Γοητευτικό, ωραίο σινεμά, με σασπένς αλλά και τρελό χιούμορ. Και σαν να γυρίστηκε χθες, σαν να μην είναι, δηλαδή, μια από τις καλύτερες ταινίες του 2019, μια εποχή που οι λέξεις ιός, τεστ, ανίχνευση, εμβόλιο και θάνατος μας παρέπεμπαν σε επιστημονική φαντασία.
Κι όμως ο τόσο ταλαντούχος Γιώργος Γεωργόπουλος του «Tungsten» (2011) διάλεξε για τη δεύτερη ταινία του με τον τίτλο «Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος, αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό», μια Ελλάδα στην οποία ένας σεξουαλικά μεταδιδόμενος φονικός ιός αρχίζει να εξαπλώνεται. Τον μεταδίδουν οι άνδρες, οι οποίοι όμως δεν παθαίνουν τίποτα! Μόνο οι γυναίκες πεθαίνουν -σατανικό και ανατριχιαστικό σενάριο.
Ενας ωραίος, πετυχημένος, κυνικός και αχώνευτος νέος άνδρας (Ομηρος Πουλάκης), μαθαίνει ότι είναι φορέας του δολοφονικού ιού και αναγκάζεται (τραβάτε με κι ας κλαίω) να ενημερώσει όλες (είναι και πολλές) τις φιλενάδες του των τελευταίων χρόνων. Μπας και σωθεί καμιά τους. Και είναι όλες υπέροχες: Ιωάννα Παππά, Κόρα Καρβούνη, Βίκυ Παπαδοπούλου, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Σίσσυ Τουμάση και η Γιαπωνέζα Μάρι Γιαμαμότο.
Η ταινία, που κακοπάθησε με την πανδημία, βγαίνει επιτέλους την Πέμπτη στα θερινά, από τη Weirdwave.
● Εχει, βέβαια, μεγάλη παράδοση ο κινηματογράφος σε ιούς και δυστοπίες. Πώς σας ήρθε, όμως, εσάς μια ταινία για ένα φονικό ιό;
Οπως είπατε, είναι ένα θέμα που το αγαπάει πολύ ο κινηματογράφος. Κι εμένα μου αρέσει πολύ και αυτό το genre αλλά και η ανάλογη λογοτεχνία. Αλλωστε όταν μου ήρθε η ιδέα για μια ταινία γύρω από έναν σεξουαλικά μεταδιδόμενο ιό και έψαξα να βρω και να διαβάσω ό,τι υπήρχε, με βοήθησε το βιβλίο «Journal of the Plague Years» του Νόρμαν Σπίνραντ, μια δυστοπία γραμμένη πάνω στην έξαρση του AIDS. Αυτό που κυρίως λάτρεψα σ’ αυτό το έργο ήταν ότι ουσιαστικά μιλούσε για τις ανθρώπινες σχέσεις με φορέα την εξάπλωση μιας φοβερής αρρώστιας.
● Θέλατε να γυρίσετε ένα θρίλερ, μια μαύρη κωμωδία, ένα δράμα; Γιατί η ταινία σας δεν εντάσσεται εύκολα σε ένα είδος.
Μεγάλο ερώτημα, γιατί όντως εξ αρχής γνώριζα ότι μπορούσε να γίνει ένας αχταρμάς από είδη. Το μεγάλο μου άγχος ήταν πώς θα ισορροπούσα ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα. Τόσο, που αναγκαζόμουνα να μαζέψω κάπως αστεία, που υπήρχαν, προκειμένου να υπάρχει αυτή η ισορροπία. Αλλά νομίζω ότι αν δεν τελειώσει μια ταινία και βγει σε αίθουσες, δεν μπορείς να ξέρεις πόσο αστεία θα είναι, πόσο θα γελάσει ο κόσμος.
Να φανταστείτε ότι το σενάριο φαινόταν σε όλους ως δράμα, κανένας δεν γέλαγε, παρόλο που είχα προσπαθήσει να αποτυπώσω το χιούμορ σε ατάκες και στον λόγο γενικά. Μόνο όταν μπήκαν οι ηθοποιοί και έβαλαν το δημιουργικό τους κομμάτι φάνηκε η αστεία πλευρά της ταινίας.
● Εγώ πάντως γέλασα πάρα πολύ, κυρίως με τον Βαγγέλη Μουρίκη και τον τόσο περίεργο και... ποιητικό του ρόλο. Πώς στο καλό δεν τον έχουν χρησιμοποιήσει οι Ελληνες σκηνοθέτες σε κωμωδία;
Το ίδιο θα έλεγα κι εγώ. Και τη λατρεύει την κωμωδία ο Μουρίκης.
● Δεν ξέρω πόσο νόμιμο είναι για εσάς, αλλά εγώ είχα την αίσθηση ότι έβλεπα μια γυναικεία ταινία. Ενας άνδρας καθικάκι και τα «θύματά» του, οι πρώην φίλες του..
Κι εγώ, όταν έγραφα το σενάριο είχα μια ανησυχία να μη γίνει μια αντρική ταινία. Φοβόμουνα μήπως διαβαστεί λάθος, μιας και, όπως λέτε κι εσείς, βασίζεται σε ένα «καθικάκι». Προέκυπτε ένα ηθικό ζήτημα στο πώς να διαχειριστώ έναν αρνητικό χαρακτήρα. Γι' αυτό, και από ένα σημείο και πέρα της γραφής, συνεργάστηκα με γυναίκα σεναριογράφο, τη συγγραφέα Μαρία Φακίνου.
Και στο γύρισμα έφτιαξα ένα συνεργείο κατά 90% γυναικείο, με φωτογράφο τη Χριστίνα Μουμούρη, ενώ τη μουσική έγραψε η Kid Moxie. Ξέρετε, είναι πολύ εύκολο να «πουλήσει» ο σκηνοθέτης έναν χαρακτήρα στο κοινό. Τον δείχνεις σε κάνα-δυο σκηνές με την ανθρώπινη πλευρά του, να σπάει, να στενοχωριέται. Και γυρίζεις τον θεατή προς το μέρος του. Είχα δυο τέτοιες σκηνές, αλλά φύγανε. Γιατί όσο τον ζούσα τον ήρωα, γράφοντας, γυρίζοντας, μοντάροντας, έβλεπα πόσο... σκατάς ήταν.
● Ποιο θα λέγατε ότι είναι το θέμα της ταινίας;
Είναι μια ματιά στον καθρέφτη. Μία μικρή βουτιά στο παρελθόν ενός ανθρώπου που πρέπει να δει τι έκανε σωστά, τι έκανε λάθος και γιατί. Να αναλογιστεί πάνω στην θέση του στον κόσμο. Με πρόθεση από τη μεριά μου αυτοκριτική κυρίως, παρά ηθική -δεν είμαι... παπάς.
● Εχει και κομμάτια δικά σας ο ήρωας; Αντρας είστε και νέος.
Το σκεφτόμουνα κι εγώ πολλές φορές αυτό. Αλλωστε, ένας από τους λόγους που γεννήθηκε ο ήρωας ήταν ένα συναίσθημα που είχα συχνά όταν τελείωνε μια σχέση μου. Ενα συναίσθημα καταστροφής αναμεμειγμένο και με ενοχή. Ενας χωρισμός είναι σαν ένας μικρός πόλεμος που αφήνει πίσω του ερείπια.
● Νομίζω ότι ειδικά εσείς, με τέτοια ταινία, θα πρέπει να μας πείτε αν έχετε εμβολιαστεί, αν είστε υπέρ του εμβολίου και πώς βλέπετε τους αρνητές του.
Είμαι πλήρως εμβολιασμένος και απολύτως εξοικειωμένος με εμβόλια -ταξιδεύω συχνά στην Αφρική και έχω κάνει άπειρα, για τα πάντα, από κίτρινο πυρετό μέχρι πολιομυελίτιδα. Στον καλλιτεχνικό χώρο αμφιβάλλω αν υπάρχει κάποιος που δεν έχει κάνει το εμβόλιο.
Ολοι κατάλαβαν πόσο πολλά χάσαμε από την πανδημία και δεν εννοώ μόνο δουλειές και χρήματα, αλλά και την επαφή με τους ανθρώπους με ζούσαμε μαζί την κάθε μέρα. Αλλα, θα έπρεπε να υπάρχει καλύτερη επικοινωνία, οι άνθρωποι που δεν κάνουν εμβόλιο δεν είναι όλοι ψεκασμένοι, κάποιοι φοβούνται, κάθε εμβόλιο έχει ένα μικρό ρίσκο. Δεν γίνεται να γυρίσουμε από τις διακοπές και να έχουμε πόλεμο με τους ανεμβολίαστους.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας