Με μάσκες και καλή διάθεση

Στη μέση της φετινής διοργάνωσης έφτασε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας κι όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξάγεται, κατόρθωσε εκείνο που έμοιαζε ακατόρθωτο χωρίς, ώς τώρα, την παραμικρή στραβοτιμονιά.

Στο Λίντο της Βενετίας συγκεντρώνεται κόσμος από κάθε γωνιά, επαγγελματίες του κινηματογράφου, αγοραστές, δημοσιογράφοι, κοινό από την Ιταλία κυρίως. Οι αριθμοί προσέλευσης δεν είναι μεγάλοι. Οι προβολές γίνονται με περιορισμένο κοινό (με επιπλέον επαναλήψεις αλλά και σε ανοιχτούς χώρους), με απόλυτη πειθαρχία: με μάσκες και καλή διάθεση. Μπορεί η λάμψη της φετινής Mostra να περιορίζεται σε παρουσίες που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Η πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής, Κέιτ Μπλάνσετ, έχει επωμιστεί την ευθύνη να κρατά το ενδιαφέρον των φωτογράφων ζωντανό καθημερινά και, με τα πανέμορφα, πάντα ελαφρώς εκκεντρικά φορέματά της, τα καταφέρνει θαυμάσια. Βοηθά και το ότι έχει στο πλευρό της τον πάντα πρόθυμο και χαμογελαστό (και τόσο σέξι μεγαλώνοντας) Ματ Ντίλον ή σκηνοθέτες και ηθοποιούς από τις ταινίες του επίσημου προγράμματος, σαν τη Στέισι Μάρτιν και τον Πιερ Νινέ (για το «Amants» της Νικόλ Γκαρσιά), ή τον Τζιμ Μπρόντμπεντ (για το «The Duke», όπου συμπρωταγωνιστεί με την Ελεν Μίρεν που, όμως, δεν ταξίδεψε), ή την Τζία Κόπολα με την πρωταγωνίστριά της στο «Mainstream», Μάγια Χοκ.

Στο Λίντο βρέθηκε και ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, χέρι χέρι με την Τίλντα Σουίντον (τιμώμενο πρόσωπο του Φεστιβάλ φέτος), για να παρουσιάσουν την «Ανθρώπινη φωνή», τη μικρού μήκους ταινία -πρώτη αγγλόφωνη για τον Ισπανό μετρ- που έκαναν μαζί, βασισμένη στο έργο του Κοκτό. Εκεί ο Αλμοδόβαρ βρήκε ευκαιρία να μιλήσει για τα επόμενα σχέδιά του, όχι ένα, αλλά δύο, που ελπίζει να πραγματοποιήσει άμεσα, πριν καν ξαναλειτουργήσουν κανονικά οι κινηματογραφικές αίθουσες. Και τα δύο θα είναι μικρή διάρκειας, το ένα, 40λεπτο, γουέστερν αλλά «διαφορετικού είδους, πολύ χρωματιστό, πολύ θεατρικό», και το άλλο, 20λεπτο, μια ταινία «δυστοπική» που θα εξετάζει τον αντίκτυπο στους ανθρώπους «μιας κοινωνίας όπου όλα τα σινεμά κι οι χώροι πολιτισμού έχουν κλείσει». Αναρωτιόμαστε από πού το εμπνεύστηκε.

Από την άλλη πλευρά, το Sala Web, η online πλατφόρμα του φεστιβάλ που προβάλλει, με εισιτήριο, 14 ταινίες του προγράμματος (ανάμεσά τους και τα «Μήλα» του Χρήστου Νίκου που άνοιξαν το τμήμα «Ορίζοντες»), κάνει φέτος χρυσές δουλειές δίνοντας πρόσβαση στις ταινίες σε όσους δίστασαν να επισκεφθούν τη Βόρεια Ιταλία. Η λάμψη του φετινού φεστιβάλ είναι περιορισμένη, αλλά ποιος νοιάζεται; Ο διευθυντής Αλμπέρτο Μπαρμπέρα είναι ο πρώτος που μπόρεσε, σίγουρα με απίστευτη δουλειά, κόπο και φόβο, να αποδείξει ότι μια διοργάνωση ζωντανή, με την εφαρμογή όλων των μέτρων, μπορεί να γίνει και να πετύχει – τουλάχιστον να φέρει ξανά θεατές μαζί, στη σκοτεινή αίθουσα. Με μάσκα και καλή διάθεση.