημά του. Πρωτοδιάβασα το «Ντιάλιθ’ ιμ, Χριστάκη» δημοσιευμένο σε μια εφημερίδα – έσπασε η καρδιά μου. Λίγα χρόνια μετά γνώρισα και τον ίδιο και ήταν, θυμάμαι, δική του σκέψη από τότε το ενδεχόμενο να ανέβουν κείμενά του στη σκηνή. Η γραφή του συνεχίζει να με αναστατώνει και να με ταράζει, να με κάνει να κλαίω ή να γελάω και πάντα να στέκομαι θαυμαστικά απέναντι σ’ αυτή τη μείξη αγριότητας και καλοσύνης που τη χαρακτηρίζει. Ο λόγος του διασχίζει στρώματα γλωσσικής ιστορίας, πλάθοντας μια δική του αναγνωρίσιμη γλώσσα όπου αντηχούν παπαδιαμάντηδες και ντοπιολαλιές μαζί. Οι λέξεις του σού τυπώνονται βαθιά, κόβουν, πληγώνουν, κελαηδούν, καθησυχάζουν.

Ηταν μια ευτυχισμένη, πραγματικά, στιγμή όταν μιλώντας με τον Δαμιανό Κωνσταντινίδη ανακαλύψαμε την κοινή μας αγάπη για τα κείμενά του. Και μαζί, μιαν άλλη κοινή έμπνευση – τους πίνακες του Γιώργου Ρόρρη, που μας πρόσφεραν υλικό για τη σκηνική απόδοσή τους. Σταχυολογήσαμε πέντε διηγήματα που διατρέχουν διαφορετικές όψεις της ποιητικής του: «Ντιάλιθ’ ιμ, Χριστάκη», «Βαλέρια», «Η φλέβα του λαιμού», «Γλύκα στο στόμα», «Κάι, κάι, θεούλη μου». Και αποπειραθήκαμε την τρέλα μιας μικρής παράστασης, φτιαγμένης με πρόβες που μοιράστηκαν ανάμεσα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

● Συνοδοιπορείτε αρκετά χρόνια με τον Δαμιανό Κωνσταντινίδη, άλλωστε η συνεργασία σας σάς απέφερε και ένα Βραβείο Κουν, για τη «Σάρα» στη «Θυσία του Αβραάμ».

Ναι, έχουμε υπάρξει μαζί στα «Παραβάν» του Ζενέ, στην «Privatopia» της Μαρίας Ευσταθιάδη και στη «Θυσία του Αβραάμ», μια πολύ αγαπημένη μου παράσταση. Οσο απαιτητικός και ακριβής είναι στη δουλειά του, τόσο δρα απελευθερωτικά για τον ηθοποιό. Είναι μεγάλη χαρά να δουλεύεις με έναν σκηνοθέτη ευφυή και διεισδυτικό, που σε ωθεί να ξεπεράσεις τα όριά σου, που σε απομακρύνει από την ευκολία σου σπρώχνοντάς σε στο κενό με γέλιο. Και είναι ευλογία που αυτή η χειροποίητη δουλειά πλαισιώθηκε από συνεργάτες που την αγκάλιασαν με τέτοια αφοσίωση.

● Πώς θα επιθυμούσατε να υποδεχτούν τον λόγο του Δημητρίου σήμερα οι θεατές;

Στην εποχή του ανελέητου καπιταλισμού και εκφασισμού των κοινωνιών όπου οι ανθρώπινοι δεσμοί μας δοκιμάζονται καθημερινά διολισθαίνοντας σ’ έναν ασφυκτικό ατομισμό, είναι νομίζω αναγκαίο -και επείγον- να κοιτάξουμε κατάματα τους φόβους μας, τον τρόμο μας απέναντι στην ύπαρξη. Να αντιμετωπίσουμε με θάρρος τις καθημερινές μας πληγές, τις ασχήμιες και παράλληλα να θυμηθούμε ό,τι μας τρέφει και μας παρηγορεί – μια έστω εφήμερη επαφή με τον ομοιοπαθή άλλον, με τη φύση. Να μεταστρέψουμε το βλέμμα μας υιοθετώντας μια στάση αντίστασης στον ρατσισμό και τους αποκλεισμούς κάθε μορφής, αγκαλιάζοντας όλες τις εκφάνσεις του ανθρώπινου και του ζωικού είδους. Μιλάω για ένα βλέμμα που κατανοεί την παρέκκλιση, που χωράει το δέντρο, τη βροχή, το μανουσάκι, το σκυλί και βέβαια τον άνθρωπο, στη στιγμή της δόξας του αλλά και στην οδυνηρή του πτώση. «Ο,τι σου πονεί, ό,τι σου δίνει ευχαρίστηση», γράφει κάπου ο Χαλεπάς. Αυτόν τον πόνο κι αυτή τη γλύκα της ζωής θα θέλαμε να μεταφέρουμε στους θεατές μας.

ℹ️ «Τυφλή, τυφλή φοράδα, πού πας;» | Θέατρο Φούρνος (Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα) | Κείμενο: Σωτήρης Δημητρίου | Σκηνοθεσία: Δαμιανός Κωνσταντινίδης | Ερμηνεία: Δέσποινα Σαραφείδου | Σκηνικά - Κοστούμια: Μαρία Καραθάνου | Επιμέλεια κίνησης: Ιρις Νικολάου | Σχεδιασμός φωτισμών: Στέβη Κουτσοθανάση | Μουσική διδασκαλία - Τραγούδι: Ελιόνα - Ελένη Σινιάρη | Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.00 έως 30 Μαΐου | Εισιτήρια 10-12 ευρώ. Προπώληση more.com. Κρατήσεις 210-6460748