Δεν ήταν ο τραγουδιστής ούτε η βαριά φωνή και οι ανάσες με τον λυγμό, μήτε ήταν η πλούσια δισκογραφία και τα «σκυλάδικα» που γέμιζαν ασφυκτικά όταν εμφανιζόταν. Ηταν ο άνθρωπος που δεν είχε αφήσει αβοήθητο αναξιοπαθούντα ή φτωχό, αρκεί να το μάθαινε! Ηταν εκείνος που ποτέ δεν ξέχασε από πού προερχόταν, γι’ αυτό και σχηματίστηκαν τεράστιες ουρές χθες έξω από την εκκλησία της Αγίας Σοφίας στη Θεσσαλονίκη, σ’ ένα πρωτοφανές λαϊκό προσκύνημα. Ο Βασίλης Καρράς αναπαύεται από σήμερα στο κοιμητήριο του χωριού του, στο Κοκκινοχώρι Καβάλας, όπως επιθυμούσε. Ομως, στην πόλη όπου έζησε, κάποιοι σιγοψιθυρίζουν: «Δεν πάω πουθενά, πουθενά, εδώ θα μείνω...».
Τον είπαν «άρχοντα της νύχτας», «παιδί του λαού», «βασιλιά της πίστας» κι ένα σωρό άλλα που ο απλός κόσμος πιστεύει ότι τον αντιπροσώπευαν. Υπήρξαν όμως κι οι άλλοι που θεωρούν «υποκουλτούρα» το είδος της μουσικής που εκπροσωπούσε. Κάποιοι, μάλιστα, δήλωναν έκπληκτοι για το συρρέον πλήθος στο λαϊκό προσκύνημα, σχολιάζοντας αρνητικά την αντίδραση του κόσμου. Την απάντηση ίσως έδωσε έξω από την εκκλησία ένας «μάγκας» καμιά 30αριά χρόνων που περίμενε στην ουρά και φαίνεται πως είχε ακριβώς αυτή τη συζήτηση με την παρέα του: «Τι να κάνουμε; Με Καρρά μεγαλώσαμε. Δεν μεγαλώσαμε όλοι με Μπετόβεν!»
Πέρα, ωστόσο, από τις πολιτισμικές διαφορές που μπορεί να έχουν, καλώς ή κακώς, οι πλατιές μάζες με τη «νομενκλατούρα» της τέχνης, η αλήθεια για τον Βασίλη Καρρά είναι μία: Υπήρξε άνθρωπος... φιλάνθρωπος και, μάλιστα, πολύ αυθεντικά, γνήσια, ατόφια. Γιατί έτσι ένιωθε. Λυπόταν, συγκινούνταν, συγκλονιζόταν από τις κακουχίες των άλλων. Ειδικά των παιδιών. Δεν ήταν σαν κάτι εφοπλιστές ή μεγαλοεπιχειρηματίες που δίνουν χρήματα «για καλούς σκοπούς» αλλά πίσω απ’ τις χειρονομίες τους κρύβεται κάποια γενναία φοροαπαλλαγή ή μια εταιρική υποχρέωση κοινωνικής ευθύνης... Ο Καρράς, άμα είχες ανάγκη, έβαζε επιτόπου βαθιά το χέρι στην τσέπη και σου ’δινε χρήματα αγύριστα, χωρίς να υπολογίζει, με μόνο αντάλλαγμα «μην το πεις πουθενά»!
Διαβάζω σε post μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση, αν και όχι τη μόνη: «Ενα βράδυ στο καμαρίνι έτυχα μάρτυρας μιας σκηνής που αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια τη θυμάμαι πολύ έντονα. Ηρθαν τρία άτομα από τον σύλλογο παιδιών της Βέροιας με προβλήματα για να μιλήσουν για μια συναυλία που θα συγκέντρωναν χρήματα. Τους άκουσε και στο τέλος τούς ρώτησε με πόσα χρήματα θα ήταν ευχαριστημένοι από τα έσοδα της συναυλίας. Τα παιδιά θα ήταν ικανοποιημένα με 300.000 δραχμές. Τότε εκείνος φωνάζει τον συνεργάτη του, τον Λέλεκα, και του λέει “κόψε ένα χαρτί”. Οταν λέμε “ένα χαρτί” εννοούμε ένα εκατομμύριο. Εδωσε την επιταγή στο ένα παιδί και είπε “αν μάθει κανείς τίποτα θα σου κόψω το λαρύγγι”».
Μια άλλη, πιο γνωστή περίπτωση, ήταν η «συναυλία για τον Παναγιώτη». Το έτος 2000, οι μαθητές του Γυμνασίου και Λυκείου Λεχόβου τού ζήτησαν να κάνει μια συναυλία, προσπαθώντας να μαζέψουν χρήματα, για να βοηθήσουν τον 15χρονο συμμαθητή τους, Παναγιώτη, που έμεινε τετραπληγικός σε ατύχημα με ποδήλατο κι έπρεπε να χειρουργηθεί στο εξωτερικό. Τα παιδιά πήγαν και τον βρήκαν στο «χωριό της Ειρήνης», έναν τεράστιο συναυλιακό χώρο που είχε φτιάξει στην Ανατολική Θεσσαλονίκη. Οταν τα άκουσε ο Καρράς, συγκλονίστηκε κι είπε αμέσως το «ναι», χωρίς δεύτερη σκέψη. Η εκδήλωση έγινε στον λόφο του Προφήτη Ηλία, στο Λέχοβο, κι έκοψε πάνω από 10.000 εισιτήρια. Ο ίδιος δεν πήρε δραχμή γι’ αυτό, αλλά ούτε κι οι μουσικοί του!
Ακόμη και τώρα, «φεύγοντας», την έκανε τη φιλανθρωπία του. Επιθυμία της οικογένειάς του ήταν, αντί στεφάνων, να στηριχτεί οικονομικά ο Σύλλογος «Φλόγα» Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια...
Στην εξόδιο ακολουθία που τέλεσε ο νέος μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Φιλόθεος, ανάμεσα σε πλήθος λαού και καλλιτεχνών βρέθηκαν ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, ο απερχόμενος δήμαρχος Κωνσταντίνος Ζέρβας, ο νεοκλεγείς Στέλιος Αγγελούδης και ο π. υφυπουργός Μακεδονίας-Θράκης, Σταύρος Καλαφάτης.
Ποιος ήταν
Ο Βασίλης Καρράς γεννήθηκε στο Κοκκινοχώρι Καβάλας στις 12 Νοεμβρίου 1953 και το πραγματικό του όνομα ήταν Βασίλης Κεσογλίδης. Είχε δυο αδέρφια, τον Δαμιανό και την Αναστασία. Οταν ήταν 10 ετών, μετακόμισε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας του ήταν οικοδόμος και η μητέρα του καθαρίστρια, ενώ κι ο ίδιος μπήκε από μικρός στη βιοπάλη. Αρχικά, πουλούσε κουλούρια κι αργότερα έγινε μηχανικός αυτοκινήτων.
Το 1969, σε ηλικία μόλις 16 ετών, έκανε την πρώτη του μουσική εμφάνιση στο νυχτερινό κέντρο «Πρόσφυγας», στον Εύοσμο. Ταυτόχρονα, εργαζόταν στο μηχανοστάσιο του ΟΣΕ, γεγονός που αποτυπώνεται στο τραγούδι «Εγώ, αγάπη μου, εγώ». Η μεγάλη αναγνώριση ωστόσο ήρθε στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν μεγάλη δισκογραφική εταιρεία των Αθηνών είδε σ’ αυτόν «τη φωνή που θα διαδεχθεί εκείνη του Στράτου Διονυσίου»! Η μεταξύ τους συμφωνία παρουσιάστηκε σε συνέντευξη Τύπου στο ξενοδοχείο «Ηλέκτρα Παλάς» της Θεσσαλονίκης, καθώς ο λαϊκός τραγουδιστής δεν φλέρταρε και ιδιαίτερα με την προοπτική της επιτυχίας στην πρωτεύουσα... Με τη σύζυγό του Χριστίνα Κεσογλίδη παντρεύτηκαν το 1973 και μαζί απέκτησαν μια κόρη, την Ειρήνη.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας