Πάθη και λάθη για τον βραβευμένο «ήρωα» του Φαραντί

Ένας ήρωας

(Ghahreman, Ιράν, Γαλλία, 2021, 127΄)

★★★☆☆ 

● σκηνοθεσία: Ασγκάρ Φαραντί

● ηθοποιοί: Αμίρ Τζαντιντί, Μοχσέν Ταναμπαντέ, Σαχάρ Γκολντούστ

Ο Ραχίμ είναι στη φυλακή για χρέη: χρωστάει πολλά στον εξοργισμένο Μπαχράμ. Όταν, σε διήμερη έξοδο, η κοπέλα του βρει εγκαταλελειμμένη μια τσάντα με χρυσό, ο Ραχίμ θα κάνει το αδιανόητο. Θα επιλέξει (ύστερα από εξαντλητική σκέψη) να επιστρέψει το χρυσό στον ιδιοκτήτη του, αντί να κρατήσει τα λάφυρα και να ξεπληρώσει εν μέρει τον Μπαχράμ. Ο Ραχίμ γρήγορα θα γίνει τοπικός ήρωας στο Σιράζ όπου ζει και αντικείμενο του πόθου των media. Ο Μπαχράμ εξακολουθεί να είναι οργισμένος: από πότε είναι κατόρθωμα απλώς να μην κάνεις το στραβό;

Βραβείο στο Φεστιβάλ Κανών για την ταινία του διασημότερου Ιρανού σκηνοθέτη (ο οποίος γι’ αυτήν εδώ τη δουλειά του κατηγορήθηκε για λογοκλοπή και την αρνήθηκε επίμονα), ήδη βραβευμένου με δύο Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, ενός «ήρωα» του παγκόσμιου σινεμά που με διορατικότητα κι ευαισθησία καταγράφει τα ήθη της χώρας του, τις (κωμικο)τραγωδίες των «μικρών» ανθρώπων, τα μυστικά, τα ψέματα, τα λάθη και τις τρυφερότητες που τους δένουν ή τους χωρίζουν. Μ’ αυτά τα εξαιρετικά δεδομένα, αυτή εδώ είναι μια «διεκπεραιωτική» ταινία για τον Ασγκάρ Φαραντί («Ενας χωρισμός», «Ο εμποράκος»), παρά τον έντονο συμβολισμό της κεντρικής ιδέας του και τον εκπληκτικά ευμετάβλητο πρωταγωνιστή του. Ενα φιλμ που ξεκινά διασκεδαστικά, σατιρικά και συνεχίζει σοβαρεύοντας, μ’ ένα πολιτικό αλλά και συγκινητικά ανθρώπινο σχόλιο, ακριβώς σαν αυτά που ο Φαραντί έχει κάνει στο παρελθόν ακόμα καλύτερα.

Πτώση                                                                                                                                (Fall, Ην. Βασίλειο, ΗΠΑ, 2022, 107΄)                                                                        ★★½☆☆

● σκηνοθεσία: Σκοτ Μαν

● ηθοποιοί: Γκρέις Κάρολαϊν Κάρεϊ, Βιρτζίνια Γκάρντνερ, Μέισον Γκούντινγκ, Τζέφρι Ντιν Μόργκαν

Η Μπέκι και η Χάντερ είναι κολλητές φίλες κι αγαπούν τα extreme sports. Νέα πρόκληση, να σκαρφαλώσουν στην κορυφή ενός εγκαταλελειμμένου πύργου τηλεπικοινωνιών, ύψους 600 μέτρων. Και καλά ν’ ανέβουν, πώς θα κατέβουν; Αυτό οι δυο φίλες δεν το έχουν προβλέψει και βρίσκονται έρμαια των στοιχείων της φύσης και του δικού τους πείσματος.

Καθώς το «θρίλερ επιβίωσης» και μάλιστα με γυναίκες ηρωίδες (καλό δείγμα το «Σε ρηχά νερά») έχει γίνει ιδιαίτερα δημοφιλές τα τελευταία χρόνια, ο Σκοτ Μαν (της μετριότατης φήμης τού «Heist» με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο) επιλέγει ένα πρωτότυπο και φωτογενές location για να ξετυλίξει το αγωνιώδες δράμα του. Κι εκεί, περίπου, τελειώνει η όποια έμπνευση της ταινίας, καθώς ούτε τα πρόχειρα εφέ ούτε μια απόπειρα εμβάθυνσης στα ψυχικά τραύματα δεν προκαλούν την απαραίτητη… υψοφοβία ή κάθαρση που θα έκαναν το φιλμ να ξεχωρίσει.

Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες                                                                            (Where the crawdads sing, ΗΠΑ, 2022, 125΄)                                                                        ★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Ολίβια Νιούμαν

● ηθοποιοί: Ντέιζι Εντγκαρ-Τζόουνς, Τέιλορ Τζον Σμιθ, Χάρις Ντίκινσον, Ντέιβιντ Στραθέρν

Η Κάια μεγαλώνει μόνη, τη δεκαετία του ’60, στον βάλτο της Βόρειας Καρολίνας: ένας ένας την εγκαταλείπουν, η μητέρα της, τ’ αδέλφια της για ένα καλύτερο μέλλον, ο βίαιος, μέθυσος πατέρας της. Η Κάια είναι ένα ευαίσθητο αγρίμι που μαθαίνει να τα βγάζει πέρα στο περιθώριο της μικρής της κοινωνίας, παρά τις αντιξοότητες που της σερβίρει η ζωή. Δυο αγόρια θα σταθούν καθοριστικά στη ζωή της, ο Τέιτ που τη βοηθά να μορφωθεί και να επιβιώσει, και ο Τσέις που θα θελήσει να την παντρευτεί (πανομοιότυποι στην όψη, με παρόμοια ονόματα ηρώων, τι μπέρδεμα!). Όμως η Κάια, πάντα ανυπεράσπιστη, θα βρεθεί κατηγορούμενη για ένα φόνο που δεν έχει διαπράξει – παρότι κανείς δεν την πιστεύει.

Ένα από τα πιο επιτυχημένα best sellers της εποχής μας, το ομότιτλο μυθιστόρημα της Ντίλια Όουενς γίνεται, όπως ήταν αναμενόμενο, ταινία, με παραγωγό τη Ρις Γουίδερσπουν και σκηνοθέτρια τη μάλλον άπειρη για ένα τέτοιο πρότζεκτ Ολίβια Νιούμαν. Η έμφαση της ταινίας, αντίθετα από το βιβλίο, πέφτει στην ακροαματική διαδικασία του δικαστηρίου, το όποιο μυστήριο ισοπεδώνεται με μη πειστικές επιλογές, το φινάλε μπορεί να εξοργίσει και τον πιο πρόθυμο θεατή, ενώ η κατά τα άλλα υπέροχη Ντέιζι Εντγκαρ-Τζόουνς του «Normal people», στον πρώτο μεγάλο κινηματογραφικό ρόλο της, δεν καταφέρνει ούτε στιγμή να τσαλακωθεί αρκετά, ώστε να την πιστέψει ο θεατής ως αβοήθητη απόβλητη. Ένα προβλέψιμο, αδύναμο μελόδραμα με αμβλυμένες γωνίες (πρέπει να προσπαθήσεις για να διακρίνεις την κριτική στα στερεότυπα, τον ρατσισμό, την υποτίμηση της γυναίκας), όπου τελικά τίποτε άλλο δεν τραγουδά, εκτός από τις καραβίδες.

Τρεις χιλιάδες χρόνια προσμονής                                                                               (Three thousand years of longing, Αυστραλία, ΗΠΑ, 2022, 108΄)                          ★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Τζορτζ Μίλερ

● ηθοποιοί: Τίλντα Σουίντον, Ίντρις Έλμπα

Η δρ «Αλήθεια» (ας μην ξεχνάμε τις ελληνικές ρίζες του Τζορτζ Μίλερ) Μπίνι είναι μια ιστορικός, ακαδημαϊκός, ερευνήτρια, πραγματίστρια, πιστή στα τεκμήρια και τη λογική. Όταν, σ’ ένα συνέδριο στην Κωνσταντινούπολη, συναντήσει ένα… Τζίνι, θα το αντιμετωπίσει με δυσπιστία. Εκείνο θα της προτείνει να κάνει τρεις ευχές που θα πραγματοποιήσει, με αντάλλαγμα την ελευθερία του. Μετά τη θεαματική επάνοδό του στα κινηματογραφικά πράγματα με το μεταμοντέρνο «Mad Max: Fury Road», ο Τζορτζ Μίλερ επιστρέφει στο απώτερο παρελθόν, με περισσό δημιουργικό κέφι αλλά χωρίς το τζίνι να πραγματοποιεί την ευχή του για μια ενδιαφέρουσα ταινία. Εξαιρετικά ευφάνταστη εικαστικά, μπολιασμένη μ’ αυτή την κλασική μελαγχολία του ανεκπλήρωτου πόθου, μάλλον πολύ φιλόδοξη για τις αντοχές της παραγωγής της, η ταινία του Μίλερ μπερδεύεται μεταξύ ρομάντζου, θρίλερ και sci-fi, δυσκολεύεται να πείσει όχι μόνο την «Αλήθεια», αλλά και τους θεατές, για το Τζίνι του, γίνεται κατά στιγμές γραφική, κατ’ άλλες παρωχημένη ή απλώς φλύαρη. Κι αυτό που μένει μετά τα τρεις χιλιάδες χρόνια προσμονής, είναι η ανάμνηση του ζευγαριού της Τίλντα Σουίντον και του Ίντρις Έλμπα μαζί στην οθόνη, με μια μυσταγωγική διάθεση και μια χημεία ολόδική τους, ανεξάρτητη από τις αφηγήσεις της ταινίας.

Εκκόλαψη                                                                                                                      (Hatching, Φινλανδία, Σουηδία, 2022, 86΄)                                                                    ★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Χάνα Μπέργκχολμ

● ηθοποιοί: Σίρι Σολαλίνα, Σοφία Χαϊκίλα, Γιάνι Βόλανεν

Η 12χρονη Τίνια μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στις εξαντλητικές προπονήσεις στην ενόργανη γυμναστική και στις νουθεσίες της καταπιεστικής μητέρας της. Οταν, όμως, η Τίνια ανακαλύψει ένα παράξενο αυγό και το «κλωσήσει» στα ζεστά ώσπου να σπάσει, αυτό που θα βγει από το τσόφλι δεν θ’ αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο. Στη γραμμή του φεμινιστικού body-horror (με πρόσφατη σημαιοφόρο τη Ζουλιά Ντικουρνό και το «Titane»), η Φινλανδή Χάνα Μπέργκχολμ, προικισμένη με μια μαγνητική μικρή πρωταγωνίστρια κι ένα δυνατό team ειδικών εφέ, σκηνοθετεί μια ταινία τρόμου για να μιλήσει για τους πόνους της ενηλικίωσης (ειδικά σε μια αυταρχική οικογένεια), όμως δεν καταφέρνει ποτέ να ξεπεράσει… αυτή την απλή περιγραφή του τι θα ήθελε να κάνει.