Πότε θα πάρει... εξιτήριο το ελληνικό σινεμά;

Δεν είναι πως πριν από την πανδημία, πριν από την καραντίνα και τη γενική παύση τα πράγματα στο ελληνικό σινεμά ήταν υγιή.

Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου εξακολουθούσε να λειτουργεί προβληματικά, η πολιτεία, τόσο στη διάρκεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ όσο και Νέας Δημοκρατίας, δεν έδειξε ποτέ να συνειδητοποιεί ότι έχει στα χέρια της ένα όπλο εισροής χρημάτων στη χώρα και καλλιέργειας διεθνών σχέσεων, που λέγεται «ελληνική ταινία» από τη μια και «ελληνικό κινηματογραφικό συνεργείο» από την άλλη, το πρώτο πιο λαμπρό, το δεύτερο πιο πρακτικό – και τα δυο μαζί, ένα αναγνωρισμένο στο εξωτερικό και δυνάμει τόσο προσοδοφόρο στο εσωτερικό, εργαλείο πολιτισμού.

Η καραντίνα, ωστόσο, όπως σε τόσους επαγγελματικούς κλάδους, κόστισε τα πάντα στην κινηματογραφική κοινότητα επαγγελματιών.

Τα σινεμά έκλεισαν, οι διανομείς έχασαν τουλάχιστον μία σεζόν (και βλέπουμε), οι ταινίες έχασαν το slot της εξόδου τους στις αίθουσες, οι ελληνικές ταινίες διέκοψαν γυρίσματα, ή το post production τους, αφήνοντας όχι μόνο την πορεία τους σε εκκρεμότητα, εκείνην την εκκίνηση που εξασφαλίστηκε με απίστευτο κόπο, αλλά και, πραγματικά, κάθε επαγγελματικό κλάδο που άμεσα ή έμμεσα σχετίζεται με το εγχώριο σινεμά οικονομικά διαλυμένο και με θολή προοπτική.

Ταυτόχρονα, μπαίνει άνω τελεία (ελπίζουμε μόνο αυτή) στην εξαιρετική πορεία των συμπαραγωγών και των ξένων παραγωγών που γυρίζονται στην Ελλάδα που, ύστερα από χρόνια απουσίας, είχαν αποκτήσει τελευταία μια γοητευτική σταθερότητα.

Αυτή τη στιγμή, στο μεταίχμιο μεταξύ καραντίνας και διστακτικής άρσης των μέτρων, το κράτος προσφέρει δυο «τσιρότα» στην τραυματισμένη κινηματογραφική αγορά.

Το ένα είναι, προφανώς, το επίδομα των 800 ευρώ που, ωστόσο, στους επαγγελματίες του πολιτισμού, που κατά κύριο λόγο δουλεύουν με συμβάσεις μίσθωσης έργου, δίνεται εξαιρετικά επιλεκτικά, σαν να είναι δύσκολο να γίνουν κατανοητές οι ιδιαιτερότητες του πολύπαθου χώρου και οι κανονισμοί να διαμορφωθούν αναλόγως.

Το δεύτερο είναι το άνοιγμα των θερινών σινεμά που, κυρίως ψυχολογικά και λιγότερο πρακτικά, αναμένεται να δώσει μια μικρή ανάσα ενεργητικότητας στην αγορά: με κάποιες από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες της χρονιάς να περιμένουν τους καλοκαιρινούς μήνες για να συναντήσουν το κοινό, οι απολύτως θεμιτοί περιορισμοί (άνοιγμα σίγουρα μετά την πρώτη εβδομάδα του Ιουνίου και περιορισμός των καθισμάτων στο 60% των δυνατοτήτων του χώρου, ποσοστό που στην πράξη κατεβαίνει και στο 25%), προεξοφλούν ότι τα θερινά θα λειτουργήσουν για το συναισθηματικό και ιδεολογικό καλό και όχι για ν’ αποζημιώσουν την ώς τώρα απώλεια.

Ομως, τόσο το επίδομα όσο και το άνοιγμα των θερινών δεν είναι παρά μικρές, αναγκαίες πρώτες κινήσεις, μιας σωστά σχεδιασμένης, δυναμικής και συγκεκριμένης πολιτιστικής στρατηγικής που το ΥΠΠΟΑ οφείλει ν’ ανακοινώσει και που, ακόμα, δεν διαφαίνεται καθόλου στον ορίζοντα.

Από τη μια πλευρά, η κινητοποίηση των εργαζομένων στον χώρο του θεάματος, το σαρωτικό «Support Art Workers», μετρά ήδη πάνω από 43.000 υπογραφές.

Από την άλλη, η επιστολή της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου προς την κυβέρνηση είναι από τις πιο ξεκάθαρες, συγκροτημένες και καίριες στις προτάσεις της. Οι άνθρωποι, ακριβώς, που με τα έργα της δικής τους δημιουργικότητας και δουλειάς γέμισαν με ψυχαγωγία τις μέρες της καραντίνας μιας ολόκληρης χώρας, ζητούν, τώρα, οδηγίες και αποφάσεις.

Ζητούν, δηλαδή, κατ’ αρχάς, μια επίσημη απόφαση του πότε και με ποιες συνθήκες μπορούν ν’ αρχίσουν ξανά τα γυρίσματα ταινιών. Πώς θα υποστηριχτεί από το κράτος, όπως σε τόσους άλλους κλάδους, το επιπλέον κόστος που η υπό συνθήκες επανέναρξη θα δημιουργήσει.

Πότε το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και η ΕΡΤ θα προχωρήσουν με τις πολυάριθμες εν αναμονή εγκρίσεις – εκεί, πραγματικά, δεν υπάρχει κανένας λόγος ολιγωρίας που να δικαιολογείται.

Πότε θα αποδοθεί το cash rebate στους εγκεκριμένους από τον ΕΚΟΜΕ φακέλους, εργασίες διαδικαστικές που, απλώς, πρέπει να πάρουν ξανά μπροστά. Πώς θα στηριχτεί και θα εξυγιανθεί, κυριολεκτικά και μεταφορικά, το «σπίτι» του σινεμά, που δεν είναι το σπίτι μας, όπως στην καραντίνα καταλήξαμε να πιστεύουμε, αλλά ο κινηματογράφος, η αίθουσα και η αλυσίδα εργαζομένων που τη συντηρεί.

Οι άνθρωποι που παράγουν τον ελληνικό πολιτισμό δεν είναι χομπίστες, απλώς επειδή κάνουν κάτι όμορφο. Δεν είναι πολυτέλεια ο πολιτισμός· είναι βασικό αγαθό και, όπως ξανά αποδείχτηκε μόλις τώρα, απαραίτητο. Γι’ αυτό και, περιμένοντας τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης για το μέλλον της ελληνικής κινηματογραφικής κοινότητας, θα σκορπίσουμε για λίγο την αγωνία μας, βλέποντας ταινίες...