Παρά τις προσδοκίες μας, η νέα ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ «Ναπολέων» με πρωταγωνιστή τον Χοακίν Φίνιξ στον ρόλο του Βοναπάρτη δεν επιτυγχάνει τον στόχο της, σε αντίθεση με την πρώτη μεγάλου μήκους απόπειρα της Εμανουέλ Νικό που στην ταινία του «Με τα μάτια της Νταλβά» καταπιάνεται με το εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα ενός παιδιού κακοποιημένου σεξουαλικά από τον ίδιο του τον πατέρα | «Κόκκινος ουρανός» του Κρίστιαν Πέτζολντ, που χειρίζεται τον κινηματογραφικό χρόνο άψογα εκμαιεύοντας από τους ηθοποιούς του το καλύτερο αλλά στέκεται υπερβολικά στο χτίσιμο της υποβλητικής ατμόσφαιρας | «Ο πυρετός του Πετρόφ» του Κίριλ Σερεμπρένικοφψ, ταινία-αλληγορία για την κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία της σύγχρονης Ρωσίας, με κλείσιμο του ματιού στα προβλήματα που «κληρονόμησε» από τη σοβιετική εποχή | «Πράσινα σύνορα» της Αγκνιέσκα Χόλαντ, ένα ασπρόμαυρο πολιτικό δράμα για το προσφυγικό στα σύνορα Πολωνίας-Λευκορωσίας.
Ναπολέων (Napoleon, ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, 2023, 159’)
★★☆☆☆
● Σκηνοθεσία: Ρίντλεϊ Σκοτ
● Ηθοποιοί: Βανέσα Κίρμπι, Χοακίν Φίνιξ, Ταχάρ Ραχίμ
Ο παγκόσμιας φήμης σκηνοθέτης Ρίντλεϊ Σκότ («Alien», «Ο μονομάχος») επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη εξιστορώντας την άνοδο και την πτώση του Ναπολέοντα, αλλά και σκιαγραφώντας την κυρίως μέσα από την ταραχώδη σχέση του με τη γυναίκα του Ιωσηφίνα. Αρτια παραγωγή με εξαιρετική φωτογραφία και κοστούμια όπως θα περίμενε κάποιος από μια, χολιγουντιανού επιπέδου, παραγωγή, η οποία όμως μένει στο πρώτο επίπεδο της εξιστόρησης της ζωής του Ναπολέοντα χωρίς να προσπαθεί να αναλύσει τις σκέψεις και τις πράξεις ενός ανθρώπου που σημάδεψε την παγκόσμια ιστορία. Ο Σκοτ κάνει μια προσπάθεια να προσεγγίσει τη βιογραφία του από διάφορες αφηγηματικές οδούς, επιστρατεύοντας το μαύρο χιούμορ, που αποτυγχάνει επί το πλείστον στην αποστολή του. Ο Σκοτ καταλήγει να διακωμωδεί τον ήρωά του και να τον κάνει καρικατούρα για να αποδημήσει τον χαρακτήρα του –με το ταλέντο του Χοακίν Φίνιξ να ξοδεύεται άσκοπα σε έναν επιφανειακό, κακογραμμένο ρόλο– και αποτυγχάνει καθώς γίνεται εξόφθαλμη η προσπάθειά του να ακολουθήσει νέους αφηγηματικούς τρόπους. Χάνει έτσι τη δική του σκηνοθετική ματιά, προσεγγίζοντας το θέμα του με μια αφέλεια που δεν του ταιριάζει.
Συμπιέζοντας τον αφηγηματικό χρόνο, προσπερνάει σημαντικά γεγονότα μέσα σε πεντάλεπτες σεκάνς, χωρίς να δίνεται η δυνατότητα της εξερεύνησής τους, ενώ οι σκηνές των μαχών μοιάζουν χωρίς ντεκουπάζ, αποδιοργανωμένες, χωρίς την απαραίτητη ένταση – ελάχιστες ξεχωρίζουν. Στο σύνολό της η ταινία μοιάζει περισσότερο με ένα «σώμα» που έχει δημιουργηθεί από διάφορα ετερόκλητα μέλη, παρά με συμπαγή βιογραφία.
Με τα μάτια της Νταλβά
(Love According to Dalva, Γαλλία, Βέλγιο, 2022, 83’)
★★★★☆
● Σκηνοθεσία: Εμανουέλ Νικό
● Ηθοποιοί: Αλέξις Μανέντι, Ζέλντα Σαμσόν, Φαντά Γκιρασί
Η Εμανουέλ Νικό σκηνοθετεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, επιλέγοντας να αφηγηθεί την ιστορία της 12χρονης Νταλβά, η οποία παραδίδεται σε ανάδοχη οικογένεια μετά τη σύλληψη του πατέρα της που την κακοποιούσε σεξουαλικά.
Η σκηνοθέτρια καταπιάνεται με το δύσκολο θέμα της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης, προσπαθώντας να μην κάνει μια ταινία που θα εστιάζει μόνο σε αυτό το κομμάτι, αλλά να ψυχογραφήσει το κακοποιημένο κορίτσι. Το επιτυγχάνει με μια στιβαρή αφήγηση, που δεν καταφεύγει σε υπερβολές και μελοδραματισμούς, με την κάμερά της να «πλησιάζει» την πρωταγωνίστρια και να την ακολουθεί στην προσπάθειά της να έρθει αντιμέτωπη με το τραύμα της, κατανοώντας το παρελθόν της ίσως ακόμα και συγχωρώντας τις πράξεις του πατέρα της, χωρίς όμως να χάσει ένα κομμάτι του εαυτού της.
Η Νικό «αγγίζει» ένα ευαίσθητο θέμα και το μεγάλο της κατόρθωμα είναι ότι δεν επικεντρώνεται τόσο στο σκοτάδι αλλά στο φως που εκπέμπει η πρωταγωνίστρια. Μέσα από την υπέροχη ερμηνεία της Ζέλντα Σαμσόν, αναδεικνύεται ο χαρακτήρας της Νταλβά που, έχοντας ζήσει λάθος την έννοια της αγάπης και του έρωτα, προσπαθεί να βρει ξανά την παιδική της αθωότητα και να εμπιστευτεί τους ανθρώπους γύρω της. Βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ Κανών, 2022.
Κόκκινος ουρανός (Afire, Γερμανία, 2023, 103’)
★★★☆☆
● Σκηνοθεσία: Κρίστιαν Πέτζολντ
● Ηθοποιοί: Τόμας Σούμπερτ, Πόλα Μπέερ, Λάνγκστον Ουίμπελ, Ενο Τρεμπς
Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης Κρίστιαν Πέτζολντ («Barbara», «Transit») αφηγείται την ιστορία ενός συγγραφέα (Τόμας Σούμπερτ) που με τον φίλο του Φέλιξ (Λάνγκστον Ουίμπελ) καταλύουν σε ένα μικρό εξοχικό στη Βαλτική Θάλασσα. Εκεί θα συναντήσουν το ζευγάρι Νάντια (Πόλα Μπέερ) και Ντέβιντ (Ενο Τρεμπς) και περνάνε τις διακοπές μαζί, ενώ ξεσπάει μια τεράστια πυρκαγιά που σύντομα θα φτάσει κοντά τους.
Με υποτονικούς ρυθμούς, χτίζοντας τους χαρακτήρες του, ο Πέτζολντ προσπαθεί να εμβαθύνει στις εσωτερικές επιθυμίες και σκέψεις των πρωταγωνιστών, τοποθετώντας τους σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον. Χειρίζεται τον κινηματογραφικό χρόνο άψογα εκμαιεύοντας από τους ηθοποιούς του το καλύτερο αλλά στέκεται υπερβολικά στο χτίσιμο της υποβλητικής ατμόσφαιρας, παραμερίζοντας την ουσιαστική αλληλεπίδραση των χαρακτήρων. Ο αποκλεισμός των ηρώων από την πυρκαγιά είναι βέβαια μια αλληγορία για το αδιέξοδο, τη μη φυγή των χαρακτήρων από τις ανασφάλειές τους και τους φόβους τους κι έτσι λειτουργεί μέχρι λίγο πριν από το φινάλε. Αυτό πάλι μοιάζει απρόσμενο, αλλά ταυτόχρονα και επιτηδευμένα σοκαριστικό για να τονίσει με έναν κάπως υπερβολικό τρόπο τη «διαφυγή» του κεντρικού ήρωα. Αργυρή Αρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου.
Ο πυρετός του Πετρόφ
(Petrov’s Flu, Ρωσία, Γαλλία, Σουηδία, Γερμανία, ΗΠΑ, 2021, 145’)
★★☆☆☆
● Σκηνοθεσία: Κίριλ Σερεμπρένικοφ
● Ηθοποιοί: Σεμιόν Σερζίν, Τσουλπαν Χαμάτοβα, Γιούρι Κολοκόλνικοφ
Ο γνωστός Ρώσος αντικαθεστωτικός σκηνοθέτης Κίριλ Σερεμπρένικοφ («H γυναίκα του Τσαϊκόφσκι»), τον οποίο έχουμε δει να σκηνοθετεί και στο Φεστιβάλ Αθηνών, αφηγείται εδώ την ιστορία ενός σχεδιαστή κόμικ, ο οποίος κατά τη διάρκεια μιας επιδημίας γρίπης στη μετασοβιετική Ρωσία αρρωσταίνει βαριά. Εξαιτίας του πυρετού του, η πραγματικότητα μπλέκεται με τη φαντασία και το παιδικό παρελθόν του με το παρόν, σε έναν κινηματογραφικό αστικό εφιάλτη.
Ταινία-αλληγορία για την κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία της σύγχρονης Ρωσίας, με κλείσιμο του ματιού στα προβλήματα που «κληρονόμησε» από τη σοβιετική εποχή. Δυνατή ιδέα, με μερικές εξαιρετικές σκηνές στις οποίες εμπλέκεται το ονειρικό με την πραγματικότητα, καλλιεργώντας την εντύπωση ότι ζούμε σε έναν καφκικό εφιάλτη, αλλά ο Κίριλ προσπαθεί υπερβολικά να τοποθετήσει το κάθε τι που γίνεται μέσα σε ένα κοινωνικό/πολιτικό πλαίσιο οδηγώντας την ταινία του συχνά σε μια ηθικοπλαστική αφήγηση.
Πράσινα σύνορα
(Green Border, Πολωνία, Γαλλία, Τσεχία, Βέλγιο, 2023, 147’)
● Σκηνοθεσία: Αγκνιέσκα Χόλαντ
● Ηθοποιοί: Τζαλάλ αλ Τάουιλ, Μάγια Οστασέφσκα, Μοχάμαντ αλ Ράσι, Τόμας Βλόσοκ
Η 74χρονη Αγκνιέσκα Χόλαντ παραδίδει ένα ασπρόμαυρο πολιτικό δράμα για το προσφυγικό στα σύνορα Πολωνίας-Λευκορωσίας. Εκεί στα βαλτώδη δάση που σχηματίζουν το λεγόμενο «πράσινο σύνορο», πρόσφυγες, που προσπαθούν να διαφύγουν στην Ευρώπη, βρίσκονται παγιδευμένοι στη γεωπολιτική κρίση που έχει κατασκευάσει η προπαγάνδα του Λευκορώσου δικτάτορα Αλεξάντερ Λουκασένκο. Η ταινία κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας