Master Gardener (ΗΠΑ, 2022, 111’)
★★★☆☆
● σκηνοθεσία: Πολ Σρέιντερ
● ηθοποιοί: Τζόελ Ετζερτον, Σιγκούρνεϊ Γουίβερ, Κουιντέσα Σουίντελ
Με πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας, ο Πολ Σρέιντερ φροντίζει για ακόμα μια φορά τον κήπο της ανθρώπινης τραγωδίας, όμως λίγο πιο επίπεδα, πιο προβλέψιμα, σε πιο light εκδοχή.
Ηρωας αυτής της νέας καθόδου στο βαθύ σκοτάδι είναι ο Νάρβελ, επικεφαλής κηπουρός στην έπαυλη της μεγαλύτερής του Νόρμα, στον αμερικανικό Νότο, εκεί όπου οι ρατσιστικές καταβολές κρατούν καλά, σαν τα δοντάκια του κισσού. Αυστηρός, λιγομίλητος, ο Νάρβελ μια φορά την εβδομάδα επισκέπτεται τη Νόρμα, την ενημερώνει για την πρόοδο των φυτών, τρώει μαζί της και μετά την ψυχαγωγεί στην κρεβατοκάμαρά της. Η εύθραυστη ρουτίνα τους όμως θα ανατραπεί, όταν η Νόρμα αποφασίσει να φιλοξενήσει τη μικρανιψιά της για να την απομακρύνει από τους ναρκεμπόρους που αποτελούν τον κύκλο της. Βλέποντάς την ο Νάρβελ, κρατώντας καλά κρυμμένα τα τρομακτικά του μυστικά, θα θελήσει να υπερβεί τους περιορισμούς του και να σώσει την όμορφη αδύναμη Μάγια.
Ο Πολ Σρέιντερ, μυθικός σεναριογράφος του «Ταξιτζή», μεταξύ άλλων, που εξακολουθεί την τελευταία δεκαετία να αποδεικνύει όχι μόνο το μεγαλείο της αισθητικής και της ατρόμητης σκέψης του, αλλά και τη διάρκεια της καριέρας του με ταινίες σαν το «First Reformed» και το «The Card Counter», καταπιάνεται ξανά με τις σταθερές εμμονές του. Σ’ ένα κλειστό σύμπαν, σαν γαλλικός κήπος με αυστηρό σχεδιασμό, όπου ό,τι ξεφεύγει από τις ευθείες πρέπει να ξεριζωθεί, χτίζει μια ιστορία με αδιάκοπα κοντράστ: η αχαλίνωτη γονιμότητα του κήπου, η στείρα αυστηρότητα του αντι-ήρωα, το παλιό και το νέο σε πόλεμο, η ομορφιά της αφέλειας, ο τρόμος του σαδισμού. Μια πανέμορφη ταινία εναντίον του ρατσισμού, εναντίον της γυναικείας εκμετάλλευσης, με πρωταγωνιστές γεμάτους έμπνευση και πάθος. Τα οποία δεν έχουν ακριβώς πού να διοχετεύσουν, μια και οι χαρακτήρες τους είναι μάλλον μονοδιάστατοι, ο υφέρπων ρομαντισμός αταίριαστος με τη μαυρίλα για την οποία η ταινία προετοιμάζει, το ίδιο το σενάριο (του, κατά τα άλλα, μετρ σεναριογράφου), μια ιστορία που φυτεύει την πίστη, την ενοχή, την τιμωρία, την εξιλέωση σε μάλλον ρηχό χώμα.
Ενα όμορφο πρωινό (Γαλλία, Ην. Βασίλειο, Γερμανία, 2022, 112’)
★★½☆☆
● σκηνοθεσία: Μία Χάνσεν-Λαβ
● ηθοποιοί: Λεά Σεντού, Μελβίλ Πουπό, Πασκάλ Γκρεγκορί, Νικόλ Γκαρσιά
Η Σαντρά είναι διερμηνέας, μητέρα μιας δεκάχρονης κόρης που μεγαλώνει μόνη της, κόρη ενός καθηγητή Φιλοσοφίας, του γοητευτικού και λατρεμένου της Γκέοργκ, τον οποίο βλέπει, μέρα με τη μέρα, να χάνει τις λέξεις, τη μνήμη, την ικανότητά του να αυτοεξυπηρετείται εξαιτίας μιας ραγδαία εξελισσόμενης νευρολογικής ασθένειας. Την ίδια ώρα, θέλοντας να διοχετεύσει την οδύνη της, η Σαντρά ξεκινά μια παθιασμένη ερωτική σχέση μ’ έναν παλιό της φίλο, τώρα παντρεμένο με παιδί, τον Κλεμάν.
Η Γαλλίδα σκηνοθέτρια που αναδείχτηκε με ταινίες σαν το «Μέλλον» με την Ιζαμπέλ Ιπέρ και, πιο πρόσφατα, το «Νησί του Μπέργκμαν», σκηνοθετεί και γράφει με ευαισθησία μια ιστορία απώλειας και αυτογνωσίας, αναμέτρησης με τον χρόνο και με την αλήθεια για τη ζωή. Μια ταινία, βραβευμένη στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών στις Κάνες, μικρή από πρόθεση, χωρίς ιδιαίτερο βάθος ή πολυπλοκότητα, που κερδίζει σε γοητεία χάρη στους εκπληκτικά μαγνητικούς πρωταγωνιστές της.
Black stone (Ελλάδα, 2023, 87’)
★★☆☆☆
● σκηνοθεσία: Σπύρος Ιακωβίδης
● ηθοποιοί: Ελένη Κοκκίδου, Γιώργος Κατσής, Αχιλλέας Χαρίσκος, Κέβιν Ζαν Ανσονγκ
Ενα κινηματογραφικό συνεργείο, οπερατέρ και ηχολήπτης, διερευνούν τα «φαντάσματα» του Δημοσίου, τους υπαλλήλους που πληρώνονται αλλά… δεν υπάρχουν. Ψάχνοντας μια τέτοια περίπτωση θα γνωρίσουν τη Χαρούλα, την Ελληνίδα μάνα που αναζητά τον μεγάλο της γιο, τον Πάνο, που... έριξε μαύρη πέτρα πίσω του κι εξαφανίστηκε. Η Χαρούλα τον ψάχνει με τη βοήθεια του άλλου της γιου, του ανάπηρου Λευτέρη, κι ενός Ελληνοαφρικανού ταξιτζή, σε κόντρα με μια χώρα όπου τίποτε δεν δουλεύει σωστά και κανείς δεν έχει τις καλές προθέσεις που ελπίζεις.
Τις καλύτερες προθέσεις έχει ο Σπύρος Ιακωβίδης, με μια ιλαροτραγωδία που διεκδικεί επτά βραβεία «Ιρις» της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, έχοντας ήδη διακριθεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου και στο Φεστιβάλ της Τεργέστης. Ωστόσο, ως πρώτη ταινία και δη κωμωδία (επιφανειακού) κοινωνικού σχολιασμού, χάνει σεναριακά γρήγορα το κέντρο της, αφήνει τη δυσλειτουργία του κράτους για να εστιάσει με τρόπο γραφικό στα αντιρατσιστικά αισθήματα, παρωδεί την «παλιά» Ελλάδα, συντηρώντας η ίδια τα συγχωροχάρτια στη λαμογιά και, τελικά, με μια διάχυτη τρυφερότητα, μοιάζει να στηρίζει τα κακώς κείμενα που θίγει, απλώνοντας ξανά απαλά πάνω τους ένα χειροποίητο σεμεδάκι. Μολαταύτα, δίπλα σε θαυμάσιους δευτεραγωνιστές, τον Γιώργο Κατσή και τον Νέγρο του Μοριά (κατά κόσμον Κέβιν Ζαν Ανσονγκ), η Ελένη Κοκκίδου μεγαλουργεί, αποδεικνύοντας ότι μπορεί να στηρίξει, όταν χρειαστεί, μια ταινία πάνω της.
Να σου γνωρίσω τους γονείς μου (Maybe i do, ΗΠΑ, 2023, 95’)
★★☆☆☆
● σκηνοθεσία: Μάικλ Τζέικομπς
● ηθοποιοί: Νταϊάν Κίτον, Ρίτσαρντ Γκιρ, Σούζαν Σαράντον, Γουίλιαμ Χ. Μέισι, Εμα Ρόμπερτς, Λουκ Μπρέισι
Η Μισέλ θέλει να παντρευτεί τον Αλεν. Ο Αλεν τη λατρεύει αλλά δεν θέλει να παντρευτούν γιατί φοβάται ότι θα γίνουν σαν τους γονείς τους. Οι γονείς τους, πάλι, αναζητούν τη νεότητά τους: ο μπαμπάς τής Μισέλ τα έχει με τη μαμά του Αλεν κι η μαμά τής Μισέλ περνά μια ρομαντική νύχτα με τον μπαμπά τού Αλεν. Ποιος θα πάρει πρώτος σειρά για να ξεμπλέξει αυτό το ερωτικό γαϊτανάκι;
Μια nuance από «Meet the parents» στον (ελληνικό, τουλάχιστον) τίτλο κι ένα αληθινά φαντασμαγορικό καστ προετοιμάζουν για χαριτωμένη ρομαντική κομεντί σε ταμπλό δύο γενεών. Ομως η ταινία του Μάικλ Τζέικομπς είναι βαριά στηριγμένη σε φλύαρους, δήθεν πνευματώδεις διαλόγους, έχει μια παράξενη θεατρικότητα (εσωτερικά πλάνα, συζητήσεις των ηρώων ανά δύο) ενώ γράφτηκε για το σινεμά και, κυρίως, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές της για το αντίθετο, καταλήγει ως ένα συντηρητικό φιλμ που αγαπά την ετικέτα του γάμου και των φυλετικών στερεοτύπων - και δεν το κάνει καν με μπρίο.
Transformers: η εξέγερση των θηρίων
(Transformers: rise of the beasts, ΗΠΑ, 2023, 127’)
● σκηνοθεσία: Στίβεν Κέιπλ Τζ.
● ηθοποιοί: Αντονι Ράμος, Ντόμινικ Φίσμπακ, Μισέλ Γεό, Πιτ Ντέιβιντσον, Πίτερ Ντίνκλατζ, Ρον Πέρλμαν
Είμαστε στη δεκαετία του ’90 και οι Maximals, μια «νέα» φατρία Transformers, συμμαχούν με τα Autobots στη μάχη για την υπεράσπιση της Γης. Σ’ ένα franchise πέντε ταινιών, απ’ το οποίο ποτέ δεν λείπουν τα εντυπωσιακά CGI εφέ και το πολυμορφικό σιδερικό, το μόνο που έλειπε ήταν… ένα πρίκουελ! Και να το.
Mafia Mamma (Ην. Βασίλειο, Ιταλία, ΗΠΑ, 2023, 101’)
★☆☆☆☆
● σκηνοθεσία: Κάθριν Χάρντγουικ
● ηθοποιοί: Τόνι Κολέτ, Μόνικα Μπελούτσι
Η Κρίστεν, μια ιταλικών γονιδίων Αμερικανίδα μικροαστή σε απόγνωση, μαθαίνει ότι ο παππούς της, που δεν γνώρισε παρά ως βρέφος στην Ιταλία, πέθανε και πηγαίνει στη Ρώμη για την κηδεία. Εκεί, ωστόσο, θα μάθει κι ότι ο παππούς της την όρισε διάδοχό του στην οικογενειακή επιχείρηση, που δεν είναι άλλη από το τοπικό παρακλάδι της μαφίας. Με τη βοήθεια της κονσιλιέρα του παππού, της γοητευτικής κι αδίστακτης Μπιάνκα, η Κρίστεν, θέλοντας και μη, θα επιβάλει τη νέα τάξη πραγμάτων.
Η Τόνι Κολέτ, εξαιρετική ηθοποιός, και η Μόνικα Μπελούτσι, εξαιρετικής φωτογένειας, συνεργάζονται με την Κάθριν Χάρντγουικ, της φήμης πρώτα του «13» κι έπειτα του «Twilight» αλλά και του φεστιβαλικής αναγνώρισης «Miss Bala». Απορίας άξιον λοιπόν πώς αυτές οι τρεις αναγνωρισμένες και ικανές γυναίκες έχτισαν μια χοντροκομμένη κωμωδία, με την πλέον κακώς εννοούμενη «φεμινιστική» προσέγγιση, ένα φιλμ που κάνει τα μπουνίδια του Μπαντ Σπένσερ και του Τέρενς Χιλ να μοιάζουν κομψοτέχνημα.
