Μια ρομαντική κομεντί για έναν δύσκολο έρωτα

Διαβάζαμε τόσο καιρό διθυραμβικές κριτικές για το «Monday» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου σε Guardian και New York Times και μας έτρωγε η ζήλια. Και να που ήρθε στα θερινά μας σινεμά η νέα ταινία του ταλαντούχου δημιουργού, που με το «Suntan» και τον Μάκη Παπαδημητρίου έγινε και διεθνής υπογραφή με κύρος.

Μια παθιασμένη αλλά και δύσκολη ερωτική σχέση δύο Αμερικανών στην πιο αισθησιακή και ζωντανή Αθήνα, στην αρχή μάς ανεβάζει, στη συνέχεια μας αναστατώνει, μας βάζει στα δύσκολα.

● Επιμένετε, όπως και στο «Suntan», στη σκοτεινή πλευρά του έρωτα. Γιατί;

Είναι, πάντως, πολύ διαφορετικές ταινίες. Στο «Monday» υπάρχει ένας έρωτας αμοιβαίος, ενώ στο «Suntan» η ερωτική εμμονή ενός μοναχικού ανθρώπου για μια ελεύθερη κοπέλα. Αλλά, δεν με ενδιαφέρει τόσο ο έρωτας όσο οι σχέσεις, θεωρώ ότι είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, ο λόγος να ξυπνάμε το πρωί και να κάνουμε πράγματα.

Και πάντα με προβληματίζει γιατί οι σχέσεις κρατάνε ή δεν κρατάνε, γιατί άνθρωποι που κάποτε έκαναν έρωτα με πάθος, σιχαίνονται ο ένας τον άλλο. Νομίζω, όμως, ότι δύσκολα θα φτάσουν στον πάτο τα ζευγάρια που δεν αφήνουν αισθήματα καταπιεσμένα και σκέψεις ανομολόγητες. Προφανώς μπορεί να χωρίσουν, να ερωτευτούν άλλους, αλλά δεν θα φτάσουν στο σημείο να κάνουν κακό ο ένας στον άλλο.

● Το γλέντι, το ακραίο ξεσάλωμα πάλι σας ελκύουν. Είναι κινηματογραφική πρόκληση ή και θέμα που σας απασχολεί;

Θέμα που με απασχολεί, γιατί και η ζωή μου κάπως έτσι είναι. Απλώς δεν το κάνω πια κάθε μέρα. Δεν πιστεύω ότι μπορείς να διασκεδάσεις και να βάζεις όρια. Μου αρέσουν αυτά τα μεγάλα ηδονικά πάρτι, που όλοι ξεφεύγουν, όλοι πηδιούνται, όλοι χορεύουν, όλοι δεν σκέφτονται...

● Για να μας πείτε λίγα λόγια για το αταίριαστο ζευγάρι του «Monday».

Η Κλόι είναι σίγουρα πιο συντηρητική, πιο Β.Π., έχει τα μυαλά της στη θέση τους, ή νομίζει τέλος πάντων ότι τα έχει, γιατί βλέπεις ξαφνικά η τρέλα και το πάθος να σκάνε σε ανθρώπους που νόμιζαν ότι δεν θα τους συμβεί ποτέ. Ο Μίκι από την άλλη είναι μποέμ, μουσικός, ένα κακομαθημένο παιδί, πιο κοντά στο ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη.

● Ζουν έναν μεγάλο έρωτα ή κάτι πιο επιφανειακό;

Θ ‘λεγα ότι είναι καψούρα, ο κεραυνοβόλος έρωτας που νομίζεις ότι άλλαξε όλη σου τη ζωή μέσα σε μια μέρα. Μοιάζει, βέβαια, να υπάρχει και η ανάγκη να ενωθούν πιο βαθιά, ειδικά από τη μεριά της Κλόι, που έρχεται από μια άσχημη σχέση και ζει την αδικία που ζουν οι γυναίκες πριν από τα 40, τότε που η κοινωνία αλλά και οι φίλοι τους επιμένουν ότι πρέπει να βρουν κάποιον για να ηρεμήσουν...

● Η Κλόι το σπάει, όμως, το κοινωνικό της περίβλημα, διαλέγει κάποιον παράταιρο.

Ακριβώς. Βρίσκει αυτό που θα ‘θελα να πιστεύω ότι είναι ο αληθινός έρωτας, έναν άνθρωπο που δεν είναι κομμένος και ραμμένος γι’ αυτήν, που δεν έχει μεγαλώσει με τον ίδιο τρόπο, που έχει περίεργους φίλους, αλλά την κάνει να ξανανιώθει παιδί, ελεύθερη, καλά.

● Αυτή, όμως, είναι που ξεφεύγει στο τέλος, η θεωρητικά πιο κατασταλαγμένη. Γιατί;

Η Κλόι καταλαβαίνει πως όσο τα πράγματα στη σχέση τους μπαίνουν σε μια κανονικότητα τόσο χάνεται το πάθος. Και του ζητάει να ξαναφτάσουν στην αρχή, στο πώς γνωρίστηκαν... Αλλά η στιγμή είναι στιγμή, δεν επαναλαμβάνεται. Δεν μπορείς να πεις, «ας ξανακάνουμε ό,τι κάναμε δύο χρόνια πριν, που δεν ήξερε ο ένας τον άλλο, και θα έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα».

● Τους πλάσατε, τους καταλαβαίνετε. Τους κρίνετε κιόλας; Για παράδειγμα, o ήρωας του «Suntan», όσο κι αν τον συμπαθούσαμε, μας τρόμαζε κιόλας.

Τους ήρωές μου τους αγαπάω και τους παρατηρώ, δεν τους κρίνω. Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι το τέλος του «Monday» άλλος το βλέπει ως τον απόλυτο συμβιβασμό, άλλος ως πολύ σκοτεινό κι άλλος σαν χάπι εντ.

● Εσείς;

Εγώ το βλέπω αισιόδοξα. Αλλά θα ‘θελα να μην μπορεί κανείς να πει, «α, αυτό είναι το νόημα της ταινίας». Θέλω να κάνει τις δικές του προβολές πάνω σ’ αυτή τη σχέση. Τώρα με την καραντίνα, οι άνθρωποι κλείστηκαν μέσα αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλο. Σχέσεις καταστράφηκαν και άλλες έγιναν καλύτερες, γιατί είχαν χρόνο να πουν τις αλήθειες τους, να ξαναβρεί ο ένας τον άλλο.

● Γιατί ξένοι ηθοποιοί; Βοήθησε και η μεγάλη διεθνής επιτυχία του «Suntan»;

Ηθελα πολύ καιρό να κάνω αγγλόφωνη ταινία. Κακά τα ψέματα, είναι πολύ μεγαλύτερο το κοινό που δεν θέλει υπότιτλους, που δεν θέλει να δει μια ταινία από την Ιταλία, την Ελλάδα ή την Ταϊλάνδη. Αλλά, από την άλλη, είναι μια ελληνική ταινία, γυρίστηκε στην Ελλάδα με την άνεση και ασφάλεια που μου παρέχει ένα περιβάλλον που γνωρίζω πολύ καλά και συνεργάτες με τους οποίους έχουμε κάνει χίλια δυο πράγματα. Είχαμε και τον Χρήστο Κωνσταντακόπουλο, που μας βοήθησε πάρα πολύ και έχει το μάτι του ταυτόχρονα στην Ελλάδα και την Αμερική κάνοντας ταινίες και στις δύο χώρες...

Οι ηθοποιοί μου, ο Σεμπάστιαν Σταν και η Ντενίζ Γκοφ, μου το είπαν από το πρώτο skype: «Ερχόμαστε λόγω του «Suntan»». Η Ντενίζ, Ιρλανδή με αυστηρό καθολικό μπακγκράουντ, πίστευε ότι δεν θα κάνει ποτέ γυμνό στη ζωή της. Κι όμως μου ‘κανε το μεγαλύτερο κομπλιμέντο: «Οταν είδα πώς συμπεριφέρθηκαν ο Αργύρης και ο Χρήστος Καραμάνης (σ.σ. διευθυντής φωτογραφίας) στο σώμα της Ελλης Τρίγγου στο «Suntan», είπα, «με αυτούς τους ανθρώπους θέλω να κάνω γυμνό»», δήλωσε σε συνέντευξή της.

● Εχετε αγωνία; Το «Suntan» ανέβασε ψηλά πήχη και προσδοκίες.

Το «Suntan» ήταν πιο σκληρή ταινία. Αυτή παίζει με τους κώδικες του romcom, σχεδόν τους τρολάρει. Ξεκινάει ως μια ρομαντική κομεντί, αλλά καταλήγει να είναι μια ταινία για τις αλήθειες των σχέσεων. Γιατί αυτός ήταν ο σκοπός μου. Να κάνω μια ταινία απλή, που να σέβεται την αφήγηση, να έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία, αλλά παράλληλα, εκτός από το μυαλό, να λειτουργεί και στο στομάχι.

● Γιατί γίνεται η «Συννεφούλα» του Σαββόπουλου κάτι σαν σύμβολο της σχέσης τους και της ταινίας;

Γιατί είναι αγαπημένο παιδικό τραγούδι πολλών γενιών. Εγώ, που γεννήθηκα το 1976 και η κόρη μου η Μιλου, που γεννήθηκε το 2012, το διδαχτήκαμε και οι δύο στο νηπιαγωγείο. Και ταυτόχρονα είναι το μοναδικό παιδικό τραγούδι που είναι ερωτικό, με ένα ελευθεριακό πνεύμα. Για μένα ο Σαββόπουλος είναι ο Μπομπ Ντίλαν και ο Φρανκ Ζάπα μαζί.