«Δύο ώρες και ξημερώνει/Συννεφιασμένη Κυριακή»

Κρύα νύχτα Σαββάτου και παρά τις συστάσεις του «112» για αποφυγή μετακινήσεων όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στην Ελευσίνα. Χαμηλή θερμοκρασία αλλά υψηλή προσμονή για το reunion των αγαπημένων Στέρεο Νόβα, η επανασύνδεση των οποίων οδήγησε δύο και παραπάνω χιλιάδες κόσμο στο να αψηφήσει τα καιρικά φαινόμενα αναζητώντας τρόπο για να ζεσταθεί μέσα από τους ήχους του Κωνσταντίνου Βήτα και του Μιχάλη Δέλτα.

Μεσολάβησαν πολλά από την τελευταία κοινή εμφάνισή τους. Μια πανδημία, ένας πόλεμος παραδίπλα αλλά και ένας «πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά και κανείς δεν διακινδυνεύει», όπως έλεγαν και οι ίδιοι από το 1993 στο «Ταξίδι της φάλαινας» μέσα από τους διορατικούς στίχους τους. Το αστραπιαίο sold out άφησε πολλούς και πολλές πίσω στην Αθήνα με την όρεξη. Εκείνοι ωστόσο που ταξίδεψαν μέχρι την Ελευσίνα χωρίς εισιτήριο ανταμείφθηκαν, μιας και η διοργάνωση έκανε τα στραβά μάτια στην είσοδο. Και καλά έκανε...

Οι ψιχάλες της βροχής έφεραν μουρμούρα για την επιλογή του ανοιχτού χώρου Φλεβάρη μήνα, ωστόσο το σκηνικό έξω από το πρώην εργοστάσιο ΙΡΙΣ ήταν τόσο άρτιο, κομμένο και ραμμένο για την περίσταση, που μάλλον άξιζε το ρίσκο των διοργανωτών. Το ρολόι έδειχνε 10 παρά είκοσι όταν μέσα από το σκοτάδι εμφανίστηκαν οι Κωνσταντίνος Βήτα και Μιχάλης Δέλτα με δύο κουτιά στο κεφάλι που έμοιαζαν με τούβλα, σαν άλλοι Daft Punk. Τα πρόσωπά τους μπορεί να ήταν καλυμμένα, αλλά ο κόσμος γνωρίζει πολύ καλά ποιοι κρύβονται από πίσω και απολάμβανε τη στιγμή.

Δύο τύποι μπροστά μου ανέλυαν τα λόγια του ΚΒ, τους στίχους που έγραψε πριν από 30 χρόνια και αρκεί μια βόλτα στο κέντρο της πόλης για να δεις πώς επαληθεύονται καθημερινά.

Ο περισσότερος κόσμος χόρευε στους ηλεκτρονικούς ήχους και κάποιοι άλλοι στέκονταν κάπως αποσβολωμένοι να κοιτούν, σαν να ζούσαν ένα deja vu, σα να ζούσαν μια άλλη εποχή, με τις σκέψεις να εναλλάσσονται η μία με την άλλη με την ίδια ταχύτητα που άλλαζαν τα χρώματα από τα φωτορυθμικά.

Την ίδια ώρα το νεανικό κοινό έπαιρνε το βάπτισμα του πυρός σε συναυλία των Στέρεο Νόβα και θα έχει πλέον να διηγείται τη δική του ιστορία, όταν μετά από χρόνια θα περιγράφει αυτό που έζησε ένα Σαββατόβραδο στην Ελευσίνα.

«Tivi-O» και «3000 Μέρες» άνοιξαν τον δρόμο προς τη «Νέα Ζωή», ακολούθησε η «Οδύσσεια», το «Ταξίδι της Φάλαινας» και πολλά ακόμα κομμάτια τα οποία άγγιζαν τους αισθητήρες της μνήμης των νοσταλγών των ‘90s και τους ταξίδευαν πίσω σε μια άλλη εποχή, διαφορετική και πιο αυθεντική.

Αφού ευχαρίστησαν τον κόσμο και την παραγωγή, έκλεισαν με το «Video Club», ο ρυθμός του οποίου συνόδευσε τον κόσμο πίσω στα αμάξια, παρέα με μια γλυκιά αίσθηση ικανοποίησης η οποία έπαιρνε στο διάβα της τη βροχή που μόλις είχε ξεσπάσει λες και περίμενε να τελειώσει το live.

«Και τώρα πότε ξανά;» αναρωτιόταν μια παρέα στον δρόμο και παρότι δεν γνωρίζουμε την απάντηση, υπήρξαν ψίθυροι για κάτι καλό που ετοιμάζεται το καλοκαίρι. Το σίγουρο είναι ότι τα πέντε χρόνια αναμονής ήταν πολλά. Και με τη χθεσινή ανταπόκριση του κόσμου οι Στέρεο Νόβα πήραν το μήνυμα. Οπως και να ‘χει, είτε με live είτε από τα ακουστικά, έχουν βρει τον τρόπο να ζουν μέσα μας μέσα από τη μουσική. Λένε ότι διαλύθηκαν το 1997, αλλά μάλλον δεν διαλύθηκαν ποτέ.