Τι θα γινόταν αν τα δέντρα μπορούσαν να μιλήσουν; Αν μπορούσαν να μας διηγηθούν την ιστορία τους, να μας πουν για τις ρίζες τους, τη σοφία τους, την κρυφή επικοινωνία τους κάτω από το έδαφος;
Σε αυτά τα ποιητικά ερωτήματα που εξάπτουν τη φαντασία απαντά το πρωτότυπο έργο μουσικού θεάτρου της συνθέτριας Σοφίας Καμαγιάννη, με τίτλο «Είμαι δέντρο που μιλά!», μια συγκινητική μονόπρακτη όπερα δωματίου για όλη την οικογένεια, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο αθηναϊκό κοινό τον περασμένο Μάρτιο, στη Μουσική Βιβλιοθήκη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Η παράσταση, σε λιμπρέτο της Γιώτας Βασιλακοπούλου, αφηγείται τη συνάντηση ενός αγοριού της πόλης με ένα δέντρο και γίνεται η αφορμή για μια αφύπνιση των θεατών γύρω από τη σχέση μας με τη φύση.
Εμείς μιλήσαμε με τις δύο δημιουργούς αλλά και την παραγωγό και πιανίστα στο έργο, Θάλεια Παπαδοπούλου, με αφορμή τις νέες παραστάσεις που προγραμματίστηκαν μετά τα sold out του Μαρτίου, για τις 2 επόμενες Κυριακές, 27 Απριλίου και 4 Μαΐου, στις 17.30, στον ίδιο χώρο.
● Πώς προέκυψε η κεντρική ιδέα της συνομιλίας ενός παιδιού με ένα δέντρο;
Σοφία Καμαγιάννη: Η σύνδεση ενός παιδιού με ένα δέντρο (αρχετυπικές έννοιες και οι δύο) υπάρχει γενικά στην παιδική βιβλιογραφία, όπως στο παραμύθι «Το δέντρο που έδινε», το οποίο ήταν με έναν τρόπο και μία από τις πηγές έμπνευσής μας. Η αφορμή όμως για το έργο μας ήταν αρχικά βιωματική. Προσωπικά μου άλλαξε τον τρόπο ζωής η επαφή με τα δέντρα, όπως ξεκίνησε πριν από κάποια χρόνια με απλές πεζοπορίες στη φύση και εξελίχθηκε σε μια νέα συνειδητοποίηση και σύνδεση. Οταν διάβασα και την «Υπογαία», βιβλίο που έμαθα από τον φίλο συγγραφέα Γιάννη Καρκανέβατο, εκστασιάστηκα τόσο, που ένιωσα να θέλω να μεταδοθεί το μήνυμα αυτό παντού. Αυτή τη «σιωπηλή ζωή» τη φέραμε στην επιφάνεια μαζί με τη Γιώτα, μέσω της «μουσικής συνομιλίας» ενός παιδιού της πόλης με ένα δέντρο, ώστε, μέσα από μια εικόνα καθημερινότητας, να ακουμπήσουμε με τρυφερότητα σε έννοιες όπως η σύνδεση, η συνύπαρξη, η συλλογικότητα, η αλληλοβοήθεια. Ταυτόχρονα, ήταν ένας πολύ προσιτός και απτός τρόπος μύησης στον μαγικό κόσμο του μουσικού θεάτρου και της όπερας.
● Μιλάνε τελικά τα δέντρα και, αν ναι, τι προσπαθούν «να μας πουν»;
Γιώτα Βασιλακοπούλου: Σαφώς και μιλάνε και επικοινωνούν ουσιαστικά μεταξύ τους. Η φύση μάς διδάσκει, νομίζω. Αν παρατηρήσουμε και μελετήσουμε την πλάση γύρω, μόνο κερδισμένοι θα βγούμε από αυτό. Είναι γεγονός πως οι άνθρωποι δεν διδασκόμαστε ακόμη από τη φύση, ζούμε αποκομμένοι και μη συνεργατικά, χωρίς σεβασμό και με μια διάθεση κυριαρχίας επί των πάντων. Στο έργο, το δέντρο, η σοφή Ελιά μας, μας εκπαιδεύει και μας μυεί σε έναν κόσμο μαγικό -τα θαύματα συντελούνται μπρος στα μάτια μας κάθε μέρα, αλλά πρέπει να τα «δούμε».
● Ποιες είναι οι χαρές και ποιες οι προκλήσεις μιας παράστασης που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια;
Θάλεια Παπαδοπούλου: Μια παράσταση που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια προσφέρει τη μοναδική χαρά τού να φέρνει κοντά διαφορετικές γενιές, μέσα από την τέχνη. Υπάρχει μια αίσθηση κοινής εμπειρίας. Είναι μαγικό να βλέπεις παιδιά, γονείς και παππούδες να συγκινούνται, να γελούν και να συζητούν μαζί όσα είδαν και ένιωσαν. Αυτές οι παραστάσεις καλλιεργούν τη φαντασία των παιδιών και δημιουργούν κοινές αναμνήσεις.
Από την άλλη, οι προκλήσεις είναι επίσης σημαντικές. Η βασική πρόκληση είναι να βρεις τη σωστή ισορροπία: να κρατήσεις το ενδιαφέρον των μικρών, χωρίς να χάσεις τους μεγάλους. Δεν μπορείς να είσαι ούτε πολύ απλοϊκός ούτε υπερβολικά περίπλοκος, όπως χρειάζεται και να αποφύγεις τα εύκολα κλισέ. Η μουσική και ο λόγος πρέπει να έχουν φαντασία, ρυθμό, χιούμορ αλλά και στιγμές εσωτερικότητας. Ειδικά όταν το θέμα είναι η φύση, υπάρχει η πρόκληση να εμπνεύσεις μια αλλαγή στον τρόπο ζωής, κάτι που απαιτεί λεπτότητα.
● Δεν είναι συνηθισμένες οι παραστάσεις τέτοιου είδους στην Ελλάδα, εννοώντας τον συνδυασμό της λυρικής μουσικής και του λυρικού τραγουδιού με αυτό που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως παιδικό θέατρο. Πώς αντιδρούν τα παιδιά στην παράσταση;
Σ.Κ.: Το ότι δεν είναι συνηθισμένες τέτοιου είδους παραστάσεις είναι και ένα κίνητρο, προκαλεί στο κοινό (μικρούς και μεγάλους) περιέργεια για το τι είναι αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσουν. Τα παιδιά συνήθως μαγνητίζονται -το «τραγουδιστό θέατρο», με μελωδικό ή ρυθμικό λόγο και με χαρακτήρες με τους οποίους μπορούν να ταυτιστούν, νιώθουμε πως τα συνεπαίρνει.. Εχουμε επίσης κι έναν μοναδικό αφηγητή, επικοινωνιακό, που κατά στιγμές τα πλησιάζει κι εκεί προκύπτουν πολλές αναπάντεχες σκηνές στιγμιαίας αλληλεπίδρασης, που είναι πολύ χαριτωμένες. Οταν παίζουμε σε σχολεία, τα σχόλιά τους είναι και... ζωγραφιστά, μετά την παράσταση, όταν μένουν με τους δασκάλους τους και μας τα στέλνουν -υπέροχα! Στην τελευταία παράσταση του Μαρτίου, στο Μέγαρο, μου μετέφεραν τη συνομιλία δύο παιδιών του Δημοτικού, όταν γύρισαν το βράδυ σπίτι: έκαναν μεταξύ τους διάφορα ωραία σχόλια για το έργο και σκεφτόντουσαν τα ονόματα που θα δώσουν στα δικά τους δέντρα, στο εξοχικό των παππούδων!
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας