Πριν από λίγες μέρες παρακολουθήσαμε (κυρίως στα κανάλια) ένα.. σίριαλ ηθικού πανικού εξαιτίας της προβολής σε σχολείο της βραβευμένης μικρού μήκους ταινίας «Shower Boys» του Σουηδού Κρίστιαν Ζέτερμπεργκ. Η μετάφραση του τίτλου στα ελληνικά («Αγόρια στο ντους») αρκούσε προφανώς ώστε αρκετοί, δίχως να έχουν δει καν την ταινία, να πρωταγωνιστήσουν σε αυτόν τον «ηθικό πανικό» κάνοντας λόγο ή υπονοώντας ότι πρόκειται ακόμα και για φιλμ πορνό.
Χθες ο κ. Παντελής Παντελόγλου, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης Παιδικού Κινηματογράφου (ECFA) και αν. καλλιτεχνικός διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους πήρε ξεκάθαρη θέση ως ο επικεφαλής ενός φορέα (ECFA), ο οποίος εκφράζει συλλογικά την κοινότητα όλων εκείνων των φορέων που ασχολούνται με τη σύνδεση της τέχνης του κινηματογράφου με την παιδική ηλικία και την εκπαίδευση στην Ευρώπη. Ο ίδιος λοιπόν ξεκαθαρίζει πως η ταινία «Shower Boys» έλαβε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους της ECFA το 2022, καθώς, πέραν της καλλιτεχνικής της αξίας, κάλυπτε και συγκεκριμένες αρχές της ECFA. Ειδικότερα η ταινία που επιλέγεται πρέπει:
● Να καλύπτει βασικές παραδεδεγμένες αρχές της κοινωνίας μας, όπως η ανοχή, η μη βία, η αυτοανάπτυξη, η αλληλεγγύη κ.λπ.
● Να σέβεται την οπτική των παιδιών και να αφηγείται την ιστορία με τρόπους που τα παιδιά να μπορούν να κατανοήσουν και να ταυτιστούν.
● Να προωθεί χειραφετητικά συναισθήματα, να στηρίζει την ποικιλομορφία και τη συμπεριληπτικότητα και να σέβεται την ισότητα.
● Να μπορεί να θεωρηθεί (ως παραγωγή) δείγμα σεβασμού προς το νεανικό κοινό.
«Οι αρχές αυτές της ECFA είναι φυσικά προοδευτικές και είναι βέβαιο ότι ορισμένοι θα ανατριχιάζουν από απέχθεια διαβάζοντάς τες» σχολιάζει ο κ. Παντελόγλου. «Ταυτόχρονα είναι ευθυγραμμισμένες με όσα επιβάλλει και η ελληνική έννομη τάξη, έχοντας ενσωματώσει τις γενικές διεθνείς παραδοχές βάσει των οποίων λειτουργεί σήμερα ο κόσμος μας: τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, τη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Ασκηση των Δικαιωμάτων του Παιδιού κ.ά.» ξεκαθαρίζει, θέτοντας βάσιμα ερωτήματα: «Ποιος είναι ο θεματοφύλακας των δικαιωμάτων των παιδιών;
Αν δεν επιτρέψουμε στους δασκάλους να καθοδηγήσουν τα παιδιά με ασφάλεια και στη βάση της κατάρτισής τους στην ουσιαστική πραγμάτωση των δικαιωμάτων τους, ποιος είναι ο ρόλος του σχολείου στη σύγχρονη κοινωνία;» «Η ένταση της αντίδρασης ορισμένων υπερσυντηρητικών φωνών σε μια ταινία μικρού μήκους εννιά λεπτών που μιλά διεισδυτικά και νηφάλια ακριβώς για το πόσο εύκολα μπορεί κανείς να εξουδετερώσει την «άλλη» φωνή με τη στάση του, δείχνει ξεκάθαρα την ισχύ του κινηματογραφικού μέσου και μας δίνει τη δύναμη να συνεχίζουμε ακάθεκτοι τις δραστηριότητές μας» καταλήγει, παραθέτοντας το πιο τρανταχτό επιχείρημα.
