«Τα Καλά Παιδιά», το πρώτο έργο που έγραψε και σκηνοθετεί ο Αντώνης Νάσιος, αντλεί την έμπνευσή του από τα σχολικά εγχειρίδια: «Αλφαβητάριο» των Ι.Κ. Γιαννέλη και Γ.Σακκά και «Τα καλά παιδιά» του Επαμεινώνδα Γεραντώνη.
Αναπόφευκτα πρωτόλειο το έργο που κέρδισε το 2ο φεστιβάλ σκηνοθεσίας "Τhe project" της “μικρής ακαδημίας” το Σεπτέμβριο του 2023 και παρουσιάζεται στον χώρο "Ρεκτιφιέ" ξεκινά από τις αρχικές διδαχές του σχολείου. Όπως για παράδειγμα η προσευχή προτού καν μπούμε στις τάξεις. Τους τρεις θεμέλιους λίθους: πατρίς- θρησκεία- οικογένεια. Διερευνώντας αν η επανάληψή τους θα μπορούσε τελικά να οδηγήσει σε ένα κράτος με αυταρχικό καθεστώς και μια σκληρή κοινωνία που μαστίζεται από βία.
Με όχημα το λιγοστό κείμενο και βασικό εργαλείο τη σωματικότητα πέντε μαθητές αναπαράγουν τις εντολές που τους δίνονται και αντιδρούν καθώς γίνεται φανερό ότι γύρω τους ορθώνεται ένα απειλητικό περιβάλλον...
Θεσμική βία που εκπορεύεται ακόμη και από αυτό το πολιτισμικό οικοδόμημα ως προέκταση μιας πολιτείας που επιθυμεί να αυτοσυντηρείται κι ας οδηγείται στο φασισμό είναι οι βασικές ιδέες πίσω από το έργο.
Πως εμπνευστήκατε το έργο; ρωτήσαμε το σκηνοθέτη.
Ήθελα να κάνω κάτι το οποίο θα με αφορά άμεσα και απόλυτα και είχα μέσα μου, πολύ θυμό για την πολιτική πραγματικότητα, για την κοινωνική αδικία, για τη βία και την απουσία προοπτικής μιας κοινωνίας που βράζει και βρίσκεται διαρκώς να ''ερωτοτροπεί" με την ακροδεξιά. Ήθελα να φτιάξω κάτι σαν κραυγή για τη γενιά μου και τους καιρούς μας.
Αναζητώντας ένα κείμενο που θα μπορούσε να εκφράσει όλο αυτό, έπεσα πάνω στα Αλφαβητάρια, αυτά τα κλασικά σχολικά εγχειρίδια, που με τη φήμη τους να είναι ζωντανή στη συλλογική μνήμη και απόλυτα συνδεδεμένη με παλαιότερες ''καλές'' εποχές, σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει συνδηλωτικά ως όχημα γι' αυτό που ήλπιζα να φτιάξω. Ενδεικτικά, να αναφέρω ότι ανοίγοντας κάποιος τις πρώτες σελίδες του Αλφαβηταρίου θα πέσει πάνω σε τρεις ''εικόνες προφορικής διδασκαλίας'': στην πρώτη βλέπουμε μια εθνική γιορτή σε μια πλατεία με σημαίες να κατακλύζουν το χώρο, στη δεύτερη το κλασικό οικογενειακό τραπέζι και στην τρίτη το προαύλιο μιας εκκλησίας. Εικόνες ''ειδυλλιακές'' και εικόνες που μέχρι και σήμερα τις βλέπουμε σε διαμαρτυρίες στη πλατεία Συντάγματος ενάντια σε οποιοδήποτε προοδευτικό νομοσχέδιο που αντιτίθεται σε αυτό που πρεσβεύουν αυτές οι ''εθνικές'' μας εικόνες. Εικόνες που λειτουργούν ως μέτρο σύγκρισης για να απορριφθεί οτιδήποτε παρεκκλίνει από αυτό. Κάπως ένιωθα ότι αυτά τα κείμενα, αυτές οι εικόνες εκφράζουν κάτι συγκεντρωτικό, αυταρχικό και θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως επικριτικό σχόλιο μέσω της παράστασης για την εξουσία, τις δομές της και τις συνέπειες της στην κοινωνία.
