Ο «Σκαθαροζούμης» είναι κάπως κουρασμένος…

Επειτα από 36 χρόνια ο Τιμ Μπάρτον σκηνοθετεί τη συνέχεια της κλασικής κωμωδίας και με πρωταγωνιστή πάντα τον Μάικλ Κίτον επαναφέρει την ατμόσφαιρα της προηγούμενης ταινίας, αν και με λιγότερη φρεσκάδα ● Οι λάτρεις των πολιτικο-δικαστικών δραμάτων, πάλι, θα προσθέσουν σίγουρα μία ταινία στα best of τους με την «Υπόθεση Γκολντμάν», τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Σεντρίκ Καν μέσα στο 2023,  που αυτή τη φορά επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία της πολύκροτης δίκης του ακροαριστερού ακτιβιστή Πιερ Γκολντμάν, που έγινε το 1976 στη Γαλλία ● «Ο Κόμης Μόντε Κρίστο» των Αλεξάντρ ντε λα Πατελιέρ, Ματιέ Ντελαπόρτ, βασισμένη στο λογοτεχνικό αριστούργημα του Αλέξανδρου Δουμά ● «Strange Darling» του του Τζέι Τι Μόλνερ, ένα θρίλερ με γρήγορο ρυθμό, συνεχείς ανατροπές και μη γραμμική αφήγηση.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Σκαθαροζούμης, Σκαθαροζούμης
(Beetlejuice, Beetlejuice, ΗΠΑ, 2024, 104’)
★★½☆☆

● Σκηνοθεσία: Τιμ Μπάρτον
● Ηθοποιοί: Μάικλ Κίτον, Γουαϊνόνα Ράιντερ, Κάθριν Ο’Χάρα, Τζάστιν Θερού, Μόνικα Μπελούτσι, Τζένα Ορτέγκα, Γουίλεμ Νταφόε

Επειτα από 36 χρόνια ο Τιμ Μπάρτον σκηνοθετεί τη συνέχεια της κλασικής κωμωδίας «Σκαθαροζούμης» (1988, 92’) επαναφέροντας, εν μέρει με επιτυχία, την ατμόσφαιρα του προηγούμενου έργου του.

Η ταινία ακολουθεί την οικογένεια Ντιτζ που επιστρέφει, μετά από τρεις γενιές, στο Γουίντερ Ρίβερ. Ακόμα στοιχειωμένη από τον Σκαθαροζούμη, η ζωή της Λίντια ανατρέπεται όταν η επαναστάτρια έφηβη κόρη της, η Αστριντ, ανακαλύπτει το μυστηριώδες μοντέλο της πόλης στη σοφίτα και η πύλη στον άλλο κόσμο ανοίγει κατά λάθος. Με μεγάλους μπελάδες να αναστατώνουν και τους δύο κόσμους, είναι θέμα χρόνου πότε κάποιος θα αναφωνήσει το όνομα του Σκαθαροζούμη τρεις φορές, για να επιστρέψει αυτός ο σκανταλιάρης δαίμονας προκαλώντας ακόμα μεγαλύτερο χαμό. Μένοντας πιστός στο πρωτότυπο έργο του ο Μπάρτον σκηνοθετεί μια ταινία όπου το μαύρο χιούμορ, τα οπτικά γκαγκ και η κιτς γοτθική ατμόσφαιρα κυριαρχούν, «γεμίζοντας» τη μεγάλη οθόνη με υπέροχα πρακτικά εφέ, μακιγιάζ, σκηνικά και κουστούμια, ενώ ο Μάικλ Κίτον επανέρχεται στον ρόλο του ως Σκαθαροζούμης δίνοντας μια πολύ καλή ερμηνεία, η οποία όμως δεν αποπνέει την ίδια φρεσκάδα με την πρώτη ταινία.

Αυτή η έλλειψη φρεσκάδας είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα του φιλμ, μαζί με το δαιδαλώδες σενάριο των Αλφρεντ Γκοφ & Μάιλς Μίλαρ, που γεμίζουν το έργο με πολλές υποπλοκές στριμώχνοντας πολλές αφηγήσεις σε λίγο κινηματογραφικό χρόνο. Δεν διαφέρει τόσο πολύ από τις ταινίες νοσταλγίας που αρέσκεται να δημιουργεί τα τελευταία χρόνια το Χόλιγουντ, παρ’ όλο που είναι ευχάριστη, κάποιες φορές ξεκαρδιστική - αυτό οφείλεται κυρίως στην ικανότητα του Τιμ Μπάρτον να κρατάει έναν ρυθμό. Ερχεται όμως συνεχώς αντιμέτωπη με το παρελθόν της και αναγκαστικά συγκρίνεται με το πρώτο έργο που υπήρξε πρωτότυπο και ιδιοφυές για την εποχή του. Ως μια ταινία-φόρος τιμής στην παλιότερη πετυχαίνει τον σκοπό της: γελάς, συγκινείσαι και παρασύρεσαι από τον ξέφρενο ρυθμό (κάποιες φορές μοιάζει σαν να έχεις μπει σε τρενάκι του τρόμου), αλλά ως έργο πρωτότυπο που προσθέτει κάτι καινούργιο δεν λειτουργεί επαρκώς.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Υπόθεση Γκολντμάν
(Le procès Goldman, Γαλλία, 2023, 115’)
★★★½☆

● Σκηνοθεσία: Σεντρίκ Καν
● Ηθοποιοί: Αριέ Βορταλτέρ, Αρτούρ Αραρί, Στεφάν Γκερέν-Τιλιέ

Ο Σεντρίκ Καν σκηνοθετεί τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του μέσα στο 2023 (η προηγούμενη ήταν το «Γύρισμα» - Making of, 2023, 119’), επιλέγοντας αυτή τη φορά να αφηγηθεί την ιστορία της πολύκροτης δίκης του ακροαριστερού ακτιβιστή Πιερ Γκολντμάν, που έγινε το 1976 στη Γαλλία και δίχασε τη χώρα μεγαλώνοντας το χάσμα μεταξύ της συντηρητικής Δεξιάς και των αριστερών διανοούμενων. Κατηγορούμενος για τέσσερις ένοπλες ληστείες, μία από τις οποίες είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο δύο φαρμακοποιών, ο Γκολντμάν υποστηρίζει την αθωότητά του και μέσα σε λίγες εβδομάδες γίνεται είδωλο της διανοούμενης Αριστεράς. Ο Ζορζ Kιεγμάν, νεαρός δικηγόρος, τον υπερασπίζεται προσπαθώντας να τιθασεύσει το εκρηκτικό ταμπεραμέντο του πελάτη του, που καταφέρνει να δημιουργήσει χάος στη δίκη ρισκάροντας ακόμα και την καταδίκη του σε θανατική ποινή.

Η «Υπόθεση Γκολντμάν» είναι ένα δικαστικό δράμα -ελάχιστες οι σκηνές εκτός αίθουσας-, που καταφέρνει να αποδώσει με κινηματογραφική ματιά μια πολύ σημαντική ιστορία σκιαγραφώντας έναν πολυεπίπεδο χαρακτήρα, ενώ ταυτόχρονα θέτει ερωτήματα για τον ρατσισμό, τον αντισημιτισμό και την κρατική/αστυνομική βία. Ο Καν προσεγγίζει την ιστορία του με όρους ντοκιμαντέρ, η κάμερα πολλές φορές κινείται ανάμεσα στον κόσμο μέσα στο δικαστήριο καταγράφοντας τα γεγονότα, δημιουργώντας σχεδόν κλειστοφοβικά κάδρα που επικεντρώνονται κάθε φορά στον χαρακτήρα που μιλάει. Η έλλειψη μουσικής και οι καταιγιστικοί διάλογοι δίνουν μια αίσθηση αυθεντικότητας. Νομίζουμε ότι παρακολουθούμε πραγματική δίκη που βρίσκεται σε εξέλιξη και το μόνο στοιχείο που μας θυμίζει ότι βλέπουμε δραματοποιημένα γεγονότα είναι η εξαιρετική φωτογραφία του Πάτρικ Γκιρινγκέλι, όπως αποτυπώνει θαυμαστά τη δεκαετία του ’70.

Η καίρια ερμηνεία του Αριέ Βορταλτέρ -βραβεύτηκε με Σεζάρ α’ αντρικού ρόλου- έρχεται για να προσθέσει το απαραίτητο βάθος στον χαρακτήρα και να ενσαρκώσει έναν Γκολντμάν εκρηκτικό, παρορμητικό, επαναστατικό αλλά και έναν άνθρωπο αμφιλεγόμενο. Ο σκηνοθέτης δεν επιθυμεί να δημιουργήσει μια «αγιογραφία» του πρωταγωνιστή αλλά, κρατώντας μια αποστασιοποιημένη θέση απέναντι στα γεγονότα, τον προσεγγίζει με όρους ανθρώπινους και τον μελετά θέτοντας ταυτόχρονα και τα προσωπικά του ερωτήματα πάνω στην κατάσταση της Γαλλίας τού τότε αλλά και του σήμερα.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Ο Κόμης Μόντε Κρίστο
(Le comte de Monte-Cristo, Γαλλία, Βέλγιο, 2024, 178’)
★★☆☆☆

