Αθήνα, 12°C
Αθήνα
Αυξημένες νεφώσεις
12°C
13.1° 10.4°
2 BF
84%
Θεσσαλονίκη
Αραιές νεφώσεις
9°C
10.0° 7.6°
0 BF
85%
Πάτρα
Ασθενείς βροχοπτώσεις
10°C
9.9° 9.0°
2 BF
91%
Ιωάννινα
Αυξημένες νεφώσεις
7°C
6.9° 6.9°
1 BF
93%
Αλεξανδρούπολη
Αραιές νεφώσεις
9°C
8.9° 8.9°
0 BF
93%
Βέροια
Αυξημένες νεφώσεις
8°C
8.2° 8.2°
0 BF
80%
Κοζάνη
Αυξημένες νεφώσεις
3°C
3.4° 3.4°
1 BF
93%
Αγρίνιο
Ασθενείς βροχοπτώσεις
9°C
9.0° 9.0°
1 BF
88%
Ηράκλειο
Σποραδικές νεφώσεις
12°C
11.9° 11.6°
3 BF
87%
Μυτιλήνη
Αυξημένες νεφώσεις
12°C
12.1° 12.1°
2 BF
72%
Ερμούπολη
Αυξημένες νεφώσεις
14°C
14.4° 14.4°
3 BF
77%
Σκόπελος
Αυξημένες νεφώσεις
12°C
12.0° 12.0°
2 BF
80%
Κεφαλονιά
Αυξημένες νεφώσεις
11°C
10.9° 10.9°
3 BF
61%
Λάρισα
Αυξημένες νεφώσεις
6°C
6.1° 6.1°
0 BF
93%
Λαμία
Αυξημένες νεφώσεις
10°C
11.7° 7.8°
0 BF
85%
Ρόδος
Σποραδικές νεφώσεις
12°C
12.8° 11.6°
1 BF
86%
Χαλκίδα
Αυξημένες νεφώσεις
12°C
11.6° 11.6°
0 BF
77%
Καβάλα
Αυξημένες νεφώσεις
9°C
8.8° 8.8°
1 BF
85%
Κατερίνη
Αυξημένες νεφώσεις
8°C
7.5° 7.5°
1 BF
92%
Καστοριά
Αυξημένες νεφώσεις
4°C
4.1° 4.1°
0 BF
92%
ΜΕΝΟΥ
Σάββατο, 15 Φεβρουαρίου, 2025
Ταινίες
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Ενα ελληνικό μεταφυσικό θρίλερ απέναντι στην ινδική δύναμη του ρεαλισμού

Η νέα ταινία του Γιώργου Ζώη, «Αρκάντια», διακατέχεται από αρετές ωστόσο δεν καταφέρνει να ψυχογραφήσει τους χαρακτήρες της | Η άλλη σημαντική ταινία της εβδομάδας, το βραβευμένο «Ολα όσα φανταζόμαστε ως φως» της Παγιάλ Καπάντια, είναι συγκινητικό και βαθιά ανθρώπινο έργο που αναδεικνύει τις πιο ευαίσθητες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης.

Αρκάντια
(Arcadia, Ελλάδα, 2024, 99’)
★★½☆☆

● Σκηνοθεσία: Γιώργος Ζώης
● Ηθοποιοί: Βαγγέλης Μουρίκης, Αγγελική Παπούλια, Ελενα Τοπαλίδου, Νικόλας Παπαγιάννης, Βαγγέλης Ευαγγελινός

Εννιά χρόνια μετά την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία «Interruption» (2015, 109’), ο Γιώργος Ζωής επιστρέφει με ένα ατμοσφαιρικό υπαρξιακό θρίλερ, το οποίο έκανε πρεμιέρα στο 74ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου, με πρωταγωνιστές τον Βαγγέλη Μουρίκη και την Αγγελική Παπούλια.

Ενα θανατηφόρο τροχαίο ατύχημα αναστατώνει τη χειμωνιάτικη ραστώνη του τουριστικού θέρετρου. Ο Γιάννης και η Κατερίνα καταφτάνουν σοκαρισμένοι για να αναγνωρίσουν το θύμα στο τοπικό νοσοκομείο. Μαζί αλλά και χωριστά θα προσπαθήσουν να συνδέσουν κομμάτια του παζλ της ζωής που χάθηκε, ερχόμενοι αντιμέτωποι με μια σειρά από αναπάντεχες αποκαλύψεις. Και δεν είναι οι μόνοι. Στο απόκοσμο παραθαλάσσιο μπαρ της περιοχής, το «Αρκάντια», η Κατερίνα θα συναντήσει μια αλλόκοτη συντροφιά από απροσδόκητους συνοδοιπόρους.

Με μεγάλο ατού της την εξαιρετική φωτογραφία του Κωνσταντίνου Κουκουλιού, που κινηματογραφεί το έρημο τοπίο με γκριζοπράσινους τόνους και χρησιμοποιεί το φυσικό φως προς όφελός του για να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα ανησυχίας που απορροφά τον θεατή, ο Γιώργος Ζώης δείχνει να έχει ωριμάσει σκηνοθετικά και καταφέρνει να κατασκευάσει μια ατμοσφαιρική ταινία με υπέροχα κάδρα, που όμως, ενώ προσπαθεί να προσδώσει βάθος και νόημα σε όσα συμβαίνουν στην οθόνη, αδυνατεί τελικά να τα συνδέσει σε μια αφηγηματική ροή. Η ταινία του έχει πολλά στοιχεία ενός μεταφυσικού θρίλερ και ενσωματώνει πολύ καλά το ελληνικό φολκλόρ στην αφήγηση, προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στο μυστήριο και την ανάγκη του σκηνοθέτη να ψυχογραφήσει τους χαρακτήρες του και να αναπτύξει τις θεματικές του που περιστρέφονται γύρω από την έννοιά της θλίψης, της απώλειας και της αποδοχής. Αυτή όμως η προσπάθεια δεν ευδοκιμεί κυρίως γιατί η ταινία δεν έχει αποφασίσει ξεκάθαρα ποιο δρόμο θέλει να ακολουθήσει: αυτόν της ταινίας είδους με υπαρξιακές προεκτάσεις ή ένα υπαρξιακό δράμα γυρισμένο με αργό λυρικό ρυθμό; Αυτή η αβεβαιότητα δεν αφήνει χώρο να αναπτυχθούν πλήρως τα θέματα και «παγιδεύεται» στην απλή αποτύπωση της κεντρικής ιδέας χωρίς να εξερευνά την ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών της.

Κατά τη διάρκεια της ταινίας ο Ζώης επιχειρεί να κρατήσει πολλά στοιχεία μυστικά, δεν θέλει να προδώσει την πλοκή του έργου, όμως αυτή η προσπάθεια συχνά αποδιοργανώνει τον ρυθμό της ταινίας και διάφορα στοιχεία προδίδουν πολύ γρήγορα το τι συμβαίνει με αποτέλεσμα το μυστήριο να καθίσταται ανούσιο. Ετσι χάνεται πολύτιμος χρόνος, ο οποίος θα μπορούσε να είχε αξιοποιηθεί για την ανάπτυξη όχι μόνο των κεντρικών χαρακτήρων, αλλά και για μια πιο εστιασμένη προσέγγιση των θεματικών, δημιουργώντας έναν πλούσιο μωσαϊκό χαρακτήρων που θα τις αναδείκνυε. Πέρα από την αφηγηματική αδυναμία που παρουσιάζει, ο Ζώης, αν και σκηνοθετικά φαίνεται να έχει κάνει ένα βήμα παραπάνω σε σχέση με τα προηγούμενα έργα του, εμμένει στην προσπάθεια να εμφυσήσει στην ταινία στοιχεία από το Greek Weird Wave, τα οποία εδώ μοιάζουν παράταιρα. Η ιδέα του σεξ ως μέσο αναβίωσης της μνήμης, ενώ αρχικά φαίνεται πρωτότυπη, δεν ενσωματώνεται ομαλά στην ατμόσφαιρα της ταινίας και τελικά φαίνεται να περισσεύει, ενώ η τεχνική της αποστασιοποίησης δεν βοηθά στη σύνδεση του θεατή με τις κεντρικές θεματικές και τους χαρακτήρες. Το «Αρκάντια» είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον έργο, το οποίο όμως δυσκολεύεται να ξεδιπλώσει αφηγηματικά τις προοπτικές που αναδύονται από τις ιδέες του.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Ολα όσα φανταζόμαστε ως φως
(All We Imagine as Light, Ινδία, 2024, 118’)
★★★★☆

● Σκηνοθεσία: Παγιάλ Καπάντια
● Ηθοποιοί: Κάνι Κουσρούτι, Ντίβια Πράμπα, Τσχάγια Κάνταμ, Χρίντου Χαρούν

Εχοντας κερδίσει το Μεγάλο Βραβείο (Grand Prix) στις Κάνες το 2024 -η τελευταία ινδική ταινία που είχε κάνει πρεμιέρα στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ ήταν το «Swaham» (141’, 1994) του Σάτζι Ν. Καρούν-, η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της Παγιάλ Καπάντια είναι ένα εξαιρετικό δράμα κοινωνικού ρεαλισμού, που συνδυάζει την αναπαράσταση της καθημερινότητας με μια αίσθηση μαγείας και λυρισμού για να μιλήσει για πανανθρώπινα ζητήματα μέσα από την ιστορία τριών γυναικών.

Η Πράμπα είναι μια συνεσταλμένη ευαίσθητη κοπέλα που περιμένει να γυρίσει ο σύζυγος της από τη Γερμανία, με τον οποίο όμως έχει έναν χρόνο να επικοινωνήσει, ενώ η φίλη της Ανου είναι πιο εξωστρεφής και διατηρεί κρυφό δεσμό με τον μουσουλμάνο Σιάζ. Οι δυο τους δουλεύουν ως νοσοκόμες σε ένα μεγάλο νοσοκομείο στη Βομβάη και συγκατοικούν. Μέσα από την καθημερινότητά τους η Καπάντια σκιαγραφεί τις ζωές τους και τον χαρακτήρα τους, ενώ παράλληλα δημιουργεί ένα συνολικό πορτρέτο της πόλης που κατοικούν. Γεμίζοντας την ταινία της με διάφορες γλώσσες από τα Μαλαγιαλάμ μέχρι τα Χίντι και τα Μαραθί, φέρνει στην επιφάνεια την πολυγλωσσία και την πολιτιστική ποικιλία της πόλης, συνδυάζοντάς την με την υπέροχη κινηματογράφηση του Ραναμπίρ Ντάς ο οποίος κινηματογραφεί το αστικό τοπίο μέσα κυρίως από νυχτερινά πλάνα. Από τα φώτα των κινητών που λάμπουν στο σκοτάδι μέχρι τους μισοφωτισμένους γεμάτο κόσμο δρόμους, τα νυχτερινά τρένα μέσα στις στοές του μετρό και τα χιλιάδες παράθυρα από όπου ξεχύνεται το φως των δωματίων, η Καπάντια «χτίζει» ένα τεράστιο μωσαϊκό μικρών πραγμάτων που συνθέτουν μια πόλη τόσο ζωντανή αλλά και μοναχική ταυτόχρονα.

Μέσα σε αυτό το αστικό τοπίο οι ιστορίες που αναπτύσσει η σκηνοθέτρια ενσωματώνονται πλήρως και εξελίσσονται στη διάρκεια της ταινίας σε κάτι περισσότερο από μια απλή καταγραφή γεγονότων, μεταμορφώνοντάς τες σε μια οξυδερκή μελέτη χαρακτήρων. Οι απλές καθημερινές ιστορίες λειτουργούν ως όχημα ώστε να έρθουν στην επιφάνεια θεματικές όπως η μοναξιά, η αποξένωση και η διαρκής εξερεύνηση ενός σκοπού στη ζωή. Η Πράμπα και η Ανου ζουν τις ζωές τους στο αυτόματο. Η καθημερινότητά τους περιστρέφεται γύρω από τη δουλειά και την ξεκούραση μετά από αυτή, η ρουτίνα που βιώνουν τους έχει αποξενώσει μέσα σε μια πόλη που μοιάζει να είναι διαρκώς σε κίνηση, αλλά τελικά παραμένει στάσιμη.

Η Καπάντια κινηματογραφεί με ευαισθησία και λυρισμό την αναζήτησή τους για απελευθέρωση από τη ρουτίνα -και κατ’ επέκταση την απελευθέρωσή τους από μια πατριαρχική κοινωνία παρ’ όλο που θίγει το θέμα με μια διακριτικότητα -, για την προσπάθειά τους να βρουν το δικό τους νόημα στον κόσμο, αλλά και μια έντονη ανάγκη να ριζώσουν σε κάποιο τόπο και να νιώσουν ότι ανήκουν εκεί. Αυτή η αναζήτηση κορυφώνεται στο δεύτερο μισό της ταινίας που το σκηνικό αλλάζει. Η Παρβάτι -μαγείρισσα στο νοσοκομείο και φίλη των Πράμπα και Ανου- αναγκάζεται να γυρίσει στη γενέτειρά της, ένα παραθαλάσσιο χωριό, αφού της κάνουν έξωση από την κατοικία της. Οι τρεις φίλες ταξιδεύουν μαζί στο χωριό και εκεί έρχονται αντιμέτωπες με μια διαφορετική συνθήκη. Η αντίθεση του πολύβουου αστικού τοπίου, της πιεστικής καθημερινότητας με την ήρεμη ατμόσφαιρα και το γαλήνιο τοπίο του χωριού βοηθούν τις πρωταγωνίστριες να συνδεθούν πιο εύκολα με τους εαυτούς τους και η Καπάντια ξετυλίγει όλο το ταλέντο της καθώς εκμεταλλεύεται αυτή την αντίθεση που δημιουργεί και φέρνει στην επιφάνεια επιπλέον θεματικές που με έξυπνο τρόπο «άγγιξε» στο πρώτο μισό, χωρίς όμως να τις κάνει πιο έντονες. Στο χωριό οι τρεις γυναίκες απελευθερώνονται και «αγκαλιάζουν» τα «θέλω» τους μακριά από την πόλη, βλέπουν ξεκάθαρα την πραγματικότητα, βλέπουν -όπως υποδηλώνει και ο τίτλος της ταινίας- το φως. Η Καπάντια σκηνοθετεί λιτά, με ευαισθησία, σχεδόν με μια ντοκιμαντερίστικη αισθητική. Κάθε σκηνή εκπέμπει μαγικό λυρισμό και οι εξαιρετικές ερμηνείες των τριών γυναικών Κάνι Κουσρούτι, Ντίβια Πράμπα και Τσχάγια Κάνταμ δίνουν βάθος όχι μόνο στους χαρακτήρες τους, αλλά και στις απλές καθημερινές στιγμές. Μέσα από τις ερμηνείες τους καταφέρνουν να αναδείξουν τη συναισθηματική ένταση και τις εσωτερικές συγκρούσεις τους, καθώς εξερευνούν τον λαβύρινθο της ψυχής τους. Το «Ολα όσα φανταζόμαστε ως φως» είναι ένα συγκινητικό και βαθιά ανθρώπινο έργο που αναδεικνύει τις πιο ευαίσθητες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

A complete unknown
(ΗΠΑ, 2024, 140’)

● Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μάνγκολντ
● Ηθοποιοί: Τιμοτέ Σαλαμέ, Εντουαρντ Νόρτον, Ελ Φάνινγκ

Με φόντο μια σφύζουσα μουσική σκηνή και έντονες πολιτισμικές αναταραχές, ένας μυστηριώδης 19χρονος από τη Μινεσότα καταφτάνει στη Νέα Υόρκη με την κιθάρα και το επαναστατικό του ταλέντο, προορισμένος να αλλάξει την πορεία της αμερικανικής μουσικής. Βιογραφική ταινία για τον θρύλο της μουσικής Bob Dylan.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Λυκάνθρωπος
(Wolf Man, ΗΠΑ, 2025, 103’)

● Σκηνοθεσία: Λι Γουανέλ
● Ηθοποιοί: Κρίστοφερ Aμποτ, Τζούλια Γκάρνερ, Σαμ Γέγκερ, Ματίλντα Φερθ

Από την Blumhouse και τον σεναριογράφο-σκηνοθέτη Λι Γουανέλ, τους δημιουργούς του ανατριχιαστικού «Ο αόρατος άνθρωπος» (2020, 120’), έρχεται ένας τρομαχτικός νέος εφιάλτης, o «Λυκάνθρωπος». Μια οικογένεια σε ένα απομακρυσμένο αγρόκτημα δέχεται επίθεση από ένα αόρατο ζώο, αλλά καθώς η νύχτα προχωρά, ο πατέρας αρχίζει να μεταμορφώνεται σε κάτι αγνώριστο.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Και η γιορτή συνεχίζεται!
(Et la Fête Continue!, Γαλλία, Ιταλία, 2023, 100’)

● Σκηνοθεσία: Ρομπέρ Γκεντιγκιάν
● Ηθοποιοί: Αριάν Ασκαρίντ, Ζαν-Πιερ Νταρουσάν, Ζεράρ Μεϊλάν

Η Ρόζα, νοσοκόμα και αφοσιωμένη πολιτική αγωνίστρια στη Μασσαλία, βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Καθώς ηγείται της προσπάθειας ένωσης Αριστεράς και Οικολόγων στις εκλογές, ο έρωτάς της για τον Ανρί την αναγκάζει να επιλέξει μεταξύ καθήκοντος και προσωπικής ευτυχίας. Θα ακολουθήσει τα όνειρά της ή είναι πλέον αργά;

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Στην κόψη του ξυραφιού
(Ελλάδα, 2015, 67’)

● Σκηνοθεσία: Χρήστος Ν. Καρακάσης

Η ταινία αποτελεί το πρώτο ελληνικό ντοκιμαντέρ για την τέχνη του κουνγκ φου από τον σκηνοθέτη και παραγωγό Χρήστο Ν. Καρακάση με κεντρικό πρόσωπο τον δάσκαλο Sifu Κυριάκο Ελευθερίου.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Συγχώρεση
(Mechilot , Ισραήλ, 2005, 100’)

● Σκηνοθεσία: Ούντι Αλόνι
● Ηθοποιοί: Ιτάι Τιράν, Κλάρα Χούρι, Μόνι Μοσόνοβ

Ο Ντέιβιντ είναι ένας Εβραίος Αμερικανός που κατατάσσεται στον Ισραηλινό Στρατό και μαθαίνει ότι και οι Παλαιστίνιοι έχουν αισθήματα. Ενώ περιπολεί στη Δυτική Οχθη, πυροβολεί ένα παιδί και καταλήγει σε ένα ψυχιατρείο γεμάτο επιζώντες του Ολοκαυτώματος στο Ντέιρ Γιασίν, τον τόπο μιας πραγματικής παλαιστινιακής σφαγής. Ακολουθεί ο μαγικός ρεαλισμός: ο γιατρός του Ντέιβιντ του δίνει ένα φάρμακο που διαγράφει τη μνήμη, το οποίο εγείρει μερικά Μεγάλα Ηθικά Ερωτήματα.

Google News ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ GOOGLE NEWS
Ενα ελληνικό μεταφυσικό θρίλερ απέναντι στην ινδική δύναμη του ρεαλισμού

ΣΧΕΤΙΚΑ ΝΕΑ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΕ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ

Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.

Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.

Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.

Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας