Ο Κεν Λόουτς πίνει στην υγειά των προλετάριων

Η τελευταία παμπ
(The Old Oak, Βέλγιο, Γαλλία, Ην. Βασίλειο, 2023, 113’)
★★★☆☆

● Σκηνοθεσία: Κέν Λόουτς
● Ηθοποιοί: Εμπλα Μαρί, Ντέιβ Τέρνερ

Ο Κεν Λόουτς υπογράφει στα ογδόντα εφτά χρόνια του την εικοστή έβδομη μεγάλου μήκους ταινία του και κατά τα λεγόμενά του τελευταία, κλείνοντας τη σκηνοθετική του καριέρα με ένα φιλμ που δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο από μια κοινωνικοπολιτική ματιά στα γεγονότα του σήμερα.

Στο επίκεντρο της ιστορίας είναι ο TJ Μπαλαντάιν, ιδιοκτήτης της τελευταίας παμπ η οποία έχει απομείνει σε μια κοινότητα ανθρακωρύχων που παρακμάζει εδώ και τριάντα χρόνια. Η άφιξη προσφύγων από τη Συρία θα δημιουργήσει ένα κλίμα ξενοφοβίας, ρατσισμού αλλά και μια φιλία ανάμεσα στον Μπαλαντάιν και τη νεαρή Γιάρα. Μαζί θα προσπαθήσουν να βρουν έναν τρόπο να φέρουν τις δύο κοινότητες πιο κοντά.

Η τελευταία ταινία του αντικατοπτρίζει την ηλικία του, μεστή, με έναν υποτονικό ρυθμό που δεν προσπαθεί να αμβλύνει τις αντιπαραθέσεις, αλλά να εσωκλείσει μέσα της μια πιο στοργική ματιά για έναν κόσμο που οι διαφορές μεταξύ των προλεταριακών στρωμάτων από οποιαδήποτε χώρα και αν προέρχονται δεν είναι πολλές.

Ομως αυτός ο υποτονικός ρυθμός, χωρίς ίχνος πυγμής και δυναμικότητας, σε συνδυασμό με ένα απλοϊκό σενάριο που αδυνατεί να έχει μια στρωτή αφήγηση, εξιστορώντας σημαντικά γεγονότα ελλειπτικά, χάνοντας τον αφηγηματικό ρυθμό, καθιστά την ταινία μια απλή καταγραφή της κοινότητας χωρίς να δίνει βάθος στους χαρακτήρες ή να προσπαθεί να αναλύσει περαιτέρω τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται καταφεύγοντας συχνά σε εύκολες λύσεις και μελοδραματισμούς.

Παρ’ όλο που η καυστική ματιά και η δυναμική σκηνοθεσία απουσιάζουν, ο Λόουτς καταφέρνει να περάσει τα μηνύματα του που σχετίζονται με τη φτώχεια, την κρατική βία, την ξενοφοβία, δίνοντας όμως ταυτόχρονα και ένα πιο αισιόδοξο τέλος αντανακλώντας την ελπίδα του ότι οι άνθρωποι θα έρθουν πιο κοντά κάποτε και δεν θα τους χωρίζει η ταξική τους θέση ή η χώρα από την οποία προέρχονται.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Ο Μαέστρος (Maestro, ΗΠΑ, 2023, 129’)
★★☆☆☆

● Σκηνοθεσία: Μπράντλεϊ Κούπερ
● Ηθοποιοί: Μπράντλεϊ Κούπερ, Κάρεϊ Μάλιγκαν

Ο Μπράντλεϊ Κούπερ ύστερα από πέντε χρόνια και την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία «Ενα αστέρι γεννιέται», επιστρέφει στον ρόλο του σκηνοθέτη για να αφηγηθεί τη ζωή του διάσημου συνθέτη, διευθυντή ορχήστρας Λέοναρντ Μπερνστάιν.

Ο Κούπερ, εκτός από τη σκηνοθεσία, πρωταγωνιστεί έχοντας αναλάβει και το σενάριο μαζί με τον Τζος Σίνγκερ («Spotlight») και επιχειρώντας να αφηγηθεί τη ζωή του καλλιτέχνη μέσα από τον μακροχρόνιο γάμο του με τη Φελίσια Μοντεαλέγκρε (Κάρεϊ Μάλιγκαν) επιλέγει συνειδητά να μη δημιουργήσει μια συμβατική βιογραφία αλλά να επικεντρωθεί στη σχέση του ζευγαριού, επιτρέποντάς του να ψυχογραφήσει αυτούς τους δύο ανθρώπους και πώς επηρεάζει ο ένας τον άλλον, έχοντας όμως «εξαφανίσει» σχεδόν ολοκληρωτικά την καλλιτεχνική ιδιότητα του Μπερνστάιν.

Σκηνοθετικά ο Κούπερ προσπαθεί να ισορροπήσει από τη μια στον μινιμαλισμό με σταθερά πλάνα που γεμίζουν από τα μεγάλα μέγαρα μουσικής και από την άλλη να εμφυσήσει μια ονειρική διάσταση με πολύπλοκες σεκάνς, οι οποίες όμως φαίνονται σαν ξένο σώμα που δεν ταιριάζουν στη συνολική του προσπάθεια να επικεντρωθεί στο ζευγάρι δημιουργώντας στον θεατή μια σύγχυση και κάνοντάς τον να μην μπορεί να ακολουθήσει τον ρυθμό της ταινίας.

Εξιστορώντας το παρελθόν μέσα από ασπρόμαυρα flashback -εξαιρετική η φωτογραφία του Μάθιου Λιμπατίκ («Μαύρος Κύκνος», «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο»)- ο Κούπερ μεταμορφώνεται με τη βοήθεια του μακιγιάζ, έχοντας μελετήσει τους μανιερισμούς και τον χαρακτήρα του διάσημου συνθέτη, προβάλλοντας υπερβολικά τη διεργασία που έχει κάνει για να μοιάσει στον Μπερνστάιν, θέλοντας να τραβήξει το βλέμμα του θεατή, δεν εμβαθύνει όμως πραγματικά στον εσωτερικό κόσμο του -κάτι που συμβαίνει αναπόφευκτα καθώς έχει σχεδόν εξαφανίσει την καλλιτεχνική ιδιότητα αποκόβοντας τον άνθρωπό από το καλλιτεχνικό του έργο-, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να μελετήσει σε βάθος την ψυχοσύνθεσή του, ενώ αντίθετα η Μάλιγκαν δίνει μια εξαιρετική, πολυδιάστατη ερμηνεία της Μοντεαλέγκρε ως η γυναίκα που επηρέασε όσο κανένας άλλος την πορεία του άντρα της.

Ο «Μαέστρος» μοιάζει αφηγηματικά αρκετά με την πρώτη ταινία του Μπράντλεϊ Κούπερ με την κύρια διαφορά ότι έχει δύο υπαρκτά πρόσωπα ως πρωταγωνιστές, κάτι όμως που δεν δίνει κάποια καινούργια ώθηση στην αφήγηση εφόσον το καλλιτεχνικό έργο του Μπερνστάιν απουσιάζει.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Αγάπη, Ζωή
(Love Life, Γαλλία, Ιαπωνία, 2022, 123’)
★★★☆☆

● Σκηνοθεσία: Κότζι Φουκάντα
● Ηθοποιοί: Φουμίνο Κιμούρα, Κέντο Ναγκαγιάμα, Ατομ Σουνάντα

Ο Ιάπωνας σκηνοθέτης Κότζι Φουκάντα αφηγείται την ιστορία ενός ζευγαριού, της Ταέκο και του Χίρο, οι οποίοι ζουν μια ήσυχη καθημερινότητα με τον γιο τους Κέιτα. Ενα τραγικό ατύχημα όμως φέρνει τον πατέρα του αγοριού, Παρκ, πίσω στη ζωή τους. Και έτσι η Ταέκο αφοσιώνεται να βοηθήσει αυτόν τον κωφό και άστεγο άντρα να αντεπεξέλθει στον πόνο και τις ενοχές.

Μια ταινία λιτή, με αργούς ρυθμούς, που προσπαθεί να εμβαθύνει και να αναλύσει τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών και πώς ο κόσμος τους αλλάζει έπειτα από ένα τραγικό συμβάν, εξερευνώντας τη μεταστροφή του ψυχισμού τους όταν έρχονται αντιμέτωποι με την απώλεια και τη θλίψη.

