Απαλύνοντας τον πόνο στα χέρια μιας... ντομινατρίξ

Πέντε προτάσεις για τις ταινίες που θα προβάλλονται από σήμερα στις κινηματογραφικές αίθουσες που θα κρατήσουν συντροφιά στους σινεφίλ όλων των ηλικιών.

Τα σκυλιά δεν φοράνε παντελόνια (Koirat eivät käytä housuja, Φινλανδία, 2019, 95’) ★★★☆☆

● σκηνοθεσία: Τζ-Π Βαλκεάπα
● ηθοποιοί: Πέκα Στρανγκ, Κρίστα Κοζόνεν, Ιλόνα Χούχτα

Μια κατάμαυρη (για την ακρίβεια, σε μαύρο λάτεξ), κωμωδία στήνει ο Φινλανδός σκηνοθέτης του «The Visitor», εδώ με επιλογή από το Δεκαπενθήμερο του Φεστιβάλ Κανών, για να μας θυμίσει, όχι μόνο πως η απώλεια εκφράζεται με πολλούς τρόπους, αλλά και ότι κάθε λαός μεταχειρίζεται αλλιώς τα συναισθήματα κι αυτό δεν χρειάζεται «λέξη ασφαλείας».

Ο Γιούχα μεγαλώνει μόνος την κόρη του, μια και, λίγα χρόνια νωρίτερα, έχασε την αγαπημένη του σύντροφο. Η ανορθόδοξη έλευση μιας ντομινατρίξ στη ζωή του θα τον βοηθήσει να δώσει διέξοδο στον πόνο του – συσσωρεύοντας μερικό πόνο ακόμη.

Κλείνοντας τις εκφράσεις του πένθους, της ενοχής, της μοναξιάς, σφιχτά κάτω από ατσάλινο φερμουάρ, ο Βαλκεάπα σκηνοθετεί με δυο ταχύτητες, στην αρχή αποσπασματικά, μεταξύ πραγματικότητας, μνήμης και ονείρου, με κοντινά που απομονώνουν σημεία, μόνο, της πραγματικότητας, αποτυπώνοντας υπέροχα τη χαοτική κατάσταση του μυαλού του Γιούχα. Σιγά σιγά, με μια κυριολεκτική μετατόπιση του πόνου, ο ρυθμός του ησυχάζει, γλυκαίνει, οι συναισθηματικές προτεραιότητες παίρνουν τη θέση τους, έστω κι αν γι’ αυτό χρειάζεται μια καλή βιτσιά ή ένα παρατεταμένο κόψιμο της αναπνοής – μεταξύ ψυχικής ή σωματικής οδύνης και αυτοσυγκράτησης, το χιούμορ βγαίνει νικητής. Κι αν η βορειοευρωπαϊκή ψυχοσύνθεση είναι τόσο διαφορετική από τη μεσογειακή, ώστε η κωμικότητα των μεν να μοιάζει ενίοτε με αυτοκαταστροφικότητα για τους δε, στην ταινία του Βαλκεάπα υπάρχει η σωστή αφέντρα για να κρατήσει την ισορροπία και να φέρει το... happy end.

▶ΑΣΤΥ, ΔΑΝΑΟΣ

Η εκλεκτή (Antebellum, ΗΠΑ, 2020, 95’) ★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Τζέραρντ Μπους, Κρίστοφερ Ρεντς
● ηθοποιοί: Τζανέλ Μονέ, Ερικ Λανγκ, Τζένα Μαλόουν

Η Βερόνικα, μια Αφροαμερικανίδα συγγραφέας τού σήμερα, εγκλωβίζεται στο φρικιαστικό παρελθόν, σε μια φυτεία πριν από τον αμερικανικό Εμφύλιο – θα προλάβει να βρει τη λύση του μυστηρίου που θα της εξασφαλίσει... τη ζωή; Οι Μπους και Ρεντς, έπειτα από μια σειρά έξτρα επιτυχημένων μουσικών βίντεο, σκηνοθετούν την πρώτη τους ταινία προσπαθώντας να συνδέσουν τον κινηματογραφικό τρόμο με τη βία της σκλαβιάς. Το αποτέλεσμα είναι πιο επιτηδευμένα πολύπλοκο απ’ όσο μπορεί να στηρίξει η ιστορία τους, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Μονέ σ’ έναν από τους λίγους πρωταγωνιστικούς ρόλους της.

Εκρηξη θυμού (Unhinged, ΗΠΑ, 2020, 90’) ★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Ντέρικ Μπόρτε
● ηθοποιοί: Ράσελ Κρόου, Κάρεν Πιστόριους

Ποιος θέλει να έρθει αντιμέτωπος με την οργή του Ράσελ Κρόου, στην αληθινή ζωή ή στο σινεμά; Θέλοντας και μη, η Ρέιτσελ γίνεται αυτός ο «κάποιος»: όταν πατάει κόρνα, σταματημένη σε κίνηση μια μέρα που βιάζεται τρομερά, ξυπνά τον θυμό του άνδρα στο διπλανό αυτοκίνητο, εκείνου που χρόνια τώρα νιώθει αόρατος, εκείνου που αποφασίζει να της κάνει τη ζωή κόλαση για ν’ αφήσει, επιτέλους, το σημάδι (της βίας) του στον κόσμο. Σκηνοθετημένο αρχικά με ένταση αλλά μ’ ένα, σταδιακά, όλο και πιο τραβηγμένο από τα μαλλιά σενάριο, το φιλμ που θα μείνει στην Ιστορία ως το πρώτο που βγήκε σε αμερικανικές αίθουσες μετά το lockdown, δεν έχει και πολλά άλλα προτερήματα, εκτός από τον ογκόλιθο Ράσελ Κρόου που, ακόμα και σ’ ένα θρίλερ της σειράς, δίνει ερμηνεία.

Ο βασιλιάς γάιδαρος (The donkey king, Πακιστάν, 2020, 85’) ★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Αζίζ Τζιντάνι
● με τις φωνές των: Θοδωρή Σμέρου, Νίκου Παπαδόπουλου, Βασίλη Μήλιου

Ο Μανγκού είναι έκπληκτος: από εκεί που, ως χαρωπός κι αλαφροΐσκιωτος γαϊδαράκος, πλυντηριάς στο επάγγελμα, περνά τις μέρες του ανέμελα, βρίσκεται διάδοχος του θρόνου τώρα που αποχωρεί το αυτοκρατορικό λιοντάρι. Εκείνο που αγνοεί είναι πως έχει πέσει θύμα της πλεκτάνης της πονηρής αλεπούς! Στοιχειώδες κινούμενο σχέδιο, επιγραμματική πλοκή, γεμισμένη με δημοκρατικά μηνύματα, μουσικές και τραγούδια, μια ελαφριά σάτιρα προεκλογικής εκστρατείας και των στερεοτύπων του ζωικού βασιλείου, προορίζεται για παιδιά μικρής ηλικίας (εξ ου και μόνο μεταγλωττισμένη) που κι αυτά, στοιχειωδώς, θα διασκεδάσουν.

Γιάκαρι: Η ταινία (Yakari, le film, Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, 82’) ★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Τόμπι Γκένκελ, Ξαβιέ Τζιακομέτι
● με τις φωνές των: Χρυσούλας Παπαδοπούλου, Γιάννη Υφαντή, Ηδύλης Κυριακίδη

Ο Γιάκαρι, ο μικρός, ατίθασος Ινδιάνος, αδιαφορεί για την επικείμενη μετοίκιση της φυλής του: ακολουθεί τα ίχνη του Μικρού Κεραυνού, ενός αδάμαστου νεαρού άγριου αλόγου Μάστανγκ. Οταν ο Μεγάλος Αετός, το τοτέμ του Γιάκαρι, του χαρίσει την ικανότητα να συνομιλεί με τα ζώα, ο μικρός Ινδιάνος θα ξεκινήσει μια περιπέτεια που θα του διδάξει το νόημα της φιλίας, με τους ανθρώπους και με τα ζώα. Παραδοσιακό animation που ακολουθεί ό,τι πιο προβλέψιμο και σε σκίτσο και σε κεντρική ιδέα, χωρίς να του λείπουν το χιούμορ και η τρυφερότητα για παιδιά μικρών ηλικιών – προβάλλεται μόνο μεταγλωττισμένο στα ελληνικά.