Η Γάτα που δεν φοβόταν το νερό

Σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, αναρωτιέμαι πως μπορεί κανείς άραγε να επιβιώσει, αν δεν υπερβεί τον ίδιο του τον εαυτό. Αν δεν κοιτάξει τον φόβο στα μάτια, αν δεν εξαντλήσει πρώτα όλες του τις δυνάμεις, αν δεν αξιοποιήσει όλα τα πολύτιμα όπλα που έχει στην φαρέτρα του, για να μπορέσει να νικήσει σχεδόν το ακατόρθωτο.

Στην περίπτωση της πολυβραβευμένης ταινίας κινουμένων σχεδίων ‘Flow’ του Λετονού σκηνοθέτη Γκιντς Ζιλμπαλόντις, κεντρικός ήρωας είναι μια πολυμήχανη σκουρόχρωμη γάτα, που αγωνίζεται σκληρά να επιβιώσει μετά από μια τεράστια φυσική καταστροφή, που μοιάζει να μην έχει τέλος.

Συνταξιδιώτες σε αυτήν την συναρπαστική βωβή περιπέτεια, ένας γλυκύτατος σκύλος μαζί με τον λεμούριο φίλο του, ένα μακρύποδο λαβωμένο πτηνό και ο παράξενος υδρόχοιρος – καπιμπάρα.

Ένα πλεούμενο, η σύγχρονη εκδοχή της κιβωτού του Νώε, γίνεται το πολύτιμο μέσο για την σωτηρία αυτής της ετερόκλητης αλληγορικής παρέας των ζώων που αγωνιά να επιπλεύσει δίχως απώλειες κάθε λεπτό, επάνω σε έναν πλημμυρισμένο πλανήτη.

Κάθε ζώο, ένας διαφορετικός χαρακτήρας, συμβάλλει αποφασιστικά με την παρουσία του στην πλοκή αυτής της φανταστικής -δίχως διαλόγους- αφήγησης, που κατορθώνει να συμπαρασύρει μικρούς και μεγάλους με την απλότητα που την διακρίνει.

Πρώτο από όλα, το πανέμορφο λαμπραντόρ, τετράποδο όμορφο, ευαίσθητο, αγαθό, φίλος πιστός στα δύσκολα, πάντα εκεί για τους άλλους.

Δίπλα του, ο παιχνιδιάρης λεμούριος, ζώο πρωτεύων, ευέλικτο, ριγωτό, παθιασμένος συλλέκτης εναπομείνασας ύλης που γλύτωσε από την μανία του νερού, να μας θυμίζει πως κάποτε υπήρξαν άνθρωποι σε ετούτη τη γη.

Μαζί τους, το παράξενο καπιμπάρα γιγαντόσωμο τρωκτικό, βαρύ, δυσκίνητο, ανέμελο, τρυφερό. Αντάμα με το πουλί-γραμματέα -έτσι το λένε- λευκό, ένα περήφανο σαρκοφάγο πτηνό, ατρόμητο τιμονιέρη επάνω στη βάρκα.

Πρωταγωνιστής η αεικίνητη γάτα, ζώο αρχαίο, ιερό, πολυμήχανο, αυτόνομο, δυνατό. Ανήσυχη για όσα συμβαίνουν διαρκώς γύρω της, μα την ίδια στιγμή αποφασισμένη να παλέψει μέχρι τέλους ενάντια στην αμείλικτη πραγματικότητα που την υπερβαίνει. Χωρίς όμως ποτέ να ξεχνά τους δικούς της αγαπημένους συντρόφους, που στάθηκαν πλάι της τις δύσκολες ώρες.

Τα τοπία του σκηνοθέτη παρθένα, απόκοσμα, δίχως το ανθρώπινο στοιχείο παρόν, πέρα από τα λιγοστά απομεινάρια ζωής, που στέκουν φαντάσματα αμήχανα, παραδομένα στον χρόνο. Σαν σε όνειρο κυλά ρυθμικά μπροστά στα μάτια του θεατή αυτή η παράξενη περιπλάνηση ανάμεσα σε δάση ανέγγιχτα, βουνά θεόρατα, δύσβατα, ζωόμορφα αγάλματα, αλλόκοτους γίγαντες, βαλσαμωμένους από την λήθη.

Στην βιβλική καταστροφή που έβαλε ο άνθρωπος το χέρι του να συμβεί, η αλληλεγγύη που βλέπουμε να ανθίζει σταδιακά μεταξύ τους, φαίνεται πως αποτελεί τελικά το κλειδί για την επιβίωση των ζώων. Ίσως, να μην έφταναν ποτέ έως εδώ αυτά τα δύσμοιρα πλάσματα, μονάχο του το καθένα.

Σε αυτόν τον άνισο αγώνα με τα στοιχεία της φύσης, κάθε ένα ζώο ξεχωριστά καλείται να ξεπεράσει υποχρεωτικά τις παλιές του συνήθειες, να υπερβεί τις προσωπικές του αντοχές, κάποιες φορές φτάνει ακόμα να απαρνηθεί την ίδια του την φύση για να σωθεί.

Η δική μου καλομαθημένη γάτα αποφεύγει το νερό, όπως ο δαίμονας το λιβάνι. Σε καθημερινή βάση ακολουθεί ευλαβικά τις δικές της συνήθειες μέσα στο σπίτι. Εφόσον καλύψει τις βασικές της ανάγκες, φροντίζει να είναι πάντοτε από μόνη της καθαρή, περιποιημένη, ώστε να μην χρειαστεί ποτέ να υποστεί το μαρτύριο του νερού επάνω στο δέρμα της από τον άνθρωπο που συμβιώνει.

Αλήθεια, εσείς πόσες γάτες έχετε συναντήσει στη ζωή σας, που δεν φοβούνται το νερό;

*Εικαστικός