● Σκηνοθεσία: Αλεξάντρ ντε λα Πατελιέρ, Ματιέ Ντελαπόρτ.
● Ηθοποιοί: Πιερ Νινέ, Πιερφραντσέσκο Φαβίνο, Αναΐς Ντεμουστιέ, Πατρίκ Μιλ

Στόχος μιας απαίσιας δολοπλοκίας, ο νεαρός Εντμοντ Ντάντες συλλαμβάνεται την ημέρα του γάμου του για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε. Μετά από δεκατέσσερα χρόνια στη φυλακή, καταφέρνει να αποδράσει, ενώ βρίσκει έναν αμύθητο θησαυρό. Τώρα, πλούσιος πέρα από τα όνειρά του, παίρνει την ταυτότητα του Κόμη Μόντε Κρίστο και σχεδιάζει την εκδίκησή του εναντίον όσων τον πρόδωσαν. Μεγαλεπήβολη γαλλική παραγωγή -η πιο ακριβή στη Γαλλία για το 2024-, με εντυπωσιακές μάχες, πανέμορφα τοπία και έναν ξέφρενο ρυθμό που δεν κουράζει παρ’ όλη την τρίωρη διάρκειά της, βασισμένη στο λογοτεχνικό αριστούργημα του Αλέξανδρου Δουμά. Πολύ καλή περιπέτεια, χωρίς όμως να καταφέρνει να μεταφέρει την ουσία του βιβλίου και να αγγίξει τα βαθιά νοήματα του έργου σκιαγραφώντας τους χαρακτήρες και τα κίνητρά τους. Το περιτύλιγμα είναι εξαιρετικό, όμως το περιεχόμενο απουσιάζει, με κάποιες αλλαγές στο πρωτότυπο υλικό που δεν δικαιολογούνται και δεν ήταν απαραίτητες.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Strange Darling
(ΗΠΑ, 2023, 97’)
★½☆☆☆

● Σκηνοθεσία: Τζέι Τι Μόλνερ.
● Ηθοποιοί: Γουίλα Φιτζέραλντ, Κάιλ Γκόλνερ, Μπάρμπαρα Χέρσεϊ

Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται σε ένα one-night stand που σύντομα θα εξελιχθεί σε ένα αιματηρό κυνηγητό. Αυτό είναι το premise της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας του Τζέι Τι Μόλνερ («Outlaws and Angels», 2016). Η ταινία του ξεκινάει με μια καρτέλα τίτλου που γράφει: «Γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε 35 mm» (θα μπορούσε κάλλιστα να γράφει: «Γυρισμένη με κάμερα») προετοιμάζοντάς σε ότι θα δεις ένα έργο που ο δημιουργός του θέλει να τραβήξει τα βλέμματα πάνω του με οποιονδήποτε τρόπο. Εμπνευσμένος από το κινηματογραφικό σύμπαν του Ταραντίνο, ο σκηνοθέτης στήνει ένα θρίλερ με γρήγορο ρυθμό, συνεχείς ανατροπές και μη γραμμική αφήγηση: η ταινία χωρίζεται σε κεφάλαια, ανακατεμένα όμως μεταξύ τους. Οταν η δράση σταματάει, ξεκινάνε δυστυχώς τα προβλήματα καθώς ο Μόλνερ δεν είναι Ταραντίνο και δεν διαθέτει την ικανότητα και την εξυπνάδα του. Ετσι οι διάλογοι είναι άνευροι και επιτηδευμένοι, η πλοκή δεν πηγαίνει πουθενά, με τους κεντρικούς χαρακτήρες να είναι απλά μονοδιάστατοι. Η προσπάθεια του σκηνοθέτη να φανεί πιο έξυπνος από τον θεατή τον οδηγεί σε μια ταινία που μοιάζει αυτάρεσκη. Στα θετικά: οι πολύ καλές ερμηνείες των πρωταγωνιστών και η εξαιρετική φωτογραφία του Τζιοβάνι Ριμπίζι, που το κοινό τον έχει γνωρίσει ως ηθοποιό σε μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές («Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν», 1998, 169’).