Οι συμμορίες, τα ναρκωτικά, η πορνεία, το έγκλημα ακούγονται τρομερά για να αφορούν τη ζωή παιδιών. Φαντάζουν ο συμπυκνωμένος φόβος κάθε γονιού. Ισως και κάθε κοινωνίας. Τι γίνεται όμως όταν είναι η πραγματικότητα που βιώνουν κάποια παιδιά;
Στο θεατρικό έργο «Blackberry Trout Face - Μούρη γεμάτη μούρα» του Λόρενς Γουίλσον, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας, αυτή ακριβώς είναι η καθημερινότητα τριών ανηλίκων.
Το έργο, που συνεχίζεται από την προηγούμενη σεζόν, στο Θέατρο Σταθμός, είναι μια σκληρή και ταυτόχρονα τρυφερή ιστορία ενηλικίωσης.
Τρία παιδιά, σε ένα διαμέρισμα του Λίβερπουλ, που θα μπορούσε να είναι σε μια οποιαδήποτε πολυκατοικία ακόμη και μιας ελληνικής γειτονιάς σε μια μεγαλούπολη, τρία αδέλφια, ετοιμάζοντας το πρωινό τους, μία μέρα όπως όλες τις άλλες, ανακαλύπτουν στο κουτί των δημητριακών ένα γράμμα που τα πληροφορεί ότι εγκαταλείφθηκαν από την ηρωινομανή μητέρα τους. Είναι πλέον μόνα και καλούνται να τα βγάλουν πέρα ό,τι κι αν σημαίνει αυτό... Κι όπως όλα τα αδέλφια, και μάλιστα αν είναι στην εφηβεία, μπορεί να μεγαλώνουν μαζί, αλλά σίγουρα ο καθένας αντιμετωπίζει τα θέματά του μόνος του.
Τα τρία πρόσωπα του έργου, τα τρία ετεροθαλή αδέλφια από την ίδια μητέρα και διαφορετικούς πατεράδες, τοποθετούνται σε ένα περιβάλλον όπου οι μόνες διέξοδοι φαίνεται να είναι οι τοξικοεξαρτήσεις, η πορνεία και οι συμμορίες. Ωστόσο όταν τα εγκαταλείπει η μητέρα τους οδηγούνται στην αναζήτηση της ουσίας, μιας άλλης ουσίας, αυτής που τους λείπει κι αναγκάζονται να ανακαλύψουν: της ουσίας της μητρότητας, δηλαδή ό,τι τρυφερά ανθρώπινο επιβιώνει.
Μια αναζήτηση στην οποία καταφεύγουν τόσο κατά μόνας όσο και -κυρίως- μαζί. Το έργο αντιπροσωπεύει τις διαφορετικές όψεις της εφηβείας, τρία ξεχωριστά βλέμματα κι ακόμη, τρεις προσεγγίσεις ενηλικίωσης.
Οι οικογενειακοί δεσμοί των τριών παιδιών με όσα θετικά και αρνητικά κρύβουν είναι το μόνο που τους έχει απομείνει απέναντι σε μια πραγματικότητα που έχουν να αντιμετωπίσουν.
● Εν μέρει αυτοβιογραφικό το έργο του Γουίλσον που ταρακούνησε το Λονδίνο, δεν είναι ένα πολύ σκληρό έργο για την εφηβεία; Τι είναι αυτό που επιθυμείτε να αναδείξετε μέσα από την παράσταση; ρωτήσαμε την Αθηνά Δελιάδη, σκηνοθέτρια της παράστασης, απόφοιτη υποκριτικής, σκηνοθεσίας και θεατρικών σπουδών του LAMDA και του Lee Strasberg Theatre Institute της Νέας Υόρκης.
Πράγματι, το κείμενο φωτίζει μια πολύ σκληρή πτυχή της πραγματικής ζωής. Ωστόσο, πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό τόσο οι έφηβοι όσο και οι ενήλικες να έρχονται σε επαφή με τέτοιες ιστορίες. Η «Μούρη γεμάτη μούρα» παρουσιάζει τις επιπτώσεις που έχει η χρήση ναρκωτικών ουσιών σε μια εργατική οικογένεια του Λίβερπουλ. Δυστυχώς όμως, η ιστορία αυτή μας αφορά πολύ περισσότερο απ’ ό,τι μπορεί πολλοί από εμάς να σκεφτόμαστε και αναδεικνύει ένα σοβαρό πρόβλημα της σύγχρονης ζωής.
● Ποιο ήταν το κίνητρο πίσω από την επιλογή του συγκεκριμένου έργου, ποιο είναι το μήνυμά του;
Διάλεξα το έργο γιατί όταν το διάβασα είπα αμέσως ότι αυτό θέλω να κάνω! Κι επιπλέον γιατί αγγίζει θέματα πολύ επίκαιρα και συναισθήματα πολύ βαθιά που έχουν να κάνουν με την οικογένεια, την αφοσίωση και την απουσία. Και τα αγγίζει με έναν τρόπο σοβαρό, χωρίς να φοβάται το χιούμορ, την απλότητα, την αλαφράδα.
Ο Τζάκι, η Kέρι και ο Κάμερον μεγαλώνουν σε μια φτωχογειτονιά του Λίβερπουλ και ζουν μια νοσηρή πραγματικότητα που πρέπει να την αντέξουν. Από κάπου όμως μπαίνει μια ηλιαχτίδα φωτός.
Αυτό είναι για μένα το νόημα σχετικά με αυτό το έργο, αυτό δηλαδή που έχει πει ο Οσκαρ Ουάιλντ: «Είμαστε όλοι μέσα στον βούρκο, όμως μερικοί από εμάς κοιτάζουμε τ’ άστρα».
Αλλωστε, όπως παρατηρεί στο σκηνοθετικό της σημείωμα, το «“Blackberry Trout Face” θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από ένα ντοκιμαντέρ: ταυτόχρονα μακριά, αλλά και δίπλα μας, όσο μακριά -αλλά και δίπλα μας- συνυπάρχουν οι τοξικοεξαρτήσεις, η πορνεία και η εγκατάλειψη με την τρυφερότητα, την αλληλεγγύη και την αγάπη».
Και είναι ακριβώς σε αυτό το σημείο της εγκατάλειψης και του αγώνα που έχουν να δώσουν τα τρία αδέλφια μαζί στο οποίο τοποθετεί η ίδια τον πυρήνα του έργου. Ενός έργου που δεν μιλά μόνο για τη δύσκολη συνθήκη επιβίωσης αλλά συνομιλεί με τις αγωνίες μας, αφού σε αυτό «πρωταγωνιστούν άνθρωποι. Δηλαδή, η ανθρώπινη συνθήκη, που σε μετασχηματίζει άλλοτε σε ήρωα/ηρωίδα κι άλλοτε σε αγρίμι - ανάλογα με το ποιος/α είναι πλάι σου».
—
♦ Πληροφορίες: Θέατρο Σταθμός, (Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο, πλησίον του μετρό Μεταξουργείο, τηλ. 210 5230267) «Blackberry Trout Face - Μούρη γεμάτη μούρα» του Λόρενς Γουίλσον
Μετάφραση: Τζούλια Διαμαντοπούλου
Σκηνοθεσία: Αθηνά Δελιάδη
Βοηθός σκηνοθέτις – κίνηση: Ελιάν Ρουμιέ
Μουσική: Johnie Thin (Γιάννης Ιόλαος Μανιάτης)
Σκηνικό-κοστούμια: Αλέγια Παπαγεωργίου
Φωτισμοί: Χάρης Δάλλας
Φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή
Video: Γιάννης Αντωνόπουλος
Ερμηνεύουν: Ανδρέας Γιαννακούλας, Μαντώ Παπαρρηγοπούλου, Γιάννης Τσουμαράκης
Εως και 17 Οκτωβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00. Εισιτήρια 13-15 ευρώ Προπώληση εδώ.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας