«Η ανθρωποκεντρική θεώρηση της ιστορίας έλαβε τέλος»

Στις δουλειές του ο χορογράφος Σπύρος Κουβαράς αρέσκεται να συνομιλεί με την ουτοπία. Φαντάζεται τους κόσμους που θέλει να οικοδομήσει και χρησιμοποιεί την ελληνογαλλική ομάδα σύγχρονου χορού «Synthesis 748 Dance Co.» ως πρώτη ύλη για να προσδώσει στη σκηνή την υφή μιας εναλλασσόμενης εικαστικής εγκατάστασης. Και την ίδια στιγμή που σε παρασύρει η ποιητικότητα της κίνησης θέτει άβολα και επίκαιρα ερωτήματα για τη ζωή. Αυτό κάνει και με το «Αurora»- την Αυγή, το νέο του έργο που παρουσιάζει για πέντε παραστάσεις, από 14 έως και 18 Δεκεμβρίου στο Πλύφα.

Πρόκειται για το τρίτο μέρος της χορογραφικής σειράς "Sacred bodies of a new ecotopia" στο οποίο καταθέτει έναν τεχνοφυσικό φουτουριστικό κόσμο ψηλαφώντας μία συμβίωση μεταξύ ανθρώπων και φύσης. «Η ανθρωποκεντρική θεώρηση της ιστορίας έλαβε τέλος» μας λέει οδηγώντας μας  σε αυτό το αυθύπαρκτο περιβάλλον, ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία. Οι ερμηνευτές αλληλεπιδρούν με κινήσεις που έρχονται ίσως από παλιά, πρωτογονικές, χαράσσοντας τα ίχνη της δικής τους  "γεωλογίας της ύπαρξης" για να μας δείξουν ότι ο άνθρωπος είναι ένα μικρό και αναπόσπαστο μέρος της φύσης.

Το έργο δεν αντλεί απλώς έμπνευση από τον φυτικό κόσμο σε ένα στοχασμό της τέχνης πάνω στην κλιματική κρίση αλλά αντλώντας έμπνευση από το βιβλίο, «Οι τρεις οικολογίες», του Γάλλου φιλοσόφου Φελίξ Γκουαταρί φαίνεται να επανεξετάζει τις συμβιωτικές δυνατότητες μεταξύ φύσης και πολιτισμού σε μια εποχή έκτακτης οικολογικής ανάγκης. Συμπεριλαμβάνοντας στον ορισμό της οικολογίας τις κοινωνικές σχέσεις, την ανθρώπινη υποκειμενικότητα και τις περιβαλλοντικές ανησυχίες, ο Γκουαταρί αποδίδει τις οικολογικές κρίσεις που απειλούν τον πλανήτη μας στην επέκταση μιας νέας μορφής καπιταλισμού και προτείνει μια νέα οικοσοφική προσέγγιση που σέβεται τις διαφορές μεταξύ όλων των ζωντανών συστημάτων. Ο Σπύρος Κουβαράς μετουσιώνει το λόγο μέσα από την κίνηση και τη δημιουργία μιας χορογραφικής μετα-μυθοπλασίας, αφήνοντας τη συνεχή ανταλλαγή των αισθητηριακών ερεθισμάτων ανάμεσα στη φύση και τον άνθρωπο να υποβάλλουν ερωτήματα αναστοχασμού για την πολιτιστική πραγματικότητα που έχουμε διαμορφώσει και να σκιαγραφήσουν μια νέα εποχή που ανατέλλει.

Καλέσαμε τους δημιουργούς της παράστασης να μας μιλήσουν για το όραμά τους πίσω από το έργο, για το μήνυμα μέσα από αυτή την ποιητική κατάθεση τέχνης.

• Ο χορογράφος, χορευτής Σπύρος Κουβαράς μας δίνει το πλαίσιο των ερωτημάτων που επιθυμεί να θέσει με την παράσταση:
«Σε αυτούς τους καιρούς υπέρμετρης βίας και οργής που διανύουμε θέλησα με το AURORA να φανταστώ έναν κόσμο ευαισθησίας, ένα συμβιωτικό ξέφωτο ανεπτυγμένης ενσυναίσθησης. Ένα ενιαίο οικοσύστημα στο οποίο ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένα μικρό μέρος αυτού και όχι το κέντρο του. Νομίζω πως αν δεν κατανοήσουμε πως η ανθρωποκεντρική θεώρηση της ιστορίας έλαβε τέλος, τότε σχετικά σύντομα μπορεί να "λάβουμε τέλος" εμείς ως είδος. Θα έλεγα ότι είναι επιτακτική η ανάγκη να επανεπινοήσουμε τόσο τις ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ μας όσο και την σχέση μας με την φύση και το περιβάλλον. Το AURORA έρχεται λοιπόν ως ένα κινητικό ποίημα που θ' αγγίξει τις εναπομείνασες ευαίσθητες χορδές μας. Έρχεται ως μια μικρή κοινότητα που προτάσσει έναν συμβιωτικό τρόπο ζωής. Μια κοινότητα που υπονοεί επ' άπειρο την άφιξη της χωρίς να ποτέ να την αγγίζει. Ίσως και να είναι τελικά "οι άνθρωποι του μέλλοντος"».

• Ο συνθέτης Θανάσης Κουμεντέρης μας μιλά για τη δική του πρόκληση, την αναμέτρηση με το χρόνο, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, και τη μετουσίωση ενός ήχου από τα παλιά σε ένα σημερινό δρώντα μουσικό χρόνο:

«Πως συνδυάζεται ένα παραδοσιακό Βουλγάρικο τραγούδι με τον μουσικό προγραμματισμό και το περιβάλλον του έργου Aurora; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα/πρόκληση για το συνθετικό μέρος του έργου. Η παρουσία δηλαδή ενός ¨νέου¨ ηχητικά κόσμου με τη χρήση μουσικού προγραμματισμού και η συνομιλία του, συνεργασία του, αντιπαράθεσή του με τη συγκίνηση και το ¨βάρος¨ που προσφέρει αλλά και ¨επιβάλλει¨ ένα παραδοσιακό τραγούδι. Η συνύπαρξή τους πρέπει να πείθει το σώμα (τους χορευτές) και το κοινό (σαν μουσικό έργο) για την ¨δικαιολογία ¨της ταυτόχρονης παρουσίας τους, στον κόσμο μιας ¨Αυγής ¨, της Aurora, που συνδιαμορφώνουν. Η συνεχής συνδιαλλαγή/συνομιλία με τον Σπύρο Κουβαρά διαμόρφωσε τους χρόνους, την παρουσία ή απουσία κάποιων στοιχείων, τις εντάσεις ή μη που προτείνονται, έτσι ώστε η πορεία του μουσικού λόγου να ακολουθεί την κατεύθυνση που επιθυμεί η φόρμα του έργου: το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον των σωμάτων με τους αντίστοιχους μουσικούς τους χρόνους».

• Η performer Kορίνα Κοτσίρη επιχειρεί να βάλει σε λόγια όσα καλείται να πράξει επί σκηνής: «Παρουσιάζομαι, στο έργο, φαινομενικά ως ένας άνθρωπος πολύ κοντά στον άνθρωπο του σήμερα. Η διαφορά είναι ότι η παράλληλη παρουσία των ανθρωπόμορφων φυτών στο χώρο όπως και ο ίδιος ο χώρος γεννούν ερωτήματα. Ποια είναι όμως τελικά αυτή η παρουσία; Είναι ένας επισκέπτης ενός άλλου πλανήτη ή ένας εξόριστος άνθρωπος, ο μόνος που ίσως απέμεινε σε αυτή τη μορφή; Και ποια η σχέση του με το χρόνο; Είναι ο ίδιος ένα ον από το μέλλον ή πρόκειται για μια αντανάκλαση; Ό,τι και να είναι αυτή η μορφή στην σκηνή και όπως και να λαμβάνει και να μεταφράζει το μήνυμα ο θεατής ένα είναι το σίγουρο. Ότι μου αποκαλύπτεται στιγμή τη στιγμή κατά τη διάρκεια της performance. Και επίσης άλλο ένα στοιχείο είναι δεδομένο. Κάτι γεννιέται συνεχώς μέσα μας και έξω μας. Ανατέλλει μια νέα εποχή...

• Τέλος οι χορεύτριες Κατερίνα Γεβετζή και Στέλλα Δημητρακοπούλου μας μυούν στο πλαίσιο των δικών τους προκλήσεων καλώντας τις αισθήσεις μας σε μια συνομιλία με το τι επιχειρούν να αποδώσουν, επειδή, σύμφωνα με τη Στέλλα «ίσως η αφετηρία για μια νέα οικοτοπία να βρίσκεται εκεί, στις ρίζες και στο νερό που μοιραζόμαστε με κάθε ζωντανό οργανισμό».

Κατερίνα Γεβετζή: «Σε ένα μεγάλο μέρος του έργου ερευνούμε μια μικροκίνηση, επιμένοντας σε λεπτοφυείς διαφορές ποιότητας ώστε να "κουρδίσουμε" σε ένα ίδιο πεδίο δόνησης και ατμόσφαιρας. Σκέφτομαι τη μικροκίνηση σαν την κίνηση των μορίων ενός οργανισμού στο μικροσκόπιο. Δεν τη βλέπεις με γυμνό μάτι, ο τρόπος όμως με τον οποίο συντελείται παίζει καθοριστικό ρόλο στο τελικό οπτικό αποτέλεσμα που φτάνει στον παρατηρητή».

Στέλλα Δημητρακοπούλου: «Το Aurora είναι μια υπενθύμιση ότι ανήκουμε όλοι σε έναν παλλόμενο ιστό ζωής, έναν αθέατο χάρτη συνδέσεων που αγγίζει τον πυρήνα κάθε ύπαρξης. Η ιδέα ενός "φυτικού ανθρώπου" ενεργοποιεί συναισθήματα βαθιάς ενσυναίσθησης και επίγνωσης: όπως τα φυτά, που ριζώνουν στη σταθερότητα για να ανθίσουν, έτσι κι εμείς ως χορευτές/-τριες στο έργο αυτό καλούμαστε να ενεργοποιήσουμε και δουλέψουμε την εσωτερική μας δύναμη. Το σώμα παύει να είναι απλώς ένας φορέας δεξιοτεχνίας· γίνεται χώρος που φιλοξενεί και φανερώνει μια εσωτερική θεαματικότητα, μια κρυφή μικροδόνηση που συνδέει το ατομικό με το συλλογικό. Μπορούμε, άραγε, να ξαναβρούμε τη θέση μας στη φύση, όχι ως παρατηρητές, αλλά ως αναπόσπαστο κομμάτι της; Ίσως η αφετηρία για μια νέα οικοτοπία να βρίσκεται εκεί, στις ρίζες και στο νερό που μοιραζόμαστε με κάθε ζωντανό οργανισμό.»

Info:  ΠΛΥΦΑ (Κορυτσάς 39, Αθήνα), 14 - 18 Δεκεμβρίου, Σάββατο | Δευτέρα | Τρίτη | Τετάρτη στις 21:00 |Κυριακή στις 19:00
Εισιτήρια 12-15€. Προπώληση: more.com. Το ταμείο του θεάτρου δεν διαθέτει τερματικό POS
Aurora
Ιδέα, Χορογραφία, Σκηνικός Σχεδιασμός: Σπύρος Κουβαράς
Πρωτότυπη Μουσική: Θανάσης Κουμεντέρης
Χορευτές: Κατερίνα Γεβετζή, Στέλλα Δημητρακοπούλου, Ελεάννα Ζώη,
Σοφία Πούχτου, Elton Petri, Σπύρος Κουβαράς
Performer: Κορίνα Κοτσίρη
Σχεδιασμός Φωτισμών: Θωμάς Οικονομάκος
Κοστούμια: Kenneth Haarstring - Hoodie Lab
Βοηθοί Χορογράφου: Μίνα Ανανιάδου, Άγγελος Παπαδόπουλος
Οπτικό Υλικό: Γιώργος Μπακάλης
Γραφιστικό Υλικό: Δανάη Παρουνιάδη