Χρήστος Πλαΐνης: «Η απώλεια, η αδικία, η αναζήτηση της δικαιοσύνης είναι θέματα που μας αφορούν όλους»

Ο Χρήστος Πλαΐνης, με μια σπουδαία διαδρομή στο θέατρο και την τηλεόραση, υποδύεται αυτή την περίοδο έναν ρόλο που δοκιμάζει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Στην παράσταση «Αόρατος Επισκέπτης», που παρουσιάζεται στο θέατρο Κάτια Δανδουλάκη, ενσαρκώνει έναν πατέρα που βλέπει τη ζωή του να ανατρέπεται βίαια και αναζητά απαντήσεις σε ένα παιχνίδι όπου η αλήθεια και το ψέμα μπλέκονται επικίνδυνα.

Σε μια συζήτηση που ξεφεύγει από τα στενά όρια της παράστασης, μιλά για την προσωπική του προσέγγιση στον ρόλο, τη δύναμη της δικαιοσύνης, αλλά και τον τρόπο που το θέατρο γίνεται καθρέφτης της κοινωνίας μας.

Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Αόρατος Επισκέπτης», που παίζεται στο θέατρο Κάτια Δανδουλάκη. Πώς θα περιγράφατε τον χαρακτήρα που υποδύεστε; Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του;

Ο χαρακτήρας που ενσαρκώνω είναι ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που αγαπά την οικογένειά του περισσότερο από οτιδήποτε άλλο και ζει μια ήσυχη ζωή, μέχρι που έρχεται αντιμέτωπος με μια σκληρή και απάνθρωπη πραγματικότητα. Η εξαφάνιση του μοναχογιού του γίνεται το σημείο καμπής που αλλάζει τα πάντα. Από τη μία, είναι ένας πατέρας γεμάτος αγάπη και στοργή, κι από την άλλη, ένας άνθρωπος που καλείται να παλέψει για τη δικαιοσύνη, μπαίνοντας σε έναν αγώνα που δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα έπρεπε να δώσει.

Η παράσταση βασίζεται στην ομώνυμη ισπανική ταινία που αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό του Netflix. Πώς προσεγγίσατε το έργο, δεδομένης της επιτυχίας της ταινίας, και πόσο επηρέασε την ερμηνεία σας η κινηματογραφική εκδοχή;

Η διεργασία για την προσέγγιση του ρόλου βασίστηκε στη σύνδεση που είχα προσωπικά με τον χαρακτήρα αυτού του πατέρα. Ήταν σημαντικό για μένα να βρω μέσα μου τις αλήθειες του, να κατανοήσω το βάθος του πόνου του, αλλά και τη δύναμη που τον κινεί. Φυσικά, αυτή η διαδρομή δεν θα ήταν η ίδια χωρίς την πολύτιμη καθοδήγηση της σκηνοθέτιδος Σοφίας Σπυράτου, που με βοήθησε να εμβαθύνω ακόμα περισσότερο στην ψυχολογία του ήρωα αναδεικνύοντας τις λεπτές συναισθηματικές του αποχρώσεις.

Η σύνδεση όλου του θιάσου και η κοινή μας ματιά απέναντι σε ένα τόσο απαιτητικό και ανατρεπτικό έργο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Όταν όλοι μοιράζονται το ίδιο όραμα και επενδύουν συναισθηματικά στην ιστορία, η παράσταση αποκτά μια αυθεντικότητα που αγγίζει τον θεατή. Αυτή η συλλογική προσπάθεια ήταν για μένα ένα από τα πιο πολύτιμα κομμάτια της εμπειρίας.

 Η παράσταση θίγει κάποια βαθύτερα κοινωνικά θέματα. Για παράδειγμα, πραγματεύεται την έννοια της δικαιοσύνης, με εσάς να υποδύεστε έναν πατέρα που χάνει τον γιο του και πασχίζει να διαλευκανθεί η ιστορία γύρω από τον θάνατό του. Με αφορμή την τραγωδία στα Τέμπη, όπου πολλοί γονείς βίωσαν την απώλεια των παιδιών τους, πιστεύετε ότι το θέατρο μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο ευαισθητοποίησης για ζητήματα όπως η δικαιοσύνη και η λογοδοσία;

Φυσικά, το θέατρο αποτελεί χώρο ανακούφισης και ανάσας για κάθε ανθρώπινο πόνο, ακόμα και όταν αυτός ο πόνος είναι τόσο βαθύς όσο για έναν γονέα που χάνει το παιδί του. Μέσα από την τέχνη, δεν προσφέρουμε μόνο συγκίνηση, αλλά και μια ευκαιρία για προβληματισμό και αφύπνιση. Η απώλεια, η αδικία, η αναζήτηση της δικαιοσύνης είναι θέματα που μας αφορούν όλους. Κανείς δεν πρέπει να μένει αμέτοχος, πόσο μάλλον όταν ζωές παιδιών χάνονται άδικα.

Ελπίζω πως το κοινό θα βιώσει βαθιά τα συναισθήματα που γεννά η ιστορία μας. Η παράσταση αγγίζει έννοιες όπως η απώλεια, η δικαιοσύνη και η δύναμη της αγάπης. Είναι ένα έργο που ξεπερνά τα όρια της θεατρικής σκηνής και γίνεται μια εμπειρία που προκαλεί σκέψη και συναισθήματα. Πιστεύω πως κάθε θεατής θα βρει ένα κομμάτι του εαυτού του στην αφήγηση και ίσως φύγει από το θέατρο με μια διαφορετική ματιά απέναντι στη ζωή και σε όσα θεωρούμε δεδομένα.

Η αλήθεια και το ψέμα είναι, επίσης, δύο ζητήματα που αγγίζει η παράσταση. Πιστεύετε ότι η αλήθεια είναι πάντα απόλυτη ή εξαρτάται από την οπτική του καθενός;

 Η αλήθεια είναι ένα κομμάτι της πραγματικότητας που εξαρτάται από το πού εστιάζει ο καθένας. Δεν είναι απόλυτη, είναι σχετική, άχρονη και αδιαπραγμάτευτα προσωπική. Ο κάθε χαρακτήρας της παράστασης κουβαλά τη δική του αλήθεια, τη δική του οπτική για τα γεγονότα, και μέσα από αυτό το πλέγμα αντιλήψεων προκύπτει η σύγκρουση, το δράμα, αλλά και η αναζήτηση της λύτρωσης. Όλοι μας έχουμε βρεθεί σε καταστάσεις όπου η αλήθεια δεν είναι απόλυτη, αλλά εξαρτάται από τη θέση, τις εμπειρίες, τις πληγές μας. Το συγκεκριμένο έργο, μέσα από τη συγκίνηση και την ένταση, προσφέρει αφορμές για σκέψη: Ποια είναι η αλήθεια; Ποιος την ορίζει; Και, το πιο σημαντικό, πόσο έτοιμοι είμαστε να την αντιμετωπίσουμε;

Πώς βλέπετε την εξέλιξη του ελληνικού θεάτρου τα τελευταία χρόνια; Πιστεύετε ότι εξελίσσεται ή κάνει βήματα προς τα πίσω;

Το ελληνικό θέατρο ήταν πάντα κάτι ζωντανό. Φυσικά και εξελίσσεται, όπως κάθε μορφή τέχνης που αλληλεπιδρά με την κοινωνία. Ωστόσο, η εξέλιξη αυτή δεν είναι αυτονόητη ή δεδομένη. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Οι κοινωνικές συνθήκες, οι οικονομικές δυσκολίες, ακόμα και ο τρόπος έκφρασης των έργων μπορούν είτε να βοηθήσουν είτε να σταθούν εμπόδιο σε αυτή την διαδικασία.

Αντίστοιχα, όταν το κοινό αδιαφορεί ή απομακρύνεται, το θέατρο δυσκολεύεται να βρει τον τρόπο υπαρξής του. Επομένως, η εξέλιξη δεν είναι μόνο θέμα δημιουργών, αλλά και θεατών.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ανάμνηση από τη μέχρι τώρα καριέρα σας;

Είμαι ένας τυχερός άνθρωπος καλλιτεχνικά και νιώθω ευγνώμων για τις στιγμές που έχω ζήσει μέχρι τώρα. Η παράσταση στη Μακρόνησο, με το έργο για τη ζωή του Μίκη Θεωδοράκη, ήταν από τις πιο δυνατές και συγκινητικές εμπειρίες της ζωής μου.

Ωστόσο, οφείλω να δηλώσω πως η φετινή συνεργασία με την κα. Κάτια Δανδουλάκη είναι κάτι που με έχει γεμίσει ακόμα μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη. Είναι μεγάλη τύχη να δουλεύεις δίπλα σε έναν τόσο ευγενή, γενναιόδωρο και ξεχωριστό καλλιτεχνικά άνθρωπο. Η παρουσία της, ο επαγγελματισμός της και η βαθιά της αγάπη για το θέατρο δημιουργούν ένα περιβάλλον γεμάτο έμπνευση και σεβασμό.

*Δημοσιογράφος - συγγραφέας