Στο σκηνοθετικό σας σημείωμα αναφέρετε ότι φοβάστε «την βία που εκπορεύεται από το πολιτιστικό μας οικοδόμημα». Για παράδειγμα;
Η παράσταση δεν ασχολείται με την ενστικτώδη ή την πρωτόγονη βία που μπορεί να εκδηλώσει ο άνθρωπος αλλά με τη βία η οποία έχει προκύψει από φαινομενικά λογικές σκέψεις και διδαχές. Όπως για παράδειγμα για τη βία προς ένα μετανάστη. Αυτή η βία προκύπτει από τη διδαχή πως για κάποιο λόγο, το έθνος σου είναι ανώτερο άρα μπορείς ακόμα και να σκοτώσεις έναν άνθρωπο απλά και μόνο λόγω της εθνικότητας του. Ή τη βία προς γκέι και τρανς άτομα γιατί παρεκκλίνουν από την ''φυσιολογική'' σεξουαλικότητα και ταυτότητα φύλου. Όταν μια γυναίκα δολοφονείται από το σύζυγο της, είναι μια τέτοια μορφή βίας. Όταν δε, αυτή η γυναίκα έχει ζητήσει τη βοήθεια της αστυνομίας και το μόνο που της προσέφερε είναι αδιαφορία, αυτή η βία εντείνεται και γίνεται πια ένα σύστημα. Σε ένα άλλο πεδίο, τέτοιου είδους βία αποτελεί και η φτώχεια. Όταν για παράδειγμα κατάσχεται η κατοικία φτωχών πολιτών, αυτό είναι μια ακραία μορφή βίας με κρατική ανοχή. Όταν η δικαιοσύνη λειτουργεί μεροληπτικά και υποτάσσεται στα συμφέροντα ,αυτό είναι μια μορφή βίας. Το να μη μπορεί ο πολίτης να βρει δικαίωση στα δικαστήρια είναι ένας εξευτελισμός για αυτόν, μια αποτυχία της δημοκρατίας. Μια κοινωνία οδηγείται σε δυσαρέσκεια και εξευτελισμό και είναι ζήτημα χρόνου η βία να περάσει και στους δρόμους.
Όλες αυτές οι περιπτώσεις είναι παραδείγματα βίας η οποία εκπορεύεται και στηρίζεται στο πολιτιστικό οικοδόμημα. Ένα πολιτιστικό οικοδόμημα που πασχίζει να προχωρήσει μπροστά και να τα απαλείψει όλα αυτά αλλά βρίσκει αναχώματα στα συμφέροντα, τη διαφθορά, το συντηρητισμό και την ακροδεξιά. Κόσμοι δύο -ή και πολλαπλών- ταχυτήτων.
Εν τέλει για ποιο κόσμο μιλάνε τα σχολικά μας βιβλία και για ποιον κόσμο διδασκόμαστε στα σχολεία;
Τα σχολικά βιβλία της παράστασης δεν είναι μόνο αυτά καθαυτά, είναι οι νόμοι του κράτους, οι θεσμοί, οι κοινωνικές επιταγές, οι αντιλήψεις, οι νοοτροπίες. Αντίστοιχα, ενώ βλέπουμε παιδιά- εφήβους στην πραγματικότητα βλέπουμε τους ενήλικες μέσα από αυτά, τους πολίτες αυτής της πολιτείας. Το σχολείο της παράστασης γίνεται όχημα και αλληγορία για να δούμε ολόκληρη την κοινωνία μέσα από αυτό. Στο ειδικό κομμάτι, η Παιδεία παρουσιάζει τρομερές ελλείψεις, δεν υπάρχει ούτε όραμα, ούτε πρόθεση να προετοιμαστούν τα παιδιά να γίνουν ενήλικες, υπεύθυνοι και ενεργοί πολίτες. Για παράδειγμα, είναι ανεπίτρεπτο το 2025 να μην υπάρχει σεξουαλική αγωγή στα σχολεία και να τίθεται τέτοιο ζήτημα ακόμα. Μια Πολιτεία απούσα και χωρίς καμία διάθεση να επενδύσει στην Παιδεία, στο να δημιουργήσει ικανούς αυριανούς πολίτες.
Το τι υπάρχει στα σχολικά βιβλία που μιλούν για ιδανικές κοινωνίες όπου όλα είναι καλώς καμωμένα και βαίνουν επίσης καλώς και το τι πραγματικά γίνεται στην πραγματική ζωή, το ξέρουμε και το βιώνουμε όλοι μας. Για να αντιμετωπίσουμε όμως το πρόβλημα, πρέπει αρχικά να το ονοματίσουμε, να το δούμε και να το αναλύσουμε. Να σταματήσει η υποκρισία και το κρύψιμο κάτω από το χαλάκι και επιτέλους όλοι να επιλέξουμε την πλευρά στην οποία θα ταχθούμε. Η παράσταση αφιερώνεται στη μνήμη όλων των θυμάτων αυτής της βίας »
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Ρεκτιφιέ, λεωφόρος Κωνσταντινουπόλεως 119, Κεραμεικός
Κάθε Τετάρτη στις 21:00 μέχρι 9/4
Εισιτήρια 12-15ευρώ. Προπώληση more.com
Σύλληψη-δραματουργία-σκηνοθεσία: Αντώνης Νάσιος
Σχεδιασμός ήχου-μουσική: Hydrama
Παίζουν: Θάνος Κόνιαρης, Πολυξένια Κωνσταντίνου, Σίλια Μπαξεβάνη, Ελιάννα Παπαυγέρη, Χρήστος Στεφανής
Φωνή μητέρας: Μαρία Παρασύρη
Διάρκεια 60'
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας