«Δεν αντέχουμε και πολύ να έχουμε έναν καθρέφτη μπροστά μας»

Η σχέση των ανηλίκων με το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν απασχολεί μόνο την... ειδησεογραφία αλλά, τα τελευταία χρόνια, έχει απασχολήσει έντονα τόσο τη σύγχρονη δραματουργία όσο και τον κινηματογράφο. Η απεριόριστη χρήση του κινητού, η διαχείριση της υπερπληροφόρησης, ο ναρκισσισμός της αυτοφωτογράφησης και ο ψυχαναγκασμός τού να αρέσεις ίσως είναι η παιδική ασθένεια... κατάχρησης σε μια εποχή που η τεχνολογία αναπτύσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και τα smart phones έχουν γίνει προέκταση του χεριού μας.

Μήπως όμως όσο γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας άλλο τόσο μετακινούν τα όρια της ηθικής μας; Μήπως η εικονική πραγματικότητα συγχέεται ή διαχέεται στην πραγματική ζωή; Και η εκδικητική πορνογραφία είναι ή όχι βιασμός; Πώς γίνεται να μη διακρίνεις το θύμα και τον θύτη; Τόσο δυσδιάκριτα είναι τα όρια;

«Οταν κάτι ανεβαίνει στο διαδίκτυο, δεν χάνεται ποτέ. Το μόνο που ίσως χάνεται είναι ένα μέρος του εαυτού μας...», μας θυμίζει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Φώτης Μακρής, με αφορμή το βραβευμένο έργο «4 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα» του Βρετανού συγγραφέα Τζέιμς Φριτς, που, σε μετάφραση Δημήτρη Κιούση, σκηνοθετεί στο Studio Μαυρομιχάλη.

Η νέα παραγωγή έρχεται να προστεθεί στα ιστορικά έργα που συνεχίζουν την πορεία τους στο ίδιο θέατρο: το «Κιβώτιο» του Αρη Αλεξάνδρου για την εποχή του Εμφυλίου, που διανύει την όγδοη χρονιά, και «Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης και το φάσμα των φατριών», του Παντελή Μπουκάλα, που παίζεται για δεύτερη χρονιά και αναφέρεται, φυσικά, στην πολυσύνθετη εποχή της Επανάστασης του 1821.

● Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο;

Ανάμεσα στα πολλά έργα που διαβάσαμε για το ίντερνετ και την εποχή μας, αυτή των κοινωνικών δικτύων, ξεχωρίσαμε το συγκεκριμένο για έναν ουσιαστικό λόγο: ότι διερευνά το θέμα από την πλευρά των γονιών και πώς αυτοί αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους και το θέμα της τεχνολογίας. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί γονείς αντιδρούν βλέποντας τις προεκτάσεις των πράξεων ή των παραλείψεών τους, μέσω του έργου. Νιώθουν να τους αφορά.

Η ιστορία είναι απλή: παρακολουθούμε μια μικροαστική οικογένεια σε ένα μάλλον υποβαθμισμένο προάστιο του Λονδίνου, μια οικογένεια η οποία προφανώς έχει στερηθεί, προκειμένου να στείλει το παιδί της σε ένα καλό σχολείο. Το παιδί είναι ένας 17χρονος γιος, που φαίνεται να εκπληρώνει τις φιλοδοξίες των γονιών του, καθώς τα πηγαίνει καλά στο σχολείο και απομένουν μόνο οι τελικές εξετάσεις για να μπει στο πανεπιστήμιο που διάλεξε -όλα δείχνουν ότι οι θυσίες τους έπιασαν τόπο. Ομως ένα βιντεάκι, διάρκειας 4 λεπτών και 12 δευτερολέπτων, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και γίνεται viral, ανατρέπει τα πάντα και αυτό παίρνει σβάρνα την οικογένεια και τους φίλους του. Το βίντεο δείχνει τον 17χρονο με την κοπέλα του να κάνουν σεξ και αφήνει να εννοηθεί ότι πρόκειται για εκδικητική πορνογραφία. Από 'κει και πέρα ξετυλίγεται το κουβάρι. Πάνω σε αυτόν τον καμβά, δοσμένο κινηματογραφικά μέσα από 17 σκηνές στη διάρκεια τριών ημερών, με το απαραίτητο βρετανικό χιούμορ και καθόλου τεχνοφοβικά, τοποθετεί τη συζήτηση για το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, τι πρέπει ή τι δεν πρέπει να κάνουμε και πώς αντιμετωπίζουμε ένα τέτοιο θέμα.

● «Ο πατέρας είναι περήφανος για τον γιο του. Η μητέρα θα κάνει τα πάντα για το παιδί της. Ο κολλητός του γιου προσπαθεί να διατηρήσει τις ισορροπίες. Το κορίτσι ξέρει καλά σε τι κοινωνία μεγαλώνει», σημειώνετε για την παράσταση, θυμίζοντάς μας πόσο πολύ μπορεί να γειτονεύει το Λονδίνο με την Αθήνα. Πού εντοπίζονται οι αντιδράσεις από το κοινό; Η τροπή που παίρνει το έργο δεν εγείρει θέματα νομιμότητας και αδικοπραξίας;

Τίθεται φυσικά το θέμα της κακοποίησης της κοπέλας του, αλλά εστιάζει κυρίως στους γονείς: πώς επενδύουμε στα παιδιά μας, πως προβάλλουμε τα δικά μας ελλείμματα πάνω τους, να κάνουν αυτό που δεν κάναμε εμείς, πώς πολλές φορές από αγάπη θυσιάζουμε κάποια στοιχεία από τη δική μας ζωή, για να δώσουμε κάτι παραπάνω στο παιδί μας, και πώς αναγκάζεσαι να παραβλέψεις κάποια πράγματα, αλλά, παραβλέποντάς τα, ουσιαστικά είναι σα να τιμωρείς κάποιο άλλο παιδί... Και όλα αυτά τα δίνει το έργο με μια μαστοριά, χωρίς να το περιμένεις ότι θα φτάσει το θέμα σε πράγματα που άπτονται ποινικών αδικημάτων. Και ίσως επειδή δεν το περιμένει κανείς υπάρχουν αυτές οι αντιδράσεις. Οι θεατές νιώθουν σαν να μπαίνει ένας καθρέφτης μπροστά τους και τους τρομάζει. Αναγνωρίζουν κάποιες καταστάσεις που μπορεί να έχουν ζήσει με τα δικά τους παιδιά και να τις έχουν αντιμετωπίσει με παρόμοιο τρόπο και εκεί κάποιοι εκπλήσσονται και κάποιοι τρομάζουν. Δεν αντέχουμε και πολύ να έχουμε έναν καθρέφτη μπροστά μας. Και επειδή αιφνιδιάζει ο τρόπος με τον οποίο το δίνει όλο αυτό ο Φριτς, εστιάζοντας στην άλλη πλευρά και τις ευθύνες των γονιών, γι' αυτό και προκαλεί αντιδράσεις.

—

♦ Πληροφορίες: Studio Μαυρομιχάλη (Μαυρομιχάλη 134, Εξάρχεια – Τηλ. 210-6453330). «4 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα» του Τζέιμς Φριτς. Μετάφραση: Δημήτρης Κιούσης.
Σκηνοθεσία - Φωτισμοί: Φώτης Μακρής.
Σκηνικά - Κοστούμια: Μάγδα Καλορίτη.
Μουσική επιμέλεια: Φοίβος Σαμαρτζής.
Παίζουν: Βασιλίνα Κατερίνη, Στέλλα Κρούσκα, Φώτης Μακρής, Φοίβος Σαμαρτζής.
Κάθε Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 19.00. Εισιτήρια 10-15€. Προπώληση more.com