Με 34 «πρεσβευτές» του ελληνικού σινεμά κι ένα «Dodo»

Οι ελληνικές ταινίες έχουν φανατικό κοινό στη γερμανική πρωτεύουσα; Η κατάμεστη αίθουσα του ιστορικού κινηματογράφου Babylon σε κάθε προβολή του The Greek Film Festival in Berlin (GFFB) δίνει απάντηση για την εγχώρια κινηματογραφία μας, αλλά και για τη δυναμική του φεστιβάλ που αγαπήθηκε από το βερολινέζικο κοινό, γι’ αυτό και στέριωσε.

Ο θεσμός στηρίζεται από τους Ελληνες δημιουργούς, διευρύνεται με νέα τμήματα, εξαπλώνεται και σε άλλες γερμανικές πόλεις, ανανεώνεται και ατενίζει με όραμα το μέλλον. Στο backstage βρίσκονται η δυναμική διευθύντρια Σοφία Σταυριανίδου και η δημιουργική ομάδα συνεργατών της που έχουν καταφέρει να το αναδείξουν ως ένα από τα καλύτερα εθνικά φεστιβάλ διεθνώς. Στο 8ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου στο Βερολίνο, από τις 29 Μαρτίου έως τις 2 Απριλίου, θα προβληθούν 35 ελληνικές ταινίες (οι συμμετοχές έφτασαν στο ρεκόρ των 117) μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ, μικρού μήκους, ενώ θα παρευρεθούν 23 σκηνοθέτες που θα συνομιλήσουν με το κοινό.

Σχεδόν 20 ελληνικά φεστιβάλ διοργανώνονται σε σταθερή βάση κάθε χρόνο σε διαφορετικές χώρες κι αυτό του Βερολίνου θεωρείται από τα καλύτερα καθώς δεν περιορίζεται στις προβολές των ταινιών μιας εβδομάδας ελληνικού κινηματογράφου, αλλά συγκεντρώνει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός καλά οργανωμένου φεστιβάλ. «Εχει τη δομή κανονικού φεστιβάλ με βραβεία, παράλληλες εκδηλώσεις, διαπιστεύσεις, παρουσίες προσκεκλημένων, συζητήσεις. Ετσι όπως μάθαμε να στήνουμε ένα φεστιβάλ, μαζί με τη διευθύντρια προγράμματος Γιάννα Σαρρή, από τους δασκάλους μας, τον Δημήτρη Εϊπίδη και τον Μισέλ Δημόπουλο.

Τα πράγματα εξελίσσονται, αλλάζουν, κάποια όμως παραμένουν σταθερά στον χρόνο. Πιστεύουμε στη δύναμη του φεστιβάλ. Οι ταινίες δεν είναι video clips. Η σκοτεινή αίθουσα είναι ο φυσικός χώρος τους και το Babylon είναι μια από τις πιο ιστορικές και σημαντικές του Βερολίνου», εξηγεί στην «Εφ.Συν.» η κ. Σταυριανίδου, διευθύντρια και ψυχή της διοργάνωσης.

«Ερωτική μετανάστρια», όπως της αρέσει να λέει, ζει τα τελευταία έντεκα χρόνια στο Βερολίνο. Οι σχέσεις της με τη Γερμανία ωστόσο ξεκινούν πολλά χρόνια νωρίτερα όταν μαθήτρια στο Γυμνάσιο, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στη Νυρεμβέργη ακολουθώντας τον πατέρα της ο οποίος διορίστηκε εκεί δάσκαλος. «Μπορώ να πω ότι αυτό μου καθόρισε τη ζωή. Εμαθα τη γλώσσα, γνώρισα ανθρώπους και μέχρι σήμερα ο καλύτερός μου φίλος ζει στη Γερμανία. Τα έφερε έτσι η ζωή που ύστερα από αρκετά χρόνια επέστρεψα». Αν και σπούδασε φιλολογία την κέρδισε το σινεμά, το οποίο αγαπάει με πάθος και έχει υπηρετήσει επαγγελματικά από διαφορετικά μετερίζια. Στο GFFB εργάστηκε από την αρχή ως υπεύθυνη Τύπου για να αναλάβει στη συνέχεια και τη διεύθυνση της διοργάνωσης.

«Επιτέλους φέτος έχουμε απαλλαγεί από τους περιορισμούς που επέβαλαν τα μέτρα της πανδημίας, ακόμα και πέρυσι», μας λέει από το Βερολίνο και εστιάζει στη ραχοκοκαλιά του προγράμματος. «Στο όγδοο βήμα του το φεστιβάλ κινείται προς την κωμωδία και τη σάτιρα, όπως φαίνεται από την αφίσα μας, ενώ μέρος του προγράμματος καλύπτουν και ταινίες dramedy. Κάθε χρόνο προσπαθούμε, ανάλογα με τη σοδειά των ταινιών στον εγχώριο κινηματογράφο, να βρίσκουμε έναν πυρήνα, ένα κεντρικό θέμα το οποίο «παντρεύουμε» με την επικοινωνία. Φέτος στην αφίσα μας φιγουράρει το χαμογελαστό “Dodo” από την ταινία του Πάνου Κούτρα που κάνει πρεμιέρα στη Γερμανία ως ταινία λήξης και πρέπει να πω ότι η προβολή είναι sold out.

Στο Διαγωνιστικό, φιλοξενούμε κάποιες ταινίες σατιρικές, κωμικές όπως το «Βlack Stone» του Σπύρου Ιακωβίδη, ακόμα και τα «Μαγνητικά πεδία» του Γιώργου Γούση (επίσης κάνουν γερμανική πρεμιέρα) ή οι ταινίες με τον Βαγγέλη Μουρίκη που θα προβληθούν στο πλαίσιο του αφιερώματος που διοργανώνουμε για τον ηθοποιό, σεναριογράφο και παραγωγό, εμβληματική προσωπικότητα του νέου ελληνικού κινηματογράφου, ο οποίος θα μας κάνει την τιμή να είναι κοντά μας.

Διαλέξαμε τρεις ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστεί, οι δύο εκ των οποίων είναι κωμικές. Το χαμόγελο, το δυνατό γέλιο, το μειδίαμα έχουν σταθερή θέση στις επιλογές του προγράμματος. Οι θεατές, οι φίλοι μας συχνά μας ρωτούν γιατί οι ελληνικές ταινίες είναι τόσο σοβαρές, δραματικές. Θέλουμε λίγο να το ανατρέψουμε αυτό γιατί το χρειάζεται και ο κόσμος. Ο πληθωρισμός ανεβαίνει και τα πράγματα έχουν δυσκολέψει και στη Γερμανία για τους πολίτες».

Εκτός από τα μικρά διαμάντια του προγράμματος τα οποία καλούνται να ανακαλύψουν οι θεατές, για πρώτη φορά καθιερώνεται το βραβείο ντοκιμαντέρ, εγκαινιάζεται η συνεργασία με το Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Δράμας, ενώ η διοργάνωση εξαπλώνεται και στην Κολονία με διήμερο προβολών μετά τη Φρανκφούρτη. «Θεσπίσαμε το βραβείο ντοκιμαντέρ και είμαστε πολύ χαρούμενοι διότι αγαπάμε το ντοκιμαντέρ, η Γιάννα Σαρρή έχει ιδιαίτερη αδυναμία στο είδος, όπως και οι θεατές μας. Μας εκπλήσσουν γιατί ενημερώνονται για τα θέματα και παρακολουθούν φανατικά, θα έλεγα, τις προβολές. Για πρώτη φορά φέτος ξεκινάει η συνεργασία μας με το Φεστιβάλ Δράμας, ένα από τα σημαντικότερα φεστιβάλ στην Ελλάδα και διεθνώς στο είδος του, και είναι χαρά και τιμή μας.

Συνεργαζόμαστε με τον Γιάννη Σακαρίδη και δεσμευόμαστε ότι κάθε χρόνο θα βρίσκουμε τον τρόπο το ένα φεστιβάλ να αγκαλιάζει και να στηρίζει το άλλο. Εκτός από τις προβολές των ταινιών θα φιλοξενήσουμε το session του Cinematherapy με την ψυχοθεραπεύτρια Ντενίς Νικολάκου. Επίσης φεύγουμε από τα όρια του Βερολίνου και προσθέτουμε για το 2023 την Κολονία, όπου θα διοργανώσουμε για πρώτη φορά ένα διήμερο αφιέρωμα ελληνικών ταινιών τον Σεπτέμβριο, όπως και τη Φρανκφούρτη, που θα πάμε για δεύτερη χρονιά. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να μεγαλώσεις ένα φεστιβάλ και σίγουρα ένας από αυτούς είναι να φύγεις από τα σύνορα της πόλης σου. Φιλοδοξούμε να εξαπλωθούμε ακόμα περισσότερο στο μέλλον».

Οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι διοργανώτριες είναι οι οικονομικές. «Το υπουργείο Πολιτισμού στέκεται στο πλευρό μας, μας ενισχύει οικονομικά και μας δίνει την αιγίδα του», λέει η κ. Σταυριανίδου, «αλλά οι ανάγκες είναι πολλές, γι’ αυτό αναζητούμε χορηγούς».

Ποιο είναι όμως το κοινό σ’ ένα ελληνικό φεστιβάλ που διοργανώνεται στη γερμανική πρωτεύουσα; «Το Βερολίνο έχει μεγάλη ελληνική κοινότητα μετά το νέο κύμα μετανάστευσης. Το κοινό είναι περίπου 60% Ελληνες της διασποράς και το υπόλοιπο ξένοι. Οταν είσαι στο Babylon ακούς ισπανικά, γερμανικά, πολωνικά. Είναι διεθνές σινεφίλ κοινό που εκδηλώνει συγκινητικά το ενδιαφέρον του. Συχνά έρχονται ξένοι και μου σφίγγουν το χέρι λέγοντας «σας ευχαριστούμε γι’ αυτό που κάνετε». Επίσης έρχονται πολλοί Γερμανοί που επισκέπτονται την Ελλάδα πολλά χρόνια. Θέλουν να δουν ελληνικές ταινίες και να ακούσουν τη γλώσσα γιατί οι Γερμανοί αγαπούν πολύ τη χώρα μας. Δεν έχω γνωρίσει Γερμανό που να μην έχει επισκεφτεί έστω μία φορά την Ελλάδα. Υπάρχουν πρόσωπα που βλέπω κάθε χρόνο και τους λέω «για εσάς κάνουμε το φεστιβάλ». Γιατί το φεστιβάλ πρωτίστως ανήκει στο κοινό του».