Στις 3/12/2024 ο Αρκάντι Βολόντος έδωσε στο κρατικό Μέγαρο Μουσικής ένα καθ’ όλα θαυμάσιο ρεσιτάλ πιάνου με έργα ρομαντικού ρεπερτορίου. Η βραδιά ξεκίνησε με την εκτενή, σχεδόν 40λεπτης διάρκειας «Σονάτα για πιάνο αρ.16, D.845» (1825) του Σούμπερτ. Ο αριστοτέχνης 53χρονος Ρώσος πιανίστας την ερμήνευσε με άκρα ευαισθησία ανταποκρινόμενος σε κάθε απόχρωση της μουσικής με εις βάθος καλλιεργημένο παίξιμο και εύγλωττη εκφραστικότητα. Πιανιστικός ήχος με λεπτές αυξομειώσεις δυναμικής, εύπλαστη φραστική, προσεκτικά ζυγιασμένης διάρκειας στίξεις και εκφραστικές εκλεπτύνσεις –«δισταγμοί», επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις στις απολήξεις των φράσεων- προσέδωσαν στην ερμηνεία νοηματική πειθώ και, κυρίως, διαχειρίστηκαν υποδειγματικά τους αβίαστους, εκτενείς χρόνους εκδίπλωσης του δραματουργικού σύμπαντος της δυσοίωνα βαθυστόχαστης ώριμης σονάτας. Για άλλη μια φορά παρεμβολές από γελοία κουδουνίσματα κινητών τηλεφώνων έκαναν ό,τι μπορούσαν για να καταστρέψουν τη μαγεία της μουσικής απόλαυσης… Μετά το διάλειμμα ο Βολόντος συνέχισε με τους «Χορούς των οπαδών του Δαβίδ» (1837) του Σούμαν. Αυτή η σειρά 18 σύντομων πιανιστικών κομματιών είναι ιδιαίτερα αγαπητή στους πιανίστες, που ελκύονται ακατανίκητα από την απαιτητική πρόκληση να αποδώσουν με σαφήνεια στο καθένα τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του. Αυτό ακριβώς έκανε και ο Βολόντος, κινούμενος με θαυμαστή άνεση στις συνεχείς μεταπτώσεις και αντιθέσεις του στίγματος κάθε μουσικής μινιατούρας. Το ρεσιτάλ ολοκληρώθηκε λαμπερά με την «Ουγγρική ραψωδία αρ.13» (1846/47) του Λιστ σε δεξιοτεχνική επεξεργασία/εμπλουτισμό από τον ίδιο πιανίστα. Ενα ανεπιφύλακτα απολαυστικό ρεσιτάλ πιάνου. Για πολλοστή φορά διαβάσαμε με ευχαρίστηση τα περιεκτικά κείμενα του Τίτου Γουβέλη στο συνοδευτικό έντυπο του προγράμματος.
Μουσική δωματίου του Σοστακόβιτς
Στις 21/1/2025, στο πλαίσιο του κύκλου «Ελληνες σολίστ», παρακολουθήσαμε μια υποδειγματική βραδιά μουσικής δωματίου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» του κρατικού Μεγάρου Μουσικής, αφιερωμένη σε έργα του Σοβιετικού Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Και πάλι, τη συναυλία υπονόμευσαν μερικώς –αφού, κακώς κάκιστα, τελικά συνηθίσαμε να τα υπομένουμε όλα δίχως αντιδράσεις!- επίμονοι, εκνευριστικοί ήχοι κλήσης σε κινητά τηλέφωνα αδιάφορων ακροατών που αγνοούν την προτροπή να ρυθμίσουν τις συσκευές τους στο αθόρυβο. Στο ξεκίνημα της βραδιάς ο γνωστός στους Ελληνες φιλόμουσους πιανίστας Μάικλ Γουόκερ, από ετών ενεργό μέλος της αθηναϊκής μουσικής ζωής, συνέπραξε με τον Θεσσαλονικιό βιολιστή Ανδρέα Παπανικολάου και τον Αθηναίο τσελίστα Αγγελο Λιακάκη, ερμηνεύοντας το «Τρίο αρ.1» (1923). Το νεανικό έργο του (ερωτευμένου) 17χρονου συνθέτη απέδωσαν οι τρεις μουσικοί σε μια ταιριαστά λυρική σύμπραξη –ο Σοστακόβιτς των άγριων δεκαετιών του ’30 και του ’40 έγινε ευδιάκριτος στο βάθος!– δίνοντας έμφαση στο αισθαντικό ξετύλιγμα της ρομαντικής φραστικής, την αβρότητα αλλά και τη φορτισμένη –αίφνης «μοντερνιστική»!– αιχμηρότητα των διατυπώσεων. Αψεγάδιαστος συντονισμός και εκφραστική σύγκλιση ανάμεσα στους τρεις, που όμως άφηνε αβίαστα χώρο για την περιστασιακή, ισορροπημένη διάκριση της καλλιεργημένης σολιστικής συνεισφοράς του καθενός, όρισαν μιαν στρωτή, ανεπιφύλακτα απολαυστική εκτέλεση. Ακολούθησε η «Σονάτα για τσέλο», που συνέθεσε ο 28χρονος Σοστακόβιτς το 1934. Στην άριστη ερμηνεία κυριάρχησε εξ ορισμού το τσέλο. Ο Λιακάκης ηγήθηκε αδιαπραγμάτευτα της εκτέλεσης, παίζοντας αβίαστα, με περισσή αυτοπεποίθηση, κυρίως όμως με βελούδινο, ορθοτονικά αψεγάδιαστο, βαθιά καλλιεργημένο ήχο. Συνοδός αξιώσεων ο Γουόκερ συνεισέφερε τη δέουσα υποστήριξη, παίρνοντας τον πρώτο λόγο στο δαιμονικής έντασης αρχικό Allegro με τις σφυροκοπηματικά γρήγορες νότες στην υψηλή περιοχή του πιάνου και, βέβαια, στο υποδόρια ειρωνικό, εμβατηριακής ορμής δεύτερο Allegro. Στο δεύτερο μισό της συναυλίας οι Παπανικολάου και Λιακάκης συνέπραξαν με τον Αθηναίο βιολιστή Βασίλη Σούκα και τη γεννημένη στο Αργυρόκαστρο βιολίστα Ενκέλα Κοκολάνη, ερμηνεύοντας το μεταπολεμικό, ώριμο «Κουαρτέτο εγχόρδων αρ.10» (1964). Την τεχνικά και εκφραστικά άρτια επεξεργασμένη ερμηνεία τους όρισαν ο στρωτός συντονισμός, οι εξαιρετικές επιμέρους συνεισφορές εκάστου οργάνου και η πειστική προσέγγιση της εύγλωττα φορτισμένης μουσικής δραματουργίας: το Andante δόθηκε με ταιριαστά βαρύθυμη, πένθιμη διάθεση, το Allegro furioso άγρια, σε φρενήρη ταχύτητα, με περισσή τραχύτητα και αιχμηρότητα, η Passacaglia βαθυστόχαστα, με εκ βαθέων θρηνητική διάθεση –εξαιρετικό το σόλο του Παπανικολάου!–, το καταληκτικό Allegretto-Andante δραματικά με θυελλώδη ένταση που αποκλιμακώθηκε λυπητερά. Μια μοναδική βραδιά μουσικής δωματίου!
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας