Οταν ο Τζορτζ (ξανα)συνάντησε την Τζούλια

Εισιτήριο για τον Παράδεισο (Ticket to Paradise, ΗΠΑ, 2022, 104’)

★★½☆☆

● σκηνοθεσία: Ολ Πάρκερ

● ηθοποιοί: Τζορτζ Κλούνεϊ, Τζούλια Ρόμπερτς, Κέιτλιν Ντίβερ

Η Τζόρτζια και ο Ντέιβιντ υπήρξαν παντρεμένοι μόνο για πέντε χρόνια: όλη την υπόλοιπη ζωή τους μισιούνται. Οταν ωστόσο η νεαρή κόρη τους Λίλι σ’ ένα ταξίδι στο Μπαλί ερωτεύεται ένα ντόπιο αγόρι και αποφασίζει να το παντρευτεί και να ζήσει εκεί, οι πρώην σύζυγοι καταφτάνουν με το πρώτο αεροπλάνο ορκισμένοι ν’ αποτρέψουν αυτόν τον γάμο: ακόμα κι αν για τον σκοπό τους χρειαστεί, τι τρέλα, να συνεργαστούν.

Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος του δεύτερου «Mamma Mia!» ξεχνά για λίγο τα τραγούδια, αλλά επαναλαμβάνει μια ρομαντική κωμωδία με γονείς και παιδιά, με ώριμους εραστές, με εξωτικό προορισμό. Το σενάριο είναι όχι μόνο προβλέψιμο (πόσο απρόβλεπτη θα μπορούσε να είναι μια mainstream κομεντί;), αλλά και γραμμένο λες σε μια χαρτοπετσέτα μέσα σε πέντε λεπτά (με χειρότερο σκαλοπάτι τον χαρακτήρα της Ρεν, κολλητής της Λίλι που ασταμάτητα απλώς πίνει-καπνίζει-ζαμανφού). Ωστόσο η… χαρτοπετσέτα εδρεύει σ’ έναν τόπο πανέμορφο και φωτογενή, ενώ το ζευγάρι Τζούλια Ρόμπερτς (ντυμένη διαρκώς με υπέροχες λινές ολόσωμες φόρμες) και Τζορτζ Κλούνεϊ, αφήνοντας όλους τους δευτεραγωνιστές κατά μέρος, σκορπούν μια απολαυστική παιχνιδιάρικη αίσθηση, κάνουν κέφι σε σκηνές που μοιάζει να είναι και αυτοσχεδιαστικές και δικαιολογούν απόλυτα την επικείμενη επιτυχία της ταινίας στα ταμεία, ειδικά για ένα κοινό διψασμένο για -έστω ελαφρώς- ενδιαφέρουσες ρομαντικές κομεντί τα τελευταία χρόνια.

Ο τυφλός που δεν ήθελε να δει τον Τιτανικό 

(Sokea mies joka ei halunnut nähdä Titanicia, Φινλανδία, 2021, 82’)

★★★☆☆

● σκηνοθεσία: Τέμου Νίκι

● ηθοποιοί: Πέτρι Ποϊκολάινεν, Μαριάνα Μαϊγιάλα, Σαμούλι Γιάσκιο

Ο Γιάκο ζει όσο μπορεί αυτόνομα με μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα: άσκηση, χάπια, τηλέφωνο στη Σίρπα. Πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας, είναι τυφλός και παράλυτος από τη μέση και κάτω, σε αμαξίδιο. Κρατάει ακόμα όμως την τεράστια ταινιοθήκη του -σε VHS, δεν έχει ανάγκη την πιστότητα της εικόνας- μέσα της κι έναν «Τιτανικό» στη ζελατίνα για ν’ αποδείξει ότι ποτέ δεν έχει δει αυτή τη… χαζοταινία. Η Σίρπα είναι και εκείνη άρρωστη, οι δυο τους δεν έχουν συναντηθεί ποτέ, ωστόσο το φλερτ τους είναι απολαυστικό. Οταν η Σίρπα χρειαστεί την παρουσία του Γιάκο, εκείνος θα καταστρώσει το σχέδιο του πώς, μόνος, με ταξί και τρένο, θα φτάσει σπίτι της, για να την αγκαλιάσει και να δουν τον «Τιτανικό». Το μόνο που θα χρειαστεί είναι, σε πέντε συγκεκριμένα σημεία της διαδρομής, την καλοσύνη των ξένων. Αλλά δεν θα την έχει.

Κανείς δεν θα ισχυριστεί ότι η ταινία του Φινλανδού Τέμου Νίκι, βραβευμένη στο Φεστιβάλ Βενετίας, συνιστά εύκολη θέαση. Είναι όμως μια θαρραλέα και βαθιά συγκινητική ταινία ενός δημιουργού που αγαπά το σινεμά και τον άνθρωπο εξίσου. Με εικόνα αποχρωματισμένη η εικόνα εστιάζει διαρκώς στο πρόσωπο του Γιάκο (συγκλονιστικός ο τυφλός και ανάπηρος ηθοποιός Πέτρι Ποϊκολάινεν στον ρόλο): ό,τι το περιβάλλει, αντικείμενα, άνθρωποι, είναι φλου. Βλέπουμε τον κόσμο όπως τον βλέπει κι εκείνος: μαντεύοντας περιγράμματα, ακούγοντας ήχους και λόγο. Το χιούμορ είναι παρόν, κατάμαυρο και πανέξυπνο, το ίδιο και μια πηγαία δύναμη της ανθρώπινης επιθυμίας για ζωή ενάντια σε κάθε (ανθρωπίνως προκαλούμενο) εμπόδιο. «Ο τυφλός…» δεν είναι μια ταινία για εύκολη θέαση, είναι όμως μια ταινία μ’ έναν τρόπο «μπρεσονική», ευλαβική, ακαταμάχητη για το κοινό που θα την τολμήσει.

Ολα πήγαν καλά (Tout s’est bien passé, Γαλλία, Βέλγιο, 2021, 113’)

★★½☆☆

● σκηνοθεσία: Φρανσουά Οζόν

● ηθοποιοί: Σοφί Μαρσό, Αντρέ Ντισολιέ, Σαρλότ Ράμπλινγκ, Χάνα Σιγκούλα

Ο 85χρονος Αντρέ παθαίνει εγκεφαλικό επεισόδιο κι όταν επανέρχεται, φέρει τα σημάδια του. Γι’ αυτό και θα ζητήσει από τις κόρες του, την Εμανουέλ και την Πασκάλ, να κάνουν ό,τι είναι απαραίτητο ώστε να ταξιδέψει ώς την Ελβετία για να πεθάνει εκούσια. Καθώς οι δύο γυναίκες απορροφώνται από τα κανονίσματα, η σε όλη τους τη ζωή δύσκολη σχέση με τον γεμάτο μυστικά πατέρα τους, οι δικές τους οικογενειακές σχέσεις αλλά και η αναμέτρησή τους με τον θάνατο θα τις διαλύσει και θα τις ενώσει.

Πάντα ευαίσθητος παρατηρητής της ανθρώπινης κατάστασης και σχολιαστής των τραυμάτων του παρόντος, ο Οζόν καταπιάνεται με το ζήτημα της ευθανασίας (και κάνει πρεμιέρα στο διαγωνιστικό των Κανών) διασκευάζοντας το αυτοβιογραφικό βιβλίο της μόνιμης συνεργάτριάς του, ώς τον δικό της θάνατο, Εμανουέλ Μπερχάιμ. Η Σοφί Μαρσό αποδεικνύει ότι είναι ικανή για μια ισχυρή ερμηνεία, αλλά το αμετανόητα μεγαλοαστικό περιβάλλον, η υπερβολική «διακριτικότητα» στους διαλόγους, η συναισθηματική αποστασιοποίηση για ν’ αποφευχθεί το μελόδραμα, οδηγούν σ’ ένα φιλμ άνευρο και επίπεδο παρά τη θύελλα του θέματός του.

Νεαροί εραστές (Les Jeunes Amants, Γαλλία, Βέλγιο, 2021, 114’)

★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Καρίν Ταρντιέ

● ηθοποιοί: Φανί Αρντάν, Μελβίλ Πουπό, Σεσίλ ντε Φρανς

Η Σόνα και ο Πιερ συναντιούνται δύο φορές με διαφορά 15 χρόνων. Τώρα ο Πιερ, γιατρός, είναι ένας 45χρονος σύζυγος και πατέρας και η Σόνα μια γοητευτική αρχιτεκτόνισσα σε σύνταξη 71 Μαΐων. Και όμως οι δυο τους θα ερωτευτούν με το πάθος νεαρών εραστών και τις ενοχές της καταστροφής που φέρνουν στους γύρω τους ή κι ο ένας στον άλλον.

Βασισμένη σε μια ιδέα της Σολβέιγκ Ανσπακ η Ταρντιέ γράφει και σκηνοθετεί ένα αφόρητο μελόδραμα, όπου η μια «δυστυχία» φορτώνεται πάνω στην άλλη, με κλισέ διαλόγους και προβλέψιμη εξέλιξη, τρομερά φωτογενές, κυρίως γιατί είναι γυρισμένο στο Δουβλίνο και στο Παρίσι. Καθόλου πειστικό όμως, κυρίως γιατί ο μέσος 45χρονος γιατρός που θα συναντήσεις δεν θα μοιάζει στην πικάντικη παιδικότητα του Μελβίλ Πουπό, η μέση 71χρονη γυναίκα δεν θα έχει την αγέρωχη, αυθάδη όψη της Φανί Αρντάν και η μεταξύ τους έλξη δεν θα ξυπνήσει και υλοποιηθεί τόσο ακαριαία και υπέροχα σαν το φυσικότερο πράγμα του κόσμου. Αντίθετα, η Ταρντιέ, αντί ν’ ασχοληθεί με τις ιδιαίτερες ισορροπίες του ζευγαριού ηρώων που επιλέγει, παραγεμίζει το φιλμ της με καταρρακτώδεις βροχές και μοναχικούς περιπάτους στη νυχτερινή ακροθαλασσιά.

Χάρηκα που σας γνώρισα (La pièce rapportée, Γαλλία, 2020, 86’)

★½☆☆☆

● σκηνοθεσία: Αντονέν Περετζατκό

● ηθοποιοί: Αναΐς Ντεμουστιέ, Ζοζιάν Μπαλασκό, Φιλίπ Κατρίν, Σερζί Λοπέζ

Ο 48χρονος Πολ, μαλθακός, άβουλος και κακομαθημένος γόνος της μπουρζουά, μητριαρχικής οικογένειας Σατό Τετάρ, ερωτεύεται και παντρεύεται την Αβά, μια νόστιμη υπάλληλο του παρισινού μετρό. Εξαλλη η μητέρα του, θα προσλάβει έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ για ν’ αποδείξει ότι η νύφη της απατά τον γιο της. Μεταφορά του μυθιστορήματος «Il faut un héritier» της Νοέλ Ρενόντ, μια κωμωδία στο στιλ, την ένταση και τις αλλεπάλληλες «γκάφες» του μπουλβάρ. Το παλιομοδίτικο, μονοδιάστατο χιούμορ, μπολιασμένο φυσικά με μια έντονη κριτική για την υψηλή τάξη, «εκμοντερνίζεται» με μια επίμονη αισθητική υπερβολικού cuteness και βαραίνει από τις επαναλαμβανόμενες εξυπνάδες.

H DC Λεγεώνα από τα σούπερ κατοικίδια (DC League of Super-Pets, ΗΠΑ, 2022, 105’)

★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Τζάρεντ Στερν, Σαμ Τζέι Λέβιν

● με τις φωνές των: Ντουέιν Τζόνσον, Κέβιν Χαρτ, Κέιτ ΜακΚίνον | στα ελληνικά: Γιάννης Στεφόπουλος, Αννα Κουτσαφτίκη, Αποστόλης Ψυχράμης

Ο σούπερ σκύλος Κρύπτο είναι ο καλύτερος φίλος, όχι του ανθρώπου, αλλά του υπερήρωα Σούπερμαν. Οταν όμως ο Σούπερμαν και ολόκληρη η Justice League πέσουν θύματα απαγωγής, ο Κρύπτο θα χρειαστεί να πείσει μια συμμορία αδέσποτων με… ειδικές δυνάμεις για να τον βοηθήσουν να τους σώσει. Πρωτότυπη ιδέα με απολύτως κλισέ και ανέμπνευστη εκτέλεση, κατάλληλη μόνο για μια «safe» απασχόληση των παιδιών που γύρισαν από τις διακοπές και δεν έχουν ξεκινήσει σχολείο.

Εγκλήματα του μέλλοντος 

(Crimes of the Future, Καναδάς, Ην. Βασίλειο, Ελλάδα, 2022, 107’)

★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ

● ηθοποιοί: Βίγκο Μόρτενσεν, Λεά Σεντού, Κρίστεν Στιούαρτ

Στο κοντινό μέλλον, ή απλώς σε μια άλλη όψη του παρόντος, ο «νέος» άνθρωπος έχει εξαλείψει τον σωματικό πόνο: τα τραύματα ή οι χειρουργικές τομές προκαλούν σεξουαλική αναστάτωση ή και εθισμό, ενώ το ανθρώπινο κορμί δημιουργεί νέα όργανα, των οποίων η αφαίρεση έχει γίνει μόδα. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους χωρίς οδύνη και χωρίς συναίσθημα ζει ο Σολ Τένσερ, performance artist, ζωντανός καμβάς για τα έργα της συντρόφου του Καπρίς, που επεμβαίνει πάνω του με σκελετόμορφα μεταλλικά εργαλεία προκαλώντας στο κοινό ρίγη ηδονής.

Με πρεμιέρα στο τελευταίο Φεστιβάλ Κανών, ένα μεταποκαλυπτικό θρίλερ και μαζί συγκινητική ερωτική ιστορία γράφει και σκηνοθετεί ο Κρόνενμπεργκ, επιστρέφοντας στα «εργαλεία» του παρελθόντος του, στην τομή της σάρκας με το μέταλλο, αλλά και συγκεκριμένα σε μια μεσαίου μήκους ταινία με τον ίδιο τίτλο που έκανε το 1970, την οποία αναπτύσσει σε μια τελολογική εξτραβαγκάντσα.

Οσο όμως η νουάρ πλευρά της ιστορίας, ο διάχυτος σκοτεινός ερωτισμός, τα εγκεφαλικά αινίγματα και οι φιλοσοφικές αναζητήσεις δίνουν στο φιλμ τον χαρακτήρα ενός ευπρόσδεκτου ραντεβού με τον… σκελετό του έργου του Καναδού auteur, τόσο η προβληματική του (της σύγκρουσης ανθρώπου και μηχανής) και η αισθητική του body-horror του μοιάζουν παλαιωμένες, αμήχανες, τρομακτικές αναμνήσεις ενός δημιουργού αρκετά μεγάλου ώστε να τρομάζει με το μέλλον.

Γυρισμένη στην Αθήνα, με παραγωγό τους «Αργοναύτες» του Πάνου Παπαχατζή, η ταινία αφήνει το ελληνικό μάτι ν’ αναγνωρίσει τις αποθήκες του λιμανιού του Πειραιά και τις πανέμορφες, μισοδιαλυμένες αψίδες τού «Μπάγκειον» στην Ομόνοια, ενώ ένας εξαιρετικός δεύτερος ρόλος του Γιώργου Πυρπασόπουλου και μια κομψότατη πόζα από την Πηνελόπη Τσιλίκα συντροφεύουν τις μορφές του Μόρτενσεν και της Σεντού που λίγες φορές έχουν υπάρξει τόσο όμορφες στην οθόνη.