Βίκυ Παπαδοπούλου πρωταγωνιστεί στη νέα παράσταση «Ο Αιών Μου» στο Θέατρο Άνεσις. Μέσα από έναν ρόλο γεμάτο συναισθηματικές μεταπτώσεις και βαθιά κοινωνικά μηνύματα, η γνωστή ηθοποιός μιλά για την εξάντληση της σύγχρονης κοινωνίας, τη λεπτή γραμμή που χωρίζει την ψηφιακή μας εικόνα από την αληθινή μας ύπαρξη, αλλά και τη σημασία της αυθεντικής επαφής και της ελπίδας. Σε μια ανοιχτή και ουσιαστική συνέντευξη, μας ταξιδεύει στις ανησυχίες, τα όνειρα και την ανάγκη για «λίγη ησυχία» στον πολύβουο αιώνα μας.
Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Ο Αιών Μου», που μόλις ξεκίνησε στο Θέατρο Άνεσις. Πείτε μας λίγα λόγια για αυτήν, καθώς και για τον ρόλο σας.
Είναι ένα ταξίδι στις ταραχές και τους φόβους του αιώνα μας. Ένα οικογενειακό τραπέζι στο οποίο οι χαρακτήρες του έργου ξεκινούν έναν δραματικό διάλογο θέτοντας στο τραπέζι θέματα όπως η υπερπληροφόρηση, η παραπληροφόρηση, η κλιματική αλλαγή και πολλά ακόμη που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο. Όλα αυτά με δόσεις χιούμορ. Ο χαρακτήρας που υποδύομαι είναι αυτός της Αντιγόνης, της μεγάλης κόρης. Καλλιτέχνης με πολλές ανησυχίες, ακραία προσωπικότητα που προσπαθεί να επικοινωνήσει την αγωνία της για το μέλλον με όλους τους λάθος τρόπους. Γι’ αυτό και ο διάλογος καταλήγει σε ένα εμμονικό αδιέξοδο. Στο τέλος, όμως, εμφανίζεται κάπου στο σκοτάδι μια λεπτή δέσμη φωτός. Η ελπίδα. Γιατί χωρίς αυτήν, ποιο είναι το νόημα;
Η παράσταση προσεγγίζει σύγχρονα θέματα, όπως η υπερπληροφόρηση, η εξέλιξη της τεχνολογίας, η φτωχοποίηση, η κλιματική αλλαγή. Εσείς προσωπικά πώς αντιλαμβάνεστε την κοινωνία μας σήμερα;
Την αντιλαμβάνομαι ως κοινωνία της κόπωσης. Συνεχώς τρέχουμε για να προλάβουμε κάτι. Υποβάλλουμε τον εαυτό μας σε μια εθελοντική εξάντληση με στόχο να καταξιωθούμε, να γίνουμε σημαντικοί και να αποκτήσουμε όσα περισσότερα μπορούμε. Στο τέλος καταλήγουμε να μην απολαμβάνουμε τίποτα από όλα αυτά. Γινόμαστε δέσμιοι της επιθυμίας, ξεχνάμε τα σημαντικά, εξαντλούμαστε ψυχολογικά και είμαστε ανελεύθεροι.
Το έργο κινείται ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον σουρεαλισμό. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για έναν ηθοποιό να μεταπηδά συνεχώς από το χιούμορ στη βία και από τη συγκίνηση στην απόλυτη συντριβή;
Είναι μια ευχάριστη πρόκληση για εμένα. Εξ αρχής, αυτή η συνεχής εναλλαγή είναι που μου κέντρισε το ενδιαφέρον, πρώτα συγγραφικά και μετέπειτα σκηνοθετικά. Άλλωστε είναι κάτι που απολαμβάνω και σαν θεατής. Αυτό συμβαίνει και στη ζωή και είναι ένα στοιχείο που την καθιστά ενδιαφέρουσα.
Ο τίτλος της παράστασης είναι «Ο Αιών Μου». Αν μπορούσατε να περιγράψετε αυτόν τον αιώνα με μία λέξη, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
Η λέξη που θα χρησιμοποιούσα θα ήταν ταχύτητα. Ο ρυθμός στον οποίο ακολουθεί η ζωή μας είναι τόσο γρήγορος που δεν προλαβαίνουμε να σκεφτούμε, να φανταστούμε, να αισθανθούμε ολοκληρωτικά.
Η παράσταση αναφέρεται και στις «διαδικτυακές περσόνες» των ανθρώπων. Πιστεύετε ότι έχουμε πλέον διπλές ταυτότητες; Εσείς νιώθετε να διαχωρίζεστε από την «ψηφιακή Βίκυ»;
Η εικόνα που θέλουμε να προβάλουμε (όχι απαραίτητα για τους λάθος λόγους) συνήθως είναι πλασματική. Προβάλλουμε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε κι αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα παλεύει να φτάσει αυτήν την πλασματική εικόνα. Μοιάζει εξαντλητικό. Είναι. Εγώ καλώς ή κακώς δεν έχω τέλεια σχέση με την τεχνολογία και ίσως για αυτόν τον λόγο να μην έχω μπει σε αυτήν την διαδικασία. Η ψηφιακή Βίκυ είναι εσωστρεφής και δεν απέχει πολύ από αυτό που είμαι.
Ο μικρός γιος, βουβός για μεγάλο διάστημα στην παράσταση, ζητάει κάποια στιγμή «λίγη ησυχία για να φάει». Εσείς προσωπικά τι θα ζητούσατε αν μπορούσατε να παγώσετε για λίγο τον θόρυβο του κόσμου γύρω σας;
Ένα τραπέζι γεμάτο φαγητό φτιαγμένο με κέφι και αγάπη, οι κοντινοί μου άνθρωποι, εγώ και κάποιοι άγνωστοι να συζητάμε χωρίς άγχος για το αύριο, χωρίς ανάγκη να αποδείξουμε κάτι ή να επιβληθούμε, χωρίς την αγωνία της επιβίωσης, ανταλλάζοντας απόψεις, ακούγοντας μουσική, διαβάζοντάς ποίηση, γελώντας με αστεία. Ανέμελοι, ενωμένοι, ξεκούραστοι
* Ο Παναγιώτης Κολέλης είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας