Δύο ηθοποιοί, μια... φορεμένη καρέκλα και μια στιγμή που λες «κοίτα να δεις»! UPD

Ξεκινήσαμε να μιλάμε για τον ελιτισμό και για όσους νομίζουν ότι είναι ελίτ. «Νομίζω ότι ο όρος “ελίτ” χρησιμοποιείται ως το αντίθετο του “λαϊκού”. Αυτό με ενοχλεί» λέει η Δώρα Στυλιανέση. «Εσείς αυτό που κάνετε εδώ δεν είναι ελιτίστικο; Δεν θα μπορούσε να εκληφθεί ως τέτοιο;» ρωτάμε προβοκατόρικα, για να λάβουμε την αφοπλιστική απάντηση από τον Κώστα Κουτσολέλο: «Καταλαβαίνω πως κάποιος μπορεί να θεωρούσε πιο “κανονική” μια παράσταση για το “Παλτό” του Γκόγκολ σε ένα θέατρο όπως του Νέου Κόσμου, με κανονικούς διαλόγους κ.λπ. Η δική μας παράσταση έχει μια άλλη φόρμα, που σε εμάς φαίνεται πιο ενδιαφέρουσα. Αλλά όχι ελιτίστικη. Θα σ’ το πω αλλιώς: Οταν μας βλέπεις στη σκηνή, την ώρα που παίζουμε, νιώθεις πως φαινόμαστε πιο έξυπνοι από τους θεατές;».

Η απάντηση είναι ξεκάθαρα «όχι». Δεν έχουν καμία τέτοια πρόθεση, ούτε τίποτε τέτοιο φαίνεται. Δεν θα μπορούσε άλλωστε: Ο Κώστας Κουτσολέλος είναι από τους καλύτερους Ελληνες ηθοποιούς, απολύτως ευθύς και τελείως μοναδικός σε ό,τι κάνει. Είτε είναι η περσόνα του στο facebook που σαρώνει στην αναγνωσιμότητα, είτε οι ρόλοι του στο θέατρο, από τον Θείο Βάνια και τον Μισάνθρωπο έως τώρα, τον Ακάκιο στο «Παλτό» του Γκόγκολ. Και λέμε «τώρα» γιατί ήδη ο Κώστας Κουτσολέλος μαζί με τη Δώρα Στυλιανέση βρίσκονται στο Υπόγειο του Bios και ανεβάζουν «Το παλτό και μία ιστορία υδρωπικίας». Οι δύο ηθοποιοί έχουν ξανασυνεργαστεί πριν από έναν χρόνο σε μια εξίσου ιδιαίτερη και πειραματική υπέροχη παράσταση. Αυτή είναι ακόμα καλύτερη. Πρόκειται για την ιστορία από το «Παλτό» του Γκόγκολ, ένα από τα πλέον κλασικά και μεγαλειώδη έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου (δεν είναι τυχαίο που ο Ντοστογιέφσκι είχε πει πως «Ολοι βγήκαμε από το “Παλτό” του Γκόγκολ»), μαζί με έναν μονόλογο, εμπνευσμένο από το επίσης μεγαλειώδες βιβλίο «Κουτσό» του Χούλιο Κορτάσαρ. Η Δώρα και ο Κώστας ταιριάζουν πολύ επί σκηνής - λες και ο ένας βγάζει το καλύτερο από τον άλλο. Ο λόγος ρέει δίχως να κολλάει σε κανέναν ουρανίσκο και καμία σκέψη. Ούτε από τη μεριά των ερμηνευτών ούτε των θεατών. Δεν ξέρουμε αν είναι πρωτοπορία ή μεταπρωτοπορία ή κάτι άλλο απ’ όλους αυτούς τους ευφάνταστους τίτλους που βλέπουμε δίπλα σε θεατρικές παραστάσεις. Είναι, όμως, σίγουρα μη συμβατικό θέατρο. Και ως μη συμβατικό, το προσεγγίζεις περισσότερο με τις αισθήσεις. Αισθήσεις και συναίσθημα. Η παράσταση είναι πετυχημένη. Είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δει στο ελληνικό θέατρο, συμβατικό ή μη.

«Ερμηνεύουμε δύο ανθρώπους που κάτι πάλλεται μέσα τους, κάτι τους βασανίζει. Ουσιαστικά είμαστε τέσσερις τέτοιοι άνθρωποι επί σκηνής: οι δύο χαρακτήρες και εμείς οι δύο», μας λέει η Δώρα (σ.σ. παρατηρήστε πόσο θα μαγνητίσει το βλέμμα σας καθώς απλώς κάθεται και κοιτάζει στην αρχή της παράστασης!). «Ετσι είναι», συνεχίζει ο Κώστας. «Ποτέ δεν ευχαριστιέσαι μια παράσταση όπως ευχαριστιέσαι μια πάστα. Και το ευχαριστιέσαι, και παλεύεις, και αγχώνεσαι και αν πάει καλά, συγκινείσαι. Είναι πολλά μαζί. Αν απλώς το ευχαριστηθείς, ως ηθοποιός εννοώ, σημαίνει πως κάτι δεν πάει καλά. Φυσικά αγχώνεσαι! Είσαι μπροστά σε αγνώστους, εσύ με τις σκέψεις, τη φωνή και το σώμα σου μόνο».

Ο Κώστας Κουτσολέλος είναι ακριβώς έτσι στη σκηνή. Οπως και η Δώρα. Ευφυές εύρημα, το ίδιο το παλτό. Που δεν είναι παλτό, αλλά μια καρέκλα. Αυτή φοράει ο Κώστας και μαζί της ξετυλίγει την τραγική, όσο και κωμικοτραγική ιστορία του Ακάκιου Ακακίεβιτς, που έκανε αιματηρές οικονομίες για να αποκτήσει ένα παλτό, το οποίο τελικά ανάγεται στο στοιχείο της καταστροφής τους. «Είναι ένα σπουδαίο εύρημα που μας ήρθε ως έμπνευση κάποια στιγμή και ήρθε και μας χτύπησε», μας λέει ο Κώστας, που ποτέ δεν ξέρεις πότε μιλάει σοβαρά και πότε περισσότερο σοβαρά. «Να κρατήσεις μόνο τις κοτσάνες που θα πω», συνεχίζει και πάλι δεν ξέρουμε τι εννοεί. Ωστόσο, η σωματική πάλη του ηθοποιού με την καρέκλα αναδεικνύει όλο το εσωτερικό αδιέξοδο ενός, κατά τ’ άλλα, αδιάφορου ήρωα. Ο Ακάκιος Ακακίεβιτς κάνει μια αδιάφορη δουλειά, απλώς αντιγραφέας, δεν δημιουργεί τίποτα. «Αδιάφορες είναι οι ζωές όλων μας. Αλίμονο αν πιστέψουμε πως είμαστε οι πιο σπουδαίοι. Ολο αυτό που συμβαίνει με τη φορεμένη καρέκλα, για μένα δείχνει και την εσωτερική τραγωδία του ίδιου του ηθοποιού και του δημιουργού, που ενώ κάθεται όλη μέρα σπίτι του σαν μαλάκας, πάει στην πρόβα σαν μαλάκας και κάποια στιγμή συμβαίνει κάτι ωραίο και λες “κοίτα να δεις!”. Και μετά ξαναγίνεσαι μαλάκας. Ε, κάτι τέτοιες στιγμές είναι που ζούμε». «Αυτό είναι», συμφωνεί η Δώρα. «Εμείς κάνουμε αδιάφορες τις ζωές μας. Ή αφηνόμαστε σε αδιάφορες ζωές. Ο Ακάκιος ένα παλτό ήθελε μόνο γιατί κρύωνε. Και αυτό τού το πήρανε. Τίποτα δεν του αφήσανε».

«Το σύστημα κάνει καλά τη δουλειά του», συνεχίζει ο Κώστας. «Ωστόσο δεν χρειάζεται με το ζόρι να βρούμε πολιτική χροιά σε κάθε κείμενο. Υπάρχει και η υπαρξιακή διάσταση, που είναι πέρα και πάνω της αντίστοιχης πολιτικής. Το υπαρξιακό είναι τεράστιο. Και θα σ’ το πω εγώ που πιστεύω στον κομμουνισμό ως σύστημα και στον Αλέξη Τσίπρα ως πολιτικό: ακόμη και σε μια ιδανική κοινωνία να ζούσαμε, όλοι ίσοι, με δικαιοσύνη και κοινωνικά προνόμια, ε, ακόμη και τότε δεν θα σταματούσε να μας τρώει κάτι. Υπάρχει πρόβλημα, σου λέω. Τεράστιο πρόβλημα υπαρξιακό υπάρχει! Και να πω και κάτι ακόμη: Θέλω να καλέσω πάλι (το κάνω συνέχεια αλλά ό,τι και να κάνω δεν!) τους σοβαρούς κριτικούς να έρθουν να δουν την παράσταση. Υπάρχει μία στο εκατομμύριο να είναι καλή. Να είναι ένα διαμαντάκι. Μπορεί. Αλλά αν δεν το δει κανείς; Σας εκλιπαρούμε: Ελάτε μία φορά, κ. Ιωαννίδη, κ. Χαραμή, κ. Καράογλου, και μην ξανάρθετε ποτέ! Μία φορά... Αυτό ισχύει για κάθε παράσταση βέβαια, όχι μόνο τη δική μας, αλλά εγώ θα παρακαλέσω για τη δική μας», μας λέει και αρχίζει να ετοιμάζεται για την παράσταση.

♦ Πληροφορίες: Πέμ.-Τρ. 21.15, στο Bios (Πειραιώς 84, Γκάζι, τηλ. 2013425335). Διάρκεια: 60’. Προπώληση: www.more.com. Για λίγες ακόμη παραστάσεις.