Η «κυρία Τεπενδρή» είναι ξετρελαμένη που επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη

Μια νεαρή γοργόνα καταγγέλλει το body shaming, ένας μοναχικός κύριος καταλήγει να τρώει παρέα με διαφορετικές εκδοχές του εαυτού του, ένας άνδρας «χαλαρώνει», περιμένοντας να τεμαχιστεί από μία ταχυδακτυλουργό.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά μεταξύ τους; Μα, την κίνηση της κάμερας - αυτός είναι ο συνδετικός κρίκος όλων, κατασκευάζοντας έτσι μια τριλογία σημάτων. «Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι το πλάνο που κάθε φορά «ανοίγει», αποκαλύπτοντάς μας «τη μεγάλη εικόνα».

Το νόημα αλλάζει, ανάλογα με το πόσο κοντά ή μακριά βρίσκεσαι από το θέμα. Με το “άνοιγμα” του κινηματογραφικού κάδρου σηματοδοτείται το άνοιγμα των αιθουσών για τους θεατές, καθώς και η εξωστρέφεια του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης»... Αυτά είναι τα λόγια του Μανώλη Μαυρή, του νεαρού σκηνοθέτη που μετά τις βραβεύσεις σε Κάνες, Δράμα και Νύχτες Πρεμιέρας (με το φιλμ μικρού μήκους «Brutalia, Εργάσιμες Μέρες»), τώρα δημιουργεί και τα σποτ του 62ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Τα τρία αυτά σποτάκια μας προσκαλούν να δούμε «τη μεγάλη εικόνα», θυμίζοντάς μας κάτι πολύ αγαπημένο, που παραλίγο να ξεχάσουμε: πώς είναι να παρακολουθείς μια ταινία εκεί που πραγματικά ανήκει. Μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα.

Τρία Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης «χάσαμε» εκ του σύνεγγυς. Δύο ντοκιμαντέρ (Μάρτιος 2020 και 2021) και ένα Fiction (Νοέμβρης 2020), καθώς έγιναν διαδικτυακά, λόγω των συνθηκών. Πλέον, τηρώντας φυσικά όλα τα μέτρα προστασίας, το φετινό 62ο ΦΚΘ θα γίνει με ζωντανή την παρουσία των θεατών στις αίθουσες και τις ταινίες να προβάλλονται όπως τους πρέπει: στη μεγάλη οθόνη! Οι δέκα μέρες που τόσο προσμέναμε σχεδόν έφτασαν: το φεστιβάλ θα διεξαχθεί από 4 έως 14 Νοέμβρη.

Η κυρία Τεπενδρή «μας καλεί» στο Φεστιβάλ

Την έχουν ακούσει -αν όχι γνωρίσει- και οι νεότεροι. Η κυρία Τεπενδρή μάς συστήθηκε για πρώτη φορά το 1996 στους «New York Times». Μία κυρία της καλής κοινωνίας, κοσμοπολίτισσα, υπέρμαχος της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα και του γάμου των ομοφυλοφίλων.

Η ψηλόλιγνη φιγούρα της, η φινετσάτη αμφίεσή της, το δεκαώροφο μαλλί και η μύτη της που μοιάζει με την Κλεοπάτρας, άρα είναι «πολύ νόστιμη», έγινε η χαρακτηριστική περσόνα του δημιουργού της.

Και το όνομα αυτού, Κωνσταντίνος Κακανιάς. Ζωγράφος, σχεδιαστής, κομίστας, πολυταξιδεμένος, με «ζωηρές» συνεργασίες στο βιογραφικό του (από τεράστιους μόδιστρους και οίκους μόδας μέχρι τις μεγαλύτερες εφημερίδες και περιοδικά και όχι μόνο). Εχει σχεδιάσει από υφάσματα και αντικείμενα Τέχνης έως κόμικς και βιβλία. Και όλα με το χέρι. Πάνω στο χαρτί. Φέτος, σχεδίασε και πάλι την αγαπημένη μας κυρία Τεπενδρή, εξαιρετικά μοντέρνα και με αξιοζήλευτη φινέτσα, που με μία σχεδόν ροκ τρέλα και ενθουσιασμό μάς καλεί στο 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης - ποζάροντας στην αφίσα του!

Μάλιστα, αυτή τη φορά, οι αφίσες του φεστιβάλ είναι εκτός από στατικά πόστερ και κινούμενες και έτσι θα απολαύσουμε την κυρία Τεπενδρή να τα δίνει όλα στις αίθουσες της διοργάνωσης, αλλά και στα κοινωνικά δίκτυα. «Είμαι ενθουσιασμένος που συμμετέχω με αυτόν τον τρόπο στο 62ο ΦΚΘ. Μου έχει λείψει τόσο πολύ ο κινηματογράφος, οι σκοτεινές αίθουσες με τις γιγάντιες φιγούρες, η κίνηση με το φως. Οσο για την “κυρία Τεπενδρή”, σε αυτή να δείτε πόσο έχει λείψει το σινεμά! Είναι ξετρελαμένη που επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη (μια πόλη που έχει μέσα στην καρδιά της, εξάλλου έχει και μια μακρινή θεία που κατάγεται από εκεί) για να δει ταινίες από κοντά, έπειτα από ενάμιση χρόνο αναγκαστικής αποχής. Σε ευχαριστούμε για όλα, Φεστιβάλ!».

Ταινίες

Το συνολικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ θα γνωστοποιηθεί σε λίγες ημέρες, ωστόσο κατορθώσαμε να μάθουμε καποιες από τις ταινίες του:

● «Amira» του Αιγύπτιου Mohamed Diab: μία έφηβη κοπέλα από την Παλαιστίνη, ο φυλακισμένος πατέρας της και η σχέση του που της λείπει. Ενα απροσδόκητο γεγονός ανατρέπει τα πάντα. Και όχι, αυτή τη φορά δεν έχει να κάνει με την πολιτική.

● «The Odd-Job Men» της Καταλανής Neus Ballús: η ταινία ξεδιπλώνει μια βδομάδα από τη ζωή τριών εργατών σε μια μικρή εταιρεία με ηλεκτρικές συσκευές και υδραυλικές υπηρεσίες, στα περίχωρα της Βαρκελώνης: είναι οι άνθρωποι που μπαίνουν στο σπίτι μας και φτιάχνουν ό,τι έχει σπάσει. Τι είναι αυτό που συμβαίνει και μας κάνει να πούμε «ένα μικρό βήμα για έναν υδραυλικό, ένα τεράστιο άλμα για την ανθρωπότητα»;

● «Whispers of War» του Γερμανού Florian Hoffman: όταν ο Χαλίλ, ένας δάσκαλος στο Βερολίνο, εντοπίζει τη χαμένη του αδερφή σε φωτογραφίες από τις πολεμικές συγκρούσεις που μαστίζουν γενέτειρά του στο Κουρδιστάν, η ζωή του αλλάζει μονομιάς.

● «Reflection» του Ουκρανού Valentyn Vasyanovych: ένας Ουκρανός χειρουργός αιχμαλωτίζεται από τις ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις στην Ανατολική Ουκρανία και, ενώ βρίσκεται υπό κράτηση, αντικρίζει τρομακτικές σκηνές εξευτελισμού, βίας και αδιαφορίας για την ανθρώπινη ζωή.

● «The Employer and the Employee» του Ουρουγουανού Manuel Nieto Zas: Ενας εργοδότης με ένα άρρωστο μωρό και ένας υπάλληλός του που μόλις έχει αποκτήσει παιδί. Μια μέρα συμβαίνει ένα φρικτό ατύχημα, που θα αλλάξει τις ισορροπίες και θα φέρει τους δυο άνδρες σε οριακή κατάσταση.

● «Memory Box» των Joana Hadjithomas και Khalil Joreige (από τον Λίβανο, προφανώς και ελληνικής καταγωγής η πρώτη): Η παθιασμένη και ταραχώδης εφηβεία μιας μητέρας πλέον, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στον Λίβανο ανασύρεται από ένα κουτί με φωτογραφίες. Θα θελήσει να μιλήσει για όλα αυτά στη νεαρή της κόρη;