Ο Φουκάντα επικεντρώνεται κυρίως στην Ταέκο, που αναζητά τη λύτρωση από τις ενοχές της, και στην προσπάθειά της να αποκαταστήσει τη σχέση της με τον πρώην άντρα της, θεωρώντας ότι αν τον βοηθήσει με κάποιο τρόπο θα γεμίσει το «κενό» που έχει δημιουργηθεί μέσα της.

Παρ’ όλη τη σωστή διαχείριση του υλικού, ειδικά την πρώτη ώρα της ταινίας, ο σκηνοθέτης δημιουργεί μια ταινία που δυστυχώς μένει γρήγορα από «καύσιμα», καθώς εξαντλεί το θέμα του αρκετά νωρίς αναγκάζοντάς τον να εφευρίσκει συνεχώς νέες ανατροπές οι οποίες όμως μοιάζουν βεβιασμένες, δημιουργώντας καινούργια αφηγηματικά μονοπάτια που μένουν ανεκμετάλλευτα αφού υπάρχουν πρωτίστως για να γεμίσουν τον «κενό» χρόνο.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Ο τελευταίος στρατιώτης
(The Last Rifleman, Ην. Βασίλειο, 2023, 99’)

● Σκηνοθεσία: Τέρι Λοάν
● Ηθοποιοί: Πιρς Μπρόσναν, Κλεμάνς Ποεζί, Γιούργκεν Πρόχνοβ, Ντέσμοντ Ιστγουντ, Τζον Εϊμος

Ενας βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (Πιρς Μπρόσναν) το σκάει από ένα γηροκομείο στη Βόρεια Ιρλανδία και κάνει ένα συναρπαστικό και κουραστικό ταξίδι μέχρι τη Γαλλία, για να παρευρεθεί στον εορτασμό της 75ης επετείου από την απόβαση στη Νορμανδία. Εκεί πρέπει να βρει το κουράγιο να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Thanksgiving (ΗΠΑ, 2023, 106’)

● Σκηνοθεσία: Ελάι Ροθ
● Ηθοποιοί: Πάτρικ Ντέμπσι, Αντισον Ρέι, Μίλο Μανχάιμ

Κατά τη διάρκεια μιας Black Friday που καταλήγει σε τραγωδία ένας μυστηριώδης δολοφόνος εμπνέεται από τη Μέρα των Ευχαριστιών και τρομοκρατεί τη Μασαχουσέτη.. Διαλέγοντας έναν έναν τους κατοίκους αυτό που αρχικά μοιάζει με τυχαίες δολοφονίες εκδίκησης, γρήγορα αποκαλύπτεται πως είναι μέρος ενός μεγαλύτερου, διαβολικού σχεδίου.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Ενα ταξίδι για πάπιες
(Migration, ΗΠΑ, 2023, 82’)

● Σκηνοθεσία: Μπενζαμέν Ρενέρ
● Με τις φωνές των: Φοίβου Ριμένα, Στεφανίας Φιλιάδη, Μάριου Χρυσομάλλη, Δανάης Νικολάτου, Χάρη Γρηγορόπουλου

Μια οικογένεια παπιών έχει βαλτώσει και ενώ ο υπερπροστατευτικός μπαμπάς Μακ χαίρεται που έχει την οικογένειά του ασφαλή, η μαμά Παμ λαχταράει να ταράξει τα νερά και να δείξει στα παιδιά της τον κόσμο ολόκληρο. Οταν μία οικογένεια από αποδημητικές πάπιες αποβιβάζεται στη λίμνη τους με συναρπαστικές ιστορίες από μέρη μακρινά, η Παμ πείθει τον Μακ να φύγουν για ένα οικογενειακό ταξίδι με προορισμό την τροπική Τζαμάικα και ενδιάμεση στάση τη Νέα Υόρκη.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Γάζα (Gaza, Γερμανία, Ιρλανδία, Καναδάς, 2019, 92’)

● Σκηνοθεσία: Γκάρι Κιν, Αντριου Μακόνελ

Ντοκιμαντέρ για τη Γάζα στο οποίο η κάμερα ακολουθεί τις ζωές διάφορων ανθρώπων που προσπαθούν μέσα σε εμπόλεμη κατάσταση και δίπλα σε συντρίμμια να «χτίσουν» την καθημερινή τους ζωή.