«…Είχε ζήσει μια ζωή μες στην προσπάθεια να υπερνικήσει τον εαυτό του… Αναρωτιόταν αν μια τέτοια ζωή δεν θα ‘ταν ταιριαστή κι ελκυστική στα μάτια του θεού του έρωτα που τώρα τον εξουσίαζε… Δεν ήταν ντροπή γι’ αυτόν που αγαπούσε, ήταν αντίθετα αιτία επαίνου…».
Η ζωή μας είναι πάνω από την ποίηση και τη λογοτεχνία. Σ’ αυτήν ανήκουμε. Κι όταν προσπαθούμε να τα πούμε όλα, γινόμαστε λιγότερο σαφείς. Αποσιωπούμε μερικές φορές ακόμα και τα σπουδαία… Τότε έρχεται ένα βλέμμα να προδώσει τη σκέψη μας ή μια σιωπή, που δεν είναι αδιάκριτη αλλά γεμάτη από λέξεις. Μπορούν όλα αυτά να συνυπάρξουν σ’ ένα έργο; Μόνο όταν συνευρεθούν ταλέντα.
Συγγραφέας: Τόμαν Μαν, Νόμπελ το 1929.
Εργο: Θάνατος στη Βενετία.
Σκηνοθέτης: Γιώργος Παπαγεωργίου. Υποτάσσει τη ζωή στην τέχνη συναρπαστικά. Ξεπερνά την πολυπλοκότητα του θέματος αριστοτεχνικά και μετατρέπει τη σκηνοθεσία σε δοξασία.
Διασκευαστής: Στρατής Πασχάλης. Συνενώνει την ομορφιά, την ποίηση, την οδύνη, τον έρωτα, αναζητώντας την τελειότητα.
Ασενμπαχ: Νίκος Χατζόπουλος. Εξαιρετική ερμηνεία ενός καταξιωμένου ηθοποιού.
Γιάννης Λεάκος. Δημήτρης Κίτσος. Γρηγορία Μεθενίτη. Γιάννης Μαστρογιάννης. Ολοι οι συντελεστές μετέφεραν στη σκηνή με υπέρτατο κάλλος το έργο.
Ο Ασενμπαχ, διάσημος ηλικιωμένος συγγραφέας, φτάνει στη Βενετία για διακοπές, όπου λίγο πριν από την αιώνια αναχώρηση ανακαλύπτει τον έρωτα και την ομορφιά σ’ έναν δεκατετράχρονο, τον Τάτζιο.
Καθισμένος στο κέντρο της σκηνής, μέσα σ’ έναν κύκλο, γίνεται μάρτυρας της κίνησης της ύπαρξής του. Ενας κύκλος που ενώνει κρίσιμα σημεία της ζωής του. Κατοικεί σ’ αυτόν τον χώρο. Συναντά τη ζωή και τον θάνατο. Περνά από τον έναν κόσμο στον άλλο. Με αφορμή αυτή τη συνάντηση, αποκρυπτογραφεί το εσωτερικό του χάος. Συμφιλιώνει το πνεύμα με τη σάρκα. Ερωτεύεται. Νιώθει την ηδονή και την οδύνη. Αφυπνίζεται.
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου αφήνει ελεύθερη την επικοινωνία. Τροφοδοτεί τις δυνάμεις του, άλλοτε με χορό στον εσωτερικό χωροχρόνο του Ασενμπαχ που κινείται από έξω προς τα μέσα και ανανεώνεται.
Μια εμπνευσμένη στιγμή του σκηνοθέτη για να έχουμε ισορροπία, αρμονία με τα υπαρξιακά, ψυχολογικά εμπόδια του Ασενμπαχ. Πηγαίνει στον κουρέα του ξενοδοχείου όπου διαμένει για να μεταμορφωθεί, γιατί ζει σ’ έναν κόσμο μεταμορφωμένο. Παρέμενε στη ζωή του πίσω από απαγορεύσεις και τώρα που πλησιάζει ο θάνατός του διαλέγει το καινούργιο που έρχεται. Ξαναγεννιέται.
Οταν βγαίνουν οι σανίδες μία μία από τον κύκλο του, σαν κομμάτια γκρίζα της ζωής του, ανακαλύπτει το χώμα, εκεί όπου καταλήγουμε, και γεμίζει ο κύκλος από αναμμένα κεριά.
Φωτισμοί, βίντεο, μουσική, χορός, θρονιάστηκαν όλα για να δώσουν ομορφιά, ενώ πάνω στον θρόνο ο Γ. Παπαγεωργίου αποδεικνύει ότι είναι απόκτημα στο σκηνοθετικό, θεατρικό στερέωμα. Κι εκείνη η αφιέρωση στο πρόγραμμα, «στη μάνα μου», πόσο τρυφερή!
