Η Αγία Οικογένεια είναι το προοίμιο του Κομμουνιστικού Μανιφέστου που έγραψαν οι Ενγκελς και Μαρξ το 1844 ως απάντηση στους τότε... Κοέλιο και στα τσιτάτα του τύπου «αν θέλεις πολύ κάτι, το Σύμπαν θα συνωμοτήσει για να το αποκτήσεις». Θα μπορούσε μάλιστα να συνοψιστεί στον εξής διάλογο στο σκίτσο του Αλτάν: «Η πάλη των τάξεων έχει λήξει πια, Τσιπουτι». «Τότε πάμε να το πούμε και στο αφεντικό, για να μη συνεχίζει να παλεύει μόνος του σα μ...».
Η ελληνική οικογένεια βέβαια είναι μια διαφορετική «μελέτη περίπτωσης». Με αυτήν καταπιάνονται στο νέο τους έργο οι Elephas Tilensis, διανθίζοντας με σασπένς το επί σκηνής σημειολογικό τους αντάρτικο: τι γίνεται όταν ο πατέρας πεθαίνει ξαφνικά και στο υπόγειο βρίσκονται πορνοφωτογραφίες με μια άλλη γυναίκα; Το κερασάκι στην τούρτα; Εμφανίζεται από το πουθενά μια υπέρβαρη αδελφή. Παράλληλες σχέσεις, οι νευρώσεις που κληροδοτεί η οικογένεια όπως αποτυπώνονται στην υπερκινητικότητα των παιδιών, ο υπερπροστατευτισμός και η υποκρισία, το μέλλον που στρώνουν οι μεγάλοι αγνοώντας τα θέλω των παιδιών, η διαιώνιση των σχέσεων εξουσίας και καταπίεσης παρουσιάζονται μπροστά και πίσω από καθρέφτες που καταλαμβάνουν τον σκηνικό χώρο. Κι απειλούν να μας δείξουν όπως είμαστε και να μας φανερώσουν την πραγματικότητα παραγωγής τραυματισμένων και ευνουχισμένων προσωπικοτήτων.
«Ζάχαρη» ονομάζεται το πρώτο έργο του Δημήτρη Αγαρτζίδη, μια σουρεαλιστική φαρσοτραγωδία που παραλληλίζει τον τίτλο με τη ζωή και, γιατί όχι, και την οικογένεια: επιθυμητή φαινομενικά η ζάχαρη μα και... επικίνδυνη. «Ζάχαρη στη ζάχαρη» αποκαλούν την πανέμορφη απατημένη σύζυγο. Και όπως κάθε οικογένεια: «Πάντα εντός της υπάρχει Αγάπη και εκτός της παραμονεύει το Χάος». Ο φόβος και οι ενοχές ας συμπληρώνουν τις ρωγμές. Σκέψεις, αισθήματα, προδοσία, καταπιεσμένες επιθυμίες για την έξωθεν καλή μαρτυρία, εξουσιαστική επιβολή και η διαιώνιση του συντηρητισμού μπαίνουν στο μπλέντερ αποκαλύπτοντας παθογένειες που παρότι είναι τραβηγμένες στα άκρα παραμένουν ανησυχητικά γνώριμες.
Ρόλοι διπλοί και ρευστοί: ο πατέρας (Δ. Αγαρτζίδης) γίνεται γιος, η μητέρα (Τατιάνα Αννα Πίττα) ντύνεται ψυχαναλύτρια της οικογένειας με την καταπληκτική περούκα απευθείας παραπομπή στην ταινία «Παρίσι Τέξας», η «παράνομη» έφηβη κόρη (Ελίνα Ρίζου) είναι το «τέρας», που συγκεντρώνει τα βέλη όλων, αν και απλώς αναζητά τον εαυτό της.
Το έργο υπόσχεται και χάπι εντ. Το ανιχνεύσαμε στο τραγούδι με το οποίο κλείνει η παράσταση, «Η γιορτή της μητέρας» του Τζίμη Πανούση: «Μικροαστοί, θα σας φάνε τα παιδιά σας, θα σας φάνε ζωντανούς. Κανίβαλοι, κανίβαλοι θα γίνουνε...».
♦ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: «Ζάχαρη» του Δημήτρη Αγαρτζίδη. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Δέσποινα Αναστάσογλου-Elephas Τilensis. Σκηνικά-κοστούμια: Λυδία Ανδριώτη. Σχεδιασμός φωτισμών: Ναυσικά Χριστοδουλάκου. Επιμέλεια κίνησης: Σοφία Μαυραγάνη. Παίζουν: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Τατιάνα Αννα Πίττα, Ελίνα Ρίζου. Θέατρο «Σταθμός» (Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο). Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21.00. Εισιτήρια 12-16€. Στην παράσταση γίνεται ρήση strobe lights και είναι κατάλληλη για θεατές άνω των 15 ετών.
Σχόλια
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας