«Καμιά φορά έχει αξία να παραδίνεσαι στο άγνωστο»

ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ

Το 2020 ήταν η χρονιά που ανακάλυψε το Χόλιγουντ τη Βανέσα Κίρμπι, τη νέα και όμορφη Αγγλίδα ηθοποιό, που μέχρι τώρα ήταν γνωστή για τις επιτυχίες της στο θέατρο και τη μικρή οθόνη, ειδικά τη σειρά «The Crown».

Μόλις πέρσι εμφανίστηκε σε δύο βασικούς ρόλους, στο «Τhe world to come», όπου παίζει μια ομοφυλόφιλη γυναίκα στην άγρια αμερικανική Δύση του 19ου αιώνα, και το «Pieces of a woman» («Tα θραύσματα μιας γυναίκας»-Netflix), στον πρωταγωνιστικό ρόλο μιας μητέρας που προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τον χαμό του νεογνού της, σε σκηνοθεσία του Ούγγρου Κορνέλ Μουντρούτσο και παραγωγή –ανάμεσα σε άλλους– του Μάρτιν Σκορσέζε. Στην τελευταία, για την οποία είναι υποψήφια για Οσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου, η Κίρμπι επιδεικνύει ένα σπάνιο και συγκινητικό ταίριασμα δύναμης και θηλυκότητας.

• Το «Pieces of a woman» αφορά μια προσωπική εμπειρία του ζεύγους Κορνέλ Μουντρούτσο, σκηνοθέτη, και Κάτα Βέμπερ, σεναριογράφου. Τι ήταν αυτό που σας προσέλκυσε αρχικά στην ταινία;

Οταν διάβασα το σενάριο, η πρώτη μου σκέψη ήταν: «Θεέ μου, ποτέ δεν έχουμε δει μια τόσο μεγάλη σκηνή γέννας στον κινηματογράφο»! Και μάλιστα όταν πρόκειται για μια οικουμενική εμπειρία τόσο για τις γυναίκες όσο και για τους άνδρες, αλλά και ένα θέμα που έχει παραμείνει στη σιωπή μέχρι τώρα.

• Ποιος είναι ο λόγος που δεν θέλουμε να μιλάμε, πιστεύετε, για την οδύνη;

Δεν έχω κάνει παιδιά, αλλά για μένα ήταν μεγάλη τιμή το να αναπαραστήσω μια γέννα, να φανταστώ τι σημαίνει αυτή η εμπειρία που επαναλαμβάνεται αιώνια, η στιγμή που η γυναίκα μεταμορφώνεται σε ζώο και γίνεται ένα με τον πόνο της γέννας. Πρόκειται για ένα πραγματικό θαύμα, με στιγμές απόλυτης ευτυχίας αλλά και τρόμου, ένα βίωμα προσφοράς στη ζωή.

Η τέχνη μάς θυμίζει ότι η ζωή δεν είναι μόνο καλή, ότι η ανθρώπινη εμπειρία περιλαμβάνει τα πάντα. Το ξέρω, είναι δύσκολη ταινία για τον θεατή αλλά και αξιόλογη ακριβώς επειδή πραγματεύεται την ψυχική διαδικασία μέσα από την οποία η γυναίκα αυτή υπερνικά τον πόνο, ενώ συνδέεται με τον βαθύτερο εαυτό της και τους άλλους.

• Η εμπειρία της απώλειας είναι προσωπική για τον καθένα. Τι σας έδωσε εσάς προσωπικά η ερμηνεία μιας γυναίκας που χάνει το μωρό της;

Ολες οι μητέρες που συνάντησα, που είχαν παρόμοια βιώματα, μου είπαν ότι δεν έχει σημασία τι και πώς το φαντάζεσαι, η πραγματικότητα είναι αφάνταστα πιο οδυνηρή. Ηξερα ότι για να ερμηνεύσω αυτόν τον ρόλο θα έπρεπε να σπρώξω τη φαντασία μου σε μέρη άγνωστα, κι αυτό ήταν για μένα μια τιμή, το να εκπροσωπήσω όλες αυτές τις γυναίκες που έχουν βιώσει τόσο δύσκολες στιγμές… Ο χαρακτήρας της Μάρθας με έκανε να κατανοήσω την ανθρώπινη ανθεκτικότητα στο πένθος, που μπορεί να διαρκέσει για πολύ χρόνο, την πάλη και την προσπάθεια να ξεφύγεις από αυτό.

• Πώς ήταν η εμπειρία σας στο γύρισμα;

Ολη η ομάδα ήξερε από την αρχή ότι η ιστορία αφορούσε τους ίδιους τους δημιουργούς, τον Κορνέλ και την Κάτα, και ότι η Κάτα το είχε ανάγκη να σπάσει τη σιωπή της και να αντιμετωπίσει τα βαθύτερα συναισθήματά της. Και όλοι μας το αισθανθήκαμε αυτό. Η σκηνή της γέννας έγινε μέσα σε δύο ημέρες γυρίσματος, όπου όλο το συνεργείο ήταν σαν να συμμετείχε στην αφήγηση μιας ιστορίας απώλειας που αφορά όλα τα αγέννητα παιδιά, τα παιδιά που δεν έζησαν τη ζωή τους – πράγμα που μας έκανε να αισθανθούμε πολύ κοντά ο ένας με τον άλλον… Ηταν σαν να μας έδενε κάτι πνευματικό, κάτι που ακόμα νιώθω.

• Αρχίσατε τη σταδιοδρομία σας περίπου 10 χρόνια πριν. Τώρα βρεθήκατε ξαφνικά με δύο ταινίες, και μια υπερπαραγωγή, το «Mission Impossible 7», το οποίο θα βγει σύντομα. Πώς αισθάνεστε για όλες αυτές τις αλλαγές και επιτυχίες σας;

Αρχισα από το θέατρο, συμμετέχοντας σε πολλές παραγωγές στο βόρειο μέρος της Αγγλίας, όπου πολύ λίγοι τις είδαν. Γι’ αυτό και το γεγονός ότι με πήραν σε σειρά τόσο δημοφιλή όπως το «The Crown» ήταν κάτι εντελώς αναπάντεχο! Ενιωσα όμως έτοιμη να κάνω κάτι ακόμα μεγαλύτερο, παρόλο που είχα επίγνωση της ευθύνης που έφερε μια τέτοια απόφαση. Οταν διάβασα το σενάριο, ένιωσα την ανάγκη να συμμετάσχω σε μια ιστορία που ξεπερνούσε μια ατομική εμπειρία, που αφορούσε το κουράγιο και την εμπειρία ζωής όλων των γυναικών του κόσμου.

• Το μωρό της Μάρθας γεννιέται νεκρό σε γέννα στο σπίτι υπό την επίβλεψη μαμής. Εχετε πει πως θα θέλατε κι εσείς, όταν έρθει η ώρα, να γεννήσετε το παιδί σας στο σπίτι. Μου φαίνεται παράξενο ότι δεν σας φοβίζει αυτό.

Ναι, είναι παράξενο γιατί κι εγώ νόμιζα ότι μετά το γύρισμα δεν θα υπήρχε περίπτωση να θέλω κάτι τέτοιο. Νομίζω όμως ότι η ταινία μού έμαθε πως στη ζωή συμβαίνουν πράγματα εντελώς απροσδόκητα, ξαφνικά… Και πώς, στο καλό, συμφιλιωνόμαστε με αυτά τα πράγματα που μας σοκάρουν και που δεν περιμέναμε ποτέ να μας συμβούν;

Νομίζω ότι ο ρόλος αυτός άλλαξε τη στάση μου στη ζωή […] γιατί η ταινία στην ουσία μιλάει για έναν άνθρωπο που συμφιλιώνεται με την τρέλα της ζωής, με τα πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Κάπως έτσι η ταινία μού έδειξε την αξία τού να παραδίνεσαι στο άγνωστο, έτσι ώστε να μη χρειάζεται να προσπαθείς πάντα να ελέγχεις τα πράγματα για να εξασφαλίσεις ότι δεν θα συμβεί το κακό.