Η μανία με τον Ταρκόφσκι και ένα σινεφίλ φαινόμενο

Εληξε την Τετάρτη το μεγάλο, εβδομαδιαίας διάρκειας, αφιέρωμα στο σύνολο του έργου του Αντρέι Ταρκόφσκι (με 7 ταινίες μεγάλου μήκους, μία μεσαίου μήκους αλλά και το ντοκιμαντέρ του γιου του, Αντρέι Α. Ταρκόφσκι «Αντρέι Ταρκόφσκι - Σινεμά σαν προσευχή»), που διοργάνωσε η «Ριβιέρα» σε συνεργασία με τις Carousel Films, MOSFILM, RAI και το Σουηδικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου. Ρετροσπεκτίβα-δώρο κανονικό για τους σινεφίλ που έχουν πάντα στην ατζέντα τους το στέκι της Βαλτετσίου, το εκλεκτικό σινεμά της Πέγγυς Ρίγγα δηλαδή, αλλά... έληξε. Τότε γιατί γράφουμε εκ των υστέρων; Αφενός μεν εν είδει εξιλέωσης, αφού -απολογούμαστε- μας είχε διαφύγει η είδηση. Κυρίως όμως γιατί θα ήταν κρίμα να μην επισημάνουμε πως ό,τι ξεκίνησε ως αφιέρωμα εξελίχθηκε ως φαινόμενο: διότι, παρά την πολύ περιφερειακή προβολή από τα ΜΜΕ, δεν υπήρξε μέρα ή ώρα προβολής που η «Ριβιέρα» να μην ήταν ασφυκτικά γεμάτη - αναγκάζοντας τη Ρίγγα σε κάποιες περιπτώσεις να απογοητεύει τον κόσμο που παρ’ όλα αυτά παρέμενε στην ουρά. Ανάμεσα στους θεατές και πάρα πολλοί νέοι άνθρωποι που είτε ξανάβλεπαν, είτε ανακάλυπταν τον Ταρκόφσκι εκεί όπου του έπρεπε: στη μεγάλη οθόνη.

Αυτό επισήμαινε και ο Βασίλης Κωνσταντόπουλος από την Carousel Films στο απολογιστικό ποστ που έκανε: «O Ταρκόφσκι έκανε ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ έργα, άρα οι δημιουργίες του πρέπει να προβάλλονται σε ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΙΘΟΥΣΑ. Η αυθεντική μορφή των έργων του είναι φιλμ 35 χιλιοστών. Η σημερινή τεχνολογία μάς προσφέρει τη δυνατότητα, μέσω πλήρους ψηφιακής αποκατάστασης, να έχουμε κόπιες προβολής ακριβώς ίδιες με το πρωτότυπο. Οι ψηφιακές κόπιες προβολής είναι μόνο τα DCP αρχεία που διαθέτουν αυτοί που έχουν πραγματοποιήσει την αποκατάσταση, ούτε dvd, ούτε μπλου ρέι, ούτε σκόρπια αρχεία του ίντερνετ. Οι διοργανωτές φρόντισαν και πλήρωσαν έτσι ώστε να προβάλουν αυτά ακριβώς τα αρχεία, που μάλιστα προβλήθηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα και κατασκευάστηκαν από τη ΜΟΣΦΙΛΜ, τη Rai και το Σουηδικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου ειδικά για την εβδομάδα (με υπότιτλους που εστάλησαν από τη διοργάνωση). Οι διοργανωτές είναι ιδιωτικές εταιρείες και όχι εποπτευόμενοι οργανισμοί ΝΠΙΔ, άνευ επιδοτήσεων, έκτακτων ή σταθερών, ΕΣΠΑ κ.λπ. Ο προϋπολογισμός για το όλο εγχείρημα και την προώθησή του ήταν περιορισμένος. Εκδόθηκε ένα δελτίο Τύπου και έγινε κάποια προώθηση. Τα ΜΜΕ απλώς δημοσίευσαν το δελτίο Τύπου, ενώ τουλάχιστον τρία μεγάλα Μέσα αγνόησαν απολύτως την εβδομάδα, δεν έγραψαν ούτε αράδα για το αφιέρωμα. Η όλη κίνηση βασίστηκε στην όποια δραστηριότητα των οργανωτών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στη δυναμική της “Ριβιέρας”, που αποδείχτηκε εξαιρετικά υπολογίσιμη. (...) Περίπου 2.300 θεατές για 7+2 προβολές (το συν 2 για τις προβολές του ντοκιμαντέρ), κι άλλοι τόσοι έξω (...)», έγραψε.

Οι ταινίες προβλήθηκαν από, πλήρως αποκατεστημένες ψηφιακά, κόπιες DCP 2K ή 4Κ, που κατασκευάστηκαν ειδικά για τις προβολές στη «Ριβιέρα» από τη MOSFILM (Μόσχα), τη RAI (Μιλάνο) και το Σουηδικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (Στοκχόλμη). Προβλήθηκαν η μεσαίου μήκους «Το βιολί κι ο οδοστρωτήρας», οι μεγάλου μήκους «Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν», «Θυσία», «Σολάρις», «Στάλκερ», «Καθρέφτης», «Νοσταλγία», «Αντρέι Ρουμπλιόφ», όλες με ελληνικούς υπότιτλους, και κάθε μέρα υπήρχε κι ένας διαφορετικός ξεχωριστός καλεσμένος που τις προλόγιζε: η σκηνοθέτρια Αντουανέτα Αγγελίδη, ο συγγραφέας/μεταφραστής Αχιλλέας Κυριακίδης, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Παναγιωτάτος, ο κριτικός κινηματογράφου Θωμάς Λιναράς, ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Καραντινάκης και ο συγγραφέας/δημοσιογράφος Παντελής Μπουκάλας. Ολες οι προβολές ήταν αφιερωμένες στη μνήμη του Μισέλ Δημόπουλου.