Ο κύριος Γουίλιαμς, ο Καραβάτζιο και μια μυθιστοριογράφος

Αισθάνομαι ζωντανός 
(Living, Ην. Βασίλειο, Ιαπωνία, Σουηδία, 2022, 102’)
★★★☆☆

● Σκηνοθεσία: Ολιβερ Ερμάνους
● Ηθοποιοί: Μπιλ Νάι, Εϊμι Λου Γουντ, Αλεξ Σαρπ

Ο κύριος Γουίλιαμς είναι σε όλα του σωστός και τυπικός, σχολαστικός θα έλεγε κανείς. Δημόσιος υπάλληλος στο Λονδίνο του ’50, είναι επικεφαλής μιας διεύθυνσης στη Νομαρχία και φροντίζει, όπως παρατηρεί ο νεόκοπος εργαζόμενος Πίτερ, να τηρείται κάθε λεπτομέρεια του συστήματος, με αποτέλεσμα… να μην ολοκληρώνεται ποτέ καμία δουλειά. Ωστόσο, ο κύριος Γουίλιαμς θα λείψει ανεξήγητα από το πόστο του για λίγες μέρες κι όταν επιστρέψει θα είναι ένας άλλος άνθρωπος.

Με πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας, ο Νοτιοαφρικανός σκηνοθέτης (του «Shirley Adams» πριν από μια δεκαετία) αναλαμβάνει να διασκευάσει το «Ikiru» του 1952 του Ακίρα Κουροσάουα, μ’ ένα σενάριο που υπογράφει ο Καζούο Ισιγκούρο (του «Τ’ απομεινάρια μιας μέρας») και που μιλά για όλα τα «πρέπει» και τους τύπους που εγκλωβίζουν τον άνθρωπο σ’ ένα πεδίο μη ζωής, για όλες τις συνειδητοποιήσεις που φέρνουν κάποιον αντιμέτωπο με τον χρόνο που περνά και στον οποίο οφείλει να δώσει νόημα. Ο Μπιλ Νάι είναι συναρπαστικός και βαθιά συγκινητικός σ’ έναν, επιτέλους, πρωταγωνιστικό ρόλο, έστω κι αν η σκηνοθεσία τού Ερμάνους δεν τολμά τις λεπτές διακυμάνσεις και την πνευματικότητα του Ιάπωνα Κουροσάουα, αλλά υπογραμμίζει την υπέροχη ιστορία του με μελοδραματισμό και μια περιττή ανάγκη για επεξηγήσεις.

Στη σκιά του Καραβάτζιο
(L’ombra di Caravaggio, Ιταλία, Γαλλία, 2022, 120’) 
★★½☆☆

● Σκηνοθεσία: Μικέλε Πλάσιντο
● Ηθοποιοί: Ρικάρντο Σκαμάρτσιο, Λουί Γκαρέλ, Ιζαμπέλ Ιπέρ

Στην Ιταλία του 1600, την «εποχή της λογικής» και του εκδικητικού Καθολικισμού, ο Μικελάντζελο Μερίζι είναι ανένταχτος, ένας παρορμητικός επαναστάτης. Γνωστότερος ως Καραβάτζιο, ο ζωγράφος ζει σκληρά, πίνει και μιλά σκληρά, ανάμεσα σε φτωχούς, αρρώστους, πόρνες, έκπτωτους της αυστηρής κοινωνίας. Εκείνους χρησιμοποιεί και ως μοντέλα για τα έργα του, ακόμα κι αν αυτά είναι θρησκευτικά κι απεικονίζουν αγίους. Οταν ο Καραβάτζιο καταδικαστεί σε θάνατο ύστερα από μια μονομαχία, ο Πάπας θα αναθέσει σ’ έναν πράκτορα του Βατικανού να διερευνήσει την (αναίσχυντη) ζωή του καλλιτέχνη για να δει εάν θα του δώσει χάρη.

Ο Μικέλε Πλάσιντο παρουσιάζει την ταινία που προετοιμάζει εδώ και πενήντα χρόνια, με πρωταγωνιστή έναν σαρκικό, επιβλητικό και σαρωτικό Ρικάρντο Σκαμάρτσιο και βαθύτερη θεματολογία την αναζήτηση της αλήθειας στην τέχνη, την υποκρισία της εξουσίας, καλλιτεχνικής, θρησκευτικής, πολιτικής. Τα κάδρα που και ο Πλάσιντο, σαν τον Καραβάτζιο, φτιάχνει, θαμπώνουν με την ομορφιά, την πολυπλοκότητα, τον χειρισμό πλήθους και το… ηθικό σκοτάδι τους, μεγαλεπήβολα και συναρπαστικά. Είναι, όμως, τόσο μεγάλο το ενδιαφέρον του σκηνοθέτη για την ανασύσταση του σύμπαντος όπου έζησε ο ήρωάς του, που όχι μόνο λειτουργεί προσθετικά σαν misery porn, αλλά σκεπάζει με το βάρος του και την ίδια τη χαρακτηρογραφία του πολύπλοκου ζωγράφου.

Η ιστορία μιας μυθιστοριογράφου
(So-seol-ga-ui yeong-hwa | The Novelist’s Film, Νότια Κορέα, 2022, 92’)
​​​​​​​★★½☆☆

● Σκηνοθεσία: Χονγκ Σανγκ-σου
● Ηθοποιοί: Λι Χιε-γιανγκ, Κιμ Μιν-χι, Σέο Γιανγκ-χουά

Μια συγγραφέας, η μυθιστοριογράφος του τίτλου, διαγράφει μια πορεία συναντήσεων και συζητήσεων: επισκέπτεται το βιβλιοπωλείο όπου δουλεύει ένας παλιός της συνεργάτης με τον οποίο έχει χρόνια χαθεί, κάνει μια βόλτα μ’ έναν σκηνοθέτη που παλαιότερα είχε απορρίψει μια συνεργασία μαζί της, γνωρίζει μια ηθοποιό που έχει αποσυρθεί και της προτείνει να κάνουν μαζί μια ταινία.

Ασπρόμαυρη, μινιμαλιστική, λεπτεπίλεπτη στη φόρμα και στην αφήγησή της, αυτή είναι η νέα, βραβευμένη στο Φεστιβάλ Βερολίνου, ταινία του Νοτιοκορεάτη auteur (ο Χονγκ Σανγκ-σου υπογράφει, άλλωστε, παραγωγή, σκηνοθεσία, σενάριο, φωτογραφία, μοντάζ και μουσική), που μόλις πέρσι μας χάρισε την αριστουργηματική «Γυναίκα που έφυγε». Οπως πάντα με μια πρόθεση να παγιδεύσει το φευγαλέο των ανθρώπινων σχέσεων, με μια λυρική αποτύπωση της απλότητας του καθημερινού, ο δημιουργός αποτυπώνει και εδώ μικρές ανθρώπινες ιστορίες και τη σχέση τους με την τέχνη, την αφήγηση, την έκφραση, αν και τόσο πολύ λιτά που η γλυκιά ταινία γίνεται κι αυτή… φευγαλέα στη μνήμη.

I wanna dance with somebody (ΗΠΑ, 2022, 146’)
​​​​​​​★½☆☆☆

● Σκηνοθεσία: Κέιζι Λέμονς
● Hθοποιοί: Ναόμι Ακι, Στάνλεϊ Τούτσι, Αστον Σάντερς

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι που μεγάλωνε στο Νιου Τζέρσεϊ του ’80, με μια καταπιεστική, ανταγωνιστική μαμά, έναν μπαμπά που την εκμεταλλευόταν και μια φίλη, τη Ρόμπιν, που ήταν ο πρώτος της έρωτας. Το κορίτσι, η Γουίτνι, μεγάλωσε, καλλιέργησε τη μαγευτική φωνή της και την εκθαμβωτική εμφάνισή της, έγινε σούπερ σταρ, ερωτεύτηκε τον Μπόμπι (με τη Ρόμπιν έμειναν φίλες γιατί η Γουίτνι ήθελε οικογένεια), έκαναν ένα παιδί, έκαναν πού και πού και λίγα ναρκωτικά και… Κάπου εκεί ολοκληρώνεται το biopic της Γουίτνι Χιούστον.

Μετά από δύο συγκλονιστικά ντοκιμαντέρ, το «Whitney» του Κέβιν Μακντόναλντ και το «Whitney: Can I be me» του Νικ Μπρούμφιλντ, η ταινία της Κέιζι Λέμονς, γραμμένη από τον σεναριογράφο του «Bohemian Rhapsody» (αυτό θα έπρεπε να μας προετοιμάσει για τον εξωραϊσμό των καταχρήσεων και την αποστείρωση μιας ζωής γεμάτης αληθινό δράμα), μοιάζει με «άρλεκιν» με ηρωίδα μια διάσημη τραγουδίστρια. Τουλάχιστον η Ναόμι Ακι στον πρωταγωνιστικό ρόλο κάνει ό,τι μπορεί και το φιλμ προσφέρει ένα ξεσηκωτικό «best» των τραγουδιών της Γουίτνι.